Most Europejski Siekierki – Neurüdnitz<p style="text-align: justify; line-height: 150%;">Mosty składają się z przeprawy pieszo – rowerowej oraz punktu widokowego. Całość liczy około 700 metrów. Miejsce to jest bardzo ciekawą pamiątką historyczną, a teraz też świetną atrakcją turystyczną regionu łączącą Polskę i Niemcy. Obiekt jest wspaniałym punktem otwierającym imponujący widok na rozlewiska Odry oraz początkiem rowerowej Trasy Pojezierzy Zachodnich. Budowla powstała w XIX wieku jako most kolejowy, a podczas II wojny światowej została wysadzona. Później most odbudowano, ale przez dziesiątki lat nie był eksploatowany. W 2021 r. zakończono jego przebudowę na odcinku po polskiej stronie. Natomiast 25 czerwca 2022 r. otwarta została niemiecka częśc mostu. Tym samym przejazd rowerem przez Odrę i granicę jest już w możliwy. Na moście powstała ścieżka pieszo-rowerowa, miejsce odpoczynku dla turystów i zadaszona platforma widokowa, a wszystko znajduje się w malowniczej scenerii zachodniopomorskiej przyrody. Most w Siekierkach zlokalizowany jest bowiem na terenie parku krajobrazowego.</p>
Skansen kolejowy w Lubianie<p>Prywatny skansen kolejowy utworzony przez Pana Ryszarda Kwiecińskiego. </p>
Wieża widokowa w Ińsku<p>Wieża widokowa w Ińsku powstała w 2019 roku. To stalowa, ażurowa konstrukcja. Ma osiem tarasów (pięter), z których można podziwiać piękne widoki. Aby wejść na sam szczyt trzeba pokonać 160 schodów albo skorzystać z windy. Wieczorem wieża jest podświetlana, co stanowi dodatkową atrakcję. Wstęp na nią jest bezpłatny.</p>
"Domek Trzy Baby" Domek rekreacji indywidualnej<p>Domek Trzy Baby jest świetnie przygotowanym miejscem do podejmowania rowerzystów chcących zwiedzić Pojezierze Drawskie. Komfortowe wyposażenie, bogata biblioteczka map i przewodników, mini warsztat rowerowy, czy w końcu wiedza samych gospodarzy na temat ciekawych tras i miejsc sprawiają, że nasz domek staje się niezwykle atrakcyjnym miejscem dla aktywnie wypoczywających turystów. Samo położenie obiektu, w bezpośredniej bliskości Drawskiego Parku Krajobrazowego, licznych tras i szlaków rowerowych, a także jezior, lasów i rzek powoduje, że pojęcie nudy na długo zostaje zapomniane. Pojezierze Drawskie to przede wszystkim przepiękne krajobrazy, dzika przyroda, malownicza architektura wiejska, ale także mnogość imprez kulturalnych, które odbywają się tutaj w czasie trwania całego sezonu letniego. Wszystko to wpływa na niesamowitą atrakcyjność tego regionu, a pobyt w Domku Trzy Baby z pewnością pozwoli na spokojne rozkoszowanie się tym miejscem.</p>
Amfiteatr w Złocieńcu<p>Amfiteatr w Złocieńcu to nowy obiekt, który został wybudowany kilka lat temu w trakcie zagospodarowywania terenu położonego nad rzeką Wąsawą pomiędzy ulicami Mickiewicza i 5 Marca. Cały zagospodarowany teren, którego częścią jest amfiteatr otrzymał oficjalną nazwę „Teren rekreacyjno-sportowy im. Włókniarzy”, wśród mieszkańców przyjęła się nazwa potoczna „teren między mostami”. Na amfiteatr składa się niezadaszona scena wykonana z kostki brukowej oraz widownia z drewnianymi ławkami. Widownia została wkomponowana w naturalne zbocze, łagodnie wznoszące się od rzeki w kierunku ul. Pustej. Przy scenie wykonane są przyłącza elektryczne wykorzystywane przy podłączaniu oświetlenia i nagłośnienia. Podczas organizacji imprez i koncertów nad sceną rozkładane jest przenośne zadaszenie chroniące przed ewentualnym deszczem. Złocieniecki amfiteatr jest miejscem, gdzie często są organizowane imprezy kulturalne i rozrywkowe, takie jak: Dni Złocieńca, Festyn rodzinny, Ogólnopolskie Dni Tkaczy czy koncerty zespołów i solistów. Dużym atutem amfiteatru jest jego położenie w ładnym miejscu i praktycznie w centrum miasta. W pobliżu amfiteatru znajdują się korty tenisowe, boisko do koszykówki i plac zabaw dla dzieci.</p>
Basen Aqua-Tur<p style="text-align: justify;">W obiekcie znajduje się basen sportowy i basen rekreacyjny. Można tam skorzystać z biczów szkockich, kaskady wodnej, dysz dennych, zjeżdżalni z basenem hamownym, wanny hydromasażu (jacuzzi), brodzika dla dzieci, 2 saun fińskich, 2 solariów, 2 słonecznych łąk, fotela masującego, mini baru oraz sklepiku, nowoczesnej siłowni, salonu masażu połączonego ze studiem DAY SPA.<br /> Na basenie prowadzone są różne zajęcia, w tym: nauka pływania, zajęcia ruchowe (fitness, zumba, joga, aqua-aerobik, gimnastyka korekcyjna i inne). </p>
BOK Muzeum Regionalne w Barlinku<p>Muzeum Regionalne w Barlinku mieści się w tzw. Domu Gutenberga. Budynek ten został zbudowany w połowie XIX wieku i dawniej mieściła się w nim drukarnia i księgarnia. W głównej fasadzie od strony ulicy Niepodległości znajduje się popiersie twórcy druku Jana Gutenberga. Muzeum początkowo od 1961 roku funkcjonowało jako Izba Pamiątek. Swoje zbiory udostępnił w niej publiczności Czesław Paśnik, miejscowy kolekcjoner. Z czasem Izba przekształciła się w Muzeum. Obecnie jest to jednostka miejska, działająca w strukturach Barlineckiego Domu Kultury. Muzeum posiada zbiory historyczne, archeologiczne, etnograficzne oraz biograficzne. Obecne w muzeum można oglądać cztery wystawy stałe:</p>
<p>- biograficzną - poświęconą życiu i rodzinie najsłynniejszego mieszkańca Barlinka Emanuela Laskera, szachowego mistrza świata (zdjęcia, kopie aktów urodzenia, książki, artykuły);</p>
<p>- historyczną - ukazującą historię miasta głównie w XIX i XX wieku (mapy, starodruki, akty erekcyjne budowli, diorama dworca kolejowego, ekspozycja poświęcona znanej restauracji Waldschenke);</p>
<p>- archeologiczną - przedstawiającą dawne narzędzia od neolitu po epokę żelaza;</p>
<p>- etnograficzną - przedstawiającą życie i zwyczaje dawnych mieszkańców Barlinka i okolic (sprzęty gospodarstwa domowego, warsztat szewski, zakład krawiecki, kącik pralniczy).</p>
<p>Poza wystawami muzeum organizuje też lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży.</p>
<p>Muzeum Regionalne w Barlinku ma swoją filię w Dziedzicach. Mieści się tam Muzeum Wojskowości, Szkolnictwa i Wsi. </p>
Budynek przy ul. Armii Polskiej 18<p>Budynek powstał końcem XIX wieku o czym świadczyć może jedna z dat (1896 r.) umieszczonych na ścianie ganku, a także cechy konstrukcyjne i stylowe budynku, m.in. historyzujący wystrój fasady, typowy dla budynków z przełomu XIX i XX wieku.</p>
<p>Budynek został wzniesiony w roku 1896 i od początku pełnił funkcje mieszkalno-usługowe. Prawdopodobnie na parterze mieścił się sklep lub winiarnia. Z dokumentów źródłowych wynika, że w latach 20. XX wieku w kamienicy mieszkała Erika Dierenfield, o czym świadczyć mogą również inicjały nazwiska na elewacji ganku. Po 1945 do końca lat 80. w budynku mieściła się szkoła, następnie był siedzibą kuratorium oświaty, a w latach 90. przeszedł w ręce prywatnego właściciela.</p>
<p>Jest to budynek dwubryłowy, korpus w formie leżącego prostopadłościanu i ganek w formie stojącego prostopadłościanu, przykryty płaskim dachem. Elewacje budynku opracowane są w sposób dekoracyjny, z równorzędnym potraktowaniem wszystkich ścian. Elewacja frontowa, pięcioosiowa, z jednoosiowym wykuszem wspartym na wolutowych konsolach, z bogatą dekoracją plastyczną o motywach roślinnych, antropomorficznych (maszkarony) i ornamentem łuskowym. Pod płytą wykusza znajduje się sztukateria w postaci kolistej rozety. Narożniki ścian są ujęte boniowaniem i licowane cegłą, dolna część w formie pseudobalustrady z pilastrami, gzymsem i motywem girland, całość zwieńczona tympanonem. Elewacja poza bogatym detalem architektonicznym charakteryzuje się zróżnicowaną fakturą i kolorystyką. Elewacja zachodnia jest zaakcentowana trzyosiowym gankiem. Jest w całości ceglana o starannym wątku wiązania krzyżowego i spoinowana, z kolorystycznym układem cegieł – kompozycja żółto-czerwona.</p>
<p>We wnętrzu nie zachowało się historyczne wyposażenie. Obiekt dostępny z zewnątrz.</p>
Budynek warsztatowo-mieszkalny<p>Budynek mieszkalno-warsztatowy w Czaplinku został zbudowany w 1841 roku. Datę budowy potwierdza ślad odciśnięty na jednym z pól glinianego muru. Jest to piętrowy budynek o konstrukcji ryglowej. Podstawa obiektu ma kształt litery "L". Nakryty jest dwuspadowym dachem z dachówki ceramicznej. Ściany zewnętrzne tworzy tzw. pruski mur, a wewnętrzne wykonane są szachulcowo z glinianym wypełnieniem. Do 2004 roku budynek nie był remontowany. Obecnie znajduje się w nim siedziba Stowarzyszenia ToTu - Akademii Twórczych Umiejętności w Czaplinku, za sprawą którego budynek został odrestaurowany i udostępniony dla zwiedzających. </p>
<p>W zabytkowym budynku powstał Park Miniatur, w którym można zobaczyć najciekawsze obiekty architektury ryglowej z regionu. Ponadto organizowane są różnego rodzaju warsztaty dotyczące tradycyjnych technik budowlanych.</p>
<p> </p>
Buk pospolity<p>Buk pospolity został objęty ochroną jako pomnik przyrody Rozporządzeniem nr 2/99 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 marca 1999 roku. Obwód pnia tego okazu wynosi 545 cm. Drzewo osiąga wysokość 35 m.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Barlinku<p>W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej i kulturalnej gminy i miasta Barlinek, powiatu myśliborskiego oraz okolicznych miejscowości. Można nabyć tutaj mapy, przewodniki oraz książki związane z regionem, a także można uzyskać pomoc w kontakcie z pilotem i przewodnikami turystycznymi.</p>
<p><br /> Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Bornem Sulinowie<p>Centrum Informacji Turystycznej we Bornem Sulinowie posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii trzech gwiazdek.</p>
<p>Centrum Informacji Turystycznej to bezpośrednie źródło informacji dla turystów. Można w nim bezpłatnie uzyskać wiadomości dotyczące zarówno Bornego Sulinowa, Powiatu Szczecineckiego, jak również Pojezierza Drawskiego.<br /> Turysta dowie się tu m.in. o:<br /> - miejscach noclegowych<br /> - bazie gastronomicznej<br /> - szlakach turystycznych<br /> - atrakcjach turystycznych<br /> - imprezach i wydarzeniach z życia miasta i najbliższej okolicy.</p>
<p>Ponadto CIT zajmuje się sprzedażą map i przewodników. W ofercie informacji turystycznej znajdują się też, przeznaczone do sprzedaży, pamiątki i gadżety z miasta i powiatu. Centrum Informacji Turystycznej planuje i przygotowuje wycieczki historyczno-turystyczne po gminie Borne Sulinowo i najbliższej okolicy. Centrum Informacji Turystycznej nie prowadzi sprzedaży wysyłkowej gadżetów i materiałów promocyjnych.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim, angielskim oraz niemieckim.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Szczecinku<p>Centrum Informacji Turystycznej w Szczecinku posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii trzech gwiazdek. Zaprasza wszystkich odwiedzających turystów oraz mieszkańców miasta do zapoznania się z wyjątkową ofertą Szczecinka i regionu. Pracownicy CIT zawsze chętnie służą pomocą oraz dobrą radą w zaplanowaniu wymarzonego urlopu. Można tutaj znaleźć zawsze aktualne informacje o tym co się dzieje w mieście i regionie, można zarezerwować różne atrakcje turystyczne. Centrum Informacji Turystycznej w Szczecinku prowadzi sprzedaż pamiątek, gadżetów, pocztówek, map, książek itp. W pomieszczeniu znajduje się mały punkt zabaw dla dzieci. Centrum posiada darmowe materiały promocyjne oraz informacyjne z całego Powiatu Szczecineckiego oraz wielu miejscowości Województwa Zachodniopomorskiego. Obsługa Centrum Informacji Turystycznej w Szczecinku prowadzona jest w językach: polskim i angielskim.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Trzcińsku-Zdroju
Centrum Informacji Turystycznej w Złocieńcu<p>Centrum Informacji Turystycznej jest prowadzone przez Referat Strategii, Rozwoju Gospodarczego i Promocji Gminy Urzędu Miejskiego w Złocieńcu. Obsługuje turystów krajowych i zagranicznych oraz udziela informacji o ofercie turystycznej i promocyjnej miasta i gminy wszystkim zainteresowanym. CIT prowadzi także sprzedaż materiałów promocyjnych i pamiątek ze Złocieńca, takich jak: koszulki, pocztówki, długopisy, maskotki, kalendarze, kubki, itp. Pracownicy Informacji Turystycznej w Złocieńcu udzielą pomocy w zakresie informacji dotyczącej: bazy turystycznej i wypoczynkowej, bazy gastronomicznej, infrastruktury turystycznej, wypożyczalni rowerów, wypożyczalni sprzętu wodnego, ciekawych miejsc na terenie miasta i gminy, imprez turystycznych, sportowych i kulturalnych. W biurze informacji turystycznej można kupić mapy regionu, przewodniki turystyczne oraz książki związane z historią Złocieńca. Można tam także otrzymać materiały nieodpłatne, m.in. plan miasta, wykaz bazy noclegowej, ulotki i foldery usługodawców branży turystycznej i gastronomicznej.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Cerkiew Grekokatolicka pw. NPB<p>Biały Bór to jeden z najbardziej aktywnych ośrodków kultury ukraińskiej. Wyjątkowa i niespotykana pod względem architektonicznym grekokatolicka cerkiew projektu prof. J. Nowosielskiego rokrocznie przyciąga wielu znawców i miłośników sztuki, to miejsce odbywających się festiwali i przeglądów muzyki sakralnej z udziałem wybitnych i znanych chórów.</p>
<p>Cerkiew powstała w Białym Borze w latach 1992-97. W roku 1998 r. w prasie branżowej „Murator”, cerkiew została uznana za perłę polskiej nowoczesnej architektury sakralnej, a w 2006 r., w czasie wystawy „Ikony polskiej architektury” w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej, przez jury zaliczona do 20 najważniejszych budynków III RP.</p>
<p>Budynek cerkwi nawiązuje swoją architekturą do bazylik starochrześcijańskich. Zastosowano w niej małe okna i prosty blok fasady z wieżyczkami i podwójnie półkolistym przyczółkiem. We wnętrzu mamy trójwymiarowy schemat bazyliki, składający się z części centralnej, obniżonej zwieńczonej kopułą z wyobrażeniem Pantokratora, oraz z części bocznych oddzielonych czarnymi kolumnami. Ikonostas jest minimalistyczny, zredukowany do trzech ikon przedstawiających ukrzyżowanie, obraz Chrystusa i Maryi.</p>
<p> </p>
Cerkiew św. Trójcy<p>Cerkiew pod wezwaniem Świętej Trójcy w Szczecinku jest cerkwią prawosławną. Wybudowana została w 1824 r. i pierwotnie służyła jako synagoga, czyli miejsce zebrań i modlitw Żydów. W 1952 budynek adaptowano dla prawosławnych. We wnętrzu odnaleźć można ikonostas, tzn. ścianę pokrytą ikonami, mieszczącą się pomiędzy ołtarzem a nawą. W 1984 r. cerkiew została wpisana do rejestru zabytków.</p>
Choszczeńska Aleja Gwiazd<p>Aleja Gwiazd Kolarstwa Polskiego została otwarta w czerwcu 2002. Pomysł zainicjowali w 2000 roku Zbigniew Strużyński i Jan Szymkiewicz, a decyzję o jego realizacji podjął Jan Kiela, ówczesny burmistrz Choszczna. Pomnik odsłonięto przy okazji XXVIII ogólnopolskiego kryterium kolarskiego o memoriał red. Zygmunta Weissa. Znajdują się na niej odciski dłoni wielu sławnych i uznanych kolarzy, m.in.: Janusza Kierzkowskiego, Ryszarda Szurkowskiego, Stanisława Szozdy, Janusza Kowalskiego, Mariana Więckowskiego,Stanisława Królaka, Lecha Piaseckiego, Czesława Langa i Zenona Jaskuły oraz symboliczna tablica z pękniętą dłonią nieżyjącego już Joachima Halupczoka. Nad całością widnieje tablica poświęcona patronowi kolarskiego memoriału, red. Zygmuntowi Weissowi.</p>
<p>Aleja Gwiazd Kolarstwa ma bardzo ciekawy kształt, ponieważ... nie jest aleją. Jest zbudowana jako swoista ściana pamięci. To wysoki mur, na którym znajduje się tablica pamiątkowa i odbite dłonie. Po jednej stronie góra zwieńczona jest herbem Choszczna. Pozostałe prawie 30 pustych miejsc czekają na wypełnienie wybitnymi, kolarskimi dłońmi.</p>
<p>Autorem projektu alei jest pan Dariusz Łącki z Choszczna, a autorem podobizny Zygmunta Weissa jest choszczeński rzeźbiarz, pan Zygmunt Sitko.</p>
<p>Aleja powstała, ponieważ w Choszcznie odbywały się w od lat 70-tych wyścigi kolarskie, a jako że stawały się coraz bardziej popularne, przyjeżdżali na nie coraz częściej znamienici kolarze.</p>
Cmentarz ewangelicki<p>Cmentarz ewangelicki w Kołtkach powstał w XIX w. Obecnie cmentarz jest nieczynny. Zachowały się tylko nieliczne nagrobki. Cały teren natomiast porośnięty jest trawą oraz drzewami.</p>
Cmentarz parafialny<p>Cmentarz komunalny w Białym Borze znajduje się przy kościele pw. Michała Archanioła.</p>
Cmentarz wojenny<p>Cmentarz wojenny w Drawsku Pomorskim został założony w 1850 roku. Na cmentarzu znajdują się prochy polskich żołnierzy, poległych podczas operacji pomorskiej. </p>
Dąb bezszypułkowy<p>Dąb bezszypułkowy w Rościnie to pomnik przyrody o obwodzie 520 cm i wysokości 27 m.</p>
Dawny kościół<p>Pierwszy z dwóch kościołów w Rościnie powstał na przełomie XIII i XIV wieku. Jest to romańska, bezwieżowa, salowa budowla, wykonana na rzucie prostokąta. Podstawowym budulcem jaki wykorzystano do budowy świątyni jest kamień. Detale murarskie zostały wykonane z cegły. W zachodniej ścianie architekt umieścił ostrołukowy, potrójnie schodkowany główny portal wejściowy. Obecnie jest on zamurowany. W ścianie południowej dwa portale: podwójnie i pojedynczo schodkowany. Ten drugi został zamurowany. Do wnętrza kościoła światło wpuszczają trzy pary ostrołukowych okien. Wczesnogotyckie szczyty ozdobione zostały ceglanymi blendami. W drugiej połowie XIX wieku kościół został przebudowany z przeznaczeniem na spichlerz. Po II wojnie światowej był magazynem PGR-u, a później nieużytkowany. Chociaż budowla jest w stanie ruiny warto ją zwiedzić nie tylko ze względu na jej wiek, lecz także możliwość zobaczenia detali konstrukcyjnych na co dzień ukrytych w tego typu świątyniach za licznymi sprzętami. Kościół jest ogólnodostępny, lecz podczas zwiedzania należy zachować szczególną uwagę.</p>
Dawny urząd powiatowy<p> </p>
<div>
<p>Myślibórz otrzymał prawa powiatu w 1816 roku. W związku ze wzrostem liczby urzędników zaistniała potrzeba budowy nowej siedziby. Nowy budynek starostwa powstał na przełomie XIX i XX wieku. Jest to dwukondygnacyjna budowla, z wysokim podpiwniczeniem i użytkowym poddaszem. W fasadzie dominują okna sali obrad rady powiatowej. Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego w Myśliborzu oraz banku, w związku z czym jego zwiedzanie wewnątrz jest ograniczone. Starostwo ma obecnie swoją siedzibę w wybudowanym po II wojnie światowej budynku przy ulicy Spokojnej 22.</p>
</div>
<p> </p>
Dom Chiński<p>Dom Chiński zawdzięcza swoją nazwę pierwszemu właścicielowi obiektu, który sporą część swojego dorosłego życia spędził na Dalekim Wschodzie. Był on fascynatem i popularyzatorem starochińskiej gry planszowej Go. Po powrocie z wojaży osiadł w mieście swojego dzieciństwa, które nie wyglądało już tak jak je zapamiętał z najmłodszych lat. Utrwalił jeden z nielicznie zachowanych odcinków murów miejskich w nowo wybudowanej siedzibie. Jest on widoczny do dzisiaj od strony ulicy Grodzkiej. Chociaż na pierwszy rzut oka trudno to dostrzec, budowla nawiązuje architekturą do dawnych fortyfikacji. Gdy się przyjrzeć dokładniej nasuwa się skojarzenie z basztą lub bramą w murach miejskich. Najbardziej wyróżniającym się detalem domu jest wykusz, którego zwieńczenie ma być miniaturą dawnej Wielkiej Furty Wodnej. Uwagę zwraca również wykorzystanie kamienia w dolnych partiach budowli. Kamienica stanowi własność prywatną, w związku z czym można ją obejrzeć jedynie z zewnątrz.</p>
<p> </p>
Dom Dyrektorów<p>Budynek zbudowany w latach 1872-1873 jako drugi obiekt dawnego Gimnazjum Księżnej Jadwigi. Zlokalizowany przy ul. Księżnej Elżbiety i ul. Piotra Skargi. Budynek z czerwonej cegły, jest dwukondygnacyjny, z poddaszem i wysokimi szczytami schodkowymi. Początkowo obiekt służył dydaktyce i lekturze – znajdowały się tam biblioteka, sale i laboratoria. Na pierwszym piętrze urządzone było mieszkanie dla dyrektora, stąd też nazwa budynku. Naprzeciwko, w bezpośrednim sąsiedztwie zbudowano mieszkanie dla szkolnego woźnego, potocznie nazywając je Domem Woźnego – dziś funkcjonuje tam Pierogarnia, o tej samej wdzięcznej nazwie. W 1913 Gimnazjum przeniosło się do nowego gmachu w parku miejskim. Odtąd Dom dyrektorów służył także innym nauczycielom i dziewczętom ze szkoły, jako internat.</p>
Dom oficera<p>Dom, który został wybudowany przez Niemców na przełomie lat 1935/36 w celach reprezentacyjnych. Lokalizacja domu oficera znajduje się tuż nad jeziorem Pile. Wewnątrz budynku armia niemiecka – Wehrmachtu szkoliła swoich oficerów i podoficerów. Niemcy posiadali również swoje kasyno oficerskie. W latach 1945-1992, czyli w czasie władania miastem przez Rosjan budynek nosił nazwę „Garnizonowy Dom Oficerów”. W tym czasie funkcjonowała tu biblioteka, kino, teatr, dyskoteka, telewizja lokalna transmitująca programy z Moskwy, a także sala koncertowa.</p>
Dom przy ul. 1 Maja 16<p>Willa przy ulicy 1 Maja 13 a została zbudowana w 1905 roku. Jest to jednokondygnacyjny, ceglany dom mieszkalny, z użytkowym poddaszem. Zaprojektowany został na planie prostokąta. Budynek nakrywa dach naczółkowy. Wzrok przykuwa balkon usytuowany nad przeszklonym gankiem oraz lukarna przyozdobiona blendami. Ponadto na uwagę zasługuje nietypowe skierowanie reprezentacyjnej fasady bokiem w stosunku do ulicy. Willa jest własnością prywatną, można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Dom Woźnego<p>Budynek zbudowany najprawdopodobniej za czasów dyrektora Hermana Lehmanna, służył celom szkolnym jako dom dla woźnego szkolnego. Po wojnie prawdopodobnie początkowo był tu internat liceum pedagogicznego, później magazyn na potrzeby muzeum, a następnie przez wiele lat bar Jaspa, od 2010 r. działa w tym miejscu bar „Pierogarnia”.</p>
<p>Dom Woźnego – Pierogarnia</p>
Drzewko Przyjaźni<p>Drzewko Przyjaźni gmin partnerskich Choszczna. Zasadzone w 2011 roku wspólnie przez gimnazjalistów z Choszczna i młodzież niemiecką z Furstenwalde. Poza Furstenwalde w Niemczech, gminami i miastami partnerskimi Choszczna są:</p>
<p>Biała Spiska - Słowacja,</p>
<p>Olita - Litwa,</p>
<p>Weststellingwerf - Holandia,</p>
<p>Wunsftorf - Niemcy.</p>
<p>Drzewkiem Przyjaźni jest czerwony buk.</p>
<p> </p>
Fontanna<p>Myśliborski rynek pełnił w swych dziejach przeróżne role, różne nosił też nazwy. W średniowieczu było to miejsce handlu, ale również sądów i wykonywania wyroków, gdyż zlokalizowany był na nim pręgież. W XVIII w., gdy w mieście stacjonował garnizon wojskowy, rynek pełnił rolę placu ćwiczeń. Po II wojnie światowej ulokowano na nim cmentarz poległych żołnierzy Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego. Zyskał wtedy też nową nazwę - Plac Armii Czerwonej. Nazwa ta pozostała do 1989 r., natomiast groby żołnierzy przeniesiono z niego w 1948 r., gdy powstawał cmentarz wojenny "na wieży". Rynek odzyskał wtedy rolę placu rekreacyjnego, a usiąść można było przy fontannie, prawdopodobnie z przełomu XIX i XX wieku. W połowie lat 60-tych starą fontannę usunięto, a na jej miejsce wstawiono nową, która istnieje do dziś. Rzeźba znajdująca się w okrągłym basenie, w którym w okresie letnim zbiera się woda, tryskająca ze szczytu fontanny jest nowoczsna, trudno więc określić co przedstawia. Niektórzy myśliborzanie nazywają ją "świdrem", inni widzą tam orle skrzydła. W pobliżu fontanny znajdziemy ławeczki, na których można odpocząć, podziwiając przy okazji rosnącą wokół zieleń miejską. Warto również odwiedzić znajdujące się nieopodal lodziarnie, zwłaszcza zlokalizowaną przy (znajdującym się we wschodnim rogu rynku) "dużym samie" PSS Społem - rodzinną lodziarnię "Malinka" z tradycyjnymi lodami w czterech smakach.</p>
Fontanna na Rynku<p>Fontanna znajduje się na środku placu Jana Pawła II. Jest okrągła, a pośrodku znajduje się trzynaście ramion - dysz, z których do środka tryska woda. Środkiem fontanny są skomponowane ze sobą wyrzeźbione owalne kształty.</p>
Fontanna z figurą Gęsiarki<p>Rzeźbę tę podarowali miastu w 1912 roku dwaj mieszkańcy Barlinka, którzy dorobili się w Niemczech znacznego majątku, zaś autorem jej jest monachijski artysta Knut Ackerman (lub Knut Akberg, jak podają inne źródła). Malowniczy wodotrysk to ulubione miejsce spotkań mieszkańców. Gęsiarka stała się symbolem Barlinka, zaś postać dziewczyny wiązana jest z miejscową legendą o pasterce niesprawiedliwie skazanej na śmierć za rzekome uprawianie czarów. Ocaliły ją gęsi, które nadleciały tuż przed egzekucją i uniosły dziewczę na swych skrzydłach. </p>
Galeria Sztuki w Centrum Konferencyjnym Zamek w Szczecinku<p>W Galerii Sztuki ZAMEK kontynuowana jest działalność wystawiennicza „Art-Galerii” oraz wystaw czasowych w Muzeum Regionalnym. Przez lata zaprezentowane zostały prace tak uznanych i słynnych artystów, jak Andrzej Mleczko, Kiejstut Bereźnicki, Erazm Kalwaryjski, Helena Tchórzewska, Andrzej Bereziański czy Zdzisław Stanek.</p>
<p>Galeria Sztuki ZAMEK stara się pełnić rolę mecenatu nad środowiskiem artystycznym oraz miłośnikami i odbiorcami sztuki w regionie, stwarzając pole prezentacji twórczości. Organizowane są tutaj wystawy twórców z kraju i zagranicy, o znaczącym dorobku artystycznym, a także organizowane spotkania promocyjne dla młodych, obiecujących artystów. W Galerii pojawia się wartościowe prace obejmujące: malarstwo, rysunek, grafikę i rzeźbę, z klasycznych technik można zobaczyć fotografię kreatywną oraz grafikę komputerową .</p>
Garażownia<p>Wypożyczalnia desek SUP, rowerów oraz audioprzewodników "Garażownia" znajduje się na parkingu obiektu "Willa Moryń", położonego w urokliwej miejscowości Moryń. W swojej ofercie mamy rowery trekkingowe (Kross, Merida), miejskie (BBF) i elektryczne (Lovelec). Zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Oprócz rowerów, wypożyczyć u nas można deski SUP. W ciepłe letnie weekendy zapraszamy na grupowe zajęcia na SUPach. Startujemy w punkcie wypożyczeń desek na plaży miejskiej w Moryniu. To nie koniec naszych atrakcji :) Opracowaliśmy grę miejską dookoła jeziora Morzycko w języku polskim i niemieckim-to idealna rozrywka na rowerową rodzinną wyprawę. W weekendy zapraszamy na rowerowe randki i wypożyczymy koszyki piknikowe. Podglądajcie nasz instagram: garazownia_moryn, tam znajdziecie aktualne informacje.</p>
Gazownia<p>Gazownia w Choszcznie została uruchomiona pod koniec XIX wieku. Na jej kompleks składają się właściwy budynek gazowni oraz dom administracyjno-mieszkalny. Obiekt nie pełni obecnie swojej pierwotnej funkcji. Można go zobaczyć jedynie z zewnątrz. </p>
Geopark “Kraina Lodowca nad Odrą”<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">Geopark “Kraina Lodowca nad Odrą” został oficjalnie otwarty 31 maja 2012 roku. Jego utworzenie było możliwe dzięki wsparciu środków z Unii Europejskiej. Regionalne Biuro Geoparku pełni kilka funkcji. W starym, wyremontowanym kinie działa Biuro Informacji Turystycznej, gdzie można dowiedzieć się więcej na temat okolicznych atrakcji turystycznych. W nowoczesnej sali widowiskowo-konferencyjnej odbywają się spotkania dotyczące m.in. geologii. Stała ekspozycja poświęcona jest ostatniej epoce lodowcowej sprzed 12-15 tysięcy lat. Przedstawia przebieg ostatniego zlodowacenia i jego wpływ na budowę geologiczną i krajobraz okolic Morynia. Stanowi ona wstęp do wędrówek po projektowanych trasach geoturystycznych oraz do poznawania powiązań między budową geologiczną a krajobrazem naturalnym i historyczno-kulturowym środowiskiem życia człowieka. Całość czynna jest od środy do niedzieli w godz. 10.00-14.00. </span></span></span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Jednym z elementów geoparku jest ścieżka pieszo-rowerowa "Promenada Wielkiego Raka". Ścieżka ma długość 650 metrów. Na trasie można spotkać naturalnej wielkości mamucicę Geosię i jej synka Morynka. W środkowej części ścieżki utworzono Aleję Gwiazd Plejstocenu. Znajduje się tam 10 tablic z rysunkami i opisami ssaków, żyjących w okresie ostatniej epoki lodowcowej. Pod każdą tablicą usytuowane są tropy opisywanych zwierząt, czyli wmontowane w ziemię płyty z odlewami naturalnej wielkości. Dodatkowo znajdują się tam modele naturalnej wielkości: konia przewalskiego, niedźwiedzia jaskiniowego i tygrysa szablozębnego.</span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">Kolejną atrakcją geoparku jest Kamienny Ogród “Kamień w naturze, historii i kulturze”. Jest to ekspozycja kilkudziesięciu głazów narzutowych zebranych ze wzgórz morenowych w okolicach Morynia. Każdy z nich jest dokładnie opisany. Ciekawą atrakcją jest piaskownica, w której dzieci mogą znaleźć ślady plejstoceńskich zwierząt. </span></span></span></p>
<p><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">To jednak nie koniec oferty geoparku. Już niedługo mają powstać dwie trasy geoturystyczne: trasa miejska o długości 2 km oraz 25-kilometrowa pętla moryńska, okalająca jezioro Morzycko i biegnąca przez Przyjezierze, Dolsko i Mętno na wzgórza morenowe Karpat Moryńskich i dalej przez Stare i Nowe Objezierze do Morynia. Znajdą się tam geostanowiska prezentujące geologię, rzeźbę terenu, krajobraz historyczny i kulturowy. Docelowo mają się włączyć także gminy Cedynia, Chojna i Trzcińsko-Zdrój. Wtedy obszar geoparku będzie zajmował ok. 400 km</span><span style="background-color: transparent;">2</span><span style="background-color: transparent;"> i będzie miał kolejne cztery trasy geoturystyczne.</span></span></span></p>
Grota z posągiem Najświętszej Marii Panny<p>Ustawioną w centrum groty figurkę Matki Boskiej sprowadzono z Częstochowy. Kamienna kopuła, w której ją ustawiono jest wyrazem wdzięczności mieszkańców. Było to około 2000 roku pod nadzorem proboszcza Andrzeja Bujara.</p>
Grupa cisów pospolitych<p>Grupa cisów pospolitych została objęta ochroną jako pomnik przyrody Rozporządzeniem nr 2/99 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 marca 1999 roku. Są to dwa drzewa, których wiek szacowany jest na około 300 lat. Jeden z nich posiada trzy pnie o obwodzie 180 cm. Drzewo to osiąga wysokość 14 m. Drugi cis ma obwód pnia 115 cm i wysokość 12 m.</p>
Grupa warowna Śmiadowska Góra<p>Grupa warowna "Góra Śmiadowska" jest jednym z dwóch największych na Wale Pomorskim zespołów fortyfikacyjnych posiadających rozbudowany system podziemnej komunikacji. Składa się z 5 mniejszych obiektów bojowych i największego dwu poziomowego obiektu, w którym górne piętro pełniło funkcje bojowe a dolne techniczno-socjalne (maszynownia, ujęcie wody, toalety, pomieszczenia opatrunkowe, dla wypoczynku żołnierzy i inne). Po wojnie obiekty bojowe zostały częściowo wysadzone i zasypane natomiast podziemne korytarze zachowały się w bardzo dobrym stanie. Obiekt zupełnie niestandardowy, posiada wiele niespotykanych gdzie indziej rozwiązań i wiele nieodkrytych jeszcze tajemnic. Obecnie po częściowym odkopaniu obiekt został udostępniony do zwiedzania. </p>
Głaz 700-lecia<p>W 1997 r. w Drawsku Pomorskim obchodzono uroczyście 700. rocznicę nadania praw miejskich, które miasto otrzymało 8 marca 1297 roku z rąk margrabiów brandenburskich Ottona IV i Konrada I. Z tej okazji na dawnym rynku, a obecnie na Placu Konstytucji został ustawiony duży głaz, do którego przytwierdzona jest tablica z herbem miasta oraz napisem "700 lat Drawska Pomorskiego 1297 - 1997". Głaz jest ustawiony na niewielkim skwerze, a w jego pobliżu rośnie „Drzewo przyjaźni” posadzone przez burmistrzów partnerskich miast - Drawska Pomorskiego i Bad Bramstedt. </p>
Głaz Klickstein<p>Głaz Klickstein, zwany również Czarcim Głazem i Diabelskim Kamieniem, to ogromny głaz narzutowy o obwodzie 12,5 m i wysokości 2,15 m.<br /> Otoczony jest mniejszymi głazami tworzącymi krąg o średnicy około 15 m. Prawdopodobnie w miejscu tym znajdowało się kiedyś cmentarzysko. Głaz ten był uznany za pomnik przyrody jeszcze przed II Wojną Światową. Był wtedy otoczony kamiennym murkiem z ławkami.<br /> Obecnie poza pomnikiem w miejscu tym znajduje się obszerna tablica informacyjna.</p>
<p>Pierwotnie głaz ten składał się z dwóch części, z których jedna, górna, była ruchoma. Przy każdym poruszeniu wydawała charakterystyczne kliknięcia. Stąd też pochodzi niemiecka nazwa Klickstein.<br /> Obecnie górna część głazu znajduje się przy drodze ekspresowej S3 i oznacza 15 południk przebiegający w tym właśnie miejscu.</p>
<p>Z Czarcim Głazem wiąże się legenda o zakładzie Boga i Diabła. Diabeł, aby wygrać miał zbudować wieżę wyższą niż wszystkie okoliczne kościoły. W tym celu sprowadził kamienie, aż ze Skandynawii. Rozrzucał je dokoła, a gdy w końcu zaczął je układać popełnił błąd konstrukcyjny, przez który nie ukończył wieży na czas. Przegrana rozwścieczyła Diabła tak bardzo, że zburzył wieżę, a jej odłamki rozsypały się po całej okolicy. Ostatni głaz, który został po nieudanej budowli, Diabeł w przypływie złości kopnął z całej siły, a odcisk jego kopyta po dziś dzień widoczny jest na powierzchni kamienia.</p>
Głaz pamiątkowy "Pionierom Ziemi Myśliborskiej"<p>Głaz upamiętnia osoby zasłużone dla rozwoju Myśliborza w pierwszych latach po zasiedleniu terenu Ziemi Myśliborskiej przez Polaków. Jest to duży kamień czerwonego marmuru, ze ściętą i wypolerowaną stroną frontową, na której umieszczono pamiątkowy napis oraz herb Myśliborza, wypełnione złotą farbą. Odsłonięty został w 50. rocznicę przekazania administracji nad Myśliborzem przez radzieckie władze wojskowe przedstawicielom władz polskich. Polska administracja objęła kontrolę nad miastem i okolicą 23 maja 1945 r., dlatego dzień 23 maja, decyzją Rady Miejskiej z 1995 r., został ustanowiony Dniem Myśliborza. Od tego czasu co roku odbywa się miejskie święto "Dni Myśliborza" (zazwyczaj obchodzone na przełomie maja i czerwca).</p>
Głaz pamiątkowy Jana Pawła II<p>Głaz upamiętniający pontyfikat wielkiego Papieża Polaka, św. Jana Pawła II, został odsłonięty na myśliborskim rynku 11 listopada 2000 r. Napis na marmurowej płycie brzmi: "Janowi Pawłowi II, wielkiemu rodakowi, w roku milenijnym - społeczeństwo Ziemi Myśliborskiej". Było to naturalne miejsce spotkań modlitewnych w dniach żałoby po śmierci papieża Jana Pawła II, odbywały się tu również spotkania związane z Jego beatyfikacją, a następnie kanonizacją. W dniu 14 czerwca 2014 r. pomnik był też niemym świadkiem przekazania myśliborskiemu społeczeństwu relikwii św. Jana Pawła II, które znajdują się w kościele kolegiackim pw. św. Jana Chrzciciela.</p>
Głaz pamiątkowy poświęcony niepodległości Polski<p>Kamień z rzeźbą godła Polski. Pod nim przymocowano metalową tablicę z sentencją Jana Pawła II „Pokój tobie Polsko”.</p>
Głaz pamiątkowy poświęcony ofiarom II wojny światowej<p>Kamień pamiątkowy z tabliczkami, na których wypisano nazwy miejsc, które na zawsze zapisały się, przez liczbę ofiar, na kartach historii w czasie II wojny światowej. Są to m.in. Treblinka i Sybir. Powstanie głazu upamiętniającego śmierć tak wielu niewinnych osób było inicjatywą społeczności lokalnej oraz księdza Parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Kamień został poświęcony i jest miejscem odbywania się uroczystości rocznicowych II Wojny Światowej.</p>
Głaz Tempelburg<p>Głaz Tempelburg – największy na terenie gminy Czaplinek granitowy głaz narzutowy. Położony jest pomiędzy miejscowościami: Pławno i Cichorzecze. Leży przy drodze będącej przedłużeniem ul. Kamiennej w Czaplinku. Głaz jest pomnikiem przyrody. <br />Obwód głazu - 19,5 m, wysokość nad powierzchnię gruntu - 3,5 m. Na głazie wykuty jest napis: "Tempelburg 1858" (Tempelburg to przedwojenna nazwa Czaplinka).</p>
Głaz upamiętniający działalność poddziemia antykomunistycznego na Ziemii Szczecineckiej<p>Kamień upamiętniający Żołnierzy Wyklętych z pamiątkową tablicą stanął na zbiegu ulic 1-go Maja oraz Szkolnej w Szczecinku. To właśnie w tym miejscu mieszkańcy będą mogli oddać hołd żołnierzom, którzy walczyli o wolną Polskę. Twórcą pomnika jest Wiesław Adamski.</p>
Głaz upamiętniający Uczniów Gimnazjum Ks. Jadwigi<p>Głaz ku czci niemieckich uczniów byłego Gimnazjum Księżnej Jadwigi w Szczecinku. Odsłonięty został w setną rocznicę istnienia gmachu obecnego Liceum Ogólnokształcącego im. Księżnej Elżbiety. To polodowcowy głaz, z wyrytym napisem w języku polskim i niemieckim. Pomnik został wykonany przez szczecineckiego kamieniarza Krzysztofa Krawca.</p>
Izba Historyczna<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna w Pełczycach powstała 11 grudnia 2003 roku. Inicjatorem założenia Izby było Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Pełczyckiej. Siedziba Izby Historycznej mieści się w piwnicach Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury.</p>
<p style="text-align: justify;">Eksponaty obejmują znaleziska prehistoryczne, w tym kamienne żarno z epoki kultury łużyckiej, ponadto: groty, topór, kamienne przęśliki, naczynia gliniane, nóż w oprawie rogowej, szydło kościane, rylec, kule kamienne. Eksponaty to przypadkowe znaleziska mieszkańców Pełczyc. Najliczniejsze zbiory stanowią przedmioty użytku codziennego: stare żelazka, lampy naftowe, sierpy, kosy, urządzenia ciesielskie, ceramika, wagi, butelki, gofrownice, prawidła, młynki, maszynki do mięsa i soków oraz inne narzędzia niezbędne w XIX-wiecznym domostwie. Ciekawostką jest zadziwiające urządzenie do łapania gryzoni.</p>
<p style="text-align: justify;">W Izbie możemy obejrzeć przedwojenne dokumenty urzędowe, książeczki wojskowe oraz zdjęcia pradziadków. Perełką jest starodruk z XVIII wieku wydany na papierze czerpanym. Do tej pory nie został on niezidentyfikowany przez badaczy. Prawdopodobnie jest to księga zmarłych prowadzona przez pastora jednej z pomorskich miejscowości. W Izbie znajduje się gablota z numizmatyką. Można tam zobaczyć monety znalezione przez Pełczan. Są to między innymi monety z czasów rzymskich, monety pruskie oraz książąt pomorskich. Wśród zbiorów są także polskie monety m.in. boratynka Jana Kazimierza.</p>
<p style="text-align: justify;">W zbiorach można znaleźć przedmioty kultu religijnego, w tym: mszał łaciński, przedwojenny testament oraz książeczki do nabożeństwa używane przez przedwojenne wojsko. Wśród eksponatów znajduje się kolekcja militariów - 70 hełmów, maski gazowe, łuski, plecaki, saperki, orzełki, gąsienice czołgów, medale wszystkich armii walczących w czasie II wojny światowej. Na uwagę zasługuje spora kolekcja widokówek Pełczyc przedstawiająca historię i życie Pełczyc.</p>
<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna, dzięki wielkiemu zaangażowaniu opiekunów i mieszkańców Pełczyc, posiada tak wiele eksponatów, że w pomieszczeniach brakuje miejsca, aby je wszystkie zaprezentować.</p>
<p> </p>
Izba Muzealna (Pamięci) - Młyn Wodny TCK w Trzcińsku-Zdroju<p>Oficjalne otwarcie Izby Pamięci</p>
<p>22.11.2013r. odbyło się oficjalne otwarcie Izby Pamięci w Trzcińsku – Zdroju.</p>
<p>Pomieszczenia w Izbie Pamięci</p>
<p>Zrekonstruowano koło młyńskie, które kręci się, poruszane wodami Rurzycy. Przepływającą pod budynkiem rzeczkę widać przez szklaną podłogę i balkoniki. Na parterze zgromadzono wiele przedmiotów życia codziennego w dawnym Trzcińsku, zarówno niemieckim, jak i polskim.</p>
<p>Na parterze jest umiejscowiona wystawa etnograficzna, w której znajdują się eksponaty<br /> ze zbiorów stowarzyszenia, szkół, biblioteki miejskiej. W gablotach znajdują się znaleziska z czasów prehistorycznych, z kancelarii Hitlera, która mieściła się przy Aleii Wolności oraz przedmioty, którymi się posługiwano. Na tablicach możemy zobaczyć opis powstania Trzcińska – Zdroju, opis kościołów znajdujących się na terenie gminy Trzcińska – Zdroju, na innych widzimy opis bram, baszt, murów.</p>
<p>Na I piętrze znajduje się wystawa geologiczna. Wystawa składa się z dwóch części: paleontologicznej, w której znajdują się skamieniałości flory i fauny oraz z części kamiennej, która jest poświęcona technice, rzeźbie i historii poznania budowy geologicznej obszaru epoki polodowcowej.</p>
<p>W gablotach omówione są najważniejsze skały występujące na naszym obszarze.</p>
<p>Wydarzenia</p>
<p>Od momentu otwarcia Izby Pamięci organizowane są wystawy prac pokonkursowych Polsko – Niemieckiego Festiwalu „Europa bez Granic”. Różnego rodzaju konferencje, spotkania Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Trzcińskiej, Noc Muzeów, wycieczki dzieci i młodzieży, organizowane są lekcje historii oraz wszelkie dodatkowe wystawy.</p>
Izba Muzealna w Bornem Sulinowie<p style="text-align: justify;">Izba muzealna znajduje się w Budynku Kulturalno-Oświatowym i działa przy Zespole Szkół im. Bohaterów Oflagu II D w Bornem Sulinowie. Została oddana do użytku 1 września 2009 r. W izbie muzealnej można podziwiać wystawy tematyczne związane z historią Bornego Sulinowa i jego okolic. Ekspozycje dotyczą czasów od I wojny światowej do czasów obecnych. Szczególnie warta uwagi jest wystawa pt. „Oflag II D, Gross Born, Борно Cулиново”. Podczas tworzenia ekspozycji wykorzystano wiele pamiątek pochodzących od osób, które kiedyś przebywały w obozie. Zbiory pochodzą od ludzi dobrej woli i są sukcesywnie powiększane. </p>
Izba muzealna w Czaplinku<p>Izba Muzealna w Czaplinku została otwarta w 1997 roku i działa w strukturze Czaplinieckiego Ośrodka Kultury. Celem działania Izby jest badanie i popularyzowanie dziejów Czaplinka i okolicznych terenów. Znajduje się tu stała wystawa "Prosto ze strychu", na której można zobaczyć przedmioty codziennego użytku z przełomu XIX i XX wieku pokazujące rolniczy charakter tych ziem. Są tu niecki i dzieże do wyrobu ciasta chlebowego, maselnice i krajalnice do chleba, stare wagi i nosidła na wodę, gofrownice, żelazka i ręczne magle, patefon i stare radia, żarna do mielenia zboża i ławka szkolna pamiętająca stalówki i atrament. Jest też wiele ciekawych eksponatów historycznych takich jak mapy, pocztówki, egzemplarze gazety "Tempelburger Stadt - und Landbote" czy butelki z przedwojennych okolicznych browarów.</p>
<p>Chlubą muzeum są eksponaty związane z postacią Jana Pawła II, Honorowego Obywatela Miasta Czaplinka. Możemy tu zobaczyć obraz olejny podarowany w 2004 roku przez Papieża miastu oraz narty, na których uczył się jeździć przyszły papież. </p>
<p>W Izbie organizowane są też wystawy okolicznościowe.</p>
Izba pamięci<p>Izba Pamięci poświęcona jest Ukraińcom. Można w niej zobaczyć m.in. wydane w Polsce publikacje dotyczące akcji "Wisła", notatki ze wspomnień świadków historii zapisanych przez uczniów I LO w Białym Borze, książki dotyczące miejscowości, z których pochodzili przesiedleńcy. Ponadto, można podziwiać ekspozycję bogatą w zbiory związane z kulturą ludności ukraińskiej, są to: stroje świąteczne ze wsi Horki i Pozdziacz koło Przemyśla, gorsety, spódnice, fartuchy, chustki, a także sprzęty codziennego użytku, takie jak: warsztat tkacki, orczyki, maselnice, nosidła do wody, tary do prania, kołowrotki, lampy naftowe i inne.</p>
Jesion wyniosły<p>Jesion wyniosły występuje praktycznie na całym obszarze kraju. Preferuje tereny wilgotne i podmokłe. Wysokość drzew dochodzi do 40 m. Jesion w miejscowości Przekolno osiąga 26 m, a obwód pnia wynosi ponad 5 m. Jego wiek szacuje się na ok. 150 lat.<br /> Okaz można zobaczyć w parku pałacowym, znajdującym się w zachodniej części wsi, tuż za kościołem. Drzewo rośnie w centralnej części parku wśród starodrzewu. <br /> Status pomnika przyrody uzyskał w 1999 roku.</p>
Józefa Piłsudskiego<p>Pomnik przedstawia postać Marszałka wspartego na szabli, w charakterystycznej czapce - maciejówce.</p>
<p>Pierwotnie w miejscu obecnego stał podobny również przedstawiający Józefa Piłsudskiego autorstwa Roberta Sobocińskiego. Niestety formą przypominał on bardziej rycerza, co niektórzy widzieli w nim nawet postać Bolesława Chrobrego (przedstawiał postać z gołą głową, wsparta na mieczu). Dlatego w roku 2011 podjęto inicjatywę o zamianie postaci na postumencie. Obecny Piłsudski jest dziełem Wiesława Adamaskiego. Nowy pomnik został częściowo odlany z brązu pochodzącego z przetopu poprzedniego.</p>
<p>Co roku 11 listopada w Święto Niepodległości po uroczystej mszy pod pomnikiem odbywa się ceremonia składana kwiatów i wygłaszane są przemówienia. Pomnik Józefa Piłsudskiego stanął w pobliżu centrum miasta najpewniej jako dowód głębokiego patriotyzmu grupy mieszkańców miasta.</p>
Kamień Sybiraków<p>Na deptaku przy ul. Gen. Wł. Sikorskiego znajduje się głaz pamiątkowy z tablicą poświęconą generałowi Władysławowi Sikorskiemu. Na tablicy przytwierdzonej do głazu widnieje napis „Bóg Honor Ojczyzna 1881-1943 Gen. Władysław Sikorski walczył i zginął za Polskę. Wdzięczni mieszkańcy ziemi drawskiej, sybiracy i kresowiacy. Drawsko Pomorskie 17 września 2002 roku”. Okazały głaz ustawiony został na podmurówce z kamieni polnych na skraju skweru przy zabytkowym kościele późnogotyckim. Rokrocznie 17 września, w rocznicę napaści radzieckiej na Polskę odbywają się w tym miejscu uroczystości Dnia Sybiraka.</p>
Kamienica przy ul. Buczka 11<div>
<p>Kamienica przy ulicy Buczka została zbudowana w XVIII wieku, a na przełomie XIX i XX wieku przebudowano ją. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty kopertowym dachem. Kamienica jest własnością prywatną, poza punktami usługowymi można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
</div>
<p> </p>
Kamienica przy ul. Rynek 9 w Barlinku<p>Kamienica przy Rynku została zbudowana w pierwszej połowie XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty trójspadowym dachem. Na uwagę zasługują zdobione obramowania witryn i drzwi. Kamienica jest własnością prywatną, poza punktami usługowymi można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Kąpielisko miejskie nad jeziorem Drawsko<p>Kąpielisko miejskie nad jeziorem Drawsko to najlepsze miejsce do kąpieli i plażowania w Czaplinku. Obiekt jest nowoczesny, bezpieczny i wyposażony w pełną infrastrukturę. Teren plaży i kąpieliska jest ogrodzony i dostać się tam można tylko przez wyznaczone wejścia. Kąpielisko jest duże, a długość jego linii brzegowej wynosi 175 m. Znajduje się tam pływający pomost rekreacyjny w kształcie litery U, do którego mogą cumować jachty czy łodzie wiosłowe. Pomost jest wyposażony w barierki zabezpieczające oraz w drabinki ułatwiające wejście i wyjście z wody. Na kąpielisku zostały wyznaczone strefy dla umiejących i dla nieumiejących pływać. Wydzielone jest też bezpieczne miejsce do kąpieli dla małych dzieci. Plaża jest generalnie piaszczysta, ale na jej obrzeżach znajdziemy także miejsca do plażowania porośnięte trawą. Ponadto w obrębie plaży i kąpieliska znajdują się: boisko do plażowej piłki siatkowej, plac zabaw dla dzieci, przebieralnie, sanitariaty. W okresie wakacji, codziennie w godz. 10.00-18.00 nad bezpieczeństwem kąpiących się czuwają ratownicy WOPR. Woda w sezonie jest regularnie badana pod kątem czystości i przydatności do kąpieli. Przy plaży funkcjonuje również wypożyczalnia sprzętu wodnego (kajaki, rowery wodne, łodzie wiosłowe). W sąsiedztwie kąpieliska znajduje się stadion miejski oraz amfiteatr, w którym odbywają się koncerty i imprezy rozrywkowe.</p>
Kapliczka jerozolimska<p>Kaplica została zbudowana w XVI wieku, choć legendy wiążą jej powstanie z przemarszem wojsk Bolesława Krzywoustego na Pomorze i misją chrystianizacyjną z lat 1121-1122. Inna wersja wiąże ją z wyprawami krzyżowymi. Miała stanowić przystanek-punkt etapowy podczas wypraw do Ziemi Świętej. Jednak najprawdopodobniej była częścią drogi krzyżowej, stanowiąc jej ostatnią stację. Według przekazów odległość jaka dzieli ją od kaplicy św. Ducha jest równa długości drogi od miejsca skazania Chrystusa przez Piłata do miejsca, w którym Szymon z Cyreny pomógł Jezusowi nieść krzyż. 1 marca 1514 roku została poświęcona przez biskupa kamieńskiego Marcina. Bardzo szybko kapliczka stała się celem pielgrzymek</p>
<div>
<p>Kaplica Jerozolimska jest ceglaną, otynkowaną budowlą, przyozdobioną blendami. W XIX wieku ostrołukowy portal kaplicy został wzbogacony o kutą kratę. Uwagę zwraca konieczność zejścia do kapliczki po schodkach. Obniżenie względem obecnego poziomu ulicy należy wiązać z wybrukowaniem sąsiadujących z nią dróg. Wewnątrz kaplicy znajduje się kopia gotyckiej figury Chrystusa. Oryginał można zobaczyć w Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</p>
</div>
<p> </p>
Klasztor<div>
<p>Obecny budynek Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego powstał na przełomie XVIII i XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny z użytkowym poddaszem i przybudówkami. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty naczółkowym ceramicznym dachem. Drugą kondygnację i poddasze wykonano w technice muru pruskiego - drewnianą konstrukcję wypełniono cegłami, które jak pozostałe ściany otynkowano. Od 1980 roku w budynku ma swoją siedzibę Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, w związku z czym można go zwiedzić w środku korzystając z rekolekcji lub miejsc noclegowych.</p>
</div>
<p> </p>
Klasztor pocysterski<p>Klasztor pocysterski w Pełczycach został wybudowany w 1290 roku. Pierwsze cysterki trafiły do Pełczyc w 1282 roku, prawdopodobnie za sprawą księżnej Matyldy, wdowy po księciu szczecińskim. Tuż po wybudowaniu klasztoru i kościoła został wydany dokument nakazujący odwiedzanie świątyni i zachęcający do przekazywania nadań i darowizn na kościół. Odwiedziny klasztoru lub darowizna była wynagradzana 40-dniowym odpustem.</p>
<p>Pełczycki klasztor był niezwykle hojnie obdarowywany, m.in otrzymał od margrabiegoAlbrechta III zamek rodu Behrów nad jeziorem Panieńskim, wraz z jeziorem oraz ludnością zamieszkującą podgrodzie Pełczyc, do tego przekazał kościół klasztorny wraz ze wszystkimi jego dochodami, biskup kamieński przekazał patronat nad kościołem miejskim w Pełczycach. Cysterki otrzymały wiele pobliskich łąk i pól uprawnych, a także kilka wsi. Nadania dla klasztoru pochodziły od margrabiów brandenburskich, książąt szczecińskich, urzędników książęcych oraz rycerstwa. Mimo tego, że cysterki zgromadziły spory majątek w XIV wieku w klasztorze nastąpił kryzys. Wówczas dla ratowania konwentu biskup kamieński zarządził specjalną składkę w parafiach swojej diecezji. Pomogły okoliczne rody, które przekazywały wiana córek idących do klasztoru oraz książęta pomorscy dokonując kolejnych nadań. Liczne nadania, jakie w ciągu swoich dziejów otrzymał pełczycki klasztor, na początku XVI wieku obejmowały około 10 wsi, 8 jezior, 5 młynów oraz łąki, lasy i sporo ziemi uprawnej. Zakonnice prowadziły gospodarstwo, zajmowały się haftem, przepisywaniem ksiąg, na początku XIV założyły przy klasztorze szpital-przytułek. Szpital utrzymywany był z pieniędzy pensjonariuszek - samotnych kobiet oraz z dochodów kościoła w Płonnie.<br />
Wprowadzenie reformacji przyczyniło się do zlikwidowania konwentu, co miało miejsce w 1539 r. Klasztorny majątek został przekazany rodowi Waldowów, a obiekty przebudowano na rezydencję margrabiów.</p>
<p>Do czasów obecnych zachował się budynek zachodniego skrzydła klasztoru, reszta budynku została w nieznanych okolicznościach rozebrana pod koniec XIX wieku. Obecnie budynek stanowi własność prywatną i jest dostępny tylko z zewnątrz.<br />
</p>
Kolejowa Stacja Rowerowa przy Izbie Pamięci w Ińsku
Kościół filialny pw. Dobrego Pasterza<p>Kościół zbudowany w 1892 r., neogotycki, ceglany.</p>
<p>Poświęcony 20 X 1946 r. Należy do Parafii pw. św. Wojciecha BM w Sulimierzu.</p>
Kościół filialny pw. Matki Boskiej Różańcowej<p>Pierwotna, ryglowa budowla pochodziła z XVII w., została jednak rozebrana w 1986 r. wskutek zniszczenia. Pozostała jedynie drewniana, wolnostojąca, szkieletowa wieża z przełomu XVII i XVIII w., zwieńczona spiczastym hełmem. Znajduje się w niej dzwon z 1911 r. Dzwonnica wpisana jest na listę zabytków. Na miejscu dawnego kościoła w 1986 r. wzniesiono nowy budynek.</p>
<p>Kościół poświęcony w 1952 r. Należy do Parafii pw. św. Anny w Długiem.</p>
Kościół filialny pw. MB Królowej Polski<p>Kościół zbudowany na przełomie wieków XVII i XVIII, o konstrukcji szkieletowej drewnianej z ceglanym wypełnieniem pól międzyryglowych. Przebudowany częściowo w poł. XIX w. przy użyciu cegły.</p>
<p>Należy do Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Węgorzynie.</p>
Kościół filialny pw. MB Ostrobramskiej<p>Późnogotycki kościół wzniesiony w 1521 r. z kamienia polnego i cegły. Wieża z 1695 r., drewniana, w konstrukcji szkieletowej.<br /> Kościół poświęcony 24 IX 1945 r. Należy do Parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Piaseczniku.</p>
Kościół filialny pw. MB Różańcowej<p>Kościół wzniesiony w 1766 r. w stylu późnego klasycyzującego baroku. Przy kościele znajduje się zabytkowy cmentarz wygrodzony kamiennym murem.</p>
<p>Należy do Parafii pw. św. Stanisława BM w Góralicach.</p>
Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu<p>Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu wzniesiony został z kamieni polnych oraz cegły pod koniec XV w. Jest to budowla późnogotycka. W XIX w. został przebudowany portal południowy kościoła na okrągłołukowy w ostrołukowej niszy. Szczyt wschodni udekorowany jest blendami i sterczynami. W czasie II wojny światowej świątynia została zniszczona. Jej odbudowa rozpoczęła się dopiero w 1982 r. i trwała sześć lat. Teren kościoła otaczają fragmenty kamiennego muru z gotycką bramką z XV-XVI wieku. Wnętrze świątyni zdobią rzeźby i malowidła z wizerunkami świętych.</p>
<p>Poświęcony 5 X 1986 r. Należy do Parafii pw. MB Nieustającej Pomocy w Suchaniu.</p>
Kościół filialny pw. św. Kazimierza<p>Kościół o konstrukcji szachulcowej został wybudowany w 1617 r., obecnie wraz z otoczeniem i całkowitym wystrojem wnętrza stanowi obiekt zabytkowy.</p>
<p>Cmentarz przykościelny w Kazimierzu powstał w wieku XVII, pochodzi on z czasów budowy kościoła. Obecnie ma on czytelne granice, znajdują się tam nieliczne fragmenty nagrobków.</p>
Kościół filialny pw. św. Mikołaja Biskupa<p>Kościół z XIX w. o konstrukcji szkieletowej drewnianej z ceglanym wypełnieniem pól międzyryglowych. W 2005 r. rozpoczęto gruntowne prace remontowe, gdyż świątynia była w bardzo złym stanie. Wymieniono prawie całą konstrukcję ryglową na nową, a pola międzyryglowe wypełniono starymi cegłami.</p>
<p>Kościół poświęcony 6 XII 1945 r. Należy do Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Węgorzynie.</p>
Kościół filialny pw. św. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół pochodzi z okresu międzywojennego. Zbudowany został z cegły następnie otynkowany. Posadowiono go na planie prostokąta z kruchtą od zachodu i sygnaturką.</p>
Kościół filialny pw. św. Rocha<p>Kościół został wzniesiony w II poł. XVIII wieku. Przebudowano go w XIX wieku, prezentuje styl klasycystyczny. Jest to budynek założony na rzucie prostokąta, z masywną, trzykondygnacyjną wieżą przylegającą do kościoła, w której znajduje się wejście do świątyni. Budynek został zbudowany z cegieł, jest otynkowany, przykryty dwuspadowym dachem, z dachówki, wieża zwieńczona dachem czterospadowym, również krytym dachówką. Okna świątyni są półokrągłe. Przy kościele znajduje się zabytkowy cmentarz, na którym przy samej świątyni znajdują się nagrobki współczesne, a dalej starsze, historyczne, często zapomniane. W pobliżu znajdują się ruiny romańskiego kościoła z przełomu XIII/XIV w., który w XIX wieku nieużytkowany został zaadaptowany na spichlerz.</p>
<p> </p>
Kościół filialny pw. św. Stanisława BM<p>Kościół w stylu neogotyckim wybudowano w XIX w. Świątynia w Kołtkach jest obiektem zabytkowym. Kościół należy do Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Białym Borze.</p>
<p>Cmentarz przykościelny powstał na wyniesieniu z naturalnego kamienia. Otoczony szpalerem klonowo–lipowym. Współcześnie zachowało się tylko kilka nagrobków pochodzących z XIX w.</p>
Kościół filialny pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła<p>Świątynia wybudowana została ok. 1600 r. z kamienia polnego i cegły. Do korpusu nawowego dobudowano od zachodniej strony wysoką wieżę z cegły.</p>
<p>Wewnątrz należy zwrócić uwagę na piękną, zabytkową ambonę z ok. 1735 r. Mocny akcent w przestrzeni sacrum stanowi wyjątkowy ołtarz, który powstał w 1722 r.</p>
<p>Kościół poświęcony 29 VI 1946 r. Należy do Parafii pw. św. Michała Archanioła w Dobrzanach.</p>
Kościół filialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny<p>Wieś została założona na planie owalnicy, w centralnej części znajdował się zbudowany z ciosów granitowych w drugiej połowie XIII wieku kościół na planie prostokąta, salowy, z wieżą. Świątynię rozebrano i ponownie odbudowano w latach 1892 – 1902. Z pierwotnej budowli zachował się tylko granitowy portal wewnętrzny południowej kruchty trzykrotnie schodkowy oraz z ościeżami profilowanymi motywem półwałka i wklęski ozdobionej guzkami. W kościele do 1945 r. znajdował się piękny późnogotycki ołtarz wykonany w latach 1520–1530 (obecnie w katedrze św. Jakuba w Szczecinie).</p>
<p>Na terenie przykościelnym znajduje się założony w połowie XIV wieku dawny cmentarz ewangelicki. Nekropolia zajmuje przestrzeń 0,22 ha. Na terenie cmentarza nie zachował się żaden historyczny nagrobek. Z zabytkowych elementów warto wymienić mur ogrodzeniowy o długości 200 metrów, który został wybudowany przed XVII wiekiem i jedną bramę z tego samego okresu.</p>
<p>Na terenie nekropolii ze starodrzewia zachowały się tylko dwie lipy, kasztanowiec, dwa jesiony i modrzew. Drzewa obsadzone są wzdłuż muru. Cmentarz w Nowym Objezierzu został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 2014 roku. </p>
Kościół parafialny pw. Świętej Trójcy<p>Zabytkowa świątynia została wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku, w miejscu, w którym według źródeł miał się znajdować drewniany dwór wzniesiony przez założycieli miasta – Templariuszy. Wzniesiona w stylu gotyckim z elementami romańskimi świątynia posiada układ orientowany. Zbudowano ją z okolicznego kamienia polnego. Na skutek kilkukrotnych pożarów kościół zatracił swój pierwotny styl. Obecnie kościół nie posiada wieży. Stracił ją na skutek pożaru w 1725 roku.</p>
<p>We wnętrzu świątyni znajduje się unikatowy ołtarz baldachimowy, wykonany w stylu barokowym. Nakrywa go drewniany, złocony baldachim, podparty przez sześć kolumn i ozdobiony przez figurki aniołów. Z boku ołtarza znajdują się wybudowane w XIX wieku skrzydła. Innymi ciekawymi zabytkami we wnętrzu kościoła są: zbudowana w 1823 roku drewniana ambona, kopia obrazu Rubensa pt. „Święta Trójca” oraz figuralne polichromie przedstawiające świętych, doktorów kościoła, namalowane na początku XIX wieku. Chlubą świątyni są zainstalowane w XIX wieku siedmiogłosowe organy Sauera. Do czasu konsekracji 24 października 1999 roku pobliskiego Kościoła pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego kościół pełnił funkcję głównej świątyni miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Od tego czasu świątynia jest nazywana przez mieszkańców „małym kościółkiem”. Obok kościoła można zauważyć zabytkową drewnianą dzwonnicę kozłową z dzwonem z 1730 roku. Na dzwonie widnieje łaciński napis, który można przetłumaczyć następująco: "Ten, który po raz drugi, przez smutne wydarzenia zniszczony ogniem, został odtworzony przez Christiana Heina, kanonika katedralnego poznańskiego, plebana Czaplinka i sekretarza króla polskiego".</p>
<p>Kościołem podobnie jak pobliskim Kościołem pw. Podwyższenia Krzyża Świętego opiekują się księża Salezjanie.</p>
Kościół parafialny pw. MB Różańcowej<p>Kościół powstał w 1850 r. na miejscu dawnej świątyni. Zbudowany z ciosów granitowych, wykańczany cegłą, o formach neoromańskich. W korpus kościoła została wbudowana drewniana wieża. Poświęcony: 15 VIII 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół gotycki wybudowany w XIII w. z kostki granitowej i cegły. Pierwotnie opiekowały się nim cysterki, później ród von Waldowów. W XVIII w. pożar spowodował konieczność ponownej przebudowy. Kościołowi nadano kształt greckiego krzyża, dobudowano także cztery barokowe szczyty. Wieża szachulcowa z hełmem powstała w 1729 r. Świątynie poświęcono 8 września 1946 r. Znajdują się w niej przywiezione w 2004 r. relikwie św. Franciszka z Asyżu. Zabytkowymi elementami kościoła jest drewniana płaskorzeźba z XVIII w., dwie inskrypcje, boczny ołtarz z XVIII w, a także chrzcielnica w stylu neogotyckim i żyrandol z 1906 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Gotycki kościół został wzniesiony w I poł. XIV w. W 1350 r. ufundowano ołtarz główny. W XVI w. w Choszcznie wzrosły wpływy zwolenników Marcina Lutra. Szybko przejęli oni świątynię i w latach 1536-1537 przysposobili ją do im właściwego obrządku. Główna zmiana polegała na budowie empory, którą w XIX w. przebudowano. W latach 1859-1862 miały miejsce kolejne zmiany i przebudowy - zrekonstruowano wtedy sklepienia gwiaździste i krzyżowo-żebrowe w prezbiterium, zainstalowano nowe zworniki, dobudowano dwuprzęsłową zakrystię, otynkowano ośmioboczne filary i ozdobiono je głowicami roślinnymi, a główny portal zyskał nowe profile.</p>
<p>Świątynia jest trójnawową halą z prezbiterium zamkniętym trójboczną ścianą. Ucierpiała znacznie w 1945 r. podczas oblężenia miasta, lecz stopniowo dzięki pracom konserwatorskim odzyskała swój blask. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na zabytkowe elementy: gotyckie sedilla przy południowej ścianie prezbiterium, płaskorzeźbę z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego na drzewie Jessiego z 1350 r., epitafium z XVI i XVIII wieku, belkę tęczową i chrzcielnicę z XIX w.</p>
<p>Kościół poświęcony: 8 XII 1948 r.</p>
Kościół parafialny pw. Niepokalanego Serca NMP<p>Pierwszą murowaną świątynię wzniesiono tutaj już w XIII w. Pozostały po niej granitowe ciosy wmurowane w dolne partie wieży i cokół. Z XV w. pochodzi gotycki portal główny z tajemniczymi „miseczkami”w bogatym oprofilowaniu. Są one śladem dawnego obyczaju rozniecania ognia, przy pomocy drewnianego świdra, w Niedzielę Wielkanocną. Swój ostateczny kształt trójnawowej bazyliki kościół uzyskał po pożarze w 1852 roku. Nadbudowano wówczas pokrytą czarnym łupkiem wieżę, wznoszącą się na wysokość 52 m, zakończoną 2‑metrowym pozłacanym krzyżem. Na ścianach zewnętrznych zwracają uwagę cegły z wyrytymi datami. </p>
<p> </p>
Kościół parafialny pw. św. Brata Alberta<p>Parafia św. Alberta została utworzona w Bornym Sulinowie w roku 1993. Budynek wybudowany został w roku 1976 i do roku 1993 funkcjonował jako kino radzieckie. Do parafii należy również kaplica, w której znajduje się Tryptyk Matki Boskiej Jenieckiej z roku 1940, wykonany przez J. Zamojskiego. Autor do wykonania dzieła wykorzystał papier pakowy, deski z pryczy i blachy z puszek po konserwach. Teren kościoła otoczony jest murem kamiennym. Do kościoła przylega wieża kościelna, która została wyremontowana w 2009 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela<p>Kościół został zbudowany w II poł. XIII w. z kostki granitowej W 1271 r. zniszczono go, a na jego miejscu w XIV i XV w. wzniesiono kościół ceglany. Ten uległ spaleniu w 1539 r., odbudowano go w latach 1582-1592. W latach 1834-1837 przeprowadzono generalny remont, a w latach 1904-1905 gruntowną restaurację świątyni w stylu gotyckim. Kościół poświęcony został 7 X 1945 r.</p>
<p>Jest to kościół jest orientowany, czyli jego ołtarz jest zwrócony na wschód. Świątynia ma formę 3-nawowej hali, z węższym prezbiterium oraz wieżą i kaplicą Mariacką. Warto zwrócić uwagę na bogate wyposażenie kościoła, są to: drewniany, bogato rzeźbiony ołtarz główny z 1697 r.; rzeźbiona ambona z połowy XVII wieku, przedstawione zostały na niej sceny ze Starego Testamentu i Ewangelii; pozostałości wapiennej chrzcielnicy; empora chórowa oraz neogotycki prospekt organowy z XIX w. </p>
Kościół parafialny pw. św. Jana Kantego<p>Kościół powstał w XIII w. z ciosanego kamienia polnego, zniszczony w 1945 r. Odbudowany w latach 1980-1983. Wieża odbudowana w latach 1996-1997. Poświęcony 30 IV 1983 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła<p>Kościół znajduje się w miejscu wcześniejszej świątyni średniowiecznej. Salowa budowla wzniesiona została z cegieł, na planie prostokąta. Wnętrze jest przestronne i jednolite architektonicznie. Nad nawą główną zauważyć można fresk z Ostatnią Wieczerzą. Centralny punkt stanowi zamknięte prostą ścianą prezbiterium z ołtarzem i tabernakulum. Wnętrze oświetlają okna z kolorowymi witrażami, z wizerunkami papieża Jana Paweła II i prymasa Augusta Hlonda.<br /> Kościół poświęcony 23 IX 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Stanisława BM<p>Kościół pochodzi z II poł. XIII w., został gruntownie przebudowany w latach 1873-1875.</p>
Kościół parafialny pw. św. Wojciecha BM<p>Kościół z II poł. XVIII w., ceglany, klasycystyczny. Wieża z XIX w., neoklasycystyczna. Poświęcony: 20 I 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. Świętego Krzyża<p>Powstał w latach 1907-1908 dla polskich robotników jako kościół katolicki. Poświęcony został w roku 1907.</p>
<p>Jest to świątynia w stylu neogotyckim. Zbudowana z cegły, na rzucie prostokąta, z prostokątnym prezbiterium i dobudówką zakrystii. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na emporę, nawę główną przykrytą sklepieniem sieciowym oraz nawę północną ze stropem, a także neogotycki ołtarz główny. W oknie prezbiterialnym znajduje się witraż przedstawiający: konanie Jezusa na krzyżu, postać Maryi, postać Marii Magdaleny i św. Jana, w tle widnieje Jerozolima. Pod witrażem mieści się ołtarz św. siostry Faustyny. Na ścianach kościoła wiszą obrazy przedstawiające drogę krzyżową. Dominującym obrazem w świątyni jest obraz Jezusa Miłosiernego.</p>
<p> </p>
Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny<p class="dropdown">Gotycka świątynia została wzniesiona najprawdopodobniej w XV wieku. W trakcie pożaru, który miał miejsce w 1658 roku uległo nieodwracalnemu zniszczeniu gotyckie sklepienie, które zostało zastąpione belkowanym. W latach 1847-1849 przeprowadzono w kościele gruntowny remont, który przyczynił się do zatarcia pierwotnego stylu. Usunięto wówczas zewnętrzne przypory, gotyckie łuki okien, a nieciekawy tynk przykrył oryginalną fakturę cegieł i kamieni, z których powstała świątynia. W 1879 roku starą wieżę zastąpiła nowa, zbudowana w stylu gotyckim. W latach 1936 – 1937 prowadzono kolejną przebudowę, w wyniku której bryła kościoła otrzymała obecny wygląd. Po drugiej wojnie światowej wymieniono witraże, organy a także zmieniono wygląd fasady świątyni. Świątynia pełni funkcję kościoła parafialnego rzymskokatolickiej parafii pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Złocieńcu.</p>
Kościół pomocniczy pw. św. Michała Archanioła<p>Kościół wybudowany w roku 1878. Wzniesiony w stylu neogotycko–neoromańskim. Powstał na miejscu budowli średniowiecznej, pochodzącej z XV w. Kościół funkcjonował jako filia parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Koczale, a później parafii św. Wawrzyńca w Brzeziu, w latach 1974 -1980 był kościołem pro parafialnym, następnie do 2001 roku kościołem parafialnym.</p>
<p>Obecnie jest to kościół pomocniczy Parafii pw. NMP Królowej Polski w Białym Borze.</p>
Kościół pw. Matki Boskiej Bolesnej<p style="line-height: 20.7999992370605px;">Kościół wzniesiono pod koniec XV w. W XIX w. bryła została przedłużona o 7 m i przebudowano otwory okienne. Portal natomiast pozostaje w stanie pierwotnym w ścianie południowej. W kościele znajdują się ambona oraz chrzcielnica manierystyczne z XVI wieku. Natomiast na zewnątrz – dzwonnica oraz pomnik poległych w I wojnie światowej.</p>
<p style="line-height: 20.7999992370605px;">Poświęcony: 6 VI 1954 r. Należy do Parafii pw. św. Anny w Długiem.</p>
Kościół pw. Matki Bożej Dobrej Rady<p>Kościół klasycystyczny wybudowany w wieku XVIII. Dzwonnica kościoła pochodzi z 1810 roku. W budowie kościoła wykorzystana została technika szachulcowa. Kościół znajduje się w centralnej części wioski.<br />
</p>
Kościół pw. Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół wybudowany na przełomie lat 1834/35. Wzniesiony w stylu neoromańskim/ neoklasycystycznym. Wewnątrz kościoła znajduje się drewniany ołtarz z przełomu XV /XVII w. Ołtarz ten wyrzeźbiony był zgodnie z zasadami stylu gotyckiego i przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem oraz 14 innych świętych. Kościół jest ceglany, o bardzo ciekawej architekturze, charakterystycznej dla Pomorza Zachodniego.</p>
Kościół pw. Najświętszej Rodziny<p>Kościół został wybudowany w latach 1859-1865. Jest to świątynia w stylu neogotyckim, murowana z kamienia. Został założony na rzucie prostokąta. Przykryty jest dwuspadowym dachem wykonanym z blachy. Okna są zamknięte ostrołukowo. Ciekawym elementem architektonicznym jest połączenie kamienia i czerwonej cegły, która tworzy obramowania okien i portalu wejściowego. Warto zobaczyć ten zabytek będąc w okolicy.</p>
<p> </p>
Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny lub inaczej Kościół Mariacki został zbudowany w latach 1905–1908. Jest to budowla mająca zaskakująco duże rozmiary. Sama jej 78 metrowa wieża jest jedną z dziesięciu najwyższych na Pomorzu Zachodnim. Po wybudowaniu, do świątyni została przeniesiona została część wyposażenia z kościoła św. Mikołaja (którego pozostałość w postaci wieży możemy zobaczyć przy ul. Bohaterów Warszawy – obok galerii Hosso). Szczególną uwagę w tym miejscu należy zwrócić na neogotyckie witraże w kościelnym prezbiterium, przedstawiające sceny z życia Jezusa Chrystusa. Na wysokim chórze znajdują się niezwykłe organy, które przeszły renowację i możemy teraz wsłuchiwać się w ich nowe brzmienie podczas mszy świętej.</p>
Kościół pw. Zmartwychwstania Pańskiego<p style="text-align: justify;">Najważniejszym i najstarszym zabytkiem Drawska Pomorskiego jest późnogotycki kościół pw. Zmartwychwstania Pańskiego (pierwotnie pw. Najświętszej Marii Panny). Ta potężna budowla należy do najstarszych świątyń halowych, a jej masywna, wysoka na 75 m wieża, do najwyższych na Pomorzu Zachodnim. Drawska fara została wzniesiona prawdopodobnie w XIV w. przez mistrzów tzw. strzechy chorińskiej. W pierwszym etapie budowy powstała trójnawowa hala z ośmioboczną absydą z czerwonej cegły na fundamencie z ozdobnych kamieni granitowych. Dużą wartość architektoniczną stanowią wykonane wówczas boczne, ostrołukowe portale kościoła: północny i południowy, które zdobione są tzw. bestiariuszami. Są to płaskorzeźby na wypalanych płytkach terakotowych z przedstawieniami florystycznymi i postaciami na pół ludzkimi i mitycznymi, których znaczenie nie jest jednoznaczne. Nieco później, bo w XV wieku, do kościoła dobudowano wysoką wieżę na planie kwadratu. Na przestrzeni wieków kościół często padał ofiarą pożarów. Takie miały miejsce w 1534, 1620, 1664 i 1696 roku. Podczas pożogi miasta w 1620 r. sklepienie kościoła zostało tak nadwyrężone, że zawaliło się kilkanaście lat później pewnej niedzieli 1644 roku. Po prowizorycznej odbudowie na kościół spadło kolejne nieszczęście – pożar roku 1664, podczas którego stopiły się nawet dzwony w wieży, których dźwięk określany był mianem najpiękniejszego w Nowej Marchii. Również po tej katastrofie mieszczaństwu udało się odbudować swoją farę, niestety, trzy dziesięciolecia później (1696) po raz kolejny miasto ogarnął pożar. Tym razem szkody wyrządzone w kościele był tak wielkie, że „nie pozostał w nim żaden element drewniany”. Przez rok nabożeństwa musiały odbywać się w młynie miejskim. Prawdziwa odbudowa rozpoczęła się w roku 1701, a już cztery lata później nad nawą i prezbiterium położono nowy, solidny dach. Odbudowę zakończono w 1712 roku, kiedy położono dach nad wyremontowaną wieżą. Kolejna duża przebudowa miała miejsce w latach 1854-55. Dokonano wówczas zmian przede wszystkim we wnętrzu kościoła. Poza tym przebudowano portal zachodni (zachowany do dziś) oraz usunięto wszystkie pochówki spod posadzek świątyni. Ostatnich zmian, dzięki którym drawska świątynia zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd, dokonano ponad sto lat temu, w latach 1913-14. Podniesiono wówczas znacznie dach nad nawą i odtworzono sklepienia sieciowe i krzyżowo-żebrowe, a następnie pokryto je punktowymi polichromiami. Wieżę zwieńczono wysmukłym stożkowym hełmem, wykonano sklepienie kruchty oraz barwne witraże. Po drugiej wojnie światowej kościół ponownie stał się świątynią katolicką. W latach 80. i 90. XX wieku, za sprawą ówczesnego proboszcza ks. Mariana Wojnickiego przeprowadzono znaczący remont. Naprawiono więźbę dachową, wymieniono posadzkę i pomalowano całe wnętrze. Pomimo kilkakrotnych zmian i przebudów, jakim poddano świątyni na przestrzeni wieków, zachowała ona do naszych czasów swoją późnogotycką formę. Najstarsze zachowane wyposażenie kościoła pochodzi z XVIII w. Składa się na nie m.in. barokowy drewniany ołtarz główny z 1706 r., ufundowany przez nadwornego zegarmistrza króla szwedzkiego Kaspara Nietarda, z pochodzenia drawszczanina, tego samego, który wykonał słynny zegar na wieży Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. Z XVIII-wiecznego wyposażenia zachował się także dzwon wykonany w 1753 r. Z połowy XIX w. zaś pochodzi szereg elementów, m.in. ławy kolatorskie, krzesła, misa chrzcielna oraz prospekt organowy. Z początków XX w. zaś pochodzi ambona. Wzrok zwiedzającego z pewnością przyciągną witraże znajdujące się w kruchcie wieży. Podczas przebudowy w roku 1913 ówczesny superintendent Kalmus namówił rodziny szlacheckie z powiatu drawskiego do ufundowania dwóch witraży w wybitych w wieży oknach. Witraż po stronie południowej przedstawia duży herb rodu von Knebel-Doberitz oraz informację o okolicznościach wykonania i renowacji obu witraży. Witraż na ścianie północnej z kolei przedstawia herby innych rodzin-fundatorów: von Brockhausenów, von Borcke, von Griesheim, von Zadow, von Grunberg. Oba witraże zostały wykonane w bogatej kolorystyce według projektu szwajcarskiego architekta Blaue. Ten sam architekt zaprojektował witraże w prezbiterium. Wykonano je dzięki datkom samych mieszkańców. Przedstawiają one duże płaszczyzny, podzielone na mniejsze kwatery i wypełnione szczelnie bogatą kompozycją geometryczną, oraz herby, m.in. Drawska Pomorskiego. Wspomniane już dekoracje portali południowego i północnego, powstałe na samym początku budowy kościoła, są elementem, który wyróżnia drawską świątynię spośród innych na terenie Pomorza Zachodniego. Nie mają one sobie równych ani pod względem formy, ani tematyki bezpośrednich wzorców, poza jedynym, podobnym w treści i formie przykładem w kościele w Dobiegniewie. Były to niewątpliwie nośniki określonych treści wyrażonych symbolicznymi motywami i figurami: osobami, smokami, centaurami, syrenami i innymi zmyślnymi postaciami. Sama treść dekoracji pozostaje w wielu kwestiach do dziś zagadką. Na przestrzeni wielu lat badacze próbowali odczytać znaczenie przedstawień na portalach dochodząc do różnych wniosków.</p>
Kwatera myśliwska "Artemis"<p>Kwatera myśliwska Artemis położona jest nad jeziorem Okra w Drawsku Pomorskim. Kwatera posiada 20 miejsc noclegowych w klimatyzowanych pokojach. Goście mogą skorzystać na miejscu ze śniadania. Posiadamy obszerny ogród z placem zabaw, wiatą grillową i miejscem na ognisko. Rowerzyści mogą przechować rowery w bezpiecznym miejscu i w razie awarii skorzystać z narzędzi. Pensjonat położony jest w centrum Pojezierza Drawskiego i jest centralnym punktem wypadowym szlaków rowerowych. W recepcji goście otrzymają mapy ścieżek rowerowych oraz informacje o atrakcjach godnych zobaczenia w okolicy. Pracownicy w recepcji mówią w kilku językach obcych i posiadają dużą wiedzę na temat okolicznych atrakcji. Na miejscu czeka na gości całodobowy serwis kawowy oraz woda mineralna. Goście mogą także odpłatnie skosztować lokalnych piw z browaru w Połczynie Zdrój.</p>
Lawendowy Zakątek<p>Przyjazne miejsce noclegowe w Gminie Moryń, na trasie rowerowej Trzcińsko Zdrój- Siekierki. W Wiosce Kwiatowej Mirowo. Łatwo do nas trafić, bo atrakcje Mirowa zapowiada ustawiona na szlaku „Ławeczka” zaprojektowana i wykonana przez mieszkańców. Lawendowy Zakątek znajduje się na wjeździe do Mirowa od strony trasy rowerowej. Oferujemy miejsca noclegowe dla 4 osób, łazienkę i kuchnię. Do dyspozycji gości jest ogród warzywny (w sezonie), miejsca zielone do wypoczynku i rekreacji oraz sprzęt sportowy. Na terenie posesji jest oddzielny, zamykany garaż na rowery. Istnieje także możliwość wypożyczenia 2 rowerów. Dla koneserów rękodzielnictwa mamy kram z oryginalnymi wyrobami, wykonanymi różnymi technikami. Na gości czekają także smakołyki wykonane według babcinych receptur. Strudzonym gościom zaproponować możemy także masaże. Lawendowy Zakątek może być bazą wypadową dla wielu jednodniowych rajdów, jak również miejscem na jeden nocleg.</p>
Leśne Domowisko<p>Chcesz odpocząć od codziennego pośpiechu w otoczeniu pięknej przyrody i malowniczych krajobrazów? Marzą Ci się leniwe rodzinne wakacje, weekend z przyjaciółmi lub aktywny urlop nad wodą? Zapraszamy nad piękne jezioro Siecino położone w sercu Drawskiego Parku Krajobrazowego. Oferujemy komfortowe domki wypoczynkowe nad jeziorem Siecino do wynajęcia, położone zaledwie 300 m od brzegów jeziora. Domki w pełni wyposażone mogą ugościć maksymalnie 6 osób, pupile mile widziane. Zapraszamy.</p>
Licznik rowerowy Borne Sulinowo<p>Licznik jest położony na Trasie Pojezierzy Zachodnich (nr 20) na piątym jej etapie (Złocieniec - Szczecinek). Licznik znajduje się w lesie na asfaltowej drodze rowerowej wybudowanej w 2022 r. Trasa jest płaska ponieważ została wybudowana na dawnym torowisku. Odcinek na którym umiejscowiono licznik łączy ze sobą Borne Sulinowo i przystanek kolejowy w Łubowie. Borne Sulinowo jest miejscowością wypoczynkową o wysokiej atrakcyjności turystycznej. </p>
Licznik rowerowy Mostkowo
Licznik rowerowy Nowe Objezierze
Lipa Siedmiu Braci<p>Lipa Siedmiu Braci to wyjątkowy okaz lipy drobnolistnej. Swoją wyjątkowość zawdzięcza dwóm aspektom - imponującym rozmiarom oraz legendzie, która ściśle wiąże drzewo z powstaniem miasta Choszczno. </p>
<p>Jak mówi legenda, lipę zasadził Choszcz - założyciel miasta wraz z jednym z sześciu swoich braci. Drzewo miało być symbolem i gwarancją, że w mieście zawsze będzie panował spokój, a mieszkańcy będą żyć w dobrobycie.</p>
<p>Z lipą związana jest także druga opowieść, dotycząca potopu szwedzkiego. Mówi ona, że odpoczywał pod nią sam hetman Stefan Czarniecki wraz ze swoją armią. Stąd często nazywana jest Lipą Czarnieckiego. Uważane jest to jednak za błąd przez rodowitych mieszkańców - dbają o to by opowieść o siedmiu braciach była uznawana za jedyną właściwą i poprawną. </p>
<p>Jeszcze do niedawna, a dokładnie do roku 2008, pomnik tworzyły dwa zrośnięte ze sobą pnie. Niestety, drzewo zostało zniszczone na skutek podpalenia. Przy akcji ratowniczej trwającej ponad 6 godzin, brały udział 4 jednostki staży pożarnej. Nie udało się jednak uratować drzewa w nienaruszonej formie, gdyż ogień szybko się rozprzestrzeniał wewnątrz pustego pnia. Po tym jak pożaru nie można było ugasić w tradycyjny sposób, strażacy podjęli decyzję o odcięciu palącego się pnia. Aktualnie pomnik stanowi jeden pień o wymiarach 460 cm w obwodzie. Pień, który został usunięty mierzył w obwodzie aż 760 cm. Wysokość drzewa wynosi 22 m, a jego wiek szacowany jest przez specjalistów na ponad 300 lat. </p>
<p>Lipa Siedmiu Braci, choć straciła na wartości wizualnej, nadal cieszy się dużą popularnością wśród mieszkańców i turystów. Zabezpieczone pozostałości po zrośniętych lipach wciąż są odwiedzane, podziwiane i traktowane jako symbol miasta. </p>
<p> </p>
Magazyn solny<p>Magazyn solny to jeden z najstarszych budynków w Drawsku Pomorskim. Został wybudowany ok. 1700 r. podczas odbudowy miasta po ostatnim wielkim pożarze z 1696 r. Wybudowano go w konstrukcji ryglowej z wypełnieniem z czerwonej cegły (tzw. pruski mur) na fundamencie z nieregularnych bloków kamiennych. Budynek jest nietynkowany, parterowy z poddaszem użytkowym, nakryty wysokim dachem naczółkowym. Budynek wzniesiono jako magazyn soli na potrzeby istniejącej w XVII i XVIII w. w drawskiej faktorii solnej, obsługującej powiaty drawski i świdwiński. Gromadzono w nim sól sprowadzaną z Kołobrzegu, którą następnie spławiano Drawą dalej na południe. Tę funkcję pełnił on jednak tylko kilka lat, gdyż okazało się, że spławianie soli jest nieopłacalne. Na przestrzeni trzystu lat istnienia budynek pełnił wiele różnych funkcji. Po magazynie soli stał się depozytem garnizonu wojskowego. Następnie siedzibą straży ogniowej i magazynem szkolnym. Lepsze czasy przyszły dla budynku w latach 30. XX wieku. Został wtedy przebudowany, wyremontowany i umieszczono w nim powiatowe muzeum regionalne, które działało do 1945 r. Z tego czasu pochodzą wbudowane w dach tzw. wystawki i wewnętrzna, drewniana klatka schodowa. Po zdobyciu miasta przez wojska polskie i radzieckie muzeum przetrwało bez większych szkód. Niestety niedługo potem część zbiorów muzealnych rozkradziono, a te które ocalały znajdują się obecnie w Muzeum Regionalnym w Szczecinku i Muzeum Okręgowym w Koszalinie. Po II wojnie światowej budynek pełnił już tylko funkcje magazynowe. Obecnie budynek jest własnością parafii i służy jako magazyn kościelny. Przy budynku od strony Placu Jana Pawła II znajduje się tablica informacyjna przedstawiająca opis i historię obiektu. Na tablicy jest także informacja, że obecnie czynione są starania w celu przeprowadzenia remontu i ponownego uruchomienia w nim muzeum regionalnego.</p>
Mamutowiec olbrzymi w Brwicach<p>Mamutowce olbrzymie naturalnie występują na zachodnich stokach gór Sierra Nevada w Kalifornii, na wysokości 1400-2700 m n.p.m. Niektóre drzewa osiągają wysokość 80-100 m, przy średnicy pnia 8-9 m. Są jednymi z najwyższych i najbardziej długowiecznych drzew iglastych. Mamutowce sprowadzono do Europy w 1853 r. W Polsce nieliczne okazy rosną w zachodniej części kraju, gdzie są odpowiednie warunkami siedliskowe.</p>
<p>Mamutowiec olbrzymi z Brwic jest największy, najstarszy i najgrubszy w Polsce. Został posadzony prawdopodobnie w 1895 r. przez rodzinę generała Henninga von Trescow, organizatora kilku zamachów na Hitlera. Po wojnie przybyli tu osadnicy ze wschodu, którzy dostrzegli wyróżniające się w parku drzewo. Zaczęto wierzyć, że mamutowiec ma specjalną moc. Przytulenie się do drzewa miało obdarzać szczęściem i dobrobytem, a dla małżeństw nawet upragnionym synem. Niestety wiara w moc mamutowca zaniknęła wraz z najstarszymi mieszkańcami Brwic. Drzewo w ogóle odeszło w niepamięć i dopiero w latach 70. XX wieku znów dało o sobie znać. Rodzeństwo Szelążek, które uczęszczało wtedy jeszcze do szkoły podstawowej, zgłosiło to drzewo do konkursu "Szukamy pomników przyrody" w programie telewizyjnym "Ekran z Bratkiem". W ten sposób mamutowiec stał się znany. Został opisany nawet w książce Cezarego Pacyniaka "Najstarsze drzewa w Polsce". Dorosły już Andrzej Szelążek, wciąż zauroczony tym drzewem został leśniczym w Brwicach, zaś jego siostra uczy przyrody. Ta historia świadczy o tym, że mamutowiec może faktycznie przynosić szczęście.</p>
<p>Drzewo to ma teraz 27 m wysokości i obwód pnia 361 cm. Rośnie na terenie parku podworskiego, który został rozparcelowany. Mamutowiec znajduje się na gruntach prywatnych, jednak dostęp do niego jest wolny. Obecnie wokół drzewa ustawiony jest drewniany płotek, a obok stoi tablica informacyjna. Każdy może więc tu trafić i wziąć dla siebie trochę szczęścia.</p>
Miejsce odpoczynku<p>Miejsce odpoczynku z wiatą i ławkami we wsi Sępólno Wielkie</p>
Muszla Koncertowa<p>Muszla Koncertowa w wiosennych i letnich miesiącach wykorzystywana jest w celach artystycznych i rozrywkowych. </p>
Muzeum Pamiątek 1 Armii Wojska Polskiego oraz Dziejów Ziemi Mieszkowickiej w Mieszkowicach - Oddział w Starych Łysogórkach<p> </p>
<p>Muzeum w Starych Łysogórkach powstało naprędce w 1961 roku dzięki ówczesnym władzom politycznych. Otwarcie placówki udało się połączyć z uroczystościami Dnia Wojska Polskiego, organizowanymi na Siekierkowskim Cmentarzu Żołnierzy 1. Armii Wojska Polskiego w Starych Łysogórkach. 15 października 1961 roku odsłonięty został pomnik Wdzięczności autorstwa szczecińskiego rzeźbiarza Sławomira Lewińskiego.</p>
<p>Obecnie w Muzeum w Starych Łysogórkach dzięki pracom remontowym, które miały miejsce w latach 2016 – 2018, na zwiedzających czekają ekspozycję muzealne zlokalizowane na trzech poziomach.</p>
<p>Na parterze znajduje się wystawa poświęcona forsowaniu Odry w 1945 roku w ramach operacji berlińskiej. Odświeżona, doposażona ekspozycja zawiera dokumenty osobiste żołnierzy i wyposażenie żołnierza niemieckiego, radzieckiego oraz polskiego z okresu drugiej wojny światowej. W muzeum zetkniemy się z m.in. z historią rodziny żołnierki 1. Armii Wojska Polskiego, dzięki determinacji pana Józefa Cygana, który po śmierci swoich dziadków postanowił kontynuować poszukiwania grobu ich córki – Zofii Cygan. Nasza placówka posiada oryginalne zdjęcia i dokumenty opisujące rodziną oraz frontową historię.</p>
<p>W szklanych gablotach prezentowane jest umundurowanie żołnierzy 1. Armii WP, w jednej z witryn eksponowany jest również mundur spadochroniarza Polskich Sił Zbrojnych, sformowanych w Wielkiej Brytanii, oddziałów gen. Stanisława Sosabowskiego. Ciekawostką jest także zakupiona w ostatnim czasie unikatowa kurtka mundurowa lotnicza wzorowana na przedwojennej kurtce lotniczej wz.36. Cenny eksponat ma charakterystyczne elementy mundurów niemieckich M42 produkowanych dla Wermachtu oraz oddziałów Waffen SS. </p>
<p>Na piętrze budynku znajdują się dwie ekspozycje czasowe. Pierwsza z nich, <em>Sprzęty ukryte pod strzechą</em>, prezentują m.in. dawne narzędzia gospodarstwa domowego. Druga ekspozycja <em>Od pociągów do rowerów</em>, prezentuje rowery wyprodukowane w XX wieku w Polsce, Niemczech oraz Szwecji. Najnowszym nabytkiem jest tandem Monark. Na turystów czekają także tablice informacyjne z archiwalnymi zdjęciami, mapami, prezentującymi okres 1747 – 1753, kiedy to decyzją króla Prus Fryderyka Wielkiego zbudowano nowy kanał między Gozdowicami a Osinowem Dolnym. W ten sposób zmieniono przebieg rzeki Odry. Co więcej na planszach można również przeczytać, jak powstał pierwszy most (1890 – 1892) oraz drugi most (1929-1930) łączący obszar Nowej Marchii z Berlinem. </p>
<p>Zgromadzone w nim eksponaty związane są z wydarzeniami nad Odrą w 1945 r. Ciekawą atrakcją dla zwiedzających jest czołg IS – 2 znajdujący się w pobliżu obiektu. Maszyna należała do polskiego 4. Samodzielnego Pułku Czołgów i w okresie od lipca 1944 r., do maja 1945r., przebyła szlak bojowy liczący 1300 km od Żytomierza po Łabę.</p>
<p> </p>
<p>Cmentarz w Starych Łysogórkach</p>
<p>Żołnierze polscy polegli podczas operacji berlińskiej zostali pochowani na utworzonym w 1945 r. cmentarzu wojennym w Starych Łysogórkach. Spoczywają na nim prawie dwa tysiące żołnierzy, z których znaczna część poległa podczas przeprawy przez Odrę.</p>
<p>Cmentarz założony został na rzucie kwadratu, z zachowaniem ścisłej symetrii w rozplanowaniu kwater.</p>
<p>W 1961 r. na cmentarzu wzniesiono Pomnik Wdzięczności dłuta Sławomira Lewińskiego, który przedstawia kobietę z dzieckiem na rękach stojącą na tle 18 metrowego betonowego obelisku z żaglem.</p>
<p>Symbolika tego miejsca odwołuje się do powrotu ziem nadodrzańskich do macierzy oraz nowego życia.</p>
<p>Co roku na tym cmentarzu odbywają się uroczystości upamiętniające wybuch drugiej wojny światowej oraz forsowanie Odry.</p>
Muzeum Pojezierza Myśliborskiego<p>Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą, edukacyjno-oświatową, naukową oraz wydawniczą. Obecnie można zwiedzić cztery wystawy: „Myślibórz we wczesnym średniowieczu”, „Z dziejów Myśliborza”, „Historia i etnografia”, Galeria „M” ze sztuką współczesną. Wśród licznych eksponatów można zobaczyć m. in.: eksponaty z wczesnego średniowiecza, wydobyte podczas prac archeologicznych, ceramikę z warsztatu garncarskiego, renesansowe piece kaflowe, krucyfiks z XV wieku, pochodzący z Kapliczki Jerozolimskiej, narzędzia rolnicze i gospodarstwa domowego czy dokumenty z lat 1945-1950.</p>
<p>Z Muzeum Pojezierza Myśliborskiego powiązany jest również Ośrodek Edukacji Plastycznej, mający siedzibę w Kaplicy św. Gertrudy.</p>
<p>Budynek muzeum - kaplica św. Ducha została wzniesiona w XIV wieku. Nie jest znany pierwotny opiekun. Historycy domniemają, że pełniła rolę kaplicy margrabiego lub jednej z gildii kupieckiej. W okresie reformacji straciła funkcję sakralną. W XVI wieku wykorzystywano ją jako owczarnie i browar, a od XVIII wieku jako magazyn soli. W XIX wieku mieściła remizę strażacką i mieszkania. Po II wojnie światowej ponownie pełniła funkcje magazynowe, a od 1979 roku jest siedzibą Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</p>
<p>Kaplicę wzniesiono w stylu gotyckim na planie prostokąta. W dolnych partiach jako budulca użyto kamienia, a w górnych cegły. Całość przykrywa ceramiczny dwuspadowy dach. Do budynku prowadzą dwuskrzydłowe drzwi z ostrołukowym portalem z okrągłym oknem. Uwagę przykuwa również dekoracyjny ceglany fryz, umieszczony pod gzymsem.</p>
Muzeum Regionalne w Szczecinku<p>Muzeum Regionalne w Szczecinku jest jednym z najstarszych na Pomorzu Zachodnim. Powstało w 1914 roku z siedzibą w wieży św. Mikołaja, później przeniesione do budynku przy ul. Szkolnej 1 w Szczecinku. Posiada zbiory archeologiczne, z dziejów miasta i regionu, myśliwskie, zbiory wyrobów złotniczych, zbiory starych sreber oraz makietę szczecineckiego garnizonu. Znajduje się tutaj m.in. bezcenna mapa Lubinusa, było to pierwsze wielkie dzieło kartograficzne. Lubinus przygotowując mapę Księstwa Warszawskiego, skrupulatnie zaznaczał miejscowości, jego uwadze nie uszedł również ówczesny Szczecinek, miasto ważne pod względem położenia gospodarczego i militarnego. W muzeum można również podziwiać wystawy czasowe o przeróżnej tematyce, w tym wystawy rzeźby i malarstwa. Przy muzeum funkcjonuje czytelnia i biblioteka, gdzie można poszerzyć wiedzę na temat historii ziemi szczecineckiej od średniowiecza do dnia dzisiejszego oraz sklepik z pamiątkami (drobne pamiątki, przewodniki, mapy itp.) oraz toaleta. W muzeum można również wykupić lekcję z przewodnikiem, który zabierze odwiedzających w historyczną podróż po muzeum. Usługę przewodnika można wykupić na miejscu lub po wcześniejszym umówieniu się. Grupom poleca się wcześniejszy kontakt telefoniczny.</p>
<p>W muzeum znajdują się następujące sale tematyczne:</p>
<p>Sala Szlachecka:</p>
<p>Na wystawie prezentowane są dzieła i wytwory kultury związane z życiem codziennym szlachty pomorskiej: rodem Golzów z Siemczyna, Herzbergów z Lotynia, Podewilsów z Krągu. W tej sali można zobaczyć między innymi: wyposażenie salonów szlacheckich – meble gdańskie. Całości ekspozycji dopełniają mapy Pomorza, w tym mapa „Lubinusa”.</p>
<p>Sala Garnizonowa:</p>
<p>Prezentowana na wystawie kolekcja militarna zawiera niemal wszystko co udało się zebrać w ostatnich latach z uposażenia żołnierzy różnych armii stacjonujących w okolicach Szczecinka. Powiększona została o obiekty związane z historią II wojny światowej. Na środku wystawy znajduje się duża makieta przedstawiająca walki o Szczecinek z 27 lutego 1945 r. i jego zdobycie przez Armię Czerwoną – jednostki 32 Dywizji Kawalerii Gwardii pod dowództwem gen. J.P. Kałużnego</p>
<p>Sala Myśliwska</p>
<p>W sali myśliwskiej można znaleźć eksponaty początkowo dedykowane koncepcji powstania Muzeum Kultury Lasu. Do najciekawszych obiektów należy zabytkowa broń myśliwska, palna i biała, oporządzenie myśliwskie. Jedna ze strzelb posiada mechanizm spustu zaprojektowany przez Leonardo Da Vinici. Prezentowana kolekcja to ponad 100 obiektów.</p>
<p>Sala Sreber:</p>
<p>Stare srebra to ekspozycja ponad stu przedmiotów wykonanych od XVIII do początku XX wieku w znakomitych, europejskich warsztatach złotniczych m.in: Warszawy, Wilna, Moskwy, Berlina, Poznania, Wrocławia, Wiednia, Paryża i innych. Na wystawie prezentowane są przedmioty stanowiące wyposażenie arystokratycznych i szlacheckich dworów, w tym elementy zastaw stołowych, przedmioty toaletowe, osobiste. Okazała jest kolekcja obiektów sztuki sakralnej, wykonanych na potrzeby liturgii zarówno kościoła katolickiego, protestanckiego, prawosławnego i liturgii żydowskiej.</p>
Muzeum Wału Pomorskiego i II Wojny Światowej<p>B-Werk to jeden z największych bunkrów Wału Pomorskiego. Dziś funkcjonuje jako Muzeum Wału Pomorskiego i II Wojny Światowej, gdzie można zwiedzić jego wnętrze oraz zapoznać się z zebranymi zbiorami i historią Wału Pomorskiego. Wśród zebranych eksponatów znajduje się oryginalne wyposażenie bunkru oraz elementy ekwipunku żołnierzy w nim stacjonujących. Przed Muzeum znajduje się ekspozycja zewnętrzna w postaci działek armat oraz czołgu. Ekspozycja zewnętrzna dostępna jest do bezpłatnego zwiedzania, bez możliwości wejścia do wnętrza czołgu. Planując odwiedzenie Muzeum warto wziąć pod uwagę, iż bunkier w którym się ono znajduje stanowiło element fortyfikacji Wału Pomorskiego, którego inne umocnienia zlokalizowane są w niedalekiej odległości od niego w części leśnej Parku Miejskiego.</p>
<p> </p>
Młyn Papiernia<p>Budowę papierni rozpoczęto w zakolu rzeki Płoni w 1733 roku. Inicjatorem i fundatorem był Eliasz Meisner, członek znanego w XVIII wieku rodu papierników. Pod zarządem rodziny Meisnerów papiernia pozostawała przez 94 lata. W tym czasie została kilkakrotnie zmodernizowana. W 1772 roku syn pierwszego właściciela - Ernest zainstalował holendry - maszyny przygotowujące masę papierniczą. Pozwoliło to wydatnie na usprawnienie, a co za tym idzie zwiększenie produkcji. W 1787 roku dobudowany został akwedukt, którego zadaniem było dostarczanie wody z pobliskiego potoku. W tym czasie papiernia z Barlinka była wiodącym zakładem w Brandenburgii i na Pomorzu. Papier w niej wyprodukowany był sprzedawany nawet do Szwecji. W 1827 roku świetnie prosperujący zakład kupił Getschmann. W 1842 roku zastąpił część prac ręcznych maszyną parową. W 1850 roku papiernia była już całkowicie zmechanizowana. Posiadała cztery holendry, z czego dwa były napędzane wodą, a pozostałe parą. W kolejnych latach papiernia zmieniała właściciela. Nie wytrzymała ona jednak silnej konkurencji - w 1867 roku została zamknięta. Głównym powodem były problem z niedostateczną wielkością produkcji oraz położenie Barlinka z dala od dogodnych tras komunikacyjnych. W 1869 roku niewykorzystywane budynki kupił Franz Duras i przekształcił je w młyn zbożowy. W 1901 roku młyn kupił Hermann Pfeiffer, który dokonał modernizacji turbiny. Po II wojnie światowej obiektowi groziło zniszczenie i rozszabrowanie, czemu zapobiegł przebywający w nim dawny robotnik przymusowy Stefan Czapniewski. Został on pierwszym polskim młynarzem. Zabudowania przejęła Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Do 1972 roku młyn funkcjonował nieprzerwanie. Po tym czasie z powodów ekonomicznych został zamknięty, z przeznaczeniem do rozbiórki. W 1982 roku budynkiem zaopiekowali się studenci i pracownicy naukowi Instytutu Architektury Politechniki Szczecińskiej. Od 1994 roku działa w nim Stowarzyszenie Na Rzecz Ochrony Dziedzictwa „Młyn Papiernia”.</p>
<p>Obecnie zachowany zespół papierni-młyna powstał w XIX-XX wieku. Składają się na niego: budynek papierni-młyna z 1869-1920, młynarzówka-służbówka z około 1920 roku, budynek gospodarczy (stodoła, stajnia), most nad kanałem młyńskim, relikty mostu murowanego na drodze dojazdowej.</p>
<p>Budynek papierni-młyna wyróżnia wykończenie z muru pruskiego. Obecnie można w nim zobaczyć zabytki z dawnego młyna oraz okolicznych majątków.</p>
<p>Papiernia jest dostępna dla zwiedzających po wcześniejszym umówieniu telefonicznym.</p>
Młyn wodny<p>B<span style="line-height: 20.8px;">udynek młyna powstał w 1898 roku. </span>Zbudowany jest z tzw. muru pruskiego, jest to drewniany stelaż wypełniony cegłą. W skład zabudowań wchodzi jeszcze spichlerz. Młyn wraz z jazem spiętrzającym Drawę tworzą malownicze, bez wątpienia godne odwiedzenia, miejsce. J<span style="line-height: 20.8px;">est to jedna z ciekawszych atrakcji architektonicznych na trasie spływu rzeką Drawą. </span>Ze względu na zły stan zachowania budynek młyna jest dostępny jedynie z zewnątrz. Od 1980 roku młyn jest wpisany do rejestru zabytków. <span style="line-height: 20.8px;">W 2012 roku na zlecenie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków obiekt został objęty pracami zabezpieczającymi. </span></p>
<p> </p>
Obelisk poswięcony bohaterom Armii Czerwonej<p>Biała iglica na kwadratowym postumencie, na którym umieszczono czarna tablicę. Stoi tuż obok pomnika cesarza Fryderyka Wilhelma III. Możemy go zobaczyć przejeżdżając ulicą Generała Michała Roli- Żymierskiego.</p>
Obelisk poświęcony Januszowi Kusocińskiemu<p>Głaz, z płasko ściętą i wypolerowaną częścią, i umieszczonym napisem "Biegł, aż dobiegł do sławy, śmierci, pamięci. Januszowi Kusocińskiemu - społeczność SP nr 2 w Myśliborzu". Janusz Kusociński został upamiętniony tym obeliskiem, z okazji nadania imienia tego sławnego olimpijczyka szkole, w dniu 19 czerwca 1995 r.</p>
Obszar Chronionego Krajobrazu "B" Myślibórz<p>Obszar Chronionego Krajobrazu "B" Myślibórz zajmuje powierzchnię 21 564 ha. Na jego terenie znajdują się obszary chronione programem Natura 2000: Pojezierze Myśliborskie (na północy), Ostoja Witnicko-Dębniańska (na zachodzie) oraz Jezioro Kozie (na południowym zachodzie). Ponadto w granicach tego obszaru leżą również rezerwaty przyrody Tchórzyno i Jezioro Jasne (na północy) oraz Długogóry (na zachodzie).<br /> Ten rozległy teren został objęty szczególną ochroną ze względu na różnorodność występujących tamże ekosystemów, które poza walorami krajobrazowymi są również bardzo istotne ze względu na pełnioną przez nie funkcję korytarzy ekologicznych.<br /> Ponieważ jest to teren polodowcowy jego rzeźba jest bardzo zróżnicowana - występują tutaj zarówno sandry, jak również moreny denne oraz czołowe, a także rozległe równiny. Znajdują się tutaj jeziora takie jak: połączone ciekami wodnymi Zielin, Dolskie oraz Postne, a także Sitno Wielkie, jezioro Derczewskie i Jasne czy też Czernikowskie. Nie należy również zapominać o największym akwenie na terenie całego powiatu oraz Pojezierza Myśliborskiego, a mianowicie o jeziorze Myśliborskim. Poza nimi występuje tutaj również wiele mniejszych oczek wodnych. Malowniczości krajobrazu dopełnia wijąca się wśród nich rzeka Myśla.<br /> Na południu oraz północnym-wschodzie Obszaru Chronionego Krajobrazu Myślibórz rozciągają się tereny leśne. Część centralna to w przeważającej części pola uprawne.<br /> Za sprawą różnorodności środowiskowej spotkać tutaj można wiele ciekawych i rzadkich gatunków zwierząt. Do najciekawszych gatunków ptaków należą zimorodek, bociany białe oraz czarne, żurawie, bąki oraz błotniaki stawowe. Ssaki reprezentowane są przez wydry, płazy natomiast przez traszki grzebieniaste oraz liczną populację kumaka nizinnego.<br /> Zalesiona część obszaru to raj dla grzybiarzy, natomiast okoliczne jeziora obfitują w ryby takie jak: płocie, leszcze, liny, a także okonie oraz szczupaki. Złowić można również krąpie, węgorze oraz wzdręgi. Poza "zwykłymi" jeziorami wędkować można również na łowisku specjalnym udostępnionym na jeziorze Postnym.<br /> Za sprawą dużej ilości szlaków na opisywanym obszarze można uprawiać różnorodne formy turystyki od pieszej przez rowerową aż po wodną.</p>
Obwarowania miejskie<p>W pierwszej połowie XIV wieku rozpoczęto wznosić fortyfikacje. Barlinek otoczono eliptycznym pierścieniem siedmiometrowego, kamiennego muru. Prowadziły do niego bramy Myśliborska i Młyńska. Nad brzeg jeziora można było się dostać furtami wodnymi, Małą i Wielką. Obronę wzmacniało 27 baszt i czatowni. W latach dwudziestych XIX wieku ograniczające rozwój miasta mury i bramy w dużej mierze rozebrano. Obecnie możemy podziwiać dwa odcinki murów: obniżony fragment między ulicami Jeziorną i Grodzką oraz lepiej zachowany u zbiegu ulic Chmielnej i Górnej. W ciągu tego drugiego można zobaczyć koronę murów, czatownię oraz Psią Furtę.</p>
<p> </p>
Obwarowania miejskie<p>Obwarowania miejskie w Choszcznie zostały wzniesione na przełomie XIV i XV wieku. Do dzisiaj zachowały się tylko fragmenty murów. Mury wykonane były z kamienia i cegły, a ich długość wynosiła 1600 m. Wzmocnione były systemem wałów i fos. Północną stronę chroniły mokradła.</p>
<p>Obwarowania miejskie posiadały trzy bramy, siedem baszt i 36 czatowni. Bramy znajdowały się przy głównych wjazdach do miasta. Od zachodu znajdowała się Brama Kamienna (wyjazd w kierunku na Barlinek i Myślibórz). Od południowego wschodu Brama Wysoka (wyjazd w kierunku Dobiegniewa). Brama Młyńska znajdowała się od północy (wyjazd w kierunku Stargardu).</p>
<p>W pierwszej połowie XVIII wieku podjęto decyzję o rozbiórce systemu obronnego. Rozebrano trzy bramy, zaczęto zasypywać fosy i niwelować wały. Wówczas powstał pomysł, żeby te tereny przekształcić w tereny rekreacyjne. Na obszarze po zachodniej i południowej stronie murów urządzono park (obecnie Park Moniuszki) i tereny rekreacyjno-sportowe. Na wale południowym, wzdłuż ulicy Piastowskiej, założono aleję spacerową, która nosi nazwę Wały Piastowskie. </p>
<p>Do czasów obecnych zachowały się jedynie niewielkie fragmenty średniowiecznego muru miasta. Istnieje spora część muru północnego oraz cząstki muru południowego i zachodniego. Z rozebranych bram pozostała okrągła budowla - rondel przedramienia Bramy Kamiennej - Barbakan. Do dzisiaj zachowały się w nim otwory strzelnicze i fryz z czarnych cegieł. Barbakan znajduje się na rogu ul. Piastowskiej i ul. Wolności, jest to siedziba Rady Miejskiej.</p>
<p> </p>
Obwarowania miejskie Morynia<p>Gród obronny, który był początkiem Morynia został założony w X wieku przy zachodnim brzegu jeziora Morzycko. Prawa miejskie nadano Moryniowi przed 1306 roku. Także mniej więcej w tym czasie wybudowano miejskie fortyfikacje. W 1320 roku Moryń wszedł w skład miast Nowej Marchii. W XV wieku miastem rządzili Krzyżacy. Podczas ich rządów, w 1433 roku Moryń został zniszczony przez husytów. Nieco później, bo w XVIII wieku miasto trzykrotnie zostało zniszczone przez pożary. Podczas rządów Hitlera w Moryniu utworzono tzw. Szkołę Ojczyźnianą, ośrodek którego zadaniem było germanizowanie polskich dzieci.</p>
<p>Mury obronne miasta zostały wzniesione w pierwszej połowie XIV wieku. Obwarowania zostały wybudowane z kamieni polnych i cegieł na wysokość 6,5 metra (dziś ich wysokość wynosi 4,5 metra). Mury miejskie otaczają miasto kołem o średnicy 300 metrów. Pierwotnie w skład fortyfikacji wchodziło dwadzieścia osiem strażnic czworokątnych, czatownie i jedna brama wjazdowa z wieżą. Do naszych czasów zachowała się pełna linia murów bez bramy i strażnic. Przetrwały natomiast czatownie, a od strony jeziora zachowała się furta jeziorna, która umożliwiała donoszenie wody do miasta w przypadku wybuchu pożaru. Mury miejskie otoczone były wałem oraz fosą – te zabezpieczenia zostały zniesione dopiero w 1811 roku.</p>
<p>Moryń, który znajduje się poza ważniejszymi szlakami komunikacyjnymi nie poniósł większych strat podczas działań wojennych (ucierpiało około 15 % zabudowań). Obwarowania miejskie przetrwały do obecnych czasów niemal nienaruszone. To jedno z niewielu miast, w który zachowały się niemal w całości średniowieczne obwarowania. Dzięki temu fortyfikacje stanowią jeden z cenniejszych reliktów architektury militarnej.</p>
<p>W 1956 roku na wojewódzką listę zabytków został wpisany teren starego miasta Morynia (stare miasto w Moryniu ma zachowany średniowieczny charakter i układ ulic), niespełna 20 lat później, w 1974 roku na listę trafiły także obwarowania miejskie.</p>
Obwarowania miejskie Myśliborza<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Początek budowy obwarowań Myśliborza należy wiązać z otrzymaniem w XIII wieku praw miejskich. Wytyczona została wówczas zachowana do dzisiaj siatka ulic. Zaplanowano również fortyfikacje. Wzniesiono je w połowie XIII wieku. Do miasta prowadziły trzy bramy: Pyrzycka, Nowogródzka i jedna o nieustalonej nazwie. Spośród nich zachowały się tylko dwie pierwsze. Obronę miasta wzmacniało czterdzieści dziewięć baszt, w przewadze półotwartych. Do obecnych czasów pozostały jedynie Baszta Prochowa oraz fragmenty jednej z półotwartych (łupinowych) baszt. Zachowane fragmenty murów miejskich pochodzą z XIV wieku. </span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Brama Pyrzycka powstała w I połowie XIV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie kwadratu. Zdobią ją ostrołukowe blendy. Brama została przykryta ceramicznym dachem namiotowym. Na przestrzeni wieków została kilkakrotnie przebudowana. Od 2002 roku mieści się w niej pracownia archeologiczna Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Brama Nowogródzka powstała w I połowie XIV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie kwadratu. Zdobią ją ostrołukowe blendy. Brama została przykryta ceramicznym dachem namiotowym. Od 1968 roku w bramie mieści się schronisko oraz myśliborski oddział PTTK.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Baszta Prochowa powstała na przełomie XIV i XV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie koła. W XIX wieku zwieńczono ją krenelażem i stożkowym dachem oraz wykuto na poziomie wejście. Pierwotnie do baszty można było się dostać tylko z poziomu muru.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Zachowane odcinki murów można zobaczyć przy skrzyżowaniu ulic Pomorskiej i Wałowej oraz między Ogrodową i Pomorską. Najlepiej zachowany jest ten ostatni odcinek. Na jego przykładzie można sobie wyobrazić jak wyglądało w latach świetności całe założenie obronne Myśliborza. Mur w niemal całej zachowanej wysokości został wykonany z kamienia polnego. Wraz z rozwojem sztuki oblężniczej został nadbudowany z cegły. Wyraźnie widoczne są ślady po mocowaniach ganków straży. Co kilkanaście metrów mur przecinają półotwarte baszty, wykorzystywane obecnie w różny sposób.</span></p>
Obwarowania miejskie Trzcińska Zdrój<p>Mimo burzliwej przeszłości, wielu pożarów oraz wojen, które przetoczyły się przez Trzcińsko-Zdrój w mieście zachowała się całkiem okazała linia murów. Obwarowania zostały wzniesione w XIV – XV wieku z kamienia polnego i cegły. Dawniej mury miały 30 wieżyczek strzelniczych, otoczone były fosą i wałem ziemnym – te zabezpieczenia zostały zlikwidowane w XIX wieku.</p>
<p>Do naszych czasów w linii fortyfikacji zachowało się 5 baszt łupinowych, 20 prostokątnych, dwie baszty – Prochowa i Bociana i dwie bramy – Myśliborska i Chojeńska (istniały trzy, nie przetrwała brama Strzeszowska).</p>
<p>Brama Myśliborska została wzniesiona w XIV wieku na wysokość ponad 20 metrów i była najważniejszy element obronny miasta. Obiekt został wybudowany w dolnej części z ciosów granitowych, w górnej z cegły. Jest to wieżowa brama utworzona na rzucie prostokąta. Zabytek wyposażony jest w żelazną kratę, która zastąpiła wcześniejszą, drewnianą. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które służyły do obserwacji. W bramie widoczne są także otwory strzelnicze. Nazwa bramy pochodzi od umiejscowienia w murze – skierowana jest w stronę Myśliborza.</p>
<p>Brama Chojeńska została wybudowana w XIV wieku na wysokość 18 metrów. W XV wieku do obiektu dobudowano przedbramie, które zostało zburzone w XIX wieku. Tak jak w przypadku Bramy Myśliborskiej, Chojeńska w dolnej kondygnacji została wybudowana z kamienia polnego, zaś w górnej z cegły. Również ta brama posiada żelazną kratę, która niegdyś była zasuwana na noc. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które umożliwiały obserwację. Do przemieszczania się między kondygnacjami bramy służył drabiny. Brama posiadała stałą załogę, uzbrojenie i zapasy żywności. I w tym przypadku nazwa jest związana z kierunkiem, w którym została wybudowana.</p>
<p>Baszta Prochowa powstałą w XV wieku poprzez zamknięcie półkolistej czatowni. Baszta na rzucie koła najprawdopodobniej służyła do przechowywania prochu. Dolna część budowli została wzniesiona z kamieni, górna zaś z cegły. W baszcie widoczne są otwory strzelnicze, obiekt jest wyposażony w ganek obronny, wykończony murem bez blankowania.</p>
<p>Nazwa Baszty Bocianiej powstała w XIX wieku i pochodzi od gniazda bocianiego, które istnieje na budowli do dziś. Sam obiekt został wybudowany w XV wieku poprzez zamknięcie XIV-wiecznej prostokątnej czatowni. Do ceglanej baszty w XIX wieku dobudowano budynek mieszkalny. W murach baszty odnajdziemy trzy okna strzelnicze.</p>
<p>Fortyfikacje miejskie Trzcińska-Zdroju zostały wpisane na listę zabytków w listopadzie 1963 roku.</p>
Osada Narost 37<p>Osada Narost 37 położona jest u zbiegu trasy rowerowej Pojezierzy Zachodnich - Brwice, Jelenin. Kierunek Mostu w Siekierkach. Aktywny rowerowy wypoczynek zapewniamy poprzez dostęp do sprzetu rowerowego, serwisu. Jeziora Narost oraz Jelenin zapewniają atrakcje wodne. Lokalizacja nadaje miejscu specyficzny urok, a wypoczywając u nas Goście znajdują się w punkcie centralnym, z którego wszędzie jest blisko. Rowery, sprzęt wodny, jazda konna, loty awionetką oraz tor motocrossowy, rowerowa jazda nocna trasami leśnymi, domki całoroczne oraz wioska sferyczna są do Państwa dyspozycji. Ogniska i spotkania eventowe cykliczne według zapotrzebowania klientów. Do państwa dyspozycji oddajemy: Duży regionalny ceglano - drewniany dom (max 20 osób). Wszystkie pokoje posiadają łazienki, TV, ręczniki. Ogólnodostępny aneks kuchenny. Docelowo łaźnia SPA. Naszymi specjalnościami są produkty ekologiczne z gospodarstwa w postaci chleba orkiszowego oraz serów. Wyżywienie i posiłki smaczne i świeże każdego dnia. </p>
Ostnicowa skarpa<p>Ostnicowa skarpa to powierzchniowy pomnik przyrody, zajmujący 0,2 ha. Został ustanowiony 25 kwietnia 2013 r., dzięki staraniom Klubu Przyrodnika. Ochroną objęto zbocze płaskowyżu sandrowego ze stromą skarpą o południowej wystawie oraz pozostałości po dawnej żwirowni. Skarpa osiąga wysokość 33 m n.p.m., a jej podstawa znajduje się na ok. 5 m n.p.m. Deniwelacja wynosi więc ponad 25 m. Na szczycie zbocza i jego południowo-zachodnich stokach znaleźć można murawy ostnicowe, zaś w wyrobisku płaty ciepłolubnych muraw napiaskowych. Spotkać tu można wybitnie rzadkie w skali naszego kraju rośliny chronione: ostnicę włosowatą, ostnicę piaskową (jedno z trzech stanowisk w Polsce) i pajęcznicę liliowatą. Bogaty jest również świat porostów z chrobotkiem reniferowym, chrobotkiem okółkowym i płonnikiem włosistym. Murawy te są siedliskiem dla ciepłolubnych bezkręgowców. Licznie występuje tu mrówkolew pospolity i drapieżny srogoń baldaszkowiec. Na terenie pomnika przyrody i w okolicy spotkać też można wiele gatunków ptaków, między innymi gąsiorka, dzięcioła dużego, kowalika, sójkę, ziębę, czy skowronka.</p>
<p>Krajobraz skarpy i rzadkich sosen na szczycie stoku jest bardzo malowniczy. Ze szczytu rozpościera się widok na dolinę Odry. Jednak ze względu na niedużą powierzchnię i unikatowość murawy jej walory powinny być udostępniane jedynie w celach naukowych.</p>
Park dworski<p>Park w stylu naturalistycznym z początku XIX w. Jego powierzchnia wynosi 3 ha. Rosną tam liczne drzewa pomnikowe: lipy drobnolistne, lipy szerokolistne, dąb o obwodzie 458 cm, topola o obwodzie 420 cm. W pobliżu parku znajduje się kościół ryglowy z XIX wieku oraz cmentarz przykościelny. </p>
Park dworski<p>Park dworski w Kazimierzu został założony w XIX wieku. Jest to park o charakterze leśnym. Miejscami jest zarośnięty i mało dostępny. Jest to dobre miejsce dla osób pragnących odpocząć z dala od cywilizacji. Park jest wpisany do rejestru zabytków. </p>
Park Jankowo<p>Park w Jankowie ma powierzchnię ok. 8 ha. Został założony w pierwszej połowie XIX wieku w stylu angielskim. W 2006 roku została wytyczona ścieżka przyrodniczo-historyczna, umożliwiająca poszerzenie wiedzy na temat przyrody i historii regionu. Początek trasy znajduje się przy spichlerzu z 1906 roku. Zaprojektował go światowej sławy niemiecki architekt, Walter Gropius. Dalej szlak prowadzi główną aleją parku do kolejnych ciekawych miejsc. Wśród nich warto wymienić zieloną altanę, Górę Konwaliową, źródliska oraz kaskadowy system dawnych stawów pstrągowych.</p>
<p>Cała ścieżka ma niecałe 3 km. W interesujących punktach umieszczone są tablice informacyjne. Na trasie przygotowane zostały również miejsca odpoczynku. Leśnicy z Nadleśnictwa Drawsko wykorzystują ten obszar do zajęć z edukacji przyrodniczej dla przedszkolaków i uczniów wszystkich typów szkół.</p>
<p>Obok parku znajduje się stary cmentarz, przy którym występuje jedno z najokazalszych i najliczniejszych stanowisk cisa w regionie (70 szt.).</p>
Park nad jeziorem Drawsko<p>Park nad jeziorem Drawsko w Czaplinku jest popularnym miejscem wypoczynku mieszkańców. Często można spotkać tu miłośników joggingu, nordic walkingu lub spacerowiczów, którzy nad brzegiem jeziora Drawsko szukają spokoju i odpoczynku. W południowej części parku znajduje się amfiteatr, w którym odbywają się różnego rodzaju wydarzenia i imprezy kulturalne. Na północnych jego terenach zlokalizowany jest camping. Jest to odpowiednie miejsce do odpoczynku nad jeziorem, na łonie natury, a bliskość miasta Czaplinek i łatwość dojazdu, czynią to miejsce jeszcze bardziej atrakcyjnym.</p>
Park zdrojowy<p>Dawny zespół uzdrowiskowy znajduje się po wschodniej stronie układu staromiejskiego, zaraz poza obwarowaniami miejskimi. We wschodniej części znajdują się zabudowania, zaś w zachodniej części odnajdziemy przylegający do domu zdrojowego park krajobrazowy. Dawny dom zdrojowy został założony na przełomie XIX i XX wieku jako zakład leczniczo-kąpielowy, wykorzystujące złoża borowinowe.</p>
<p>Park zdrojowy został założony na przestrzeni 1,4 ha. Główna część – znajdująca się najbliżej dawnego domu zdrojowego, posiada zachowaną strukturę z kolistym podjazdem, dalsza ma charakter krajobrazowy. Założenie znajduje się na stosunkowo płaskim terenie, nad linią brzegową pobliskiego jeziora. W 2000 roku ścieżki parku zostały wyłożone polbrukiem.</p>
<p>Na terenie dawnego parku zdrojowego odnajdziemy m.in. takie gatunki drzew jak lipa szerokolistna, klon zwyczajny, robinia akacjowa, topola kanadyjska, jarząb pospolity, wierzba biała, olcha czarna, wiąz szypułkowy, lipa holenderska, dąb szypułkowy, magnolia pośrednia i jesion wyniosły. Obwód niektórych drzew wynosi ponad 400 cm (np. wierzba biała), jest tu kilka okazów z obwodem pnia powyżej 300 cm (np. dąb szypułkowy) i kilka z obwodem powyżej 200 cm (np. olcha czarna).</p>
<p>Obecnie w dawnym domu zdrojowym mieści się dom pomocy społecznej, z dawnego parku zdrojowego korzystają pensjonariusze DPS. Dawny park zdrojowy został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 2003 roku. </p>
Park Żubra<p>Park miejski obecnie nazywany Parkiem Żubra powstał na początku XVIII wieku u podnóża złocienieckiego zamku i do 1945 r. nazywany był ogrodem zamkowym. Pierwotnie był prywatną własnością rodziny von Griesheim i był niedostępny dla mieszkańców Złocieńca. Nie brakowało tam wspaniałej i różnorodnej roślinności. Oprócz rodzimych gatunków drzew i krzewów dużo było w nim roślin egzotycznych. Wzdłuż alejek i ścieżek stały wielkie donice z zachwycającymi okazami roślin. Na okres zimowy donice były przenoszone do zamkowej oranżerii. Obecna nazwa parku pochodzi od jego pierwszego powojennego opiekuna, którym był Jan Żuber. Nowa nazwa "Park Żubra" na tyle mocno przyjęła się wśród mieszkańców miasta, że stała się oficjalną nazwą. Głównym i najciekawszym elementem parku jest, biegnąca po jego wschodniej stronie, Aleja Grabowa. Tworzą ją fantastycznie ukształtowane ręką ogrodników 83 graby, których korony splatają się ze sobą dając wrażenie zielonego tunelu. W centralnej części występuje wiele cennych drzew, w tym kilkusetletnie pomniki przyrody, m.in. graby, buki, dęby, lipy, cisy i kasztanowce. W 2009 roku park przeszedł renowację. Usunięto samosiejki, dokonano nowych nasadzeń, wyremontowano alejki i ustawiono tablice informacyjne. Rok później wytyczono ścieżkę przyrodniczo - dydaktyczną. Obecnie park jest ulubionym miejscem odpoczynku mieszkańców Złocieńca. Zagląda tu także wielu turystów, a dla uczniów miejscowych szkół w parku prowadzone są zajęcia edukacyjne z przyrody i ekologii.</p>
Pałac<p>Pałac w Czernikowie został wybudowany w 1850 roku przez ówczesnego właściciela Friedricha Wilhelma von Wedel. Pierwotnie była to budowla barokowa, o dwóch kondygnacjach i podpiwniczeniu, zbudowana na planie prostokąta. Fasady były bogato zdobione. Podobnie wnętrza pałacu z misternie rzeźbioną drewnianą boazerią, ceramicznymi piecami, bogatą sztukaterią.</p>
<p>Po wojnie pałac pełnił wiele różnych funkcji. Początkowo odbywały się tu szkolenia brygadzistów, następnie w latach 1953-1979 działała tu Zasadnicza Szkoła Ogrodnicza, a potem kombinat rolny. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych. Lata powojenne doprowadziły do znacznych zniszczeń pałacu, zarówno jego wyglądu zewnętrznego jak i wnętrz. W 1963 ówczesne władze przeprowadziły w pałacu generalny remont. Z fasad zostały usunięte ozdoby takie jak gzymsy i pilastry. Podobnie zniszczono także wnętrza pałacowe. Drewnianą boazerię zastąpiono płytą wiórową i paździerzem, zamalowano piece ceramiczne, podłączając CO zniszczono ściany i stropy. Na szczęście część wnętrz udało się ocalić.</p>
<p>Obecnie pałac zewnętrznie nie wygląda atrakcyjnie. Natomiast na uwagę zasługują ocalałe wnętrza - rokokowy salon ze stiukowymi ozdobami na ścianach i suficie, pokój z kominkiem, drewnianym pułapem i parkietami.</p>
<p>Wokół pałacu rozciąga się park.</p>
<p>Pałac znajduje się w rękach prywatnych. Widać, że w pałacu i wokół niego następują drobne remonty i zmiany na lepsze. Pałac dostępny jest z zewnątrz.</p>
Pałac<p>W XIII wieku wieś Renice po raz pierwszy została wymieniona w źródłach, jako własność książąt pomorskich. Od 1273 roku przeszła pod panowanie Brandenburgii. W kolejnych wiekach folwark, jak wiele podobnych rozwijał się, często zmieniając właścicieli. W 1905 roku nabył go Hugo Oppenheim, berliński bankier i tajny radca handlowy. Istniejący dwór został przebudowany na pałac przez popularnego wówczas bawarskiego architekta Emanuela von Seidla. Po dojściu do władzy Hitlera Oppenheimowie zdecydowali się sprzedać majątek towarzystwu parcelacyjnemu "Eigene Scholle", a następnie wyemigrowali do USA. W pałacu ulokowano ośrodek Hitlerjugend. Podczas II wojny światowej umieszczono w nim szpital. Do 1949 roku majątek był rozgrabiany, a pałac niszczał. Potem stał się siedzibą Zakładu Wychowawczo - Zapobiegawczego, który pod nazwą Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy funkcjonuje do dzisiaj.</p>
<p>Pałac został zbudowany na planie nieregularnego wieloboku. Jest to dwukondygnacyjna budowla z wysokim podpiwniczeniem oraz użytkowym poddaszem. Charakterystycznym elementem jest heksagonalna wieża z balkonem nad pierwszym piętrem.</p>
<p>Zachowany zespół pałacowy uzupełniają: park, w którym rosną tuje i dęby piramidalne oraz wieża ciśnień z XIX wieku.</p>
<p>Ze względu na funkcjonowanie ośrodka możliwość zwiedzania pałacu jest ograniczona.</p>
Pałac i park dworski<p style="text-align: justify;">Park został założony wraz z budową pałacu, która miała miejsce w latach 1851-1853. Wówczas powstał istniejący do dzisiaj około 22 hektarowy ogród w stylu angielskim z aleją dojazdową. Od 1972 roku w pałacu mieści się Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, w związku z czym zwiedzanie pałacu i parku jest ograniczone.</p>
Pałac rodziny von Schroeder<p>Pałac w Lubianie został wybudowany w 1900 roku przez rodzinę von Schroeder. Jest budynek eklektyczny, zdobiony ryzalitami. Jego forma architektoniczna odzwierciedla nowe tendencje w budownictwie rezydencjonalnym początków XX wieku. </p>
<p>Pałac jest dosyć dużym budynkiem, jego długość wynosi 408 m, a szerokość 173 m, jest wysoki na 145 m. Dwór został założony na rzucie trzech stykających się prostokątów. Fasada budynku skierowana jest na południowy-wschód. Jest to budynek dwukondygnacyjny, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym. W połaciach długich dachu korpusu obiektu znajdują się niewielkie facjatki pokryte dwuspadowymi daszkami. Elewacja wzbogacona jest o ryzality nakryte niezależnymi konstrukcyjnie dachami naczółkowymi. Pozorne ryzality elewacji długich zostały wyprowadzone poza lico ścian o ok. 70 cm. Weranda usytuowana na ceglanym cokole wsparta jest drewnianymi, zdobionymi słupami spiętymi ażurowymi łukami arkadowymi. Wejście na werandę znajduje się od strony mieszkalnej. Do budynku prowadzi wejście główne oraz wejścia w elewacjach długich. Drzwi główne budynku to drzwi dębowe, dwuskrzydłowe. Otwory okienne w formie stojących prostokątów zwieńczonych łukami, w sali balowej okna sześcioskrzydłowe. Na szczególną uwagę zasługuje sala balowa z doskonale zachowanym wnętrzem.</p>
<p>Pałac jest budynkiem zadbanym. Jest to obiekt, który warto zobaczyć Otoczenie pałacu stanowi park z drugiej połowy XIX wieku.</p>
<p>W latach pięćdziesiątych Lubianę włączono w skład zakładu rolnego Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej, w latach sześćdziesiątych do Lubiany przeniesiono siedzibę POHZ. W roku 1994 zakład przekształcono w OHZ Lubiana sp.z o.o., a właścicielem został Skarb Państwa, w dalszym ciągu w pałacu mieści się siedziba zarządu. </p>
Pałac Siemczyno<p>Zespół pałacowo-folwarczny w Siemczynie to urokliwe miejsce położone między Czaplinkiem a Złocieńcem, w centrum województwa zachodniopomorskiego, na Pojezierzu Drawskim. Sama wieś Siemczyno (wcześniej Heinrichsdorf oraz Henrykowo), położona nad Zatoką Henrykowską jeziora Drawsko, powstała w 1292 roku. W zabudowaniach folwarcznych zlokalizowany jest hotel i restauracja, a w barokowym pałacu, wybudowanym w latach 1722 – 1726, dwa muzea (Interaktywne Muzeum Baroku oraz Uniwersalium Rzemiosł Różnych). Będąc na miejscu, warto wybrać się na spacer po wsi „Henrykowskim Szlakiem w Siemczynie”. Trasa szlaku przebiega przez zabytkowy park z aleją grabową oraz wieś Siemczyno i okolice. Poszczególne przystanki trasy są oznaczone tablicami. Informacje na poszczególnych tablicach opisują budynki i miejsca ze wskazaniem na ich historyczne funkcje. Na terenie folwarku znajduje się również Kuźnia Ceramiczna, gdzie prowadzone są warsztaty lepienia w glinie.</p>
<p>Gościom hotelowym oferujemy 29 klimatyzowanych pokoi w budynku głównym oraz 5 pokoi z aneksem kuchennym i osobnym wejściem. W ofercie restauracji znajdą Państwo tradycyjne dania kuchni polskiej.</p>
<p>Pałac Siemczyno to doskonała baza wypadowa na wycieczki rowerowe, podczas których można eksplorować piękno Pojezierza Drawskiego. Wzgórza, lasy, jeziora, rzeki, łąki oraz okoliczna fauna, zachęcają do aktywnego rowerowego wypoczynku, a coraz to lepsza infrastruktura ścieżek rowerowych zaprowadzi nas w zupełnie nowe miejsca.</p>
Pałacyk Cebulowy<div>
<p>Pałacyk Cebulowy zawdzięcza swoją nazwę charakterystycznym wieżyczkom, nakrytym cebulastymi hełmami. Willa została zbudowana w 1908 roku, na wzniesieniu z którego rozciągał się malowniczy widok na Jezioro Barlineckie. W zachowanych dokumentach pałacyk występuje pod nazwą Willa Duelfer. Jest to jednokondygnacyjna budowla z użytkowym poddaszem. Zbudowano ją na planie prostokąta, który zaburzają dobudowane po bokach ganki-balkony. Uwagę przykuwają wspomniane już okrągłe wieżyczki, nakryte cebulastymi hełmami, pokryte zieloną blachą. W dalszej kolejności wybija się centralnie zaprojektowana, ozdobiona pilastrami lukarna, stanowiąca jednocześnie wejście na wysunięty przed fronton balkon. Przedwojenne dzieje pałacyku nie są znane. Po wojnie początkowo mieściła się w nim szkoła, później przychodnia, komenda hufca i mieszkania. Budynek kilka lat temu został odrestaurowany. Obecnie stanowi własność prywatną, w związku z czym dostęp do wnętrza willi jest ograniczony. Obiekt dostępny jest z zewnątrz i jest bardzo dobrze widoczny od strony ulicy Strzeleckiej.</p>
<p> </p>
</div>
<p> </p>
Plaża Miejska <p>Plaża miejska strzeżona jest w okresie wakacyjnym przez 4 ratowników WOPR w godz. 10:00-18:00. Na plaży znajduje się punkt medyczny, łódź ratunkowa wiosłowa, kompleks pomostów rekreacyjnych, basen sportowy, kąpielowy, boisko do piłki plażowej, natryski, WC, darmowy hot-spot, punkt gastronomiczny, wypożyczalnia sprzętu wodnego i rowerów miejskich. Przy plaży znajduje się duży, bezpłatny parking dla samochodów.</p>
Plaża Miejska BCKIR nad jeziorem Łobez w Białym Borze<p>Dwa ośrodki wypoczynkowe znajdujące się tuż przy plaży dostarczają wielu atrakcji (m.in. bogato wyposażona baza sprzętu pływającego, tor łuczniczy, kort do tenisa oraz place zabaw dla dzieci). Na terenie ośrodków dostępna jest baza gastronomiczna, pole namiotowe i campingowe. </p>
Plaża Pełczanka<p>Plaża miejska Pełczanka to idealne miejsce wypoczynkowo-rekreacyjne dla grupki znajomych czy rodzin z dziećmi. W skład obiektu wchodzi obiekt gastronomiczno-usługowy oraz wypożyczalnia nart wodnych. Przy plaży znajduje się również drewniany pomost. </p>
Plaża wiejska nad jeziorem Wapnickim<p>Plaża we wsi Wapnica nad jeziorem Wapnickim wyposażona jest w pomost, ławostoły oraz wiatę.</p>
Plebania przy kościele pw. Zmartwychwstania Pańskiego<p>Plebania przy Kościele Zmartwychwstania Pańskiego mieści się w dawnym budynku mieszkalnym.</p>
<p>Powstał w pierwszej połowie XIX wieku. Jest to typowy budynek klasycystyczny z przeznaczeniem mieszkalnym z tamtego okresu. Charakteryzuje go wyjątkowa symetria - widać to na przykład po rozmieszczeniu okien. Jest skrajnym segmentem w ciągu zabudowań takiego samego typu wzdłuż ulicy. W całości budynek jest murowany z cegły i kamienia, w całości otynkowany. Liczy dwa piętra i piwnicę. Całość dopełnia wysoki dach dwuspadowy. Warte uwagi jest obramowanie drzwi wejściowych, które w zasadzie jest jedyną ozdobą budynku. Same drzwi są autentyczne, składające się z dwóch klepkowych skrzydeł. </p>
<p>Stan budynku określa się jako dobry, a za główne zagrożenie uważa się niepoprawną modernizację zabytku. </p>
<p>Aktualnie budynek łączy swoją wcześniejszą funkcję mieszkalną wraz z funkcją administracyjną. </p>
<p>Plebanię można oglądać zwiedzając zabytkowy kościół w stylu gotyckim pochodzącym z przełomu XIV i XV wieku, będący filarną częścią kompleksu. </p>
<p> </p>
Plebania przy ul. Kościelnej<p>Budynek plebanii został wybudowany w XIX wieku. Jest to budynek w stylu gotyckim z czerwonej cegły. <span style="line-height: 20.8px;">Warto zwrócić uwagę na krzyże słoneczne znajdujące się w ścianie budynku. </span>Funkcję plebanii pełni od 1993 roku. Wcześniej była tam niemiecka szkoła, szpital i ośrodek zdrowia. Jest to bardzo ładny, zadbany, zabytkowy obiekt, który warto zobaczyć zwiedzając Pełczyce. </p>
<p> </p>
Poczta<p>Budynek poczty został wzniesiony w końcu XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjna kamienica wybudowana w duchu historyzmu. Nawiązuje głównie do form klasycystycznych, co widoczne jest w obrębie fasady. Budowniczowie i architekci budynku pozostają nieznani. Od samego początku budynek pełnił funkcje usługowo-mieszkalne. W latach 70. obiekt przeszedł gruntowny remont. Druga kondygnacja budynku jest połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku ratusza.</p>
<p>Budynek ma formę leżącego prostopadłościanu nakrytego wysokim dachem dwuspadowym. Kompozycja architektoniczna budynku była oparta na osiowym rozmieszczeniu przepruć okiennych i drzwiowych. W fasadzie okna zgrupowane są w trzy sekcje. W obrębie drugiej kondygnacji okna przyszczytowe mają architektoniczne obramienie w postaci flankujących pilastrów spiętych spłaszczonymi frontami. Okna środkowe rozdzielają analogiczne pilastry. Otwory okienne zdobione są profilowanymi gzymsami oraz spinającymi je opaskami. Detal architektoniczny typowy dla budynków użytkowych z tego okresu.</p>
<p>Wnętrza budynku nie zachowały historycznych walorów i zostały zaadaptowane na potrzeby poczty, której siedziba mieści się w budynku.</p>
Pojezierze Szczecineckie<p>Pojezierze Szczecineckie zajmuje obszar o powierzchni około 834 km<sup>2</sup>. Ziemie Pojezierza Szczecineckiego znajdują się w obrębie pagórkowatej wysoczyzny morenowej. Wysokości terenu dochodzą tu nawet do około 205 m n.p.m. Składają się one z dwóch pasm moren czołowych. W krajobrazie krainy zauważyć można dominację powierzchni moreny dennej ostatniego zlodowacenia, która pokryta jest dużą ilością małych jezior polodowcowych. Największym z nich jest Pile (980 ha), z którego wypływa rzeka Piława, będąca dopływem rzeki Gwdy.</p>
<p>Wśród terenów użytkowych Pojezierza Szczecineckiego dominują obszary leśne. Dużą wartość obszaru stanowi również pięć rezerwatów przyrody: Dęby Wilczkowskie (starodrzew dębowy), Sośnica (starodrzew dębowo-bukowy), Glinki (wielogatunkowy las liściasty z licznymi pomnikami przyrody), Golcowe Bagno (torfowisko mszarne), Wrzosowiska Kłomińskie (jedne z największych w kraju).</p>
<p>Przez tereny Pojezierza Szczecineckiego przebiega pięć szlaków rowerowych, jeden kajakowy, cztery piesze oraz jeden konny.</p>
Pole Namiotowe "Marigold"<p>Pole Namiotowe Marigold powstało z myślą o tych, którzy cenią sobie wypoczynek na łonie natury z dala od wielkomiejskiego zgiełku. To takie miejsce pośrodku niczego. Otwarte jest dla wszystkich: dla turystów pieszych, rowerzystów, dla rodzin z dziećmi, ze zwierzętami lub bez, gości na pobyt krótkoterminowy lub długoterminowy. Miejsce znajdzie się dla każdego. Dla gości dostępne są dwie jurty oraz namiot wiking, pamiętajcie tylko żeby zabrać ze sobą wszystkie potrzebne rzeczy do spania w takich namiotach :) A na rano można zamówić pożywne śniadanie. Na miejscu dostępne są umywalnia, prysznic outdoorowy, miejsca ogniskowe, wiata, hamaki, miejsce do przygotowywania posiłków, lodówka, pralka, podstawowy sprzęt do naprawy rowerów. Położone jest w malowniczej wsi Mirowo, w gminie Moryń. Usytuowane pomiędzy trzema jeziorami – Mętno, Morzycko, Jeleńskie. Bliskie sąsiedztwo Karpat Moryńskich sprzyja wyprawom w nieznane. Miłośnicy ptaków odnajdą w Ostoi Cedyńskiej interesujące gatunki. Przebiegająca w odległości 2,5 kilometra rowerowa Trasa Pojezierzy Zachodnich sprzyja organizacji wycieczek rowerowych. Nocować można w swoich namiotach, kamperach, kampervanach, hamakach ale można też skorzystać z przygotowanej infrastruktury.</p>
Pomnik "Odwrócona karta historii"<p>Pomnik upamiętnia jeńców obozu Oflag IIB Arnswalde. Oprócz nazwy "Odwrócona Karta Historii" funkcjonuje również (i tak jest opisywany na mapach) nazwa Pomnik Pamięci Jeńców Oflagu II B Arnswalde.</p>
<p>Obóz powstał w roku 1939 w Choszcznie, na bazie koszar niemieckiego 3 batalionu 25 pułku piechoty zmotoryzowanej i 3 dywizjonu 2 pułku artylerii zmotoryzowanej. Na obóz składały się cztery dwupiętrowe bloki, sala gimnastyczna, dwa budynki administracyjne, cztery garaże, duży plac apelowy. Teren ten ogrodzono podwójnym płotem kolczastym o wysokości. 2,5 m i szerokości 1,5 m.</p>
<p>Jeńcami byli głównie oficerowie, a wśród znanych wojskowych, przez jakiś czas w obozie był przetrzymywany major Henryk Sucharski, obrońca Westerplatte.</p>
<p>Pomnik w swym wyglądzie jest bardzo prosty, a przez to wymowny. Jest to trójkąt, ustawiony na jednym z boków kąta prostego. Kąty, które znajdują się przy ziemi są zaokrąglone i wycięte w ten sposób, że pomnik wygląda jak żagiel. Obok został postawiony krzyż.</p>
<p>Pomnik powstał i został odsłonięty w 1984 roku.</p>
<p>Dla zainteresowanych - kopalnią wiedzy na temat obozu jest strona http://oflag2b.choszczno.biz/ utworzona przez podpułkownika Andrzeja Szutowicza oraz książka "Oflag II B Arnswalde" Józefa Bohatkiewicza, byłego jeńca tego obozu.</p>
Pomnik 600-lecia<p>Pomnik upamiętniający 600. rocznicę nadania praw miejskich ma konstrukcję metalową i formą przypomina stojak z trzema tablicami pamiątkowymi: godłem Polski, herbem miasta i datami wyznaczającymi 600-lecie. Jest to pomnik o prostej formie architektonicznej. To w tym miejscu odbywają się wszystkie najważniejsze uroczystości miejskie. W dni świąteczne wciągane są flagi na stojące za pomnikiem maszty. </p>
Pomnik Carla Sonnenburga<p>Carl Sonnenburg był działaczem społecznym, zamordowanym przez nazistów.</p>
<p>Pomnik ma formę nagrobka i jest umieszczony w miejscu mordu.Na pomniku Carl Sonnenburg określany jest jako przywódca ruchu robotniczego i spółdzielczego.</p>
<p>Urodził się 30 maja 1882 roku. Mieszkał w Choszcznie (wtedy Arnswalde), w biednej rodzinie. Miał czworo rodzeństwa. Gdy skończył 14 lat, zdał egzamin na murarza. Wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec.<br /> Ożenił się w 1905 r. Zamieszkał przy Fischerstrasse 6, gdzie zbudował dom. W 1914 roku wstąpił do wojska, gdy wybuchła I wojna światowa. Brał udział w walkach, dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec, i znów walczył za swój Vaterland.</p>
<p>Po wojnie wrócił do Choszczna i włączył się w działalność polityczno-społeczną. Stworzył organizację, która w ciężkich powojennych czasach zaopatrywała niemal trzecią część mieszkańców w najtańsze produkty spożywcze. Przy tzw. Żydowskiej Górze (obecnie Miejskiej Górze) współorganizował festyny dla dzieci, połączone z dokarmianiem. W 1924 roku był członkiem zarządu miasta i doradcą w zakresie budownictwa. Uczestniczył w wielu przedsięwzięciach, zmieniających wygląd miasta, m.in. w budowie łaźni miejskiej, obiektów sportowych, parku z pomnikiem poległych w pierwszej wojnie.<br /> <br /> Udzielał się społecznie także poza Choszcznem, należał do Rady Przysięgłych Sądu w Landsbergu, dzisiejszym Gorzowie Wielkopolskim.<br /> <br /> Jeszcze przed II wojną światową, 14 kwietnia 1933 roku, został podstępnie wywabiony z domu i bestialsko zamordowany. Pozostawił żonę i czworo dzieci. Jego pogrzeb uznany został za jedną z największych uroczystości pogrzebowych w historii miasta.</p>
<p>Zadaniem pomnika jest przypominanie o pamięci Carla Sonnenburga i ostrzeganie przed faszyzmem.</p>
Pomnik Cesarza Fryderyka Wilhelma III<p>Pomnik upamiętniający Cesarza Fryderyka Wilhelma III (ur. 3 sierpnia 1770 w Poczdamie, zm. 7 czerwca 1840 w Berlinie) – z dynastii Hohenzollernów, który był królem pruskim od 1797, znajduje się w Parku miejskim. Jest widoczny od strony ulicy Żymierskiego. Odsłonięto go w dziewiątą rocznicę śmierci - dokładnie 2 sierpnia w 1897. Okazały pomnik był bardzo kosztowny, a z jego odsłonięciem wiązała się duża uroczystość. Na pamiątkowym zdjęciu z tamtego okresu można zobaczyć u stóp spiżowego cesarza leżące całe stosy wieńców, a tego dnia nawet ratuszowe mury zostały przybrane świerkowymi girlandami. Pomnik był hołdem złożonym przez mieszkańców cesarzowi.</p>
<p>Forma pomnika pierwotnie miała postać Cesarza ujętego w dostojnej pozycji, umieszczonego na kamiennym cokole. Obecnie jest to tylko cokół, ponieważ w związku ze zmianami ustrojowymi pomnik został rozebrany, prawdopodobnie przez żołnierzy Armii Czerwonej. Mieszkańcy Białego Boru wspominają, że Wilhelm został zakopany w pobliskim wąwozie.</p>
Pomnik grobowy Jana Samuela Kaulfussa<p>Pomnik jednego z najwybitniejszych i najbardziej zasłużonych dyrektorów Gimnazjum Księżnej Jadwigi. Kaulfuss był jednym z najznamienitszych obywateli miasta Szczecinek. Dzięki niemu gimnazjum szczecineckie z podupadającego, zagrożonego likwidacją, stało się (w latach 1824-1832) znane z wysokiego poziomu nauczania na całym dzisiejszym Pomorzu Zachodnim. Przedwcześnie zmarłemu dyrektorowi, uczniowie wznieśli pomnik z napisem: „Tu spoczywa w Bogu Jan Samuel Kaulfuss – jego dobre czyny przeszły na innych”. </p>
<p>Umiejscowiony przed budynkiem I Liceum Ogólnokształcącego im. Księżnej Elżbiety w Szczecinku, w bezpośrednim sąsiedztwie zabytkowego parku miejskiego, jest jedną z atrakcji dla spacerowiczów i rowerzystów. </p>
Pomnik Jana Pawła II<p>Pomnik został odsłonięty w 2008 ku czci papieża Jana Pawła II. Przedstawia, wykonaną z brązu, stojącą postać z uniesioną prawą ręką i pastorałem w ręce lewej. Pomnik powstał z inicjatywy komitetu społecznego mieszkańców, który przeprowadzał zbiórkę publiczną. P<span style="color: #4d4d4d; font-family: arial; font-size: 14px;">rojektantem pomnika jest prof. Czesław Dźwigaj z Krakowa. </span></p>
Pomnik ofiar I wojny światowej<p>Postument kamienny zwieńczony rzeźbą w kształcie otwartej księgi. Na samym postumencie znajduje się krzyż w kształcie krzyża maltańskiego i niemiecki napis upamiętniający mieszkańców okolic poległych w czasie I wojny światowej. </p>
Pomnik ofiar totalitaryzmu hitlerowskiego i sowieckiego<p>Jest to głaz narzutowy z tablicą, na której umieszczono wizerunek orła przelatującego nad drutami kolczastymi. Ptak w szponach niesie herb nowego miasta. Pomnik postawiono 1998 r. po opuszczeniu garnizonu przez ostatnich żołnierzy radzieckich.</p>
Pomnik Papieża Jana Pawła II<p>Pomnik Papieża Jana Pawła II w Pełczycach, znajduje się przy Parafii Narodzenia NMP, w pięknym punkcie widokowym, gdyż patrząc na pomnik, za plecami Papieża mamy piękny widok na jezioro Stawno.</p>
<p>Pomnik umieszczony jest na czarnym cokole, który dokoła obsadzony jest kwiatami. Sam pomnik przedstawia Papieża opartego na lasce pasterskiej i trzymającego prawą rękę na sercu.</p>
Pomnik Papieża Jana Pawła II<p>Pomnik papieża Jana Pawła II upamiętnia pierwszy spływ kajakowy rzeką Drawą ks. kardynała Karola Wojtyły. Kiedy przyszły biskup Rzymu pracował jeszcze w Krakowie, skupiała się wokół niego grupa młodzieży. Razem spędzali aktywnie wakacje i ferie. 18 lipca 1955 roku, w miejscu gdzie obecnie jest plaża miejska w Czaplinku, rozpoczął się ich pierwszy ze spływów rzeką Drawą. Kardynał Wojtyła przyjechał na kajaki nad Drawę jeszcze w 1961 roku <span id="intertext1">i w 1967 r. W 50. rocznicę pierwszego spływu postanowiono wykonać pomnik Honorowego Obywatela Czaplinka papieża Jana Pawła II. Rzeźba została zaprojektowana i wykonana przez poznańskiego artystę rzeźbiarza Roberta Sobocińskiego.</span> Pomnik odsłonięto 3 czerwca 2005 roku.</p>
Pomnik poświęcony żołnierzom I Armii Wojska Polskiego<p>Okazały pomnik w formie dwóch luf karabinów z bagnetami został zaprojektowany przez artystów rzeźbiarzy - Romualda Grodzkiego i Melchiora Zapolnika. Odsłonięcie pomnika odbyło się w 25. rocznicę bitwy pod Lenino, 13 października 1968 roku. Pomnik poświęcony jest żołnierzom I Armii Wojska Polskiego, którzy polegli w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego w lutym i marcu 1945 r. Do pomnika przylega cmentarz wojenny, na którym pochowano 3449 żołnierzy polskich z I Armii WP. Obecnie plac przed pomnikiem jest miejscem, gdzie odbywa się większość uroczystości rocznicowych związanych z II wojną światową (m.in. rocznica zakończenia walk o Ziemię Drawską, rocznice wybuchu i zakończenia II wojny światowej). Pod pomnikiem składane są wtedy wiązanki kwiatów, a uroczystości odbywają się w asyście żołnierzy z pełnym ceremoniałem wojskowym.</p>
Pomnik poświęcony żołnierzom poległym w 1945 roku<p><span style="color: #000000; font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: small; line-height: 17.7777786254883px;">Pomnik poświęcony żołnierzom poległym w 1945 roku, wzniesiono w</span><span style="color: #000000; font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: small;"> roku 1961 na cmentarzu żołnierzy 1. Armii Wojska Polskiego w Starych Łysogórkach. Wykonał go Sławomir Lewiński. Jest to obelisk z dwoma mieczami i matką tulącą do siebie dziecko na tle żagli. W 1990 roku obok pomnika stanął wielki metalowy krzyż. </span></p>
Pomnik poświęcony żołnierzom polskim i radzieckim z 1945<p>Pomnik został postawiony dla upamiętnienia poległych w 1945 roku żołnierzy polskich i radzieckich.</p>
<p>Znajduje się on na cmentarzu położonym w lesie, na którym pochowano poległych w czasie kampanii wrześniowej żołnierzy polskich oraz rosyjskich, którzy oddali życie w czasie walk w 1945 r. o Wał Pomorski. Pomnik posiada bardzo okazałą konstrukcję kamienną, jest umieszczony na betonowym cokole. Nad pomnikiem powiewa biało-czerwona i radziecka flaga na znak wspólnych walk przeciwko armii niemieckiej.</p>
<p> </p>
Pomnik Solidarności<p>Pomnik poświęcony "Solidarności" i przemianom demokratycznym zachodzącym w Polsce w 1989 r. został odsłonięty w 2002 r. Pomysłodawcą i współwykonawcą pomnika był mieszkaniec Drawska Pomorskiego Pan Eugeniusz Piecewicz, dawniej działacz opozycji demokratycznej, a obecnie społecznik, regionalista i historyk amator. Na pomnik składa się ogromny, 12 tonowy głaz ustawiony na betonowym postumencie, a obok głazu znajduje się kotwica symbolizująca znak Polski Walczącej. Do głazu przymocowana jest tablica z napisem "Solidarność. Dnia 4 czerwca 1989 roku Pan dał siłę swojemu ludowi". Całość ogrodzona jest grubym okrętowym łańcuchem. Jak twierdzi Pan Piecewicz jest to prawdopodobnie jedyny w kraju pomnik poświęcony pierwszym demokratycznym wyborom w powojennej Polsce.</p>
Pomnik upamiętniający saperów<p>Pomnik upamiętniający saperów postawiono w miejscu, w którym od 14 do 20 kwietnia 1945 roku miała miejsce przeprawa przez Odrę organizowana przez: 1. Batalion Saperów 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki oraz 8. Batalion Saperów 1. Brygady Saperów podczas marszu na Berlin. </p>
<p>Monument składa się z dwóch interesujących abstrakcyjnych kształtów, symbolizujących wybuchy pocisków w wodzie.</p>
Pomnik z pepeszą<p>Grób z pomnikiem znajduje się na cmentarzu cywilno-wojskowym w Bornem Sulinowie. Mijamy go wyjeżdżając z Bornego Sulinowa ulicą Wojska Polskiego w stronę wsi Krągi. Nagrobek Iwana Paddubnego ma niezwykły kształt. Na płycie ustawiono pomnik obrazujący dłoń trzymającą pepeszę wycelowaną w niebo. To miejsce niezwykłe i przez swoją historię, i przez to jak wygląda dzisiaj. Wojskowy cmentarz radziecki w Bornem Sulinowie powstał w 1945 roku. Nie pochowano na nim jednak żołnierzy poległych w czasie wojny, w walkach o pobliski Wał Pomorski. Oni leżą kilka kilometrów dalej, w lesie w pobliżu wsi Krągi. Ten cmentarz, położony za miastem, w lesie przy drodze do Szczecinka, powstał po założeniu radzieckiej bazy wojskowej w Bornem Sulinowie, a chowano na nim zmarłych obywateli ZSRR aż do czasu likwidacji bazy w 1992 roku. Są tu 344 mogiły, przy czym spoczywa w nich aż 146 osób o nieznanym nazwisku. </p>
<p>Pomnik, jak głoszą mieszkańcy Bornego Sulinowa, to obelisk upamiętniający „bohaterski” czyn plutonowego Iwana Poddubnego. Tuż po II wojnie światowej radziecki żołnierz wsławił się udziałem w krwawej bitwie urządzonej mieszkańcom pobliskiej wsi Krągi. W strzelaninie zginęło wówczas kilkanaście osób, a sam Iwan chciał powstrzymać niesprawiedliwość.</p>
Poświęcony leśnikom poległym w II wojnie światowej<p>Głaz pamiątkowy poświęcono leśnikom, którzy zginęli w trakcie II wojny światowej zamknięci w łagrach i obozach jenieckich. Jest to głaz narzutowy z przymocowaną przy krawędzi tablica pamiątkową wykonaną z brązu.</p>
Pozostałości średniowiecznych fortyfikacji w Barlinku<p>W XIV wieku Barlinek posiadał system fortyfikacyjny, opasujący miasto siedmiometrowej wysokości murem, długości 1800 metrów. W skład umocnień wchodziły fosy, czatownie, baszty i furty oraz dwie położone naprzeciwlegle bramy: Młyńska (której pozostałością jest kamieniczka z wykuszową wieżyczką, znajdująca się przy ulicy Niepodległości 7) i Myśliborska (po której do dziś nie zachowały się żadne obiekty). </p>
<p>W XIX wieku większość systemu ufortyfikowań została rozebrana, zaś pozostała część uległa znacznym zniszczeniom w okresie II wojny światowej. Fragmenty, które przetrwały – o długości 400 metrów, znajdują się w największej części przy zbiegu ulic Górnej i Chmielnej - gdzie można zobaczyć ocalałe efektowne detale korony murów, pozostałości czatowni oraz Psią Furtę.</p>
<p>Dalsze pozostałości fortyfikacji można zobaczyć również przy ulicy Jeziornej. Dają one wyobrażenie o potędze średniowiecznych umocnień, chroniących miasto w czasach gdy było ono nadgranicznym grodem obronnym.</p>
Promenada nadjeziorna<div style="border: none; border-bottom: solid black 1.0pt; padding: 0cm 0cm 1.0pt 0cm;">
<p style="border: none; padding: 0cm;">Wytyczona na wysokim brzegu promenada (Nadbrzeże Drawskie) jest dwukilometrową, dosyć wąską aleją, która łączy centrum Czaplinka z kompleksem rekreacyjno-sportowym (stadion, strzeżone kąpielisko, amfiteatr), znajdującym się na północ od miasta. Wędrując promenadą można zobaczyć pomnik Jana Pawła II. Promenada jest dostępna całodobowo, a korzystanie z niej jest nieodpłatne.</p>
</div>
<p> </p>
Przystań wodna<p>Przystań oferuje miejsce wypoczynku dla wszystkich korzystających z uroków jeziora Ińsko jak i samego Ińska. W obiekcie znajduje się jadłodajnia, wypożyczalnia sprzętu wodnego.</p>
Punkt Informacji Turystycznej<p>Punkt Informacji Turystycznej w Czaplinku posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii trzech gwiazdek. Punkt działa w strukturach Referatu Planowania, Rozwoju Gospodarczego, Turystyki i Promocji Urzędu Miejskiego w Czaplinku. Każdy turysta otrzyma tu pomoc i znajdzie wiele cennych informacji dotyczących bazy noclegowej, gastronomicznej, szlaków turystycznych oraz atrakcji Czaplinka i okolic. Oprócz informacji typowo turystycznych pracownicy służą pomocą także w innych sprawach, ważnych dla przybyłych gości, np. informacje dotyczące rozkładu jazdy PKP i PKS, imprez kulturalnych i sportowych, placówek handlowych i usługowych. Informacje udzielane są w języku polskim, angielskim i niemieckim. W informacji turystycznej można otrzymać drukowane materiały promocyjne i reklamowe. Są to zarówno materiały ogólne dotyczące regionu i gminy Czaplinek, jak i materiały poszczególnych gestorów bazy turystycznej. Informacja prowadzi także sprzedaż pamiątek i gadżetów. W biurze zainstalowany został tzw. infokiosk, czyli specjalny komputer z ekranem dotykowym, z którego każdy może nieodpłatnie skorzystać i wyszukać potrzebne informacje turystyczne. </p>
Punkt Informacji Turystycznej w Białym Borze<p>Punkt Informacji Turystycznej w Białym Borze posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii dwóch gwiazdek. W Punkcie Informacji Turystycznej można dowiedzieć się o zbliżających się wydarzeniach z całego regionu, otrzymać materiały promocyjne oraz informacyjne, zakupić przewodniki, mapy i inne materiały. Obsługa punktu informacyjnego prowadzona jest w języku polskim i angielskim.<br /> Obok budynku znajdują się miejsca postojowe dla samochodów osobowych.</p>
Punkt Informacji Turystycznej w Drawsku Pomorskim<p>Biuro it oferuje profesjonalną pomoc w zakresie informacji odnośnie bazy noclegowej i gastronomicznej, infrastruktury turystycznej, atrakcji turystycznych, szlaków rowerowych, konnych, pieszych i spacerowych, imprez kulturalnych i sportowych oraz wypożyczalni sprzętu turystycznego. Ponadto w informacji turystycznej można otrzymać nieodpłatne materiały promocyjne gminy jak i oferty gestorów branży turystycznej. Informacja prowadzi także sprzedaż map, przewodników turystycznych, publikacji o historii miasta i regionu oraz pamiątek i gadżetów. Turyści mogą skorzystać z komputera, a na terenie biura działa bezpłatny punkt dostępu do Internetu (WiFi). W biurze można uzyskać informacje w języku polskim, angielskim i niemieckim.</p>
Punkt Informacji Turystycznej w Ińsku<p>W Punkcie Informacji Turystycznej można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej i kulturalnej gminy i miasta Ińsko, powiatu stargardzkiego oraz okolicznych miejscowości. Można nabyć tutaj mapy, przewodniki oraz książki związane z regionem, a także można uzyskać pomoc w kontakcie z pilotem i przewodnikami turystycznymi.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Ratusz<p>Ratusz został wybudowany w stylu neogotyckim z elementami neoromańskimi. Szczecinecki Ratusz wzniesiony został w 1852 roku. Data budowy i herb miasta widnieją na płycie umieszczonej w ratuszowej wieży. Płyta znajduje się nad oknem pierwszego piętra. Zabudowania ratusza tworzą mały dziedziniec pokryty szklanym dachem. W sali plenerowej znajdują się przepiękne witraże autorstwa Bosha z Berlina. Na ścianie ratusza jest tablica upamiętniająca powódź z 1888r. Zawieszono ją dokładnie w miejscu dokąd sięgała woda. Do środka można wejść w godzinach otwarcia Urzędu Miasta. Codziennie w południe z wieży zegarowej rozbrzmiewa hejnał.</p>
Ratusz<p>Ratusz w Złocieńcu znajduje się na rynku i został zbudowany w latach 1833-1863, na miejscu wcześniejszych budowli pełniących tą funkcję. Budynek, który możemy zobaczyć współcześnie powstał dzięki staraniom ówczesnego burmistrza miasta Karola Lentza. Budynek był pierwotnie siedzibą rady miejskiej, sądu oraz urzędu stanu cywilnego. Przed I wojną światową został on przebudowany, w wyniku czego powstał widoczny do dzisiaj na frontonie ratusza herb Złocieńca. Jest to biały zamek z dwoma wieżami, a na nim sokół, wszystko to przedstawione jest na niebieskim tle. Po wojnie miały tam siedzibę władze wojskowe oraz Urząd Bezpieczeństwa, sytuacja ta nie trwała jednak długo, ratusz ponownie stał się siedzibą władz miejskich i taką funkcję pełni do dzisiaj.</p>
<p>Ratusz jest budynkiem zbudowanym na planie prostokąta i posiada dwie kondygnacje, podzielone gzymsami. Przykryty jest dachem czterospadowym z kilkoma facjatami. Na rogach widoczne są boniowania. Główne wejście do budynku znajduje się od wschodu, prowadzą do niego kilkustopniowe schody. Na środku znajduje się płytki ryzalit zwieńczony półkolistą wystawką z herbem miasta na środku. W części północno-zachodniej usytuowana jest dobudówka z półkolistym dachem. </p>
<p>Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Miasta, więc jego oglądanie wewnątrz jest ograniczone. </p>
Ratusz<p>Obecny budynek ratusza powstał w latach 1771-1772 w miejscu budowli pełniącej taką samą funkcję. Prawdopodobnie jest to trzeci budynek ratusza stojący w tym miejscu. Pierwszy spłonął podczas pożaru miasta, który miał miejscu w 1539 roku. Ratusz jest klasycystycznym, ceglanym, dwukondygnacyjnym budynkiem zaprojektowanym na planie prostokąta. Wejście prowadzi przez zwrócony ku placowi ryzalit środkowy. Zdobią je boniowania oraz zwieńczenie w postaci tympanonu, w którym widać doskonale otwór. Dawniej umieszczony był w nim zegar. Prostokątne okna zdobią stiukowe, barokowe motywy dekoracyjne (panoplia) oraz rokokowe (rocaille). Od strony zachodniej, nad jednym z okien umieszczono herb Myśliborza. Dawniej w budynku przechowywano wzorce myśliborskich miar i wag, sztandary miejskie, oraz dokumenty dotyczące historii miasta. Obecnie ma w nim siedzibę Urząd Miasta i Gminy Myślibórz oraz Rada Miejska. Przed ratuszem znajduje się modernistyczna fontanna oraz głazy: ku czci Jana Pawła i Pionierom Ziemi Myśliborskiej.</p>
Ratusz<p style="text-align:justify;">Obecny budynek ratusza powstał w 1845 roku. Jest to dwukondygnacyjna budowla z użytkowym poddaszem i wysokimi piwnicami. Całość została nakryta ceramiczną dachówką. Nad portalem wejściowym wmurowany został kartusz z herbem miasta. Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Miasta i Gminy w Czaplinku, w związku z czym dostęp do wnętrz jest ograniczony.</p>
Ratusz<p>Najwcześniej wzmiankowany ratusz w Pełczycach został zbudowany w 1576 roku w starej części miasta. Był to niewielki budynek o konstrukcji szachulcowej, który sto lat później został zniszczony w wyniku pożaru. Kolejny ratusz został zbudowany na nowomiejskim rynku w 1792 roku. W latach 20. XX wieku wzniesiono obecny budynek ratusza, swoją architekturą nawiązuje on do dawnej szachulcowej zabudowy Pełczyc. Po II wojnie światowej w budynku mieściła się siedziba milicji. W 1980 roku druga kondygnacja budynku została połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku mieszczącego pocztę.</p>
<p>Budynek ma formę dwóch stykających się ze sobą prostopadłościanów, przykrytych dachem dwuspadowym łączącym się w kosz. Elewacja frontowa budynku sześcioosiowa, przepruta otworami okiennymi i drzwiowymi podkreślonymi pobielonymi opaskami. Nad wejściem frontowym do budynku umieszczony jest wyrobiony w tynku i kolorowany herb miasta przedstawiający niedźwiedzia wspartego o dąb. Detale architektoniczne są typowe dla okresu w jakim budynek został wybudowany, jest to kamienny cokół wokół budynku, boniowanie dolnej części ścian, pozioma opaska utworzona z jednej warstwy cegieł wysuniętych 5 cm poza lico ściany oraz prosty gzyms podokapowy.</p>
<p>W budynku obecnie mieści się siedziba władz miasta i gminy.</p>
Ruiny młyna wodnego
Ruiny młyna wodnego<p>Szumiący Młyn (niem. Rauschmühle)</p>
<p>W dokumencie z 1315 roku, będącym rozstrzygnięciem sporu pomiedzy Zakonem Cysterek z Pełczyc, a rajcami pełczyckimi o własność młyna wsponiano o nim po raz pierwszy. W dokumencie tym zdecydowano o pozostawieniu młyna w rękach zakonu. Kolejna wzmianka o młynie pochodzi, aż z początku XIX wieku w którym młyn opisany jest jako własność majątku domenalnego w Żydowie.</p>
<p>Dziś po młynie pozostało niewiele śladów, ale schodząc kilkadziesiąt metrów z leśnej drogi w las można rozpoznać zarys niegdysiejszego stawu młyńskiego i wąski betonowy budynek. Analizując przepływ leśnych strumieni, wzajemne położenie obu obiektów i budowę betonowej konstrukcji można dostrzec z jakim zmyślnym systemem młyńskim mamy doczynienia. Tuż przy naszym betonowym obiekcie spotykają się dwa strumienie. Pierwszy z nich ma swoje źródło kilkaset metrów dalej, drugi zaledwie dwieście metrów dalej jest obficie zasilany dużym źródliskiem w którego bezpośrednim sąsiedztwie po wielkim nasypie przejechał w roku 1898 pierwszy pociąg z Barlinka w kierunku wschodnim - a dziś przebiega jedna z rowerowych tras Pomorza Zachodniego. Oba strumienie zostały spiętrzone tamą w sztucznie obwałowanym od strony zachodniej rezerwuarze . Szczyt naszego "murowanego obiektu budowlanego wykończonego technologią mokrą - lekką" znajduje się na poziomie korony obwałowania, a jego podstawa oddalona jest o kilka metrów od podstawy obwałowania. Nasz obiekt to wysoka na jakieś 4 metry studnia betonowa z otworem - dyszą, umiejscowioną u podstawy od strony przeciwległej do rezerwuaru. Od korony rezerwuaru biegł krótki akwedukt do szczytu naszej studni w której gromadzona była woda. Słup wody osiągał około 3 metrów wysokości co zwiększało ciśnienie hydrostatyczne o 0.3 atmosfery. Spiętrzenie wody w słupie powodowało wzrost ciśnienia z jakim woda wydostawała się na zewnątrz napędzając podsiębiernie młyńskie koło wodne. Ten mały - możnaby nazwać nawet kieszonkowy system młyński - jest dowodem wysokiego kunsztu młynarskiego.</p>
<p>opracowane na podstawie m.in.:</p>
<p>"Barlinek. Na szlaku młynów" Błażej Skaziński, Grzegorz Przybylski Wydawnictwo ZAPOL Barlinek 2014</p>
<p>tkrb</p>
Ruiny pałacu<p><span style="line-height: 20.7999992370605px;">Pałac w Sarniku został wzniesiony w 1898 roku. Jego fundatorami była rodzina Wedlów, do której wówczas należała wieś. Za czasów swojej świetności pałac był wielką reprezentacyjną budowlą z elementami renesansowymi i barokowymi. Pałac użytkowany był do lat 5</span><span style="line-height: 20.7999992370605px;">0-tych XX wieku, później popadł w ruinę. Ruiny znajdują się na terenie dużego parku z zabytkowym drzewostanem. Na terenie parku znajdują się również pozostałości fontanny ogrodowej. Obecnie znajduje się w rękach prywatnych.</span></p>
Ruiny pałacu w Dobropolu<p>Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1338 roku. W XVI wieku Dobropole należały do rodu von Sydow. Rodzina miała w swych rękach wieś do 1815 roku. W 1828 roku należała ona do von Rütsa, a w 1858 roku do von Senfft-Pilsacha. W drugiej połowie XIX wieku majątek wrócił do rodziny von Sydow – przejął go Carl Friedrich von Sydow. To właśnie za czasów rodziny von Sydow we wsi wzniesiono barokowy kościół z 1766 roku, pałac z 1760-1770 i obszerny park krajobrazowy.</p>
<p>Pałac został wybudowano w stylu barokowym. Budynek ulokowano po wschodniej części majątku, od wschodu do budowli przylegał park, który wytyczony był do linii brzegowej jeziora. Budynek był przeznaczony na mieszkanie dla zarządcy dóbr majątku należącego do rodziny von Sydowów ze Stołecznej. Pałac był dwukondygnacyjny, wybudowany z czerwonej cegły. Architekt, który zaprojektował pałac jest nieznany. Obecnie obiekt jest w stanie postępującej ruiny. Częściowo zachowały się ściany frontowe budowli, brakuje stolarki okiennej i drzwiowej. Obiekt jest dostępny z zewnątrz, wchodzenie do pałacu może być niebezpieczne. Dziś pałac należy do prywatnego właściciela. Obiekt został wpisany na listę zabytków w październiku 1956 roku.</p>
<p>Do pałacu od strony wschodniej przylega założony na planie elipsy park krajobrazowy, który w XVIII wieku został przekształcony w park w stylu angielskim. Na terenie ogrodu odnajdziemy bogaty drzewostan złożony m.in. kasztanów, lip i klonów.</p>
Ruiny pałacu w Rościnie<p>Barokowy pałac został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku, przez rodzinę von Bredow. Jego powstanie jest związane z założeniem w 1753 roku w Rościnie fabryki jednorodnych fajek glinianych. Do ich produkcji wykorzystywano glinę, wydobywaną w pobliżu jeziora Rościńskiego. W drugiej połowie XIX wieku pałac został przebudowany. Jest to dwukondygnacyjny budynek nakryty mansardowo-naczółkowym dachem. Pałac ozdabia reprezentacyjny ryzalit, zwieńczony tympanonem oraz trójkątne nadokienniki nad oknami pierwszej kondygnacji.</p>
<div>
<p>Wraz z budową pałacu, po jego południowej stronie założony został park w stylu barokowym - uporządkowany i regularny. W XIX wieku nadano mu cechy krajobrazowego - swoboda, asymetria, romantyzm. Rosną w nim przeważnie kasztanowce, dęby, lipy, buki i jesiony, lecz można spotkać pojedyncze egzemplarze platana, cisu i daglezji. Przy pałacu rośnie lipa o obwodzie 450 cm, zaś we wschodniej części parku dąb o obwodzie 440 cm. Pałac i park zostały pozostawione same sobie, co spowodowało ich degradację. Zespół jest ogólnodostępny, lecz podczas zwiedzania pałacu należy zachować szczególną uwagę.</p>
</div>
<p> </p>
Rynek w Czaplinku
Rzeźba Choszcza<p>Wykonana z drewna postać wojownika trzyma w ręku miecz i tarczę, na niej znajduje się herb miasta. Choszcz jest legendarnym założycielem miasta. Pierwotna rzeźba została wykonana w 1984 roku przez Zbigniewa Tracza z Bierzwnika i była obecna w krajobrazie Choszczna do 2018 roku kiedy to została usunięta z powodu złego stanu technicznego. Kolejne wcielenie Choszcza stanęło przed dworcem PKP w październiku 2021 roku. Autorem rzeźby jest Stefan Szymoniak, snycerz pochodzący z Tuczna.</p>
<p>Rzeźba Choszcza nawiązuje do legendy o Choszczu i lipie siedmiu braci. Poniżej tekst legendy, zaczerpnięty z portalu <a href="http://www.choszczno.pl/">www.choszczno.pl</a>.</p>
<p>"Wydało się Lutkowi, że za daleko zapuścił się w knieję. Było tutaj ciemno i strasznie. Czy uda się odnaleźć drogę do domu? Dlaczego konie tak nerwowo parskają? Napotykał przed sobą coraz większy gąszcz leśny, przedzieranie się sprawiało mu coraz więcej trudności. Postanowił zatrzymać się w miejscu, gdzie stał duży kamień. Rozpalił ognisko i zamierzał odpocząć. Ogrzewał zziębnięte dłonie i spożywał resztki jedzenia, które zabrał ze sobą na polowanie. Ogień migotał wesoło u stóp głazu, a młodzieńca powoli ogarniała senność. Zdawał on sobie jednak sprawę, że będzie musiał ruszać w dalszą drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Uwagę Lutka znowu zwróciło parskanie konia. Po chwili z ciemnego gąszczu wyłonił się mężczyzna wysokiego wzrostu. Jego długie zmierzwione włosy wystawały spod hełmu. Ubranie stanowiła skóra spięta srebrnymi rzemieniami. Pomimo zimna nogi miał gołe, a na nich sandały sznurowane wysoko. Do nóg przybysza łasiły się liczne zwierzęta, między innymi łanie, borsuki i lisy.</p>
<p style="text-align: justify;">Lutek zamarł ze strachu. Nie potrafił wydusić z siebie jednego choćby słowa. Nawet koń przestał parskać. Tymczasem nieznajomy, gdy znalazł się blisko ogniska, przemówił:</p>
<p style="text-align: justify;">- Nie obawiaj się. Chociaż jesteś daleko od swoich, nie spotka tutaj ciebie żadna krzywda. Zawędrowałeś do mojego państwa, które jest tak duże, że wzrokiem trudno ogarnąć. Jestem Choszcz, a mój gród znajduje się niedaleko.</p>
<p style="text-align: justify;">- A ja Panie jestem Lutko, syn Dobiegniewa. Wybrałem się na polowanie, ale nie dość, że nie upolowałem żadnego zwierza, to w dodatku zgubiłem drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Po tych słowach Choszcz podszedł bliżej do młodzieńca, uścisnął jego dłoń i usiadł przy ognisku. Z torby, która dźwigał na plecach wyjął chleb i podzielił się z Lutkiem, a następnie zaprosił go swojego grodu, gdzie będzie mógł spocząć zanim wyruszy w drogę powrotną. Podczas drogi do grodu zastanawiał się Lutek, dlaczego spotkało go tak życzliwe przyjęcie ze strony nieznajomego, skoro naruszył granice posiadłości jego ludu. Wyjechali na wzgórze, z którego widać było całą okolicę. Pomiędzy jeziorami i mokradłami wznosiły się wysoko mury drewnianego grodu. Wokół murów usypane były podwójne wały ziemne, miedzy którymi biegła fosa. Słońce już zachodziło i podróżni musieli się pospieszyć. Po drewnianym moście przerzuconym przez rzekę dostali się do wnętrza grodu. Na dziedzińcu zsiedli z koni, a służebni przywołani przez nieznajomego podbiegli, aby odprowadzić zwierzęta do stajni.</p>
<p style="text-align: center;">*</p>
<p style="text-align: justify;">W ciemnej izbie płonął ogień. Przy stole siedział na dużym stołku Choszcz, obok jego żona i córki. W kącie izby dziewczęta tkały materiał, chłopcy w tym czasie podkładali drwa do ognia. Gdy podano jedzenie i wino, książę zwrócił się do Lutka, aby wysłuchał jego opowieści, z której dowie się rzeczy mu dotąd nieznanych.</p>
<p style="text-align: justify;">- Jesteś młodzieńcze w grodzie, który od mojego imienia poddani moi Choszcznem nazywają, ale dawniejsi przodkowie posiadali więcej osad. Wieleci, czy jak nazywają nas "Pomorzanie" przybyli w te okolice znad wielkiego oceanu. Na czele wędrujących z północy na południe kroczył wiekowy starzec i mędrzec Wszemir. Za nim jego synowie i inne rody. Na przodzie każdego z rodów niesiono znaki rodowe: węże, ptaki oraz broń. W czasie wędrówki Wszesimir wskazywał swoim synom miejsca, w których mieli osiąść ze swoimi rodzinami. Wszędzie, gdzie ich wysyłał powstawały osady.</p>
<p style="text-align: justify;">Okolica była urodzajna. Liczne lasy, rzeki i jeziora mogły zapewnić pożywienie na długi czas. Zimy były ostre, śniegi zasypywały okolice grubą warstwą i wtedy żaden wróg nie mógł im zagrozić.</p>
<p style="text-align: justify;">Przez długi czas walczyli z naturą. Karczowali puszczę, wypalali chaszcze, osuszali podmokłe tereny i zakładali pola. Na polach budowali wioski, a w trudno dostępnych miejscach - grody. W kierunku zachodzącego słońca Wszesimir wysłał dwóch najstarszych: Myślibora i Lipiana. Na północ powędrowali: Świętopełek i Reczko. Kolejni trzej bracia przybyli z Wszemirem nad jeziora Klukom i Sowno. Wszyscy oni: Świętobór, Radomir i Dobiegniew założyli swoje grody. Najdłużej mędrzec trzymał u swojego boku Dobiegniewa, ojca twego, ale w końcu i jemu pozwolił, żeby założył własne gniazdo.</p>
<p style="text-align: justify;">Teraz Lutko przypomniał sobie, że matka opowiadała mu o rodzie ojca, który zginął w młodym wieku. Wspomniała jednak o tym, że Dobiegniew poległ w bitwie ze swoimi braćmi. W młodzieńcu odezwały się więzy krwi i zawrzała ciekawość. Tymczasem Choszcz kontynuował opowieść:</p>
<p style="text-align: justify;"><br /> - Wszesimir zamieszkał w chacie na wysokiej górze, nad jeziorem Klukom. Zanim zezwolił swoim synom założyć własne osiedla, zebrał ich niedaleko wzgórza, w pobliżu wioski i kazał, aby każdy z nich w jednym miejscu świętą lipę. Drzewo miało symbolizować, że pochodzą z jednego rodu. Z biegiem czasu drzewa urosły, a rosnąc obok siebie wyglądały jakby wyrastały z jednego pnia. Odtąd też drzewa i miejsce nazwano Lipą siedmiu braci albo Siedmioma bratnimi lipami. Każdy z braci wzniósł wielki gród obronny, który otrzymał nazwę od imienia swojego założyciela. Dopóki żył Wszemir- pomiędzy braćmi panowała zgoda. Obchodzono wspólnie uroczystości plemienne i wszyscy tworzyli jedno państwo rządzone przez mądrego starca. W czasie takich uroczystości zasiadano pod lipami mi bawiono się przez kilka dni. Wtedy też mędrzec wskazywał na drzewa i upominał synów, że gdy jego zabraknie będą musieli być jako te lipy - zawsze razem. Wtedy będą silni. Jeżeli każdy stawał będzie osobno - zginą. Wróżba mówiła, że oni i ich potomkowie będą bezpieczni tak długo, jak długo będą rosły te lipy. Bracia wysłuchali rad ojca, ale po jego śmierci doszło między nimi do swarów i podzielili się krajem. Myślibor pokonał Dobiegniewa, twego ojca. Dobiegniew zebrał wojów i ruszył na Myślibórz.</p>
<p style="text-align: justify;">Zginął w tej wyprawie a przyczyną jego zguby była kobieta, którą pokochali obaj bracia. Wzajemne waśnie wykorzystali też sąsiedzi i zaczęli podbijać ziemie Pomorzan. Wojownicze plemię Dragowita, mające swoje siedziby za Drawą, w kilku najazdach zniszczyło grody w Reczu, Raduniu i Zamęcinie. Na południu zagrażali polanie. Wpierw pokonali Świetopełka, a potem Świętobora, mego ojca. Zniszczono wówczas nasz gród oraz chram boga Sława. Wówczas to przyszło dopiero opamiętanie. Przypomnieliśmy sobie o lipach. Gdy powrócił nasz ojciec z wojami przenieśliśmy swoje siedziby nad jeziora Klukom i Sowno, gdzie postanowiliśmy zbudować nowy gród, niedaleko drzewa.</p>
<p style="text-align: justify;">Razem z ojcem wybraliśmy miejsce na stoku wzgórza, pomiędzy jeziorami i mokradłami. Miejsce osłonięte, bezpieczne, lecz wymagające długich prac, aby można było się osiedlić. Świętobór zdążył przed śmiercią umocnić drogę drewnianymi balami. Potem ja musiałem dokończyć dzieła. Przez kilka lat trwały prace przy wznoszeniu grodziska. Usypywano wał z ziemi i kamieni. Kopano fosę, budowano palisady, bramę i chaty. Wzniosłem gród i chronię drzewo. Chciałbym aby zapanowała zgoda wśród wszystkich potomków Wszemira. Dlatego też Ciebie tutaj zaprosiłem. Chcę żyć z krewnymi i sąsiadami w przyjaźni. Cieszę się, że las sprowadził w moje okolice potomka Dobiegniewa. Mam nadzieję, że razem będziemy chronić lipę".</p>
Rzeźba Rybaka<p>Rzeźba Rybaka - Pawła Wasznika została wykonana na zlecenie Gminy Czaplinek przez Edwarda Szatkowskiego. Postawiono ją w 1986 r., z okazji 700-lecia miejscowości. Postać rybaka wyrzeźbiona została w drzewie lipowym. W 1998 roku postawiono nową rzeźbę, gdyż pierwowzór był w bardzo złym stanie.</p>
<p>Paweł Waszinik, uwieczniony na pomniku, to niemiecki rybak. Legenda głosi, że w 1422 roku pomógł odzyskać zamek Drahim w Starym Drawsku. Znajdował się on wtedy w rękach Krzyżaków. Mieszczanie z Drawska Pomorskiego postanowili odzyskać utracony zamek. Wspomniany rybak, mieszkał na zamku i spuścił z okna swej komnaty sieć. Pozwoliła ona dostać się do środka polskim rycerzom, którzy zaskoczyli załogę zamku i zmusili ją do poddania. W ten sposób zamek został odzyskany.</p>
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Schron bojowo - obserwacyjny<p>Uzbrojenie schronu stanowił jeden karabin maszynowy. Wewnątrz znajdują się cztery pomieszczenia. W przedsionku schronu, na ścianie można odczytać sygnaturę "B.20" i datę budowy "1934". Budowla jest w dobrym stanie a szczególnym wyjątkiem jest, zachowana niemal w całości, mała kopuła obserwacyjna typu 9P7, w kształcie stożka, zamontowana na charakterystycznym, prostokątnym podwyższeniu stropu. Stanowi on swoistą wizytówkę fortyfikacji w okolicach Białego Boru. Najlepsze wejście do wnętrza prowadzi przez otwór po zdemontowanej płycie pancernej. Obiekt znajduje się na oznakowanej trasie Zachodniopomorskie Fortyfikacje - "Zapomniane Fortyfikacje".</p>
Schron dla armaty<p>Schron dla armaty przeciwpancernej to bunkier ten był przeznaczony dla ukrycia armaty przeciwpancernej kalibru 37 milimetrów, która w razie potrzeby była wytaczana przez obsługę na polowe stanowisko obok schronu. Schron składa się z dwóch pomieszczeń, jedno dla armaty a drugie dla jej obsługi. W tym przypadku wybrano miejsce z którego można prowadzić ogień zarówno na przedpole oraz wzdłuż głównej szosy i bocznej drogi do Drężna. Schrony tego typu były lokalizowane na zapolu i jako mniej narażone na bezpośredni ostrzał często budowano je w niżej odporności. 50 m poniżej tego obiektu znajduje się schron bojowy dla dwóch karabinów maszynowych. Po drodze mijamy dobrze zachowany fragment rowu przeciwpancernego. Obiekt znajduje się na oznakowanej trasie Zachodniopomorskie Fortyfikacje - "Zapomniane Fortyfikacje".</p>
Skatepark<p>Skatepark wybudowany został z myślą o miejscowej młodzieży, która może korzystać z niego jeżdżąc na rowerze, rolkach lub deskorolce. Obiekt nie jest dostępny dla osób niepełnosprawnych.</p>
Sklep wielobranżowy A. Raksimowicz<p>Sklep wielobranżowy w Starym Worowie to miejsce przyjazne turystom, stworzone przez małżeństwo, które chętnie opowiada o atrakcjach i historii regionu. Stare Worowo to wieś na teren powiatu drawskiego, miejsce piękne i urokliwe gdzie rządzi spokój i cisza. Staramy się, aby w naszym sklepie był szeroki asortyment, więc gdy zapomnisz czegoś na wakacje z domu zajrzyj do nas. Posiadamy produkty regionalne: miody, krówki, wędzone ryby. Nasz sklep i otaczający go teren to miejsce gdzie możesz odpocząć pod parasolem w czasie wycieczki rowerowej. W razie potrzeby znajdziesz u nas podstawowe narzędzia do naprawy roweru lub skorzystasz z toalety</p>
Spichlerz<p>Spichlerz został wybudowany na początku XX wieku (ok. 1905 roku) według projektu <span style="line-height: 20.8px;">Waltera Gropiusa - światowej sławy architekta. </span>Jest to jedyny obiekt zachowany z całego kompleksu zabudowań folwarcznych w Jankowie.</p>
<p>Gropius przybył do Jankowa w roku 1904, w odwiedziny do swojego stryja. Za jego przyzwoleniem, po ukończeniu szkoły, rozpoczął w Jankowie swoją praktykę jako młody mistrz. Wówczas powstał cały kompleks budynków: dwór, pralnia, kuźnia, budynki mieszkalne dla robotników oraz spichlerz. Do dzisiejszego dnia swój pierwotny wygląd zachował tylko spichlerz, reszta budynków została przebudowana lub całkowicie rozebrana.</p>
<p>Spichlerz jest w całości murowany, część fasady jest otynkowana. Bryłę budynku tworzą trzy przenikające się prostokąty. Posiada on dwie kondygnacje, wysoką piwnicę oraz wieżyczkę z 5 kondygnacjami. Pokryty jest dachem dwu i czterospadowym. Warte uwagi są drewniane umocnienia w wyższych kondygnacjach budynku. </p>
<p>Był to bardzo nowoczesny obiekt, gdyż posiadał ręczne windy do transportu pionowego, zegar (aktualnie została tylko po nim tarcza) oraz zbiornik wyrównawczy o pojemności 5m<sup>3</sup>. </p>
<p>W spichlerzu magazynowano zboże, aż do lat sześćdziesiątych XX wieku. Następnie do 1975 roku był wykorzystywany przez PGR do gromadzenia nawozów sztucznych. Z biegiem czasu obiekt popadł w ruinę. W 1977 roku został wpisany na listę zabytków, lecz to nie poprawiło jego sytuacji. Dopiero w 2004 roku Gmina Drawsko Pomorskie przejęła obiekt i zabezpieczyła budynek przez dalszą dewastacją naprawiając dach i wzmacniając ściany. </p>
<p>Według gminnej dokumentacji stan budynku określa się na 3 poziom w 5-stopniowej skali zachowania obiektu. Najpoważniejsze zagrożenia dla budowli stanowią ubytki cegieł. Ze względów bezpieczeństwa wejścia do spichlerza są zamurowane. Budynek można podziwiać z zewnątrz, przy okazji odwiedzając pobliski park dworski. </p>
<p> </p>
Spichlerz I<p>Spichlerz powstał około 1850 roku. W przeszłości funkcjonował jako budynek gospodarczy. Dolne partie murów od strony rzeki Nizicy (Niezdobnej – potocznie tak nazywana jest ta rzeka przez mieszkańców Szczecinka) zbudowane zostały z kamienia polnego, zaś górna część budynku jest zbudowana z cegły i poprzecinana drewnianymi belkami. Te drewniane części są bardzo dobrze widoczne. Budynek położony jest nad samą rzeką, tuż obok mostku.</p>
Spichlerz II<p>Jest ceglany, z podstawą z kamienia polnego o bardzo ciekawym projekcie architektonicznym. Wyróżnia się on na tle miejskiej zabudowy. Spichlerz pochodzi z XIX wieku, po II wojnie światowej należał do władz miasta, od samego początku miał służyć do przechowywania żywności, głównie zboża. Obecnie spichlerz jest własnością prywatną, prowadzona jest w nim działalność gospodarcza. W roku 1998 przeszedł gruntowny remont, co zapobiegło jego dewastacji.</p>
Stacja Klępicz<p><strong>Stacja Klępicz od początku powstania ścieżki gości rowerzystów, którzy mogą tu odpocząć i zostawić ślad po sobie. Twórczynią tego miejsca jest Pani Jolanta Kurpiel i jej rodzina. </strong></p>
<p>To piękne miejsce zostało stworzone od serca. Pani Jolanta wraz z rodziną przygotowała miejsce odpoczynku własnymi siłami i środkami. Jest tu kolorowo dzięki licznym kwiatom i ozdobom. Drzewa rzucają cień w którym zmęczeni podróżą rowerzyści mogą usiąść i odpocząć. Są przygotowane stoły. Jest butla z gazem, czajnik, woda i szafka w której znaleźć można herbatę, kawę i cukier. </p>
Stare Miasto<p>Historia Choszczna sięga XIII wieku. W roku 1284 r. miasto otrzymało przywilej lokacyjny. Pod koniec XIII w. miasto miało powierzchnię 24 ha. Rozplanowane było w układzie równoleżnikowym. Miało kształt półowalu. Podzielone Było na cztery kwartały z placem rynkowym w centralnym punkcie. W XIV i XV wieku miasto przeżywało rozkwit gospodarczy i polityczny. Wówczas zabudowę miasta tworzyły: czworoboczny rynek, plan czterech ulic głównych i poprzecznych oraz system fortyfikacji. Na rynku znajdował się kościół parafialny z cmentarzem, ratusz, dom handlowy, kramy i jatki. System obronny miasta tworzyły mury kamienno-ceglane, 36 czatowni, 5 baszt obronnych i 3 bramy: Wysoka, Młyńska i Kamienna.</p>
<p>Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) miasto uległo znacznemu zniszczeniu. Z dawnej zabudowy zostały tylko obwarowania miejskie. Odbudowując miasto po wojnie rozgęszczono jego zabudowę i wybrukowano główne ulice. Pod koniec XVIII wieku powstały pompy uliczne. Do XIX wieku zabudowa miejska lokalizowana była w obrębie murów i przedmieść przed bramami miejskimi. W latach 20-30-tych XX wieku powstała zabudowa ulic wytyczonych na południe od starego miasta.</p>
<p>Kiedy w lutym 1945 roku Choszczno zostało zdobyte przez wojska radzieckie zniszczeniu uległo 1345 budynków - ponad 80% zabudowy. Najbardziej ucierpiało stare miasto. Żmudna odbudowa miasta trwała do lat 60-tych. Z przedwojennej architektury zachowało się zaledwie kilka obiektów, to m.in. kościół farny, barbakan, połowa wieży ciśnień, dworzec, resztki muru miejskiego. W 1984 roku Choszczno obchodziło 700-lecie założenia miasta. Teren starego miasta jest wpisany do rejestru zabytków.</p>
<p> </p>
<p> </p>
Stare Miasto<p>Szczecinek należy do grona miast, którego cały obszar Starego Miasta został wpisany do rejestru zabytków. Na jego terenie podziwiać można m.in. Wieżę kościelną św. Mikołaja – budowla z XVI wieku, jedyna pozostałość po późnogotyckim kościele pw. św. Mikołaja, rozebranego w 1909 r. Od 1958 r. budynek należy do Muzeum Regionalnego. W Muzeum zgromadzone są zbiory: archeologiczne (w tym kamienny posąg słowiańskiego bóstwa, ceramika, biżuteria, narzędzia), wyroby złotnicze oraz regionalne (malarstwo, rzeźba itd. związane z miastem i regionem), myśliwskie (ponad 130 obiektów związanych z myślistwem: broń palna i biała, oporządzenie myśliwskie, akcesoria oraz elementy wyposażenia salonów myśliwskich. Najcenniejsze obiekty w tej kategorii pochodzą z XVIII w. W Muzeum Regionalnym w Szczecinku aktualnie prezentowanych jest sześć ekspozycji stałych. Pierwszą z nich jest: Z dziejów miasta i regionu - malarstwo, rzeźba, wyroby kowalskie i złotnicze itd. związane z historią miasta od średniowiecza po dzień dzisiejszy. W Sali szlacheckiej eksponowane są obiekty kultury materialnej związane ze szlachtą pomorską: rodem Golzów z Siemczyna, Herzbergów z Lotynia, Podewilsów z Krągu. W Muzeum obejrzeć można także: stare srebra (ponad sto przedmiotów wykonanych od XVIII do początku XX w. w europejskich warsztatach złotniczych), salon myśliwski, Szczecinecki garnizon oraz Europejskie warsztaty złotnicze XVIII-XX w.</p>
<p>Na szczecineckim Starym Mieście obok późnogotyckiej wieży nieistniejącego już kościoła drugim zabytkiem sakralnym jest kościół Narodzenia NMP (przy ulicy 3 Maja). Jest to neogotycki kościół (wzorowany na gotyku północnoniemieckim), który został wybudowany w latach 1905–1908. Jego okazała i potężna bryła kościoła odznacza się lekkością, uzyskaną poprzez zastosowanie strzelistych okien a także ostrołukowych ornamentów szczytów transeptu. Korpus świątyni spięty na zewnątrz wysokimi przyporami zamyka od strony wschodniej sześcioboczne prezbiterium, ujęte po bokach niskimi aneksami, a od zachodu umiejscowiona jest wysmukła wieża kościelna wysoka na 78 m. Świątynia posiada część wyposażenia, przeniesionego ze starego kościoła św. Mikołaja, m.in. wapienne epitafium Doroty A. Westreglen z 1621 r., żony starosty szczecineckiego Piotra Somnitza oraz na galeriach sześć mosiężnych żyrandoli-pająków z pierwszej połowy XVII w. Ołtarz główny świątyni ma konstrukcję szafiastą. Znajdujące się na chórze organy kościelne wyposażone są w 1670 piszczałek.</p>
<p>Kolejnym zabytkowym obiektem, który można zobaczyć przechadzając się po Starym Mieście w Szczecinku jest południowe skrzydło Zamku Książąt Pomorskich (ul. Adama Mickiewicza 2A). Pochodzi ono z pierwszej połowy XIV w. i zbudowane zostało w miejscu wcześniejszego grodziska słowiańskiego. Początkowo zamek znajdował się na wyspie jeziora Trzesiecko, lecz po obniżeniu poziomu wód znalazł się na półwyspie. U stóp zamku znajduje się zabytkowy Park Miejski założony w latach 1875–1903. Pod koniec XVIII w. w zabudowaniach zamku uruchomiono manufakturę pasów brzusznych, następnie od początku XIX w. mieścił się tu szpital i przytułek. Po wojnie zamek zajmowało wojsko, następnie był domem wycieczkowym. W kwietniu 1996 r. został sprzedany, obecnie zamek został przerobiony na biurowiec, wjazd na dziedziniec dla osób postronnych praktycznie jest niemożliwy. Zamek (jako siedziba Centrum Konferencyjnego ZAMEK) zyskał nowe funkcje, od teraz można tu zorganizować konferencję na 150 osób, zjeść w klimatycznej restauracji, przenocować w komnacie białej damy i być może spotkać zamkowego (dobrego) ducha, a także biesiadować w piwnicznym pubie czy obejrzeć wystawę współczesnej sztuki w galerii.</p>
<p>Na terenie Starego Miasta w Szczecinku można podziwiać również parafialną cerkiew prawosławną pw. Świętej Trójcy (ul. Szkolna 6), która dawniej była bożnicą, a została wybudowana w 1824 r. Przetrwała wojnę z racji peryferyjnego położenia i niepozornego wyglądu, adaptowana dla potrzeb liturgii prawosławnej w 1952. Jest to obecnie budynek murowany, kryty dachówką, usytuowany bokiem do ulicy. Elewacja pozbawiona dekoracji, okna półkoliste, wejście z boku. Wewnątrz znajduje się współczesny ikonostas.</p>
<p>Do bardzo ważnych zabytków Starego Miasta w Szczecinku należy ratusz, który mieści się przy Placu Wolności. Pierwszy budynek szczecineckiego ratusza zbudowano w centralnym miejscu miasta. Jego najstarszy wizerunek został umieszczony w 1612 roku na słynnej mapie Lubinusa. Późniejszy widok ratusza, autorstwa profesora Karla Tümpla - niemieckiego znawcy historii Szczecinka - pochodzi z 1792 r. Z czasem rozbudowany o pomieszczenia dla straży miejskiej, remizę strażacką i wagę miejską. Stan techniczny obiektu, w jakim znalazł się pod koniec XVIII wieku, wobec znacznych kosztów remontu, wpłynął na podjęcie decyzji przez ówczesne władze miejskie, o wzniesieniu nowego gmachu, pozyskano na ten cel pieniądze pochodzące ze sprzedaży folwarku miejskiego w Godzimierzu. Nowy ratusz wzniesiono w 1852 r. w północnej pierzei rynku, wg projektu inspektora budowlanego Blaurocka z Białogardu. Wzniesiono go na planie prostokąta, w stylu eklektycznym z przewagą elementów neoromańskich. Budynek posadowiony na masywnych kamiennych fundamentach posiada dwie kondygnacje i piwnice. W przyziemiu po stronie zachodniej pierwotnie znajdowały się dwa pomieszczenia dla kupców z wejściem od dzisiejszej ul. 1-go Maja oraz pokoje dla straży miejskiej. Posiada duże charakterystyczne okna. Dach ratusza jest czterospadowy i wykonany z czerwonej dachówki. Obecnie jest siedzibą władz miejskich. Przy fasadzie głównej mieści się ryzalit przechodzący w wieżę. Znajduje się na niej wieża czworoboczna z datą budowy ratusza. Szczytowe ściany budowli i wieży posiadają blankowaną attykę nadwieszoną na arkadowym gzymsie. W narożnikach ratusza umieszczone są wieloboczne wieżyczki z latarenkami. W 1936 r. do neoromańskiej budowli - dobudowano skrzydło, w którym na pierwszym piętrze znalazła się przeszklona bajecznymi witrażami aula.</p>
<p>Na prawo od korytarza mieściła się kasa miejska i izba wykorzystywana jako pomieszczenie depozytów sądowych. Po stronie frontowej znajdowała się izba chorych z gabinetem i kuchnią stanowiąca również mieszkanie dla służby. Na I kondygnacji po stronie zachodniej umiejscowiona była sala zarządu z dużym brązowym popiersiem króla Fryderyka Wilhelma. Obok znajdował się gabinet burmistrza i biuro policji. Mieściło się tam również małe mieszkanie burmistrza, w wieży na III i IV kondygnacji znajdowały się cele więzienne, a wyżej pomieszczenia mechanizmu zegarowego, wykonanego przez rzemieślnika z Chojnic – Hilliego. W fasadzie wieży umieszczono kamienny herb miasta wykuty przez Aronsfelda z Białogardu. Ze starego ratusza przeniesiono dzwony zegarowe ufundowane przez mieszczan w 1801 r. odlane przez szczecineckich ludwisarzy: Meyera i Schumachera. W 1853 r. wybudowano na dziedzińcu ratusza stajnie i remizę strażacką. W latach 30. XX w. budynek ratusza został rozbudowany od strony północnej o modernistyczne skrzydło według projektu szczecineckiego architekta Waltera Liczkowa. W tej części na I piętrze umieszczono salę posiedzeń. W oknach wstawiono witraże wg projektu berlińskiego artysty Carla Bucha, przedstawiające pochód przedstawicieli różnych zawodów, ufundowane przez szczecineckie cechy rzemieślnicze i właściciela miejscowego browaru H. Riemera. Witraże w oknach zachodnich ze scenami rodzajowymi odnoszącymi się do ideologii nacjonalistycznej wykonał Max Lüder z Piły. W ostatnim okresie elewacje ratusza poddano renowacji metodą piaskową, dzięki której odzyskał on swój dawny blask.</p>
<p>Na początku XX w. wyburzono znajdujące się za ratuszem dwa parterowe (z piętrowymi szczytami) domy. Znajdowały się w nich sklepiki. Ich właścicielem było miasto, a dochody z dzierżawy zasilały miejską kasę. Tuż przy ratuszu i stojącym na jego osi pomniku cesarza Wilhelma I znajdowała się tzw. kolumna meteorologiczna. Kolumna o przekroju kwadratu miała ok. 4 metrów wysokości. Zwieńczona była daszkiem z trójkątnymi wypustkami. Tuż pod nim w przeszklonej gablocie znajdowała się tarcza zegarowa, a pod nią inne przyrządy. Kolumna istniała jeszcze w latach 20. XX w.</p>
<p>W 2013 r. połączono z gmachem ratusza dwie wyremontowane, zabytkowe kamienice oraz zainstalowano zadaszenie nad dziedzińcem, umiejętnie łącząc nowoczesność konstrukcji poliuretanowej z zabytkową bryłą budynku.</p>
<p>Spacerując po szczecineckim Starym Mieście z pewnością zauważy się budynek dawnego gimnazjum. Obiekt wzniesiono w stylu eklektycznym, w latach 1879–1880. Budynek usytuowany jest w śródmieściu, na północny zachód od dawnego rynku miejskiego (Plac Wolności), w północnej pierzei ul. Szkolnej 1. Drugim obiektem dawnego Gimnazjum Księżnej Jadwigi jest Dom dyrektorów tj. neogotycki budynek zrealizowany w latach 1872–1873. Zlokalizowany w Szczecinku przy ul. Piotra Skargi róg Księżnej Elżbiety – centrum miasta. Obecnie jest to budynek z czerwonej cegły, dwukondygnacyjny, z poddaszem i wysokimi szczytami schodkowymi z pinaklami i blendami. Na narożnikach widoczne są przypory. Początkowo obiekt służył dydaktyce i lekturze (biblioteka, sale i laboratoria). Na pierwszym piętrze urządzono mieszkanie dla dyrektorów, stad nazwa całego gmachu. Obok zbudowano drugi budynek z lokalem dla woźnego. W 1913 r. Gimnazjum przeniosło się do nowego gmachu w parku miejskim. Odtąd Dom dyrektorów służył także innym nauczycielom i dziewczętom ze szkoły, jako internat. Po II wojnie światowej w gmachu Armia Czerwona przetrzymywała jeńców niemieckich. Potem funkcjonowało tu Liceum Spółdzielcze. Od 1978 r. w obiekcie działa przedszkole.</p>
<p>Do grona zabytków tego terenu miejskiego należy również spichlerz (pl. gen. Józefa Sowińskiego 4). Obecny spichlerz został wybudowany ok. 1850 r. Dolne partie murów, od strony Niezdobnej, wykonano z kamienia polnego, górne z wyjątkiem ścian szczytowych są szachulcowe z wypełnieniem ceglanym. Będąc w tym miejscu warto również zwrócić uwagę na drugi spichlerz (ul. Junacka), budynek dawnego urząd powiatowego (ul. 3 maja 2) oraz kościół Świętego Ducha. Świątynia wybudowana została w 1923 r. w stylu neoromańskim według projektu inż. K. Kuhna staraniem katolików, nazywanych Polskim Kościołem. 20 grudnia 1923 r. kościół konsekrował kardynał Adolf Bertram z Wrocławia. Do 1945 r. jedyny kościół katolicki w mieście. Od roku 1945 do 1973 r. kościół rektoralny, od 1973 r. ponownie parafialny. W 2002 r. kościół został przebudowany według projektu Joanny Sapiechy-Kopickiej i jej męża. Obok kościoła znajduje się klasztor redemptorystów. Świątynia mieści się przy ulicy Klasztornej 23. W kościele odbywają się również nabożeństwa greckokatolickie, odprawiane przez proboszcza parafii wałeckiej.</p>
<p>Park Miejski w Szczecinku położony jest wzdłuż jeziora Trzesiecko. W najważniejszej swej części założony został w latach 1875–1903 na terenie wcześniej zalewanym przez wody jeziora. Najstarsza część parku znajduje się w pobliżu Zamku Książąt Pomorskich. Park rozciąga się wzdłuż całej długości miasta. Jest w nim ok. 2 tys. drzew liczących ponad 100 lat. Do najcenniejszych okazów należą 150-letnie dęby szypułkowe. Obok drzew powszechnie spotykanych występują też liczne drzewa egzotyczne: grujecznik japoński, świerk kłujący, sosna wejmutka, daglezja, tuja, jodła kaukaska, cyprysik, choina kanadyjska. Pod wpływem uroku parku niemiecki kompozytor Richard Strauss napisał operę „Daphne” (1934 r.).</p>
<p>Wspominając o przyrodzie warto powiedzieć, iż jeszcze na początku lat 80. XX w. plac Wolności dosłownie tonął w różach. Nie licząc parku, było to najbardziej ukwiecone miejsce w Szczecinku. Dzisiejszy obszar placu Wolności - dawnego Rynku, ogranicza się do jego historycznych granic, ale jeszcze 20 lat temu rozciągał się aż do ul. Niezdobnej. W tym czasie centralne miejsce zajmowało rondo. W kącie pomiędzy ratuszem a barem mlecznym „Poranek” wciśnięty był niewielki parking. Pozostały wolny teren, oprócz chodników, zarezerwowany był pod zieleń, której podstawowym zadaniem było dość skuteczne maskowanie przemysłowego otoczenia od strony ul. Zamkowej. Za wysokim żywopłotem ukryta była publiczna toaleta, a za nią tereny Zakładu Przemysłu Terenowego w wysokim, ceglastym kominem fabrycznym. Wschodni skraj placu (co doskonale widać na widokówce z lat 70.), zajmowała zieleń z różanymi klombami, postojem taxi i nieodłączną zieloną budką telefoniczną. W 1992 r. w tym miejscu oddano do użytku potężny blok, który stanął dokładnie w historycznych granicach zabudowy dawnego Rynku. Do 1945 r. w skład wschodniej pierzei wchodziły trzy dwupiętrowe kamieniczki. Każda z nich miała płaskie dachy i bardzo bogaty wystrój elewacji. Ta narożna od strony dzisiejszej ul. 9 Maja znana była z tego, że właśnie w jej murach podczas podróży z Królewca z 19 na 20 grudnia 1809 r. nocował król Fryderyk Wilhelm III i królowa Luiza. Jak głosi legenda, to właśnie tutaj, królowa zgubiła swój zaręczynowy pierścionek. Środkowa kamienica słynęła z tego, że na jej parterze mieściła się najstarsza w mieście apteka. Nazywano ją „Stara apteka”. W 1945 r. cały ten kwartał budynków został spalony.</p>
Stare miasto<p>Najprawdopodobniej początkiem miasta był gród plemienia Lubuszan, który wchodził w skład pomorskiej kasztelani cedyńskiej. Średniowieczna osada znajdowała się na szlaku handlowym, który łączył Wielkopolskę z ziemiami wieleckimi. Pierwsze wzmianki dot. wsi pochodzą z 1248 roku. Najprawdopodobniej w połowie XII wieku, jeszcze przed 1233 roku Trzcińsko-Zdrój otrzymało prawa miejskie, a 1281 roku miastu nadano prawa targowe.</p>
<p>W XIV wieku Trzcińsko-Zdrój zostało otoczone murami obronnymi. W XV miasto zarządzali Krzyżacy, podczas ich panowania miasto została zaatakowane i zniszczone przez husytów. Trzcińsko-Zdrój zostało doszczętnie zniszczone podczas wojny trzydziestoletniej, a ludność wymordowana. Spokojniejsze czasy dla miasta przyszły dopiero w XVIII wieku, gdy sytuacja gospodarcza zaczęła się poprawiać dzięki rozwojowi rzemiosła. Pod koniec XIX wieku jeden z miejscowych lekarzy odkrył w okolicy miasta pokłady torfów borowinowych, dzięki temu w 1898 roku w Trzcińsku-Zdroju założono zakład leczniczy, a miasto przekształcono w miejscowość uzdrowiskową. I chociaż taką funkcję Trzcińsko-Zdrój pełniło do końca II wojny światowej, człon „Zdrój”, który jest zarezerwowany dla uzdrowisk pozostał w nazwie.</p>
<p>Mimo wielu wojen przeprowadzonych na przestrzeni wieków w Trzcińsku-Zdroju zachował się średniowieczny układ ulic. Obwarowania miejskie, które zostały wzniesione w średniowieczu przetrwały do naszych czasów w znacznej części. W linii obwarowań zachowało się pięć baszt łupinowych, dwadzieścia prostokątnych, dwie baszty – Prochowa i Bociania i dwie bramy miejskie – Myśliborska i Chojeńska. Fortyfikacje zostały wzniesione z kamienia polnego i cegły.</p>
<p>W centralnym punkcie starego miasta odnajdziemy średniowieczny ratusz, który został wybudowany w XIII wieku jako dom kupców. Przy ul. Kościelnej, obok rynku odnajdziemy wczesnogotycki kościół farny MB Nieustającej Pomocy, który został wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku. Na liście zabytków znajduje się także kamienica, która mieści się na rogu ul. Kościuszki i Chojnickiej, a także budynek (obecnie przychodnia) przy ul. 2 Lutego 20.</p>
<p>Teren starego miasta w Trzcińsku Zdroju został wpisany na listę zabytków w kwietniu 1955 roku. </p>
Staromiejski układ urbanistyczny<div style="border:none;border-bottom:solid windowtext 1.0pt;padding:0cm 0cm 1.0pt 0cm;">
<p style="text-align:justify;border:none;padding:0cm;">W Czaplinku do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIII-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają początków naszej ery. Wówczas w okolicach przebywali Goci, a po nich osiedlili się Słowianie. Według kronik w XII wieku miejscowy gród został spalony przez Bolesława Krzywoustego, a okoliczne ziemie zostały przyłączone do jego księstwa. Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było sprowadzenie przez księcia wielkopolskiego Przemysława II rycerzy Zakonu Świątyni Jerozolimskiej (Templariuszy). Nastąpiło to jesienią 1286 roku. Znani z przedsiębiorczości Templariusze szybko doprowadzili do przekształcenia skromnej osady rybackiej w prężnie funkcjonujący gród zwany świątynnym. Około 1290 roku Czaplinek otrzymał prawa miejskie. Wytyczono wówczas widoczną do dzisiaj charakterystyczną siatkę prostopadle krzyżujących się ulic wraz z centralnie umieszczonym rynkiem. Bogacący się na odbywających się w mieście jarmarkach mieszczanie budowali okazałe domy, które niestety nie dotrwały do naszych czasów. W XVI wieku Czaplinek przeżywał swój szczytowy okres rozwoju. Niestety w XVI wieku miasto pustoszyły ogromne pożary, a w XVII i XVIII wieku wojny trzydziestoletnia i siedmioletnia. Chociaż każdorazowo miasto podnosiło się z kolan to energia wkładana była w odbudowę, a nie rozwój. W związku z tym Czaplinek nie odegrał wiodącej roli w dziejach regionu. Pewną poprawę statusu miasta przyniosło dopiero doprowadzenie do miasta kolei, wybrukowanie ulic oraz uruchomienie sieci gazowniczej. Niestety na skutek działań II wojny światowej Czaplinek uległ zniszczeniu w znacznym stopniu. Całość założenia Starego Miasta została wpisana do rejestru zabytków.</p>
</div>
Staromiejski układ urbanistyczny<p style="text-align:justify;">W Złocieńcu do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIV-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają początków naszej ery. Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było nadanie mu praw miejskich. 13 grudnia 1333 roku bracia Hasso i Ludeke von Wedel dokonali lokacji miasta Falkenburg w oparciu o prawo magdeburskie. Złocieniec od samego początku był miastem prywatnym. Dominowała w nim ludność przybyła z terenów obecnych Niemiec. Wytyczono wówczas widoczną do dzisiaj charakterystyczną siatkę ulic oraz centralnie umieszczony rynek. Dynamiczny rozwój Złocieńca przerwała wojna trzydziestoletnia (1618-1648), a ciężki okres podtrzymał pożar z 1658 roku. Za sprawą otwarcia pierwszej na Pomorzu Zachodnim przędzalni wyposażonej w maszynę parową Złocieniec przeżyw<a name="_GoBack"></a>a ożywienie gospodarcze. Pomocne w tym było wyjście miasta spod zarządu prywatnych właścicieli i doprowadzenie kolei. Z pierwotnego założenia miejskiego do naszych czasów dotrwał jedynie kościół. Pewne wyobrażenie o dawnym Złocieńcu dają: XIX-wieczny ratusz, stojący w miejscu pierwszej budowli z XIV wieku oraz resztki zamku przy ulicy Ogród Pałacowy. Całość założenia Starego Miasta w Złocieńcu została wpisana do rejestru zabytków.</p>
Sławogród<p>Grodzisko Sławogród to skansen wciąż tętniący życiem. Na jego terenie można nie tylko zobaczyć dawne zabudowania, ale naprawdę przenieść się w czasy wczesnego średniowiecza. Miejsce to posiada w swojej ofercie możliwość poznania m.in. architektury, strojów, rzemiosła, religii. W obrębie skansenu ustawiono zagrody dla zwierząt oraz zorganizowano ogródki, w których rosną zioła. Średniowieczni wojowie zachęcają tu do różnorodnych gier, takich jak rzut toporkiem i oszczepem, strzelanie z łuku, przeciąganie liny, walka na miecze. Kobiety z kolei prowadzą warsztaty kulinarne, na których można na przykład upiec własne podpłomyki. Ponadto w Sławogrodzie organizowane są warsztaty, imprezy i projekty historyczne, w których mogą uczestniczyć wszyscy chętni.</p>
Tablica pamiątkowa na otwarcie miasta<p>Po wycofaniu się wojsk radzieckich 5 kwietnia 1993 rok miasto Borne Sulinowo przekazane zostało polskim władzom cywilnym. Jedno z najmłodszych miast w Polsce. Borne Sulinowo i Kłomino przez lata były miastami zamkniętymi. Rządzili tu kolejno hitlerowcy i Sowieci. Nieco ponad 20 lat temu obydwa znalazły się w rękach polskich. Pierwsze kusi turystów przyrodą, historią i związanymi z nią zagadkami. Drugie powoli znika. Pierwsi osadnicy niemieccy tamtejsze tereny zasiedlili w XVI wieku. Przed tym okresem ziemie należały do Słowian. Z powodu oddalenia obszaru od większych ośrodków przemysłowych, nie rozwijano tu przemysłu na dużą skalę. W roku 1933 III Rzesza postanowiła wykupić pobliskie tereny i wykorzystać je do celów militarnych. W ciągu kilku lat zbudowano bazę wojskową i Wał Pomorski. W 1939 roku, w miejscowości Kłomino (dawniej Westwalenhof), utworzono przejściowy obóz jeniecki o nazwie Dulag a następnie Stalag (dla szeregowców). Rok później został on przekształcony w obóz oficerski - Oflag II D Groß Born, w którym przebywali tu: początkowo jeńcy francuscy a następnie polscy. Więziona była spora ilość żołnierzy Powstania Warszawskiego oraz polski pisarz i dramaturg, Leon Kruczkowski. W roku 1945 Niemcy opuścili Groß Born, a tereny zajęła Armia Czerwona.</p>
<p>Tablica jest inicjatywą władz miasta i nowych mieszkańców Bornego Sulinowa, jako pamiątka po odzyskaniu miasta. Prostokątna tablica umieszczona na kamieniu.</p>
Teren Starego Miasta<p style="background-image: initial; background-attachment: initial; background-size: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; background-position: initial; background-repeat: initial;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #222222;">W Myśliborzu do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIII-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają VI wieku przed naszą erą.<span class="apple-converted-space"> </span>Wówczas nad obecnym jeziorem Myśliborskim, na wniesieniu Winnica Tumska (Łysa Góra) wzniesiony został gród kultury łużyckiej. U jego stóp powstała osada rybacka. W tym samym miejscu na przełomie VIII i IX wieku naszej ery istniał słowiański gród Żołdyń (Sołtyń, Soldin lub Słodzin), który przetrwał do XII wieku.<span class="apple-converted-space"> </span>Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było nadanie między 1262 a 1270 rokiem praw miejskich. Wytyczono wówczas znakomicie widoczną do dzisiaj charakterystyczną, owalną siatkę ulic z głównym traktem (obecnie Bohaterów Warszawy) oraz centralnie umieszczonym rynkiem. Na noszącym obecnie imię Jana Pawła II rynku została wzniesiona siedziba władz miejskich, zachowany do dzisiaj ratusz. W niedługim czasie od otrzymania przywileju lokacyjnego miasto zostało otoczone murem z bramami i basztami.<span class="apple-converted-space"> </span>Bogacący się na odbywających się w mieście jarmarkach mieszczanie budowali okazałe domy, które niestety nie dotrwały do naszych czasów. W szczytowym okresie rozwoju Myślibórz był miejscem zjazdów stanowych, sądów oraz posiadał własną miarę, wagę i prawo bicia monety. W 1433 roku rozwój miasta zahamowało zdobycie i spalenie przez husytów. Kolejnego zniszczenia dokonał w 1473 roku zachodniopomorski książę Bogusław X. W XVI wieku Myślibórz pustoszyły ogromne pożary, a w XVII i XVIII wieku wojny trzydziestoletnia i siedmioletnia. Chociaż każdorazowo miasto podnosiło się z kolan to energia wkładana była w odbudowę, a nie rozwój. W związku z tym Myślibórz nie odegrał wiodącej roli w dziejach regionu. Pewną poprawę statusu miasta przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem, Stargardem Szczecińskim, Barlinkiem i Gorzowem Wielkopolskim. Niestety na skutek działań II wojny światowej Myślibórz uległ zniszczeniu w blisko 40%. Całość założenia Starego Miasta została wpisana do rejestru zabytków.</span></p>
Tor rowerowy Choszczno<p>Tor rowerowy w Choszcznie to raj dla miłośników jazdy i akrobacji na rowerze. Tor składa się z elementów skateparku takich jak: Curved Wallride, Pumptrack, Northshore, Kicker x4, Jump+Box, Kładka, Wallride, Rollin. Dostępny jest przez cały rok.</p>
Tramwaj Wodny<p>Szczecinecki Tramwaj Wodny to jedna z najważniejszych atrakcji turystycznych miasta, a przy tym Turystyczny Produkt Roku 2007. Statek spacerowy „Księżna Jadwiga” to jedna z najbardziej urokliwych jednostek pływających na całym Pojezierzu Drawskim. Dzięki przebudowie może obecnie zabierać na swój pokład 174 osoby. Statek doskonale nadaje się do organizacji imprez okolicznościowych i zakładowych eventów (standardowy program obejmuje godzinny rejs po jeziorze i piknik na Mysiej Wyspie). Istnieje również możliwość wynajęcia jednostki między innymi na zamknięty rejs dla całej rodziny połączony z okolicznościową imprezą.</p>
<p>Drugi Szczecinecki Tramwaj Wodny „Bayern” to jedna z nielicznych tego typu jednostek w Polsce. Jest integralną częścią miejskiego systemu komunikacyjnego. Kursuje zgodnie z własnym rozkładem jazdy, zatrzymując się na wyznaczonych przystankach. Zabiera na swój pokład 54 pasażerów. Jego wystrój nawiązuje do jednostek, które przeszło 60 lat temu pływały po szczecineckim jeziorze. W 2007 roku Polska Organizacja Turystyczna uhonorowała Bayern prestiżową nagrodą – „Turystyczny Produkt Roku 2007”. Rejs statkiem trwa około jednej godziny. W tym czasie można zobaczyć Szczecinek z nieco innej perspektywy. Miłośnicy leśnych wędrówek będą mogli wysiąść na drugim brzegu jeziora i skorzystać z miejsc przygotowanych do grillowania na Mysiej Wyspie lub udać się na długi spacer po szlaku pieszo-rowerowym.</p>
Wiatrak holenderski<p>Wiatrak holenderski pochodzi z połowy XIX w. Ze względu na stan budowli, jest niedostępny dla zwiedzających. Ten rodzaj młynów napędzanych wiatrem był mniej popularny na naszych terenach, niż tzw. "koźlaki" - wiatraki drewniane, które w całości posadowione były na obrotowym "koźle", więc cały budynek obracał się zgodnie z kierunkiem wiatru. Według zdjęć z początku XX wieku, taki wiatrak również stał na tym wzgórzu, mniej więcej w miejscu obecnego basenu. Wiatrak holenderski, zwany również wieżowym, różnił się tym, że cały korpus budynku był nieruchomy (stąd możliwość zastosowania kamieni lub cegieł, jak w tym przypadku, do jego budowy). Obrotowa była tylko głowica, o charakterystycznym wyglądzie odwróconej do góry dnem łódki, ze śmigłami. Niestety ta najbardziej interesująca część wiatraka uległa zniszczeniu już w czasach powojennych. Do 2010 roku można było oglądać jedynie resztki konstrukcji głowicy oraz pas drewnianych klepek, które okalały zwieńczenie murów, po którym dawniej poruszało się łożysko głowicy. Obecnie cały wiatrak nakryty jest drewnianą konstrukcją, która ma zabezpieczyć budynek przed dalszą dewastacją. Otwory okienne, wskazujące, że budynek miał aż trzy kondygnacje, zostały zamurowane.</p>
Wieża ciśnień<p>Malowniczo położona wieża ciśnień została zbudowana w 1905 roku. Wysoka na około 28,5 metrów, posiada stalowy zbiornik typu Barkhausena, o pojemności 150 metrów sześciennych. W trakcie działań, prowadzonych podczas II wojny światowej wieża została ostrzelana, co poskutkowało jej uszkodzeniem. W 1947 roku została wyremontowana. Wieża znajduje się na terenie zarządzanym przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, w związku z czym można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Wieża ciśnień<p>Wodociągowa wieża ciśnień w Choszcznie została wzniesiona w 1903 roku. W czasie II wojny światowej wieża została niemal całkowicie zniszczona. Uratował się tylko murowany trzon wieży. W latach pięćdziesiątych XX wieku wieżę odbudowano. Do odbudowy wieży wykorzystano beton i żelbeton. W rezultacie utworzyło to kontrastowe połączenie z oryginalnym trzonem wieży. Zmieniono też pierwotny, urokliwy kształt wieży. Obecnie wieża pełni funkcje użytkowe, w jej wnętrzu znajduje się apteka. Na potrzeby apteki na parterze wieży dobudowano dodatkowe pomieszczenie przeznaczone na zaplecze.</p>
<p>Wieża ma wysokość 32 m, do 13 m sięga oryginalny trzon wieży. Niedawno elewacja wieży została odświeżona. Wieża jest ciekawym obiektem, warto ją zobaczyć zwiedzając Choszczno. Można ją oglądać z zewnątrz.</p>
Wieża kolejowa<p>Kolejową wieżę w Trzcińsku-Zdroju zbudowano na stacji linii kolejowej Kostrzyn – Pyrzyce w 1930 roku. Przez kilkadziesiąt lat wieża dostarczała niezbędną dla parowozów wodę, która była czerpana pompą głębinową. W latach 60. XX wieku wraz z wprowadzeniem na trasę pociągów spalinowych i elektrycznych wieża przestała pełnić niezbędne dla ruchu funkcje. Od tamtego czasu obiekt stoi nieużywany.</p>
<p>Wieża została zaprojektowana na planie kwadratu o boku 4,15 m, obiekt jest czterokondygnacyjny, niepodpiwniczony. Na trzonie nawieszony jest wykusz, który stanowi podstawę głowicy. Obiekt został wzniesiony z cegły, w budynku regularnie rozmieszczone są okna. Całość utrzymana jest w konwencji pseudoobronnej.</p>
<p>Wieża przetrwała w pierwotnym układzie, wewnątrz zachowały się oryginalne elementy, ale od końca lat 60. XX wieku, czyli od momentu wyłączenia wieży z obsługi kolejowej obiekt jest nieremontowany. Wieża wodna w Trzcińsku-Zdroju została wpisana na wojewódzką listę zabytków w marcu 2013 roku. Wcześniej PKP kilkakrotnie zamierzał wyburzyć nieużywany obiekt. </p>
Wieża Przemysława<p>Wieża wybudowana na cześć kanclerza Niemiec Otta von Bismarcka w latach 1910 – 1911 na miejscu średniowiecznego grodziska. Po latach przemianowano ją na Wieżę Przemysława. Obecnie Wieża funkcjonuje jako ogólnodostępna wieża widokowa. Na jej szczycie znajduje się taras, z którego rozciąga się piękny widok na jezioro Trzesiecko oraz fragment panoramy miasta, co powoduje, że jest jedną z ciekawszych atrakcji Szczecinka. Pod wieżą znajduje się pomost z przystankiem tramwaju wodnego, siłownia "pod chmurką" oraz wyznaczone miejsce na ognisko.</p>
Wieża św. Mikołaja<p>Wzniesiono ją na pod koniec XVI w. z cegły z rozbiórki klasztoru Marienthron na Świątkach. Początkowo wzniesiono ją do połowy, a po 1579 r. nadbudowano do wysokości 20 m. Jej mury w dolnych partiach mają nawet 2,5 m grubości. Wieża zakończona była barokowym hełmem dachowym, który w początku XIX w. został przerobiony na namiotowy. Gdy rozpoczęto budowę nowego kościoła, część wyposażenia z tej świątyni została tam przeniesiona. W przeszłości kościół i wieżę otaczał cmentarz. Jest to bardzo cenny zabytek Szczecinka. Przez wiele lat wieża była siedzibą Muzeum Regionalnego. Obecnie jest zamknięta dla zwiedzających. Obserwując wieżę należy zwrócić uwagę na unikatowy portal, bramę wejściową oraz umiejętne połączenie jej z murami powstałej w 2010 roku galerii handlowej.</p>
Willa przy ul. Niedziałkowskiego<p>Budynek został wzniesiony po 1910 roku, w stylu wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.</p>
<p>Po II wojnie światowej budynek był siedzibą różnych urzędów, aż do lat 80-tych XX wieku, kiedy został przekazany szpitalowi. Początkowo w budynku mieściła się administracja szpitala, a w 1995 roku został przeznaczony na oddział rehabilitacji.</p>
<p>Bryła budynku jest nieregularna, asymetryczna i silnie rozczłonkowana. Jest to budynek parterowy z użytkowym poddaszem. W elewacji frontowej i tylnej posiada szeroki ryzalit, a w elewacji północnej znajduje się ryzalit wąski. Korpus główny oraz frontowy i tylny ryzalit nakryte są osobnymi wysokimi dachami mansardowymi, wieńczącymi naczółkowe szczyty fasady oraz elewacji tylnej i południowej bocznej. Wąski ryzalit elewacji północnej zwieńczony jest wystawką oddzieloną daszkiem od niższej kondygnacji oraz nakrytą niewysokim dachem trójspadowym. Elewacje budynku są asymetryczne, pokryte tynkiem fakturowym. Wejście do budynku usytuowane asymetrycznie po południowej stronie frontowego ryzalitu. Willa posiada bogaty detal architektoniczny, jest zdobiona ornamentami o motywach roślinnych. Okna zdobione są gzymsami i motywami rozet. W elewacji tylnej cztery okna parteru zwieńczone są wspólnym naczółkiem w kształcie „wolego oka”, w którego polu znajduje się owalna tarcza w kształcie litery „K” obramiona rogami obfitości i ornamentami o motywach roślinnych.</p>
<p>Wewnątrz budynku na uwagę zasługują reprezentacyjne schody, zdobione bogatą snycerką, które zachowały się w bardzo dobrym stanie.</p>
<p>Budynek ogólnodostępny.</p>
Wyciąg do Nart Wodnych i Wakeboardu w Szczecinku<p>Jeden z najdłuższych wyciągów w Europie położony nad jeziorem Trzesiecko. Usytuowany w centrum miasta w otoczeniu zabytkowego parku miejskiego nasyconego zielenią sprawia, że odwiedzany jest przez narciarzy wodnych oraz wakeboardzistów nie tylko dla sportowych atrakcji, ale również wyjątkowego klimatu miejsca. Jedno kółko na ponad kilometrowej trasie zamkniętej w pięciokąt o najdłuższym boku wynoszącym 300 metrów to świetna zabawa nawet przy prędkości 60 km/h. Jednocześnie na całej długości trasy może poruszać się aż 12 osób. Jest to obiekt, na którym mogą się bawić zarówno narciarze wodni jak i wakeboardziści. Unowocześniony WakePark został profesjonalnie przygotowany dla osób, które dopiero rozpoczynają przygodę na desce jak i dla tych, którzy szlifują technikę na sliderach i obroty w powietrzu po skokach na kickerach. Do wspólnego pływania na wyciągu zapraszane są całe rodziny. Kompleks wyciągu do nart wodnych w Szczecinku nieustannie się rozwija, stawiając na jakość, atrakcyjne rozwiązania turystyczne, nowoczesny sprzęt, funkcjonalność i doskonałą organizację widowiskowych zawodów takich jak m.in. Mistrzostwa Europy w Narciarstwie Wodnym, Mistrzostwa Polski w Wakeboardzie. </p>
<p>Na miejscu dostępne są: ponad kilometrowa trasa jednego z najdłuższych wyciągów w Europie, elementy WakeParku firmy Rixen: long tube, a-frame, slider i dwa kickery, trybuny mieszczące 300 osób, bogato wyposażona wypożyczalnia sprzętu: narty wodne, deski wakeboardowe, wakeskate, kneeboard, pianki, kaski, strzeżona plaża z kompleksem pomostów rekreacyjnych, basen sportowy, przebieralnie i szafki zamykane na kluczyk, prysznic na plaży, boisko do gry w siatkówkę plażową, wypożyczalnia sprzętu wodnego (żaglówki, rowerki wodne, kajaki), wypożyczalnia rowerów miejskich, klimatyczny barek z zimnymi napojami i ciepłymi przekąskami, darmowy parking oraz Hot Spot, możliwość wykupienia lekcji z instruktorem, możliwość płatności kartą.</p>
Wypożyczalnia "Turystyka dla smyka"<p>Turystyka dla smyka to wyjątkowe miejsce, to przestrzeń dla rodziców i ich pociech. Celem nadrzędnym mojej działalności jest zapewnienie wszystkiego, co niezbędne, by jako rodzic nie trzeba było rezygnować z biegania, roweru, wędrówek po górach czy turystycznych wojaży, ale pokazać także radość z nich płynącą także dzieciom.</p>
<p>Wypożyczalnia, którą prowadzę sprawi, że zniknie problem z zamartwianiem się o sprzęt, który ułatwia aktywne spędzanie czasu w rodzinnym gronie. Nie trzeba już kupować przyczepki, czy nosidła, które czasem przydają się kilka dni w roku, wiążą się z ogromnym kosztem i brakiem miejsca na jego przechowywanie. Do wypożyczenia oferuję przyczepki rowerowe wraz z akcesoriami, foteliki rowerowe, nosidełka turystyczne, deski SUP, namioty, łóżeczka turystyczne, foteliki samochodowe itp. W ofercie znajdziecie produkty najlepszych marek takich jak Thule, Croozer, Weehoo, Burley, Qeridoo, Deuter, Bobike, LitlleLife, Ortlieb, Giro i wiele innych.</p>
<p>Bezpieczeństwo dzieci i komfort użytkowania to priorytet, dlatego przed udostępnieniem sprzętu osobiście go testuję wraz z moimi dziećmi, by móc Wam służyć własnym doświadczeniem i pomóc wybrać najlepszą opcję.</p>
<p>Turystyka dla smyka to także sklep, w którym istnieje możliwość testowania sprzętu przed zakupem. Dlatego też możecie mieć pewność, ze nie kupicie kota w worku, ale dokonacie świadomego wyboru.</p>
Zabytkowy budynek kąpieliska miejskiego<p>Na przełomie XIX i XX wieku Barlinek leżący nad pięknym jeziorem Barlineckim stał się popularnym kurortem w tym regionie. W samym Barlinku i okolicach powstawały wtedy liczne hotele, pensjonaty i restauracje. Rosnąca popularność Barlinka jako kurortu sprawiła, że w 1927 roku wybudowano przy ulicy Sportowej kąpielisko miejskie. Charakterystycznym obiektem, który wtedy powstał był budynek kąpieliska zbudowany w stylu alpejskim. Obiekty budowane w tym stylu były rzadko spotykane na Pomorzu i w Nowej Marchii. W budynku kąpieliska znajdowały się pawilony kąpieliskowe oraz przebieralnie. <br /> Budynek kąpieliska przetrwał do naszych czasów. Obecnie mieści się tutaj Pensjonat Pod Sosnami. Przy kompleksie znajduje się też molo. </p>
<p>Teren kąpieliska i zabytkowego budynku są dostępne. </p>
<p> </p>
Zając Złocieniaszek<p>Zając Złocieniaszek to sympatyczna, kamienna płaskorzeźba, przedstawiająca zajączka. Ma on bardzo długie uszy, które są ustawione idealnie poziomo. Na obu widniał niegdyś napis "Falkenburg" (dawna nazwa Złocieńca). Uszy zająca wskazywały, że obie drogi prowadzą do miasta. Na postumencie widniał jeszcze napis w języku niemieckim "Szczęść Boże". Obecnie Złocieniaszek jest jednym z symboli miasta. Za drogowskazem ustawiono tablicę z legendą <span id="intertext1">„<em>O srebrnej Syrenie i złocienieckim Zajączku</em>” napisaną przez Zbigniewa Czerwenko. </span></p>
<p>Opowieść głosi, że dawno temu, w jeziorze Siecino, żyła srebrna Syrena. Pewnego dnia została złowiona przez rybaków. Pięknie im śpiewała, prosząc o uwolnienie. Niestety proboszcz z Cieszyna postanowił nawrócić pogańską boginię na wiarę chrześcijańską i uwięził ją w miejscowym kościele. Uczył ją modlitw, przykazań i pieśni kościelnych. W tym czasie wszystkie ryby w jeziorze się pochowały i rybacy nie byli w stanie nic złowić. Mieszkańcom groził głód i niedostatek. Mimo nalegań proboszcz nie uwolnił Syreny. Skropił ją wodą święconą, a ona zaczęła przejmująco śpiewać. Pieśń była pełna żalu i tęsknoty. Rybacy w końcu nie wytrzymali i ruszyli do kościoła, by pomóc Syrenie. Kiedy wtargnęli do zakrystii, jej jednak już tam nie było. Pod postacią zajączka uciekała w kierunku Złocieńca. Do końca nie wiadomo, kto zamienił Syrenę w zajączka. Może bóg Trygław, może diabeł, a może czarownica. Dzięki przemianie powiodła się ucieczka, jednak zajączek zaczął rozpaczać, że już nigdy nie będzie srebrną Syreną. Zaczął płakać i złorzeczyć czarownicy. Kiedy dobiegł już na skraj lasu, skąd widać było zamek i mury obronne Złocieńca, został zamieniony w kamień. Czarownica w ten sposób ukarała niewdzięcznego zajączka, który stoi na rozdrożu do dnia dzisiejszego. </p>
Zamaskowany schron bojowy<p>Idąc ulicą Tamka na zachód, na rozwidleniu dróg na Szczecinek i Koszalin, znajduje się jednopiętrowa kamienica. Od innych okolicznych domów różni się tym, że okna dolnej kondygnacji są zamurowane i pomalowane na biało. Wewnątrz budynku znajduje się zamaskowany schron bojowy dla 2 karabinów maszynowych blokujący ogniem ulicę Tamka. Jest to obiekt unikalny w skali całej linii fortyfikacji Wału Pomorskiego ze względu na jego umiejscowienie we wnętrzu budynku mieszkalnego. Wewnątrz znajduje się pięć pomieszczeń, w tym dwa bojowe z częściowo zachowanymi płytami pancernymi, pomieszczenie załogi i dwa przedsionki. Schron posiada dwa wejścia. Pomimo, że jest to najciekawszy pod wieloma względami obiekt fortyfikacji w okolicach Białego Boru, to jednak nie jest on udostępniony oficjalnie do zwiedzania. </p>
Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinku<p>Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinku to dziś Centrum Konferencyjne Zamek, będące mieszanką tradycji z nowoczesnością. Został wybudowany w połowie XIV wieku, w ostatnich latach przeszedł gruntowny remont, dzięki któremu teraz możemy podziwiać jego uroki. Znajduje się w samym sercu zabytkowego parku miejskiego, tuż nad brzegiem jeziora Trzesiecko, dzięki czemu wokół mamy szansę podziwiać cały urok szczecineckiego jeziora. Gościom oferuje sale konferencyjne, miejsca noclegowe, restaurację, Piano Bar oraz galerię sztuki. Jest to miejsce wielu wydarzeń kulturalnych i warto je odwiedzić.</p>
<p>Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinku jest średniowieczną budowlą, której południowe najstarsze skrzydło pochodzi z początku XIV wieku i zostało zbudowane na ruinach dawnego grodziska słowiańskiego. Późniejsze jego przebudowy sprawiły, że nie zachował on swojego pierwotnego charakteru. Obecnie można podziwiać fragmenty cegły odsłoniętej podczas ostatniej przebudowy. Warte uwagi są również oryginalne belki sufitowe w salach konferencyjnych na pierwszym piętrze. Obecne wyposażenie Zamku jest nowoczesne, z przeznaczeniem do obsługi konferencji oraz odwiedzających galerię i restaurację turystów.</p>
<p>Warto nadmienić, że Zamek znajduje się w zabytkowym parku miejskim i choć nie otacza go fosa jak było to niegdyś, jego lokalizacja jest naprawdę imponująca i zachęcająca do odwiedzin. Poza Centrum Konferencyjnym Zamek mieszczącym się w południowym skrzydle, w pozostałych znajduje się siedziba Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych oraz szereg prywatnych podmiotów prowadzących swoja działalność w północnym skrzydle. Przy dziedzińcu powstaje obecnie Ponadregionalne Centrum Edukacji Ekologicznej i Rewitalizacji Jezior.</p>
<p>Niestety Zamek nie posiada udogodnień dla osób niepełnosprawnych oraz animacji dla dzieci.</p>
Zespół pałacowo-parkowy<p style="text-align: justify;">Rokokowy pałac został wzniesiony w latach 1775-1780 przez Christopha von Doeberitza, ówczesnego właściciela okolicznych ziem. Budowla została zaprojektowana jako dwukondygnacyjna z częściowym podpiwniczeniem. Fasadę ożywia trójosiowy ryzalit środkowy zwieńczony odcinkiem gzymsu i attyką. Elewacje obiega wydatny gzyms międzykondygnacyjny, a piętro rozczłonkowane jest pilastrami. W fasadzie od strony północnej znajduje się górująca nad skrzydłami wieża, która nakryta jest dachem iglicowym. W fasadzie umieszczony jest barokowy kartusz herbowy z piaskowca, z herbami Borków i Doeberitzów. W sali balowej zachował się rokokowy kominek z XVIII wieku.</p>
<p style="text-align: justify;">Na początku XIX wieku majątek został częściowo wyeksploatowany w trakcie pobytu w nim wojsk napoleońskich, które stacjonowały tutaj w czasie odwrotu spod Moskwy. W 1806 roku, już po opuszczeniu Darskowa przez wojsko napoleońskie ówczesnym właściciel Ludwik von Knebel - Doeberwiz przeprowadził generalny remont pałacu. W 1840 roku jego syn Rudolf, który odziedziczył majątek przystąpił do rozbudowy posiadłości. Klasycystyczny korpus został wzbogacony o boczne skrzydło. W czasie ostatniej wojny pałac nie doznał większego uszczerbku. Do jego ruiny doprowadziło dopiero użytkowanie przez Państwowe Gospodarstwo Rolne i dwadzieścia lat braku opieki. Dopiero w latach 90-tych doczekał się gruntownego remontu i zaadaptowania na potrzeby Ośrodka Pomocy Społecznej.</p>
<p style="text-align: justify;">Jeszcze w XVIII wieku został założony park. Obecnie posiada 3 hektary powierzchni. Zachował się cenny przyrodniczo starodrzew oraz malownicza aleja klonów.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
Zespół pałacowo-parkowy w Siemczynie<p style="text-align: justify;">Założony jeszcze w XVII wieku park pałacowy ma obecnie powietrznię ponad 3 hektarów. Rozciąga się on na południe od zabudowań pałacu. Park jak i pałac pierwotnie powstał w stylu barokowym. Zmiany panujących trendów spowodowały przekształcenie jego charakteru w naturalistyczny. Chlubą założenia jest aleja grabowa z punktem widokowym umieszczonym na sztucznie usypanym wzgórzu, zwanym Górką Kwietną. W parku nasadzono: dęby, lipy, klony, świerki, buki oraz wysokie na 2-3 metry grabowe żywopłoty. Te ostatnie zaniedbane przybrały formę drzewiastą. Malowniczości i uroku dodają parkowi stawy, połączone kanałem melioracyjnym z pobliskim jeziorem Wilczkowo.</p>
<p style="text-align: justify;">Teren pałacu i parku jest w rękach prywatnych, ale jest dostępny do zwiedzania. Dawna część folwarczna została zaadoptowana na cele restauracyjno-hotelowe.</p>
Zespół Szpitalny<p>Zespół szpitalny został wybudowany w latach 1904-1935. Tworzą go budynki: budynek główny, dawna pralnia, wieża ciśnień, przychodnia dziecięca, dział techniczny, oddział wewnętrzny. Budynki w większości prezentują styl secesyjny, ale także formy wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.</p>
<p>Budowę szpitala rozpoczęto w 1904 roku, a 3.11.1905 roku nastąpiło jego uroczyste otwarcie. Projektantem budowy był radca budowlany Mettke. Prowadzeniem placówki zajmował się zakon joannitów. Początkowo szpital liczył 30 łóżek. W 1912 roku wzniesiono nowy budynek z przeznaczeniem dla zakaźnie chorych. W latach 1929-1931 szpital rozbudowano, wówczas dobudowano skrzydło, w którym mieścił się blok operacyjny. Po II wojnie światowej na potrzeby szpitala zaadaptowano budynek urzędu skarbowego z 1935 roku i domy mieszkalne oraz wzniesiono nowe budynki.</p>
<p>Teren szpitala porośnięty jest drzewami: dębami, bukami, kasztanowcami, świerkami. Jest to teren odznaczający się dużymi walorami krajobrazowymi dzięki zieleni, zróżnicowanej rzeźbie i widokowi na jezioro.</p>
<p>Obiekt ogólnodostępny.</p>
8.2
6.2
6.2
8.9
7.7
7.6
8
10.1
10.1
9.5
9.1
9.5
16.6
17.5
19
23
26.4
27.3
25.6
25.6
29
35
35.1
33.8
35.5
35.2
35.4
35.4
38.6
42.1
43.4
44
43.9
45
46.2
47
46.9
47
58
58.3
59
58
57.6
57.6
60
59.6
58.6
58.5
58.8
58.6
58
60.5
60.5
62
62
61.6
59.9
59.6
62
56.8
55.2
55
55
54.1
62.2
63.1
65.7
65.6
66.2
67.1
71.3
63.2
60.2
57.6
58.7
59.9
62.9
64.1
63.2
64.2
64
64.4
64.2
59.5
60.5
58
58
58
60.4
60.2
60.5
61.2
61
61.8
61.8
60.6
59.8
61
61
60.9
61.8
62.6
62.6
63
63
63
63
63
63.9
63
63.3
64.2
64.2
68.2
68
68
63
63
63
63.2
65
66.5
67.8
67.2
66.7
67
66
65.7
66.1
70.3
71
69.9
60.9
61.3
61.3
61.6
62
63
70
70.8
70.8
69.2
72
72
74.6
74.4
74.4
74.1
73.1
73.5
76.1
77
76.1
78.4
76.9
80.8
81.8
83.6
80.3
84.1
85.2
88.7
86.1
84.3
83.9
83.6
80.2
80.1
81.4
82.8
83.9
84.3
84.4
82.1
82.1
79.1
77.9
76.7
71.9
70.4
64
63.1
62.7
60.9
60
58.1
56.4
54.3
54
54.8
55
55
56
56
53
52.8
53
55
55.8
55.8
56
56
56.2
55.1
59.9
60.7
59
63.1
63.3
64
64
69.8
69.8
69.5
70
67
65
64
62
65
64.1
68.6
68
66.3
67.7
69.3
72.8
72.6
74.4
73.7
75.8
72.8
78.2
79.2
76.9
75.4
67.5
67.9
67.2
67.4
67.6
66.8
68.9
65.8
65.7
68.2
68.9
68.9
69.3
82.3
83.6
76.7
77
76.5
76.5
76
74.7
76.2
75.7
74.5
74.5
76.9
79.7
79.3
77.2
76
73.9
73.7
73
73
72.5
73
73.1
73.1
75.2
76.8
78.1
78.2
77.1
78
82.9
81
83.8
86.6
86.8
85.5
83.7
87.3
87.8
82.8
82.8
82.1
82.1
81.7
81.7
84.8
83.4
83.6
83.6
83
86
84.9
83.4
83.6
83.3
81.2
81.7
78.9
77.4
75.5
76.5
76.4
78.9
73.3
72.5
75.2
76.6
79
78.8
78.5
75.2
71.8
71
65.5
64.7
65
65.1
65.9
63.8
65.7
67.8
67
67.6
66.2
66
66
67.5
67.5
69.9
68.4
61.8
61.8
62.6
62.6
63.1
62.3
62.6
61
61
61
60.8
60.8
60.3
60.3
59
59
59
59
58
58
58
59.2
59.6
59.6
59.3
59
59
59
59
60
60.2
61
61
61
61
63
63.1
64
64
64.1
66
65
66
66
66
65.8
64
65.4
65.9
65.6
65
66
66
66
66
66
66
66.1
66.7
67
67
68.5
69.5
68.6
69
68
68.2
68.2
68
68.6
64.2
65.2
66.7
66.5
66.5
64.8
65
68.3
66.9
65.3
62
61.3
62
63
63
63
63
63
63
62.5
62.5
62.1
62.6
62.1
61.2
61.6
60.4
60.3
59.8
59.9
59.6
60
60.9
61
61.9
62.1
62
62.7
63.2
68
67.2
66.2
65.6
65.9
65.9
67.1
67.9
66.3
69.1
69.1
68
68
68.5
68.2
66.7
62
63.3
63.4
65.5
65
65
64
62.6
62.8
64
63
65.9
65.4
65.4
65.1
65.2
66
65.8
63.8
64.3
64.7
66.2
66.1
66
65.1
65.1
67.8
67.8
68
68
66.9
66.9
66.4
66.5
69.7
73
73
73
73
75
74
72
71.1
71
71
80
75
72.9
71.8
76.7
76.7
80
80
79
80
80
78.9
80.5
83.4
82.2
86
86.4
86.2
86
86.1
85.8
85.8
80.1
77.4
79.3
78.8
76.6
70.5
71.3
73.5
74.6
72.9
72.9
68.2
61.9
61
61
61
61
60.5
60.5
60
59
59
59
58.7
58.4
58
58.2
58.3
58.7
58.7
58.5
59
59.3
59.3
59
57.9
59.2
57.7
57.7
58.3
59.1
59.5
59.7
59.7
60
62.9
64.1
65
61.1
59
59
58.4
58.4
58.1
57
57.8
58
58
58.9
58.9
59.4
60.3
59.6
58.7
54.4
52.9
51.9
51.9
47.8
47.3
53.9
54.7
55
55.2
55.6
58.1
60.5
60.5
57.4
58.7
59.5
61
64.1
59.8
61.1
63.2
65.1
64.9
61.3
59.1
59.8
62.9
64
61.2
60.7
62
67.2
68.8
69.2
73.1
77.8
77.8
80
80
78.3
81.7
83
84.7
86.3
88.2
89.7
89.5
89.1
89
88.6
89.3
94
95
96
96.2
96.4
89.3
88.9
88.9
87
84.1
84.1
84
84
80.5
80.5
81
80.2
80.2
79.3
77.9
77.6
74.8
75.1
75.1
74.7
73
75.2
77.6
77.7
77.6
77
77
75.4
75.6
76
75.6
75.6
74
74.7
72.9
73.9
73.9
80
80
84
84
82.5
82.6
80.5
79.7
80.3
78.2
77.2
77.8
77.6
80.6
82.1
82.1
82.6
82.3
81.3
81.8
82.6
80
79.2
75.4
76.5
77.4
77.2
69.2
62.8
62.4
63.1
66.1
66.3
65.1
65.1
64.3
61.4
61.3
61.2
61.6
61.4
59.9
59.4
58.6
58
57.7
57.2
56
55
55.4
59
59
59.6
60
60
60
58
58.6
59.6
59.3
59.9
60
58.9
57.1
58.2
57
55.7
55.5
55.2
53.8
51.4
51.7
51.1
49.1
43.5
43.9
42.7
42.7
44
45
51.8
53.4
52.9
52.4
56.3
58.6
58.2
58.4
59.1
59.4
59.9
60.4
60.6
61.2
61.6
62
59.2
56.3
62.8
64
64
61.8
61.4
61.7
61.7
62.2
63.2
61.6
61.4
60.6
59.1
59.7
59.8
57.5
56.9
56.9
57.2
56.9
54.7
55
55
55.7
55.7
54.8
54.8
56.6
56.6
55.7
54.5
53.6
54
53.9
53.7
52.9
52.5
54.1
55
55
55
55
55
54
54
53.5
53.5
53.6
53.8
53.9
53.9
55.1
53.8
53.8
53.5
53.8
53.4
54.2
54.3
54
54
54
54
54
54
54
54
54
54
54
54
54.5
54.8
54.9
54
54.5
54.9
54.9
53
54.1
53
53.5
52.9
51.3
49.5
49.5
47.9
49.3
50
52.9
53.1
53.1
54.8
58
61.2
61.2
63.4
61.8
54.3
56.4
63.9
66.6
66.5
66.5
64.6
64.6
57
55
55.3
62.9
62.5
60.5
56
55.6
54.7
52.2
49.4
51
49.7
49.2
49.1
46.6
46
46.7
47
47
47
47
47
47.5
48
49
46.1
38.4
38
38
29.9
29.9
30
28
28
28
28
29
29
29
29
29
29.2
30
33
33.4
33.4
40.6
44
50.3
70
70
69
69
69
69
69
69.8
68.7
68
69
73
73
73
71.3
71.2
71.2
71.5
84.5
84.3
92
94.9
95.5
93.1
90.8
89.8
87.9
88.1
85
84.2
84.2
84
83.7
83
83
83.7
81
79.9
77.9
76.3
74.3
75
73
74
74
75
75
74
73
75.5
75.1
74.6
74.1
74.1
73.1
71.1
72
73.8
75
77.9
75.1
74.2
74
74
73
73
74.3
78
77.2
76.8
76
77.3
73.6
75.2
76
76.2
77.8
77.3
90
89.3
88.9
88.4
87.8
86.2
85
85
84.4
83.4
82.8
80.7
78.9
76.6
73.5
75.6
77.1
77.2
76
77
77
78.3
78.3
79.8
86.3
100
99.7
99.7
102.3
103
103.8
100.3
100.1
101.6
102
104
104.3
104.9
108.5
108.5
104.8
106.2
108
108
110.1
110.1
108.9
109.7
109.7
112.2
112.7
113
109.3
112
111.7
111
109.7
106.5
102.1
102
101.4
97
90.5
87.1
94.6
92.9
92.2
92.1
89.6
93.5
95.1
93.5
96
95
100
100
101
102
104
109.6
112.2
114.9
112
120
123.6
125.2
129.3
130
130.2
130
132.8
134
134.9
136.2
139.5
140.9
137.7
137
136.8
135.5
137.4
135
129
128.6
125.7
123.9
124.6
123.4
124.3
123.8
122.5
123
123
127.3
129.5
126.6
127.9
127.5
125.1
130.6
128
125.5
127.7
128.9
127.8
126.8
126.8
125.4
127
128
127.3
125
125
123.7
123.7
124.4
125
125.3
126.1
132.8
132.8
130.6
130.9
138
136.9
137
131.2
128.7
128.3
144.5
147
147
147
147
147
147
145.9
136.3
136.1
130.7
130.3
130.1
130.1
127.8
127.8
127
127
126.9
126.9
126
125.5
123.6
126.8
127.6
129.4
129.4
130.1
132
132
132.6
134
134
133.2
130.5
130
127.3
127.9
127.9
131.4
137.8
136.4
133.4
138
138
143.4
141.2
144.2
142.8
143
142.6
140.6
136.1
133.8
134
135.5
133.2
127.7
121
118.2
120.2
120.5
120.5
120.9
122.6
123.2
122.3
123.9
122.6
120.6
120.9
118.6
120.3
119.6
119.2
118.5
118.5
122.7
120.4
115.2
113.8
111.6
107.4
107.2
107.2
107.8
108.2
110.3
110.7
110.5
109.9
109.1
108.9
106.3
102.5
102.9
102.9
102.2
100.8
99.3
99.3
100.6
98.1
98.1
96.6
94.6
95.3
93.3
90.8
83.6
80.4
80.5
80.5
80
82.2
85
85.6
84
80.9
76.8
76.8
73.8
75.7
75.2
75.8
76
79.2
74.6
79.2
80.8
78.7
77.6
81.4
88.3
90.1
91.2
93
97.1
102.4
104
104
107.5
114.3
117.8
110
110
114.7
120.5
128.1
127.4
127
127.1
126.8
126.9
126
125.8
124.6
124.3
123.6
121
119.7
118.7
116.9
115.9
116
119.9
119.6
119.5
118.2
117.9
116.8
117.6
123
126.2
125
128
131.9
131.8
130.1
127.5
127.3
128.8
129
122
116.3
117
114.4
114
114
113
113
115
115
115.7
115.7
115.3
114.1
113.9
113.1
113
114
114
113
114
114.1
114.9
115
115
115
117
117.9
116
115.8
115.9
116.2
122.2
123.3
126
126.7
126.6
126.9
129.6
134.6
138.5
137
136.9
141.7
149.7
149.9
150
142.9
140.7
130.4
128.3
124
122
118.9
120.4
120
120
119.8
119.8
119.8
123.8
129.1
134
134
134
133.7
133
130.9
130.9
130.2
129
131
130.6
129.6
130.1
130.4
130.1
132
132.9
131.2
126.4
121.4
117
116
116
116
117.5
128.4
128.8
134
139
140.4
139.3
137
136.8
139.2
139.2
139
140
141
141
139.1
136.6
134.8
132.6
127.8
143.9
143.9
136.6
130.9
133.1
134.7
136.4
139
137
138
138
138
137.1
136.5
133.8
133.9
133
132.4
130.1
130.1
125.1
124.5
122.1
122.4
122.2
121
121.6
121.7
124
127.4
128
128
128
127.6
128.1
131
121
122.9
122.9
122.7
123.4
122.9
122.6
122.2
122.2
125.1
126.6
129.2
129.7
129.7
128.2
131.1
132.9
134.9
133.8
133.8
128.3
132
132
132.2
132.6
133.8
133.8
134.4
135
135
133.8
133.8
136.2
135.1
135.1
134
132.8
132.8
133
133
133
133.6
129.1
129
129.1
129.6
131.7
132.1
132.7
133.3
133.3
135.1
127.7
126.4
126.7
128.4
128.6
129.1
130.3
129
129
128.8
130
131
131.1
131
130
130.9
130.9
131.7
132.3
138.6
139.1
139.7
136.6
136.4
136.4
136
135.1
135
134.2
135.2
135.7
135.9
136
137.6
137.7
138.1
138.5
138.5
137.8
136.9
138.5
140
140
141.4
140.1
140.6
140.9
139.1
142.8
141.9
149.3
146.1
145.1
147.3
150
150.9
150.9
151.8
152.4
153
152.9
152.5
153.1
153
152.9
152.1
153
155
154.2
154.6
154.7
154.7
156.8
157
156.3
155
155
155.2
155.6
154.6
154.9
155.1
155
155
155.5
156
156.4
156.4
156
156
156
156.2
156.2
156
155
156.1
145
145
144.4
143.4
145.1
144.3
143.3
144.7
144.2
143.8
146.6
146.9
146.3
147.8
148
144.6
144.7
143.5
141.1
142.2
145.2
147.5
147.4
147.8
149.7
149
149
149.6
152
152
149.5
144.3
144.4
144.7
144.7
145.1
144
143.3
144
143.6
143.7
144
147
147.9
142
142.1
144.9
148
148.4
138.9
130.6
130.4
130.4
130.2
130.3
129.9
129.7
131.8
131.5
129.9
129.3
129.5
129.6
129.6
129.4
130.2
128.8
129.1
131.4
131.4
131.6
131.6
129.9
129.3
128.2
128.2
128.4
128.5
128.3
128.7
128.3
128.3
128.3
128.4
128
128
128.6
128.5
128.6
129
130
130
134.3
139.1
139.1
139.7
139.2
136
136
148
147.1
144.3
139
140.7
140.7
141
138.6
138.6
141.8
141.8
142.2
139.7
139.7
143.5
150
154.1
157
158.3
158.3
159.3
159
158.7
160
160
160
158.3
159.8
159.3
160.1
160.3
158.4
155.4
155.8
156.8
157.3
159.1
159.5
160.4
160.3
160.7
162.3
169.1
162.1
162.2
166.1
171.9
173.7
170.5
169.2
168.7
173.1
176
182.1
182.7
184.2
184.7
180
179.3
177.9
178.2
178.1
178.2
176.9
176.8
176.8
173.5
173
171.4
171.6
176.3
177.6
175.5
177.1
179.3
172.6
163.1
162.9
162.2
158.3
152.4
151.7
151.6
153.5
155.1
155.4
156
155.9
154
154
153
152.5
152.2
152.2
151.5
149.7
150.7
151.7
152.4
154.6
153.8
151
149.2
145.4
151.1
150
150.3
150
150.8
151
150.8
150.4
150.4
150.2
146.9
146.9
146.2
146.4
146.4
150
148.7
147
148
148
148
148
148
147.1
148
147.9
147.9
148.8
148.9
148.9
148.9
151
151
150.2
149.1
148.5
148.5
148.4
148.4
145.8
146.1
146.5
146
146.3
141.3
144.8
144.9
144.6
144.6
144.3
144.3
141.3
141
140.9
140.7
140.7
140
140
140
140.8
141.7
143.2
143.9
144
146
146
146
146
146
146.1
146.1
145.3
146
145.9
144.3
142.9
145.2
145.8
145.8
145.4
144.7
145.5
149.2
147
139.9
136.3
136
137.1
138
139
139
140.4
144.5
145
148
149
153.6
150.2
151.2
153.3
152.5
152.5
151.4
152.4
149.7
144.8
143.7
143.3
143.8
144.2
145.1
145.1
144.8
143.3
143.7
143.8
144.6
144.4
143.7
144.2
143.6
145
144.7
144.7
142.9
142.6
142.2
142.2
142.5
142.5
142.3
143.1
143.5
144
144.4
143.6
144
143.8
143.3
142.9
144.9
145
145
145.2
144.7
145
145.4
145.6
145.3
145.6
145.8
146.1
146.3
146.3
145.4
145.7
145.5
144.9
146
146
146
146
146.8
147
146
146
145
145
144.8
144
143
141.2
142.9
141.6
142.7
143.6
143
142.7
142.1
143
143
143.2
145
145.8
146.1
146.1
150
149.7
149.8
149.8
153
153
152.6
152
152
152.2
152.8
154.3
154.3
154.4
154.5
153.4
154.9
151.5
153
153
153
152.2
155.8
155.3
158.5
161
162.5
162.3
164.6
164
163.1
163.1
167.8
141.3
144.1
141.4
141.5
138
141
143.8
139.6
139.9
141.8
142.2
143.6
143.6
146.7
147.7
147
145.9
146
145.7
146.6
147.2
147.3
146.9
146.9
145.5
145.2
145.7
148
147.9
148.1
148.4
148.4
149.3
147
146.6
148
148.7
148.7
150
150.3
149.2
145
145
142.3
138.7
138.1
135.9
135.9
135.9
136
136.4
136.1
135.8
136.8
135.5
135.7
135.5
136
135.6
135.3
135
135.7
136
135.7
135.6
135.6
135.6
135.3
135.8
135.9
135.7
135.6
135.2
135
135.1
135.7
135.9
136
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135
135.4
135
135
135.9
137
137
137
136.4
136.4
136.5
137.4
138
136.5
137
137
136.5
136.3
136
135.1
135
135
135
136
136
136
136
136
136
135
135.4
135.4
135
135
135.3
135
137
138
138
138
138.3
138.9
141.1
142.8
140.1
140.1
143
140.8
139.8
139.3
139.3
139.5
140.3
139.9
138.7
139.5
140.6
141
141
141.2
141.5
143.8
141
141
141
140.1
140
140
139.5
139.2
139.2
139
138.5
140.3
142.3
139.1
138.9
139.1
137.8
136.6
133
134.1
134.6
135.3
136
139
139.9
139.5
139.3
140.2
140
140.1
140.7
136.9
138.1
138.1
137.5
137
136.9
136.5
135.9
139.5
137
136.6
143
151
151
139.2
139
139
139.2
140.9
141.1
141.1
140.1
141.4
144
144
145.1
144.9
141.6
140.5
137.2
137
138.3
140.2
139.3
138.6
138.6
137.8
137.6
138.9
141.1
141.6
140.7
139.7
146.8
151.7
153.9
153.2
153.1
153.9
154.5
153.1
151.7
152.1
149
148
148.3
148.2
151.2
153.3
156
156.6
147.9
146.4
142.4
141.7
143.1
141.6
142.4
144.7
141.3
141.5
141.8
142.2
143
141.8
142.1
142.1
141.8
147
144.8
142.4
141.4
144.3
145
140
140.2
140.5
146
146.6
146.6
149.8
153.2
155
155.3
149.7
148.1
149.3
149.3
146.4
145.2
148
146.6
145.9
151.4
148.8
146.7
149
149.1
150
147
148.2
147.7
148.7
147.2
147.6
160.1
167.7
169.2
169.4
164.2
160.6
161
160.9
160.9
161.1
161.1
163.1
164.5
169.8
167
178.5
178
178
176.9
177
172
172
161
157.5
155.8
154.9
155
158
157.9
163.5
165.7
168.7
171.4
171.4
171.9
171.7
170.6
170.7
172.3
173.3
168.1
166.1
163.2
160.7
157.8
157.8
161.2
161.5
163.6
165.8
161.6
160.6
158.4
156.3
155.8
155.4
163.3
165.3
161.5
161.2
164.5
169
165.9
155
155
155.5
155.5
162.3
163.4
164.5
164.1
166.8
167.8
170
173.5
171.8
170.6
170.6
170.9
185.3
184
186.4
187.6
182.4
181.7
179.6
175.1
162.7
162.3
162.3
162
176.1
176.9
182.1
186.3
176.9
176.7
183
198.1
197
197.3
197.9
199.2
201.4
201.4
202
206
206
209.6
210.3
212.6
216
214.7
214.9
212.2
212
212.6
213.3
212.9
212.7
213.2
218.2
220.1
220.6
226.1
224.1
223.4
222.6
221.3
217
216.2
216.2
217.3
218.4
218.2
215.8
217.8
217.8
216.7
216.7
217.9
206.9
206.3
211.7
212
211.8
206.6
205.2
204.8
190.2
190.3
189.9
188.6
185.8
175.5
175.6
176.3
176.1
175
175.6
176.1
175.3
174.4
175.4
177.4
178
178.7
178
177.5
177.3
177
175.8
178.8
184.6
184.8
184.7
185.1
186.6
187.6
183.5
181.5
178.4
179.1
166.5
155.3
155.3
155.3
155.4
154.8
155
155.3
155.8
154.9
154
144.4
143.4
142.2
140.2
139.3
139.1
138.5
136.9
136.2
136.3
135.4
135.5
134.3
135.5