Skansen kolejowy w Lubianie<p>Prywatny skansen kolejowy utworzony przez Pana Ryszarda Kwiecińskiego. </p>
BOK Muzeum Regionalne w Barlinku<p>Muzeum Regionalne w Barlinku mieści się w tzw. Domu Gutenberga. Budynek ten został zbudowany w połowie XIX wieku i dawniej mieściła się w nim drukarnia i księgarnia. W głównej fasadzie od strony ulicy Niepodległości znajduje się popiersie twórcy druku Jana Gutenberga. Muzeum początkowo od 1961 roku funkcjonowało jako Izba Pamiątek. Swoje zbiory udostępnił w niej publiczności Czesław Paśnik, miejscowy kolekcjoner. Z czasem Izba przekształciła się w Muzeum. Obecnie jest to jednostka miejska, działająca w strukturach Barlineckiego Domu Kultury. Muzeum posiada zbiory historyczne, archeologiczne, etnograficzne oraz biograficzne. Obecne w muzeum można oglądać cztery wystawy stałe:</p>
<p>- biograficzną - poświęconą życiu i rodzinie najsłynniejszego mieszkańca Barlinka Emanuela Laskera, szachowego mistrza świata (zdjęcia, kopie aktów urodzenia, książki, artykuły);</p>
<p>- historyczną - ukazującą historię miasta głównie w XIX i XX wieku (mapy, starodruki, akty erekcyjne budowli, diorama dworca kolejowego, ekspozycja poświęcona znanej restauracji Waldschenke);</p>
<p>- archeologiczną - przedstawiającą dawne narzędzia od neolitu po epokę żelaza;</p>
<p>- etnograficzną - przedstawiającą życie i zwyczaje dawnych mieszkańców Barlinka i okolic (sprzęty gospodarstwa domowego, warsztat szewski, zakład krawiecki, kącik pralniczy).</p>
<p>Poza wystawami muzeum organizuje też lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży.</p>
<p>Muzeum Regionalne w Barlinku ma swoją filię w Dziedzicach. Mieści się tam Muzeum Wojskowości, Szkolnictwa i Wsi. </p>
Budynek przy ul. Armii Polskiej 18<p>Budynek powstał końcem XIX wieku o czym świadczyć może jedna z dat (1896 r.) umieszczonych na ścianie ganku, a także cechy konstrukcyjne i stylowe budynku, m.in. historyzujący wystrój fasady, typowy dla budynków z przełomu XIX i XX wieku.</p>
<p>Budynek został wzniesiony w roku 1896 i od początku pełnił funkcje mieszkalno-usługowe. Prawdopodobnie na parterze mieścił się sklep lub winiarnia. Z dokumentów źródłowych wynika, że w latach 20. XX wieku w kamienicy mieszkała Erika Dierenfield, o czym świadczyć mogą również inicjały nazwiska na elewacji ganku. Po 1945 do końca lat 80. w budynku mieściła się szkoła, następnie był siedzibą kuratorium oświaty, a w latach 90. przeszedł w ręce prywatnego właściciela.</p>
<p>Jest to budynek dwubryłowy, korpus w formie leżącego prostopadłościanu i ganek w formie stojącego prostopadłościanu, przykryty płaskim dachem. Elewacje budynku opracowane są w sposób dekoracyjny, z równorzędnym potraktowaniem wszystkich ścian. Elewacja frontowa, pięcioosiowa, z jednoosiowym wykuszem wspartym na wolutowych konsolach, z bogatą dekoracją plastyczną o motywach roślinnych, antropomorficznych (maszkarony) i ornamentem łuskowym. Pod płytą wykusza znajduje się sztukateria w postaci kolistej rozety. Narożniki ścian są ujęte boniowaniem i licowane cegłą, dolna część w formie pseudobalustrady z pilastrami, gzymsem i motywem girland, całość zwieńczona tympanonem. Elewacja poza bogatym detalem architektonicznym charakteryzuje się zróżnicowaną fakturą i kolorystyką. Elewacja zachodnia jest zaakcentowana trzyosiowym gankiem. Jest w całości ceglana o starannym wątku wiązania krzyżowego i spoinowana, z kolorystycznym układem cegieł – kompozycja żółto-czerwona.</p>
<p>We wnętrzu nie zachowało się historyczne wyposażenie. Obiekt dostępny z zewnątrz.</p>
Buk pospolity<p>Buk pospolity został objęty ochroną jako pomnik przyrody Rozporządzeniem nr 2/99 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 marca 1999 roku. Obwód pnia tego okazu wynosi 545 cm. Drzewo osiąga wysokość 35 m.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Złocieńcu<p>Centrum Informacji Turystycznej jest prowadzone przez Referat Strategii, Rozwoju Gospodarczego i Promocji Gminy Urzędu Miejskiego w Złocieńcu. Obsługuje turystów krajowych i zagranicznych oraz udziela informacji o ofercie turystycznej i promocyjnej miasta i gminy wszystkim zainteresowanym. CIT prowadzi także sprzedaż materiałów promocyjnych i pamiątek ze Złocieńca, takich jak: koszulki, pocztówki, długopisy, maskotki, kalendarze, kubki, itp. Pracownicy Informacji Turystycznej w Złocieńcu udzielą pomocy w zakresie informacji dotyczącej: bazy turystycznej i wypoczynkowej, bazy gastronomicznej, infrastruktury turystycznej, wypożyczalni rowerów, wypożyczalni sprzętu wodnego, ciekawych miejsc na terenie miasta i gminy, imprez turystycznych, sportowych i kulturalnych. W biurze informacji turystycznej można kupić mapy regionu, przewodniki turystyczne oraz książki związane z historią Złocieńca. Można tam także otrzymać materiały nieodpłatne, m.in. plan miasta, wykaz bazy noclegowej, ulotki i foldery usługodawców branży turystycznej i gastronomicznej.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Dom przy ul. 1 Maja 16<p>Willa przy ulicy 1 Maja 13 a została zbudowana w 1905 roku. Jest to jednokondygnacyjny, ceglany dom mieszkalny, z użytkowym poddaszem. Zaprojektowany został na planie prostokąta. Budynek nakrywa dach naczółkowy. Wzrok przykuwa balkon usytuowany nad przeszklonym gankiem oraz lukarna przyozdobiona blendami. Ponadto na uwagę zasługuje nietypowe skierowanie reprezentacyjnej fasady bokiem w stosunku do ulicy. Willa jest własnością prywatną, można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Drzewko Przyjaźni<p>Drzewko Przyjaźni gmin partnerskich Choszczna. Zasadzone w 2011 roku wspólnie przez gimnazjalistów z Choszczna i młodzież niemiecką z Furstenwalde. Poza Furstenwalde w Niemczech, gminami i miastami partnerskimi Choszczna są:</p>
<p>Biała Spiska - Słowacja,</p>
<p>Olita - Litwa,</p>
<p>Weststellingwerf - Holandia,</p>
<p>Wunsftorf - Niemcy.</p>
<p>Drzewkiem Przyjaźni jest czerwony buk.</p>
<p> </p>
Fontanna na Rynku<p>Fontanna znajduje się na środku placu Jana Pawła II. Jest okrągła, a pośrodku znajduje się trzynaście ramion - dysz, z których do środka tryska woda. Środkiem fontanny są skomponowane ze sobą wyrzeźbione owalne kształty.</p>
Gazownia<p>Gazownia w Choszcznie została uruchomiona pod koniec XIX wieku. Na jej kompleks składają się właściwy budynek gazowni oraz dom administracyjno-mieszkalny. Obiekt nie pełni obecnie swojej pierwotnej funkcji. Można go zobaczyć jedynie z zewnątrz. </p>
Izba Historyczna<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna w Pełczycach powstała 11 grudnia 2003 roku. Inicjatorem założenia Izby było Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Pełczyckiej. Siedziba Izby Historycznej mieści się w piwnicach Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury.</p>
<p style="text-align: justify;">Eksponaty obejmują znaleziska prehistoryczne, w tym kamienne żarno z epoki kultury łużyckiej, ponadto: groty, topór, kamienne przęśliki, naczynia gliniane, nóż w oprawie rogowej, szydło kościane, rylec, kule kamienne. Eksponaty to przypadkowe znaleziska mieszkańców Pełczyc. Najliczniejsze zbiory stanowią przedmioty użytku codziennego: stare żelazka, lampy naftowe, sierpy, kosy, urządzenia ciesielskie, ceramika, wagi, butelki, gofrownice, prawidła, młynki, maszynki do mięsa i soków oraz inne narzędzia niezbędne w XIX-wiecznym domostwie. Ciekawostką jest zadziwiające urządzenie do łapania gryzoni.</p>
<p style="text-align: justify;">W Izbie możemy obejrzeć przedwojenne dokumenty urzędowe, książeczki wojskowe oraz zdjęcia pradziadków. Perełką jest starodruk z XVIII wieku wydany na papierze czerpanym. Do tej pory nie został on niezidentyfikowany przez badaczy. Prawdopodobnie jest to księga zmarłych prowadzona przez pastora jednej z pomorskich miejscowości. W Izbie znajduje się gablota z numizmatyką. Można tam zobaczyć monety znalezione przez Pełczan. Są to między innymi monety z czasów rzymskich, monety pruskie oraz książąt pomorskich. Wśród zbiorów są także polskie monety m.in. boratynka Jana Kazimierza.</p>
<p style="text-align: justify;">W zbiorach można znaleźć przedmioty kultu religijnego, w tym: mszał łaciński, przedwojenny testament oraz książeczki do nabożeństwa używane przez przedwojenne wojsko. Wśród eksponatów znajduje się kolekcja militariów - 70 hełmów, maski gazowe, łuski, plecaki, saperki, orzełki, gąsienice czołgów, medale wszystkich armii walczących w czasie II wojny światowej. Na uwagę zasługuje spora kolekcja widokówek Pełczyc przedstawiająca historię i życie Pełczyc.</p>
<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna, dzięki wielkiemu zaangażowaniu opiekunów i mieszkańców Pełczyc, posiada tak wiele eksponatów, że w pomieszczeniach brakuje miejsca, aby je wszystkie zaprezentować.</p>
<p> </p>
Izba muzealna w Czaplinku<p>Izba Muzealna w Czaplinku została otwarta w 1997 roku i działa w strukturze Czaplinieckiego Ośrodka Kultury. Celem działania Izby jest badanie i popularyzowanie dziejów Czaplinka i okolicznych terenów. Znajduje się tu stała wystawa "Prosto ze strychu", na której można zobaczyć przedmioty codziennego użytku z przełomu XIX i XX wieku pokazujące rolniczy charakter tych ziem. Są tu niecki i dzieże do wyrobu ciasta chlebowego, maselnice i krajalnice do chleba, stare wagi i nosidła na wodę, gofrownice, żelazka i ręczne magle, patefon i stare radia, żarna do mielenia zboża i ławka szkolna pamiętająca stalówki i atrament. Jest też wiele ciekawych eksponatów historycznych takich jak mapy, pocztówki, egzemplarze gazety "Tempelburger Stadt - und Landbote" czy butelki z przedwojennych okolicznych browarów.</p>
<p>Chlubą muzeum są eksponaty związane z postacią Jana Pawła II, Honorowego Obywatela Miasta Czaplinka. Możemy tu zobaczyć obraz olejny podarowany w 2004 roku przez Papieża miastu oraz narty, na których uczył się jeździć przyszły papież. </p>
<p>W Izbie organizowane są też wystawy okolicznościowe.</p>
Jezioro Barlineckie<p>Jezioro Barlineckie zajmuje powierzchnię 250 ha i w całości znajduje się na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego oraz Ostoi Barlinieckiej - obszaru chronionego programem Natura 2000. Średnia głębokość jeziora to 7,1 m podczas gdy maksymalna dochodzi nawet do 18 m. Zasilane jest przez liczne źródełka i cieki wodne, a jego wody kwalifikują się do II klasy czystości.</p>
<p>Poza północnym brzegiem, na którym znajduje się miasto Barlinek, jezioro otaczają malownicze lasy. Dominuje drzewostan liściasty w postaci buczyny oraz dąbrowy.<br />
Brzegi Jeziora Barlineckiego w przeważającej części są wysokie, czasami wręcz urwiste. Na jeziorze znajdują się 4 wysypy: Łabędzia, Sowia, Nadziei oraz Zielona. Jednak ze względu na żyjące tam kolonie ptaków są one niedostępne dla turystów.</p>
<p>W Barlinku, na północno-wschodnim brzegu jeziora, przy ulicy Sportowej udostępniona jest duża plaża miejska z polem biwakowym oraz kąpielisko z zabytkowym budynkiem pensjonatu "Pod Sosnami" z 1927 roku utrzymanym w stylu alpejskim. Do długich spacerów zachęcają widoki, które podziwiać można z mola. Poza tym na terenie miasta i poza nim, na brzegach jeziora znaleźć można wiele dzikich plaż. Nie brakuje również miejsc do przycumowania łodzi. Sprzęt pływający wypożyczyć można m.in. w klubie Żeglarskim TKKF „Sztorm”, który oferuje również rejsy żagłówkami z obsługą.<br />
Południowy brzeg jeziora porastają lasy obfitujące w grzyby.</p>
<p>Poza plażowaniem i sportami wodnymi, na jeziorze Barlineckim z powodzeniem można oddawać się wędkowaniu. Złowić tutaj można okonie, węgorze, płocie leszcze, szczupaki. Zdarzają się nawet sumy. Jezioro objęte jest zakazem używania łodzi motorowych, dostępne w wypożyczalniach są jednak łodzie pozbawione takiego napędu. Łowienie z brzegów jest nieco utrudnione za sprawą szerokiego pasa szuwarów. Jednakże w porze nocnej dozwolony jest tylko ten rodzaj wędkarstwa.</p>
<p>W okolicach jeziora Barlineckiego przebiega wiele interesujących szlaków turystycznych: szlak pieszy zielony czyli "Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna wokół Jeziora Barlineckiego", pieszy szlak czerwony z Barlinka do wsi Lipy, Wodna Ścieżka Przyrodnicza na Jeziorze Barlineckim, niebieski szlak pieszy "Przez Puszczę Barlinecką" (prowadzący przez Okunie i Moczydło), Błękitna Trasa Legend oraz trasy Centrum Nordic Walking: "Do punktu widokowego Jezioro Barlineckie", "Trzy Jeziora Uklejowe, Stycko i Barlineckie”, "Krajobrazy Puszczy Barlineckiej do Płonna".</p>
<p>Z ciekawostek warto wspomnieć o legendzie o topielicy z jeziora Barlineckiego, opowiadającej tragiczną historię pięknej kobiety, wygnanej z miasta Barlinek z niemowlęciem. Kiedy nadeszła zima kobieta wraz z dzieckiem w akcie desperacji weszła do jeziora i słuch o nich zaginął. Do czasu kiedy bohaterka opowieści powróciła na ziemię jako pałająca rządzą zemsty rusałka. Swoje ofiary wabiła nad jezioro udając płacz dziecka, po czym zaciągała niosących pomoc mężczyzn w toń jeziora. Kiedy ludzie o zmierzchu zaczęli omijać okolice jeziora mściwa rusałka zaczęła zapuszczać się coraz dalej w stronę miasta, z którego porywała dzieci, zwłaszcza te najbardziej kochane przez rodziców. <br />
Jednakże czas łagodzi rany i złagodził również charakter rusałki, która w końcu pokochała jedno z porwanych dzieci i pozwoliła mu żyć. Jednak pewnego dnia dziewczynka zechciała opuścić rusałkę, żeby poznawać zewnętrzny świat. Aby uchronić dziecko przed cierpieniem i złem czyhającym poza jeziorem rusałka zamieniła dziewczynkę w kamień i ukryła na dnie, w najgłębszym punkcie jeziora. Odczaruje ją dopiero kiedy znajdzie sposób na to aby była szczęśliwa poza jej wodnym domem.<br />
Teraz, nocami rusałka przechadza się i rozmyśla o tym jak znaleźć szczęście. Można ją spotkać w czasie pełni o północy - zamiast stóp ma płetwy, wiec słychać dokładnie jak chlupocze na płyciznach. Znika kiedy zaczyna świtać. Zatrzymuje się przy każdym mostku, ale najwięcej czasu spędza pod mostkiem kolejowym, przy alei kasztanowej. Tam przekłada gałęzie, chlupie i zbiera kasztany. Jeśli ktoś przechodzi o północy przez ten most i nie chce jej ujrzeć powinien wrzucić do wody kasztana, aby odwrócić uwagę rusałki.</p>
Jezioro Byszkowo<p>Jezioro Byszkowo jest niewielkim jeziorem o charakterze lokalnym, ma kształt wydłużony, w osi wschód – zachód. Jego powierzchnia wynosi 10,71 ha. Jest otoczone lasami i popularne wśród miejscowych wędkarzy. Aby móc łowić w wodach Byszkowa, należy wykupić zezwolenie, ponieważ właścicielem obwodu rybackiego jest Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego PZW w Koszalinie. Na jeziorze, które swoją malowniczością i atrakcyjnością nie ustępuje większym akwenom w okolicy, organizowane są przez koszaliński okręg PZW i czaplinieckie Koło Wędkarskie zawody wędkarskie i spotkania miłośników tego sportu, które przyciągają nad brzegi Byszkowa wielu pasjonatów. W wodach jeziora pływają takie ryby, jak np. okonie lub szczupaki.</p>
Jezioro Krzemienko<p>Jezioro o powierzchni 19,5 ha w kształcie podłużnym ma charakter jeziora niewielkiego, lokalnego. Głębokość maksymalna jeziora to 18,4 m. Okolice jeziora porastają bujne lasy oraz roślinność wodna, która utrudnia dostęp do linii brzegowej. W okolicach jeziora nie występują ludzkie osady, poza najbliższą wsią Pławno - na północ od jeziora. Oznacza to, że wypoczynek nad jeziorem jest skierowany do osób, które cenią sobie ciszę i spokój, a dzikość i niedostępność terenów nad wodą nie jest dla nich przeszkodą. Brak infrastruktury turystycznej Krzemienko wynagradza swoimi malowniczymi widokami, czystością wody, niepowtarzalnym aromatem leśnego powietrza oraz niezapomnianymi wschodami słońca. Jezioro Krzemienko jest do odwołania wyłączone z możliwości połowu ryb, dlatego należy śledzić komunikaty Gospodarstwa Rybackiego w Czaplinku, zanim wędkarze postanowią wyruszyć na połowy nad ten zbiornik. Obok jeziora przebiega szlak czarny rowerowy „Szlak Lobeliowe Jeziora” o łącznej długości 33,3 km. Łączy on najładniejsze i najczystsze akweny w okolicy i umożliwia turystom podziwianie przepięknych widoków.</p>
Jezioro Machliny Małe (Sołtyskie)<p>Powierzchnia jeziora wynosi 27,7 ha, maksymalna głębokość to 9 m, a średnia – 3,9 m. Na północ od jeziora leży wieś Machliny, od której akwen wziął nazwę. Jezioro jest oddzielane od niemalże bliźniaczego zbiornika (jezioro Machliny Duże) drogą wojewódzką nr 163.</p>
<p>Jezioro ze względu na swoją czystość (II klasa) i obfitość ryb, jest głównie wykorzystywane w celach wędkarskich. Aby uzyskać zezwolenie na połów na Machlinach, należy wykupić je w Gospodarstwie Rybackim w Czaplinku. W tym akwenie głównie można spotkać liny, okonie i węgorze. Wędkarze mówią, że w najlepszych przypadkach można złapać rybę już po kilkunastu minutach od zanurzenia przynęty, a najwięksi szczęściarze potrafią złapać ryby własnymi rękami! Warto dodać, że z racji niewątpliwych walorów przyrodniczych i krajobrazowych, na jeziorze obowiązuje zakaz używania jednostek pływających, wyposażonych w silniki spalinowe. Okoliczne lasy, które otaczają akwen, kuszą swym bogactwem – w lecie będą to owoce leśne typu czarne jagody, borówki czy poziomki, a grzybiarzy uraduje obfitość grzybów jesienią, zwłaszcza podgrzybków i kurek.</p>
<p>Na jeziorze zaczyna się szlak kajakowy „Szlak Dobrzycy”, który jest trochę niedoceniany, choć piękny i ukazujący najwyższą wartość z przebywania w bliskości z dziką przyrodą.</p>
Jezioro Machliny Wielkie<p>Powierzchnia jeziora Machliny Wielkie wynosi 46 ha, jest to akwen położony w polodowcowej dolinie, podobnie jak mniejsze, bliźniacze jezioro Machliny Małe. Maksymalna głębokość jeziora wynosi 10 m, a średnia – około 5 m. Woda jest czysta i przezroczysta. Przez jezioro prowadzi bardzo urokliwy i malowniczy szlak kajakowy Dobrzycy. Machliny Wielkie cieszą się dużą popularnością wśród wędkarzy, rzadko można spotkać plażowiczów i miłośników kąpieli, zarówno wodnych, jak i słonecznych, ze względu na brak infrastruktury turystycznej. Wędkarze znajdą w wodach Machlin Wielkich liczne okazy leszczy, szczupaków, węgorzy, okoni czy sandaczy. Aby móc wędkować na jeziorze, należy wykupić zezwolenie, które jest dostępne w Gospodarstwie Rybackim w Czaplinku.</p>
Klasztor pocysterski<p>Klasztor pocysterski w Pełczycach został wybudowany w 1290 roku. Pierwsze cysterki trafiły do Pełczyc w 1282 roku, prawdopodobnie za sprawą księżnej Matyldy, wdowy po księciu szczecińskim. Tuż po wybudowaniu klasztoru i kościoła został wydany dokument nakazujący odwiedzanie świątyni i zachęcający do przekazywania nadań i darowizn na kościół. Odwiedziny klasztoru lub darowizna była wynagradzana 40-dniowym odpustem.</p>
<p>Pełczycki klasztor był niezwykle hojnie obdarowywany, m.in otrzymał od margrabiegoAlbrechta III zamek rodu Behrów nad jeziorem Panieńskim, wraz z jeziorem oraz ludnością zamieszkującą podgrodzie Pełczyc, do tego przekazał kościół klasztorny wraz ze wszystkimi jego dochodami, biskup kamieński przekazał patronat nad kościołem miejskim w Pełczycach. Cysterki otrzymały wiele pobliskich łąk i pól uprawnych, a także kilka wsi. Nadania dla klasztoru pochodziły od margrabiów brandenburskich, książąt szczecińskich, urzędników książęcych oraz rycerstwa. Mimo tego, że cysterki zgromadziły spory majątek w XIV wieku w klasztorze nastąpił kryzys. Wówczas dla ratowania konwentu biskup kamieński zarządził specjalną składkę w parafiach swojej diecezji. Pomogły okoliczne rody, które przekazywały wiana córek idących do klasztoru oraz książęta pomorscy dokonując kolejnych nadań. Liczne nadania, jakie w ciągu swoich dziejów otrzymał pełczycki klasztor, na początku XVI wieku obejmowały około 10 wsi, 8 jezior, 5 młynów oraz łąki, lasy i sporo ziemi uprawnej. Zakonnice prowadziły gospodarstwo, zajmowały się haftem, przepisywaniem ksiąg, na początku XIV założyły przy klasztorze szpital-przytułek. Szpital utrzymywany był z pieniędzy pensjonariuszek - samotnych kobiet oraz z dochodów kościoła w Płonnie.<br />
Wprowadzenie reformacji przyczyniło się do zlikwidowania konwentu, co miało miejsce w 1539 r. Klasztorny majątek został przekazany rodowi Waldowów, a obiekty przebudowano na rezydencję margrabiów.</p>
<p>Do czasów obecnych zachował się budynek zachodniego skrzydła klasztoru, reszta budynku została w nieznanych okolicznościach rozebrana pod koniec XIX wieku. Obecnie budynek stanowi własność prywatną i jest dostępny tylko z zewnątrz.<br />
</p>
Kościół filialny pw. MB Ostrobramskiej<p>Późnogotycki kościół wzniesiony w 1521 r. z kamienia polnego i cegły. Wieża z 1695 r., drewniana, w konstrukcji szkieletowej.<br /> Kościół poświęcony 24 IX 1945 r. Należy do Parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Piaseczniku.</p>
Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu<p>Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu wzniesiony został z kamieni polnych oraz cegły pod koniec XV w. Jest to budowla późnogotycka. W XIX w. został przebudowany portal południowy kościoła na okrągłołukowy w ostrołukowej niszy. Szczyt wschodni udekorowany jest blendami i sterczynami. W czasie II wojny światowej świątynia została zniszczona. Jej odbudowa rozpoczęła się dopiero w 1982 r. i trwała sześć lat. Teren kościoła otaczają fragmenty kamiennego muru z gotycką bramką z XV-XVI wieku. Wnętrze świątyni zdobią rzeźby i malowidła z wizerunkami świętych.</p>
<p>Poświęcony 5 X 1986 r. Należy do Parafii pw. MB Nieustającej Pomocy w Suchaniu.</p>
Kościół filialny pw. św. Józefa<p>Kościół szachulcowy o konstrukcji słupowo-ramowej, zbudowany na przełomie XVIII i XIX w. Wieża zwieńczona namiotowym hełmem. W wieży kościoła znajduje się dzwon wykonany przez ludwisarza Josta van Westena w 1567 r. W świątyni strop wykonany został z belek. Ołtarz pochodzi z pobliskiej wsi Lubiany, z nieistniejącego już kościoła. Cały teren otoczony został kamiennym murem. Obiekt przebudowany w latach 30. XX w.</p>
<p>Poświęcony: 10 I 1948 r. Należy do Parafii pw. MB Różańcowej w Boguszynach.</p>
Kościół filialny pw. św. Wojciecha Biskupa Męczennika<p>Kościół został zbudowany z cegły i kamienia polnego w początkach XVII w. Bryła budynku została zaprojektowana na planie w kształcie prostokąta ze ścianą wschodnią zamkniętą trójbocznie. W południowym murze zbudowano portal wejściowy z wyraźnymi cechami barokowymi. Kościół posiada wieżę dzwonną przebudowaną w poł. XIX w. Znajdują się w niej dzwony z XV i XVII w.</p>
<p>Kościół poświęcony 23 IV 1946 r. Należy do Parafii pw. św. Michała Archanioła w Dobrzanach.</p>
Kościół filialny pw. Świętej Trójcy<p>Wtórna budowla z lat 60. XX w. postawiona w miejscu ryglowej świątyni z przełomu XVII i XVIII w. W XIX w. wieża została przemurowana kamieniem polnym i cegłą. Poświecono 20 V 1951 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół gotycki wybudowany w XIII w. z kostki granitowej i cegły. Pierwotnie opiekowały się nim cysterki, później ród von Waldowów. W XVIII w. pożar spowodował konieczność ponownej przebudowy. Kościołowi nadano kształt greckiego krzyża, dobudowano także cztery barokowe szczyty. Wieża szachulcowa z hełmem powstała w 1729 r. Świątynie poświęcono 8 września 1946 r. Znajdują się w niej przywiezione w 2004 r. relikwie św. Franciszka z Asyżu. Zabytkowymi elementami kościoła jest drewniana płaskorzeźba z XVIII w., dwie inskrypcje, boczny ołtarz z XVIII w, a także chrzcielnica w stylu neogotyckim i żyrandol z 1906 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Gotycki kościół został wzniesiony w I poł. XIV w. W 1350 r. ufundowano ołtarz główny. W XVI w. w Choszcznie wzrosły wpływy zwolenników Marcina Lutra. Szybko przejęli oni świątynię i w latach 1536-1537 przysposobili ją do im właściwego obrządku. Główna zmiana polegała na budowie empory, którą w XIX w. przebudowano. W latach 1859-1862 miały miejsce kolejne zmiany i przebudowy - zrekonstruowano wtedy sklepienia gwiaździste i krzyżowo-żebrowe w prezbiterium, zainstalowano nowe zworniki, dobudowano dwuprzęsłową zakrystię, otynkowano ośmioboczne filary i ozdobiono je głowicami roślinnymi, a główny portal zyskał nowe profile.</p>
<p>Świątynia jest trójnawową halą z prezbiterium zamkniętym trójboczną ścianą. Ucierpiała znacznie w 1945 r. podczas oblężenia miasta, lecz stopniowo dzięki pracom konserwatorskim odzyskała swój blask. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na zabytkowe elementy: gotyckie sedilla przy południowej ścianie prezbiterium, płaskorzeźbę z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego na drzewie Jessiego z 1350 r., epitafium z XVI i XVIII wieku, belkę tęczową i chrzcielnicę z XIX w.</p>
<p>Kościół poświęcony: 8 XII 1948 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Bonifacego<p>Kościół zbudowany w 1923 r. jako świątynia katolicka w stylu modernistycznym. W 1993 r. dobudowano prezbiterium od strony zachodniej.</p>
Kościół parafialny pw. św. Jana Kantego<p>Kościół powstał w XIII w. z ciosanego kamienia polnego, zniszczony w 1945 r. Odbudowany w latach 1980-1983. Wieża odbudowana w latach 1996-1997. Poświęcony 30 IV 1983 r.</p>
Kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski<p>Kościół w Mielenku Drawski to najstarszy zabytek w tej miejscowości i jeden z najstarszych i najważniejszych w gminie Drawsko Pomorskie. Bez wątpienia zalicza się on także do najcenniejszych zabytków o konstrukcji szkieletowej Pomorza Zachodniego. Początki świątyni sięgają roku 1662, kiedy to powstała jej nawa. Lecz podobnie jak w innych miejscowościach naszej okolicy, świątynia ta miała swoją poprzedniczkę, która spłonęła w wyniku pożaru wznieconego przez wojska polskie podczas najazdu w roku 1657. Dzieło odbudowy świątyni zapoczątkował jej patron Hans Georg von der Goltz, który zlecił je niejakiemu mistrzowi Danielowi, o czym dowiadujemy się z zachowanej do dziś inskrypcji na wschodniej elewacji kościoła. Podobnie jak większość kościołów zorientowano ją na osi wschód-zachód, z ołtarzem usytuowanym po wschodniej stronie. Nawę w drewnianej konstrukcji szkieletowej wzniesiono na ceglanym cokole. Tak zwane fachy zostały wypełnione cegłą, która jak wskazały badania konserwatorskie, była pierwotnie otynkowana. Najbardziej pierwotną, tj. nieodbiegającą wyglądem od roku 1662, formę architektoniczną prezentuje dziś elewacja wschodnia z dwoma symetrycznie umieszczonymi oknami w górnej części elewacji i wyjątkowo bogatą ciesiółką szczytu. Krzywolinijne belki, zwane zastrzałami, nawiązują do popularnego w budownictwie ryglowym motywu krzyża św. Andrzeja. Tego typu dekoracje są bardzo rzadkie w architekturze sakralnej Pomorza Zachodniego, a występują w Hesji i Frankonii. Zachowała się również pierwotna forma stropu kościoła, który zbudowany jest z belek podpartych zastrzałami. Obecnie jest on ukryty pod podwieszony sufitem z płyt paździerzowych. Wieża kościoła, dostawiona do elewacji zachodniej, powstała prawdopodobnie dopiero w 2 połowie XVIII wieku, być może w momencie przetopienia jednego z dzwonów w 1786 roku. Kościół ulegał także wielu przekształceniom, których charakter był raczej destrukcyjny. Poza usunięciem rygli w wieży, dość drastycznym zabiegiem dla oryginalnej konstrukcji i wartości zabytkowych obiektu było usunięcie oryginalnej podwaliny nawy i zastąpienie jej murowanym, wysokim cokołem, co miało miejsce już w XX wieku. Na wartości zabytkowej straciły również okna, które miały inne rozmiary, co najwyraźniej widać na ścianie wschodniej. Poza tym okna zdobione były kolorowymi gomółkami oraz kwadratowymi szybkami, które były obecne jeszcze przed 1945 rokiem. Również powojenne remonty nie przysłużyły się wartościom historycznym świątyni. Szczególnego spustoszenia dokonano w latach 70-tych we jej wnętrzu. Przeniesiono wówczas ołtarz ze ściany wschodniej na zachodnią, gdzie wbudowano trójboczną ściankę i urządzono prezbiterium. We wschodniej części z kolei wydzielono niewielką zakrystię, zmniejszając powierzchnię kościoła. Również wtedy zasłonięto oryginalny strop płytami paździerzowymi oraz odeskowano belki zastrzałów i ściągi. Obecnie kościół w Mielenku Drawskim jest w bardzo złym, a nawet katastrofalnym stanie technicznym. Na szczęście już czerwcu 2015 roku rozpoczęto generalny remont kościoła, poczynając od jego wieży. Z zabytkowego wyposażenia kościoła, które przetrwało do dnia dzisiejszego, na uwagę zasługuje w szczególności dzwon znajdujący się pierwotnie w pobliskim Olesznie, zniszczony w pożarze roku 1657 oraz ponownie odlany w 1664 roku. 122 lata później, 22 kwietnia 1786 roku, w Szczecinie ludwisarz Philip Heinrich Paul Schenn przetopił dzwon po raz kolejny czyniąc go jednym z najpiękniejszych dzwonów w Powiecie Drawskim.</p>
Kościół pw. św. Barbary<p>Na miejscu obecnego kościoła istniała średniowieczna świątynia wzmiankowana już w 1349 roku. Kościół średniowieczny spłonął wraz z plebanią w wyniku działań wojskowych podczas wojny trzydziestoletniej w 1646 roku. Wkrótce po tym odbudowano świątynię, jednak ta po raz kolejny spłonęła w wyniku najazdu wojsk polskich w 1657 roku. W 1690 zbudowano nową wieżę kościelną oraz położono dach nad nawą świątyni. Niestety już wkrótce świątynia spłonęła po raz kolejny. Nie znamy przyczyn pożaru, jednak jeszcze w 1700 roku nawa świątyni pokryta była słomą. Dzisiejszy wygląd świątyni oraz jej wyposażenia jest wynikiem remontów przeprowadzonych na początku XVIII w. Ich najbardziej wymownym śladem jest chorągiewka wiatrowa zlokalizowana na wieży z datą 1715/1716. Duży remont kościoła miał miejsce w roku 1820 r. Zgodnie z zachowaną inskrypcją na belce stropowej w kościele była to druga renowacja zlecona przez patrona kościoła Bewerta. Zapewne wtedy dokonano gruntownego remontu stropu kościoła, wybito nowe ostrołukowe okna oraz otynkowano nawę wewnątrz i na zewnątrz. Kolejny remont świątyni miał miejsce w 1856 roku, kiedy to wymieniono posadzkę. W 1860 roku z kolei pokryto gontem dach nad nawą oraz wieżą, który przetrwał jednak jedynie 40 lat. Wydaje się, że w tym okresie odeskowano na nowo samą wieżę. W 1960 roku przeprowadzono remont więźby dachowej oraz przełożono pokrycie dachu. Następnie odnowiono elewacje i ściany wewnętrzne, zamurowano drzwi południowe i jedno okno północne. Ostatnia gruntowana renowacja nawy świątyni miała miejsce w latach 2008-2012. Szczególnie cenne jest bogate wyposażenie kościoła o wysokiej wartości historycznej. Najcenniejszy jest ufundowany w 1712 roku piękny barokowy ołtarz. Na uwagę zasługuje w szczególności jego nietypowe zwieńczenie. Zwykle w takim miejscu przedstawiana była scena ukrzyżowania, bądź krzyż. W Gudowie natomiast odnajdujemy unikatowe w swoim wyglądzie Oko Opatrzności. Z tego samego okresu co ołtarz pochodzi zapewne ambona stojąca przy północnej ścianie kościoła oraz przedpiersia ławek. Wspomnieć należy także o drzwiach pomiędzy wieżą, a nawą oraz emporą organową i ławkach pochodzących z XIX. W wieży kościelnej znajduje się natomiast najstarszy dzwon w powiecie drawskim datowany na ok. 1500 r. z zachowanymi znakami pielgrzymimi.</p>
Kościół pw. św. Ignacego Loyoli<p>Kościół p.w. św. Ignacego Loyoli został zbudowany w stylu neogotyckim w 1899 roku. Wcześniej w miejscowości znajdowała się murowana świątynia, która jednak nie była już w stanie pomieścić wszystkich wiernych, w związku z czym w 1897 roku zdecydowano o budowie obecnego kościoła. Wzniesiono go w formie salowej ceglanej i nieotynkowanej nawy z dobudowaną wieżą przy elewacji północnej. Wewnątrz, nad prezbiterium znajduje się sklepienie krzyżowe, natomiast nad nawą drewniany sufit. Na szczególna uwagę zasługuje najstarszy zachowany element wyposażenia, pochodzący zapewne jeszcze ze średniowiecznej świątyni, a mianowicie bezstylowa kamienna chrzcielnica. Pozostałe elementy wyposażenia pochodzą z początków XX w., a należą do nich: drewniana ambona przyścienna, chrzcielnica, nastawa ołtarzowa, wisząca lampa sześcioramienna, okucia drzwi i belek stropowych, drewniany zydel oraz szafa zakrystyjna. Szczególnie piękne są barwne witraże zamontowane w prezbiterium wraz z jego fundacją. Wykonano je w formie wydłużonego prostokąta zamkniętego ostrym łukiem. Główny witraż przedstawia Chrystusa Zmartwychwstałego, boczne natomiast, w tonacji oliwkowo-turkusowo-niebieskiej, przestawiają rozety kwiatowe przeplecione wstęga tworzącą skomplikowane układy ornamentalne wypełnione płatkami kwiatów. W wieży odnajdziemy dzwon odlany przez Boettgera z Tuczna w 1850 roku, a więc również należący jeszcze do poprzedniej linowskiej świątyni. U góry dzwonu znajduje się piękny pas dekoracji w formie wici roślinnej oraz dużych liściastych palmet. Z jednej strony ujrzymy plakietę z popiersiem Chrystusa niosącego krzyż oraz inskrypcje mówiące o wykonawcy oraz wszystkich ważniejszych osobach w ówczesnej wsi. Przed kościołem znajduje się tablica informacyjna opisująca historię świątyni, do której przytwierdzono część karylionu znajdującego się do drugiej wojny światowej w wieży kościelnej oraz kogut będący niegdyś zwieńczeniem wieży.</p>
Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny<p style="text-align:justify;">Kościół został wzniesiony w 1891 roku w stylu neoromańskim. Wykonana z kamieni polnych świątynia powstała na planie prostokąta z półkolistym prezbiterium. Nawa główna została nakryta belkowanym stropem. Kościół ma krosnową dzwonnicę, która powstała w 1980 roku. Świątynia pełni funkcję filii rzymskokatolickiej parafii pod wezwaniem Chrystusa Króla w Suliszewie.</p>
Lipa Siedmiu Braci<p>Lipa Siedmiu Braci to wyjątkowy okaz lipy drobnolistnej. Swoją wyjątkowość zawdzięcza dwóm aspektom - imponującym rozmiarom oraz legendzie, która ściśle wiąże drzewo z powstaniem miasta Choszczno. </p>
<p>Jak mówi legenda, lipę zasadził Choszcz - założyciel miasta wraz z jednym z sześciu swoich braci. Drzewo miało być symbolem i gwarancją, że w mieście zawsze będzie panował spokój, a mieszkańcy będą żyć w dobrobycie.</p>
<p>Z lipą związana jest także druga opowieść, dotycząca potopu szwedzkiego. Mówi ona, że odpoczywał pod nią sam hetman Stefan Czarniecki wraz ze swoją armią. Stąd często nazywana jest Lipą Czarnieckiego. Uważane jest to jednak za błąd przez rodowitych mieszkańców - dbają o to by opowieść o siedmiu braciach była uznawana za jedyną właściwą i poprawną. </p>
<p>Jeszcze do niedawna, a dokładnie do roku 2008, pomnik tworzyły dwa zrośnięte ze sobą pnie. Niestety, drzewo zostało zniszczone na skutek podpalenia. Przy akcji ratowniczej trwającej ponad 6 godzin, brały udział 4 jednostki staży pożarnej. Nie udało się jednak uratować drzewa w nienaruszonej formie, gdyż ogień szybko się rozprzestrzeniał wewnątrz pustego pnia. Po tym jak pożaru nie można było ugasić w tradycyjny sposób, strażacy podjęli decyzję o odcięciu palącego się pnia. Aktualnie pomnik stanowi jeden pień o wymiarach 460 cm w obwodzie. Pień, który został usunięty mierzył w obwodzie aż 760 cm. Wysokość drzewa wynosi 22 m, a jego wiek szacowany jest przez specjalistów na ponad 300 lat. </p>
<p>Lipa Siedmiu Braci, choć straciła na wartości wizualnej, nadal cieszy się dużą popularnością wśród mieszkańców i turystów. Zabezpieczone pozostałości po zrośniętych lipach wciąż są odwiedzane, podziwiane i traktowane jako symbol miasta. </p>
<p> </p>
Miejska (Żydowska) Góra w Choszcznie<p> </p>
Mural Złocieniecki 2017 w Złocieńcu<p>Autorem projektu końcowego jest dr arch. Radosław Barek we współpracy z Dominikiem Dziedziną.</p>
Młyn Papiernia<p>Budowę papierni rozpoczęto w zakolu rzeki Płoni w 1733 roku. Inicjatorem i fundatorem był Eliasz Meisner, członek znanego w XVIII wieku rodu papierników. Pod zarządem rodziny Meisnerów papiernia pozostawała przez 94 lata. W tym czasie została kilkakrotnie zmodernizowana. W 1772 roku syn pierwszego właściciela - Ernest zainstalował holendry - maszyny przygotowujące masę papierniczą. Pozwoliło to wydatnie na usprawnienie, a co za tym idzie zwiększenie produkcji. W 1787 roku dobudowany został akwedukt, którego zadaniem było dostarczanie wody z pobliskiego potoku. W tym czasie papiernia z Barlinka była wiodącym zakładem w Brandenburgii i na Pomorzu. Papier w niej wyprodukowany był sprzedawany nawet do Szwecji. W 1827 roku świetnie prosperujący zakład kupił Getschmann. W 1842 roku zastąpił część prac ręcznych maszyną parową. W 1850 roku papiernia była już całkowicie zmechanizowana. Posiadała cztery holendry, z czego dwa były napędzane wodą, a pozostałe parą. W kolejnych latach papiernia zmieniała właściciela. Nie wytrzymała ona jednak silnej konkurencji - w 1867 roku została zamknięta. Głównym powodem były problem z niedostateczną wielkością produkcji oraz położenie Barlinka z dala od dogodnych tras komunikacyjnych. W 1869 roku niewykorzystywane budynki kupił Franz Duras i przekształcił je w młyn zbożowy. W 1901 roku młyn kupił Hermann Pfeiffer, który dokonał modernizacji turbiny. Po II wojnie światowej obiektowi groziło zniszczenie i rozszabrowanie, czemu zapobiegł przebywający w nim dawny robotnik przymusowy Stefan Czapniewski. Został on pierwszym polskim młynarzem. Zabudowania przejęła Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Do 1972 roku młyn funkcjonował nieprzerwanie. Po tym czasie z powodów ekonomicznych został zamknięty, z przeznaczeniem do rozbiórki. W 1982 roku budynkiem zaopiekowali się studenci i pracownicy naukowi Instytutu Architektury Politechniki Szczecińskiej. Od 1994 roku działa w nim Stowarzyszenie Na Rzecz Ochrony Dziedzictwa „Młyn Papiernia”.</p>
<p>Obecnie zachowany zespół papierni-młyna powstał w XIX-XX wieku. Składają się na niego: budynek papierni-młyna z 1869-1920, młynarzówka-służbówka z około 1920 roku, budynek gospodarczy (stodoła, stajnia), most nad kanałem młyńskim, relikty mostu murowanego na drodze dojazdowej.</p>
<p>Budynek papierni-młyna wyróżnia wykończenie z muru pruskiego. Obecnie można w nim zobaczyć zabytki z dawnego młyna oraz okolicznych majątków.</p>
<p>Papiernia jest dostępna dla zwiedzających po wcześniejszym umówieniu telefonicznym.</p>
Obwarowania miejskie<p>Obwarowania miejskie w Choszcznie zostały wzniesione na przełomie XIV i XV wieku. Do dzisiaj zachowały się tylko fragmenty murów. Mury wykonane były z kamienia i cegły, a ich długość wynosiła 1600 m. Wzmocnione były systemem wałów i fos. Północną stronę chroniły mokradła.</p>
<p>Obwarowania miejskie posiadały trzy bramy, siedem baszt i 36 czatowni. Bramy znajdowały się przy głównych wjazdach do miasta. Od zachodu znajdowała się Brama Kamienna (wyjazd w kierunku na Barlinek i Myślibórz). Od południowego wschodu Brama Wysoka (wyjazd w kierunku Dobiegniewa). Brama Młyńska znajdowała się od północy (wyjazd w kierunku Stargardu).</p>
<p>W pierwszej połowie XVIII wieku podjęto decyzję o rozbiórce systemu obronnego. Rozebrano trzy bramy, zaczęto zasypywać fosy i niwelować wały. Wówczas powstał pomysł, żeby te tereny przekształcić w tereny rekreacyjne. Na obszarze po zachodniej i południowej stronie murów urządzono park (obecnie Park Moniuszki) i tereny rekreacyjno-sportowe. Na wale południowym, wzdłuż ulicy Piastowskiej, założono aleję spacerową, która nosi nazwę Wały Piastowskie. </p>
<p>Do czasów obecnych zachowały się jedynie niewielkie fragmenty średniowiecznego muru miasta. Istnieje spora część muru północnego oraz cząstki muru południowego i zachodniego. Z rozebranych bram pozostała okrągła budowla - rondel przedramienia Bramy Kamiennej - Barbakan. Do dzisiaj zachowały się w nim otwory strzelnicze i fryz z czarnych cegieł. Barbakan znajduje się na rogu ul. Piastowskiej i ul. Wolności, jest to siedziba Rady Miejskiej.</p>
<p> </p>
Ostoja Barlinecka<p><span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Ostoja Barlinecka jest chronionym programem Natura 2000 obszarem siedliskowym o powierzchni 26596,41 ha.</span><br />
<span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Na terenie tym dominują lasy iglaste, z wyjątkiem północnej części ostoi gdzie liczne są również dąbrowy i buczyny. Poza tym, w mniejszej ilości występują tutaj też bory bagienne oraz olsy, na które natknąć się można zwłaszcza w podmokłych zagłębieniach terenu. Tego rodzaju środowisko sprzyja również występowaniu torfowisk oraz </span>rzadkich okazów zwierząt tj.: traszka grzebieniasta, czerwończyk nieparek, zalotka większa czy też żółw błotny.</p>
<p><span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Obszar ten posiada dobrze rozwiniętą sieć hydrologiczną, za sprawą przecinających go dopływów Noteci oraz Warty. Występuje tutaj też kilkadziesiąt jezior - największe z nich jezioro Barlineckie zajmuje powierzchnię 268 ha i znajduje się w północnej części ostoi.</span><br />
<br />
<span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Przez Ostoję Barlinecką prowadzi wiele interesujących szlaków:</span><br />
<span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Na południowym zachodzie "Dankowski szlak" rozpoczynający się w Strzelcach Krajeńskich. Jest to trasa o wyjątkowych walorach krajobrazowo-przyrodniczych zaopatrzona w zadaszone miejsca odpoczynku.</span><br />
<span style="color:rgb(34, 34, 34); font-family:arial,sans-serif; font-size:small">Na północy, w okolicach Barlinka przebiegają szlaki skupione głównie wokół jeziora Balineckiego: pieszy błękitny szlak legend, szlak Nordic Walking "Krajobrazy Puszczy Barlineckiej do Płonna" czy też pieszy szlak niebieski przez Puszczę Barlinecką.</span></p>
Park pałacowy<p>Park pałacowy w Ziemsku to klasyczny przedstawiciel stylu angielskiego, o funkcji krajobrazowej. Charakteryzuje się naturalistyczną formą oraz swobodną kompozycją. </p>
<p>Park powstał w pierwszej połowie XIX wieku, a następnie pod koniec tego wieku został rozbudowany, dzięki czemu aktualny jego obszar to 7,5 ha. </p>
<p>Park odznacza się czytelnym układem, oddzieloną od gęstego starodrzewia polaną oraz brakiem typowo ogrodowej infrastruktury, co jest typowe dla ogrodu angielskiego. Roślinność terenu jest bardzo urozmaicona, występuje tu dużo gatunków krzewów (ok. 30) i drzew (ok. 35). Drzewostan określa się jako mieszany, lecz dominują tu drzewa iglaste, głównie wiązy i świerki. Ciekawym okazem jest rosnąca w centralnej części parku choina kanadyjska, będąca uznana za pomnik przyrody. Obwód drzewa wynosi 285 cm a wysokość 16 m. Na terenie parku rośnie także drugi okaz pomnikowy jakim jest okazały dąb szypułkowy.</p>
<p>W 1945 roku, po zakończeniu II wojny światowej, tereny rolne majątku Ziemsko przetworzono na PGR a sam park został włączony do lasów Nadleśnictwa Drawsko. W latach dziewięćdziesiątych zaprzestano uprawy gruntów co korzystnie wpłynęło na gospodarkę wodną terenu. Brak konserwacji systemu melioracyjnego doprowadził do utworzenia płytkiego zbiornika wodnego niedaleko parku, który aktualnie w połączeniu z leśnymi warunkami obok jest domem dla blisko 40 gatunków ptaków. Spacerując parkiem oraz pobliskimi terenami można zaobserwować między innymi: bociany, łabędzie, bieliki, dzięcioły, gągoły i wiele innych ptaków bytujących tam na stałe lub jedynie w okresie lęgowym. </p>
<p>Przez teren parku poprowadzona jest popularna ścieżka przyrodnicza "Park Ziemsko - Zalewy Studnickie". Jest to bardzo łatwy i przyjemny szlak, przeznaczony dla osób chcących spędzić aktywnie czas, lecz bez większego wysiłku fizycznego, zalecana także dla osób spacerujących z dziećmi. Ścieżka została utworzona w 2004 roku przez Nadleśnictwo Drawsko w głównym przeznaczeniu dla uczniów okolicznych szkół, aby móc prowadzić lekcje przyrody i biologii w terenie. Jej łączna trasa wynosi 2 km i szacowany czas przejścia to niespełna godzina. </p>
<p>Początek trasy wyznaczony jest na parkingu w Ziemsku, gdzie znajduje się pierwsza tablica informacyjna z mapą terenu. Przez ok. 1,2 km trasa wiedzie przez park a przez resztę wokół zalewu. Wycieczka kończy się na wieży widokowej nad zalewem, gdzie także jest umieszczona tablica informacyjna. </p>
<p> </p>
<p> </p>
Pałac<p style="text-align:justify;">Pałac został wzniesiony w 1924 roku. Został on wybudowany na nieregularnym rzucie w stylu eklektycznym. Dwupiętrowy budynek jest szczególnie interesujący od strony parku. Uwagę od razu skupia centralnie zaprojektowana okrągła wieża ze wspartym na dwóch kolumnach balkonem. Uroku dodają wybudowane na skrzydłach klatki schodowe. Pałac otacza park z aleją dojazdową. Do roku 1939 pałac często zmieniał właścicieli. Ostatni z nich zginął w obozie koncentracyjnym.</p>
<p style="text-align:justify;">W latach 1939 - 1945 pałac był użytkowany przez młodzieżową organizację związaną z partią nazistowską – Hitlerjugend. Po wojnie majątek pełnił różne funkcje. Obecnie znajduje się w nim Salezjański Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy „Dom młodzieży”.</p>
Pałac i park dworski<p style="text-align: justify;">Park został założony wraz z budową pałacu, która miała miejsce w latach 1851-1853. Wówczas powstał istniejący do dzisiaj około 22 hektarowy ogród w stylu angielskim z aleją dojazdową. Od 1972 roku w pałacu mieści się Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, w związku z czym zwiedzanie pałacu i parku jest ograniczone.</p>
Pałac rodziny von Schroeder<p>Pałac w Lubianie został wybudowany w 1900 roku przez rodzinę von Schroeder. Jest budynek eklektyczny, zdobiony ryzalitami. Jego forma architektoniczna odzwierciedla nowe tendencje w budownictwie rezydencjonalnym początków XX wieku. </p>
<p>Pałac jest dosyć dużym budynkiem, jego długość wynosi 408 m, a szerokość 173 m, jest wysoki na 145 m. Dwór został założony na rzucie trzech stykających się prostokątów. Fasada budynku skierowana jest na południowy-wschód. Jest to budynek dwukondygnacyjny, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym. W połaciach długich dachu korpusu obiektu znajdują się niewielkie facjatki pokryte dwuspadowymi daszkami. Elewacja wzbogacona jest o ryzality nakryte niezależnymi konstrukcyjnie dachami naczółkowymi. Pozorne ryzality elewacji długich zostały wyprowadzone poza lico ścian o ok. 70 cm. Weranda usytuowana na ceglanym cokole wsparta jest drewnianymi, zdobionymi słupami spiętymi ażurowymi łukami arkadowymi. Wejście na werandę znajduje się od strony mieszkalnej. Do budynku prowadzi wejście główne oraz wejścia w elewacjach długich. Drzwi główne budynku to drzwi dębowe, dwuskrzydłowe. Otwory okienne w formie stojących prostokątów zwieńczonych łukami, w sali balowej okna sześcioskrzydłowe. Na szczególną uwagę zasługuje sala balowa z doskonale zachowanym wnętrzem.</p>
<p>Pałac jest budynkiem zadbanym. Jest to obiekt, który warto zobaczyć Otoczenie pałacu stanowi park z drugiej połowy XIX wieku.</p>
<p>W latach pięćdziesiątych Lubianę włączono w skład zakładu rolnego Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej, w latach sześćdziesiątych do Lubiany przeniesiono siedzibę POHZ. W roku 1994 zakład przekształcono w OHZ Lubiana sp.z o.o., a właścicielem został Skarb Państwa, w dalszym ciągu w pałacu mieści się siedziba zarządu. </p>
Pałacyk Cebulowy<div>
<p>Pałacyk Cebulowy zawdzięcza swoją nazwę charakterystycznym wieżyczkom, nakrytym cebulastymi hełmami. Willa została zbudowana w 1908 roku, na wzniesieniu z którego rozciągał się malowniczy widok na Jezioro Barlineckie. W zachowanych dokumentach pałacyk występuje pod nazwą Willa Duelfer. Jest to jednokondygnacyjna budowla z użytkowym poddaszem. Zbudowano ją na planie prostokąta, który zaburzają dobudowane po bokach ganki-balkony. Uwagę przykuwają wspomniane już okrągłe wieżyczki, nakryte cebulastymi hełmami, pokryte zieloną blachą. W dalszej kolejności wybija się centralnie zaprojektowana, ozdobiona pilastrami lukarna, stanowiąca jednocześnie wejście na wysunięty przed fronton balkon. Przedwojenne dzieje pałacyku nie są znane. Po wojnie początkowo mieściła się w nim szkoła, później przychodnia, komenda hufca i mieszkania. Budynek kilka lat temu został odrestaurowany. Obecnie stanowi własność prywatną, w związku z czym dostęp do wnętrza willi jest ograniczony. Obiekt dostępny jest z zewnątrz i jest bardzo dobrze widoczny od strony ulicy Strzeleckiej.</p>
<p> </p>
</div>
<p> </p>
Plaża i teren rekreacyjny w Gudowie<p>Teren rekreacyjny w Gudowie to nowoczesne, funkcjonalne i atrakcyjne miejsce do rekreacji i wypoczynku. Teren zlokalizowany jest na skraju wsi nad jeziorem Lubie i składa się z kilku obiektów. Centralnym miejscem jest plaża wraz z kąpieliskiem. Znajduje się tam pomost rekreacyjny w kształcie litery L, drewniana wiata ogniskowa, budynek sanitariatów oraz ławki. Na kąpielisku wyznaczone zostały strefy dla umiejących i dla nieumiejących pływać a w sezonie letnim nad bezpieczeństwem kąpiących się czuwają ratownicy WOPR. Przed sezonem rokrocznie dno czyszczone jest przez płetwonurka a w sezonie regularnie wykonuje się badania stanu czystości wody. Na terenie plaży znajduje się także slip do wodowania łodzi. Plaża jest ogólnodostępna a korzystanie z niej jest nieodpłatne. W skład terenu rekreacyjnego wchodzą również obiekty sportowe zlokalizowane w sąsiedztwie plaży. Jest to pełnowymiarowe trawiaste boisko do piłki nożnej oraz boisko do plażowej piłki siatkowej. Przy boiskach znajdują się ławki dla kibiców. Znajduje się tu również tzw. "zielona siłownia", czyli urządzenia do ćwiczeń siłowych i gimnastycznych zamontowane na wolnym powietrzu. Całość uzupełniają nasadzenia zieleni. Teren rekreacyjny w Gudowie jest miejscem organizacji imprez sportowych i plenerowych (np. dożynki, festyny, turnieje).</p>
Plaża miejska w Choszcznie<p>Goście i mieszkańcy Choszczna mają do dyspozycji powierzchnię ok. 1 ha, na której w okresie letnim mogą opalać się, kąpać, zażywać relaksu, grać w siatkówkę na jednym z dwóch boisk - wszystko to nad Jeziorem Klukom, praktycznie w środku miasta. Kąpielisko wyposażone jest również w wypożyczalnię sprzętu wodnego (kajaki, rowery wodne, łódki wiosłowe)<span style="background-color: #fafafa; font-size: 18px;">,</span> przebieralnie i prysznice. Plaża jest monitorowana przez Sanepid Choszczno.</p>
Plaża nad jeziorem Barlineckim<p>Kąpielisko codziennie strzeżone przez ratownika od 11:00 do 19:00 w sezonie kąpielowym, czyli 23/06-31/08. Obiekt plaży jest czynny do godz.19:00. Kąpielisko "Plaża Miejska" w Barlinku znajduje się przy ul. Sportowej 2, nad jeziorem Barlineckim.</p>
Plaża Pełczanka<p>Plaża miejska Pełczanka to idealne miejsce wypoczynkowo-rekreacyjne dla grupki znajomych czy rodzin z dziećmi. W skład obiektu wchodzi obiekt gastronomiczno-usługowy oraz wypożyczalnia nart wodnych. Przy plaży znajduje się również drewniany pomost. </p>
Plaża wiejska nad jeziorem Wapnickim<p>Plaża we wsi Wapnica nad jeziorem Wapnickim wyposażona jest w pomost, ławostoły oraz wiatę.</p>
Plebania przy ul. Kościelnej<p>Budynek plebanii został wybudowany w XIX wieku. Jest to budynek w stylu gotyckim z czerwonej cegły. <span style="line-height: 20.8px;">Warto zwrócić uwagę na krzyże słoneczne znajdujące się w ścianie budynku. </span>Funkcję plebanii pełni od 1993 roku. Wcześniej była tam niemiecka szkoła, szpital i ośrodek zdrowia. Jest to bardzo ładny, zadbany, zabytkowy obiekt, który warto zobaczyć zwiedzając Pełczyce. </p>
<p> </p>
Poczta<p>Budynek poczty został wzniesiony w końcu XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjna kamienica wybudowana w duchu historyzmu. Nawiązuje głównie do form klasycystycznych, co widoczne jest w obrębie fasady. Budowniczowie i architekci budynku pozostają nieznani. Od samego początku budynek pełnił funkcje usługowo-mieszkalne. W latach 70. obiekt przeszedł gruntowny remont. Druga kondygnacja budynku jest połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku ratusza.</p>
<p>Budynek ma formę leżącego prostopadłościanu nakrytego wysokim dachem dwuspadowym. Kompozycja architektoniczna budynku była oparta na osiowym rozmieszczeniu przepruć okiennych i drzwiowych. W fasadzie okna zgrupowane są w trzy sekcje. W obrębie drugiej kondygnacji okna przyszczytowe mają architektoniczne obramienie w postaci flankujących pilastrów spiętych spłaszczonymi frontami. Okna środkowe rozdzielają analogiczne pilastry. Otwory okienne zdobione są profilowanymi gzymsami oraz spinającymi je opaskami. Detal architektoniczny typowy dla budynków użytkowych z tego okresu.</p>
<p>Wnętrza budynku nie zachowały historycznych walorów i zostały zaadaptowane na potrzeby poczty, której siedziba mieści się w budynku.</p>
Pomnik Carla Sonnenburga<p>Carl Sonnenburg był działaczem społecznym, zamordowanym przez nazistów.</p>
<p>Pomnik ma formę nagrobka i jest umieszczony w miejscu mordu.Na pomniku Carl Sonnenburg określany jest jako przywódca ruchu robotniczego i spółdzielczego.</p>
<p>Urodził się 30 maja 1882 roku. Mieszkał w Choszcznie (wtedy Arnswalde), w biednej rodzinie. Miał czworo rodzeństwa. Gdy skończył 14 lat, zdał egzamin na murarza. Wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec.<br /> Ożenił się w 1905 r. Zamieszkał przy Fischerstrasse 6, gdzie zbudował dom. W 1914 roku wstąpił do wojska, gdy wybuchła I wojna światowa. Brał udział w walkach, dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec, i znów walczył za swój Vaterland.</p>
<p>Po wojnie wrócił do Choszczna i włączył się w działalność polityczno-społeczną. Stworzył organizację, która w ciężkich powojennych czasach zaopatrywała niemal trzecią część mieszkańców w najtańsze produkty spożywcze. Przy tzw. Żydowskiej Górze (obecnie Miejskiej Górze) współorganizował festyny dla dzieci, połączone z dokarmianiem. W 1924 roku był członkiem zarządu miasta i doradcą w zakresie budownictwa. Uczestniczył w wielu przedsięwzięciach, zmieniających wygląd miasta, m.in. w budowie łaźni miejskiej, obiektów sportowych, parku z pomnikiem poległych w pierwszej wojnie.<br /> <br /> Udzielał się społecznie także poza Choszcznem, należał do Rady Przysięgłych Sądu w Landsbergu, dzisiejszym Gorzowie Wielkopolskim.<br /> <br /> Jeszcze przed II wojną światową, 14 kwietnia 1933 roku, został podstępnie wywabiony z domu i bestialsko zamordowany. Pozostawił żonę i czworo dzieci. Jego pogrzeb uznany został za jedną z największych uroczystości pogrzebowych w historii miasta.</p>
<p>Zadaniem pomnika jest przypominanie o pamięci Carla Sonnenburga i ostrzeganie przed faszyzmem.</p>
Pomnik Jana Pawła II<p>Pomnik został odsłonięty w 2008 ku czci papieża Jana Pawła II. Przedstawia, wykonaną z brązu, stojącą postać z uniesioną prawą ręką i pastorałem w ręce lewej. Pomnik powstał z inicjatywy komitetu społecznego mieszkańców, który przeprowadzał zbiórkę publiczną. P<span style="color: #4d4d4d; font-family: arial; font-size: 14px;">rojektantem pomnika jest prof. Czesław Dźwigaj z Krakowa. </span></p>
Pomnik Papieża Jana Pawła II<p>Pomnik Papieża Jana Pawła II w Pełczycach, znajduje się przy Parafii Narodzenia NMP, w pięknym punkcie widokowym, gdyż patrząc na pomnik, za plecami Papieża mamy piękny widok na jezioro Stawno.</p>
<p>Pomnik umieszczony jest na czarnym cokole, który dokoła obsadzony jest kwiatami. Sam pomnik przedstawia Papieża opartego na lasce pasterskiej i trzymającego prawą rękę na sercu.</p>
Pozostałości średniowiecznych fortyfikacji w Barlinku<p>W XIV wieku Barlinek posiadał system fortyfikacyjny, opasujący miasto siedmiometrowej wysokości murem, długości 1800 metrów. W skład umocnień wchodziły fosy, czatownie, baszty i furty oraz dwie położone naprzeciwlegle bramy: Młyńska (której pozostałością jest kamieniczka z wykuszową wieżyczką, znajdująca się przy ulicy Niepodległości 7) i Myśliborska (po której do dziś nie zachowały się żadne obiekty). </p>
<p>W XIX wieku większość systemu ufortyfikowań została rozebrana, zaś pozostała część uległa znacznym zniszczeniom w okresie II wojny światowej. Fragmenty, które przetrwały – o długości 400 metrów, znajdują się w największej części przy zbiegu ulic Górnej i Chmielnej - gdzie można zobaczyć ocalałe efektowne detale korony murów, pozostałości czatowni oraz Psią Furtę.</p>
<p>Dalsze pozostałości fortyfikacji można zobaczyć również przy ulicy Jeziornej. Dają one wyobrażenie o potędze średniowiecznych umocnień, chroniących miasto w czasach gdy było ono nadgranicznym grodem obronnym.</p>
Ratusz<p>Ratusz w Złocieńcu znajduje się na rynku i został zbudowany w latach 1833-1863, na miejscu wcześniejszych budowli pełniących tą funkcję. Budynek, który możemy zobaczyć współcześnie powstał dzięki staraniom ówczesnego burmistrza miasta Karola Lentza. Budynek był pierwotnie siedzibą rady miejskiej, sądu oraz urzędu stanu cywilnego. Przed I wojną światową został on przebudowany, w wyniku czego powstał widoczny do dzisiaj na frontonie ratusza herb Złocieńca. Jest to biały zamek z dwoma wieżami, a na nim sokół, wszystko to przedstawione jest na niebieskim tle. Po wojnie miały tam siedzibę władze wojskowe oraz Urząd Bezpieczeństwa, sytuacja ta nie trwała jednak długo, ratusz ponownie stał się siedzibą władz miejskich i taką funkcję pełni do dzisiaj.</p>
<p>Ratusz jest budynkiem zbudowanym na planie prostokąta i posiada dwie kondygnacje, podzielone gzymsami. Przykryty jest dachem czterospadowym z kilkoma facjatami. Na rogach widoczne są boniowania. Główne wejście do budynku znajduje się od wschodu, prowadzą do niego kilkustopniowe schody. Na środku znajduje się płytki ryzalit zwieńczony półkolistą wystawką z herbem miasta na środku. W części północno-zachodniej usytuowana jest dobudówka z półkolistym dachem. </p>
<p>Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Miasta, więc jego oglądanie wewnątrz jest ograniczone. </p>
Ratusz<p>Najwcześniej wzmiankowany ratusz w Pełczycach został zbudowany w 1576 roku w starej części miasta. Był to niewielki budynek o konstrukcji szachulcowej, który sto lat później został zniszczony w wyniku pożaru. Kolejny ratusz został zbudowany na nowomiejskim rynku w 1792 roku. W latach 20. XX wieku wzniesiono obecny budynek ratusza, swoją architekturą nawiązuje on do dawnej szachulcowej zabudowy Pełczyc. Po II wojnie światowej w budynku mieściła się siedziba milicji. W 1980 roku druga kondygnacja budynku została połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku mieszczącego pocztę.</p>
<p>Budynek ma formę dwóch stykających się ze sobą prostopadłościanów, przykrytych dachem dwuspadowym łączącym się w kosz. Elewacja frontowa budynku sześcioosiowa, przepruta otworami okiennymi i drzwiowymi podkreślonymi pobielonymi opaskami. Nad wejściem frontowym do budynku umieszczony jest wyrobiony w tynku i kolorowany herb miasta przedstawiający niedźwiedzia wspartego o dąb. Detale architektoniczne są typowe dla okresu w jakim budynek został wybudowany, jest to kamienny cokół wokół budynku, boniowanie dolnej części ścian, pozioma opaska utworzona z jednej warstwy cegieł wysuniętych 5 cm poza lico ściany oraz prosty gzyms podokapowy.</p>
<p>W budynku obecnie mieści się siedziba władz miasta i gminy.</p>
Ruiny młyna wodnego<p>Szumiący Młyn (niem. Rauschmühle)</p>
<p>W dokumencie z 1315 roku, będącym rozstrzygnięciem sporu pomiedzy Zakonem Cysterek z Pełczyc, a rajcami pełczyckimi o własność młyna wsponiano o nim po raz pierwszy. W dokumencie tym zdecydowano o pozostawieniu młyna w rękach zakonu. Kolejna wzmianka o młynie pochodzi, aż z początku XIX wieku w którym młyn opisany jest jako własność majątku domenalnego w Żydowie.</p>
<p>Dziś po młynie pozostało niewiele śladów, ale schodząc kilkadziesiąt metrów z leśnej drogi w las można rozpoznać zarys niegdysiejszego stawu młyńskiego i wąski betonowy budynek. Analizując przepływ leśnych strumieni, wzajemne położenie obu obiektów i budowę betonowej konstrukcji można dostrzec z jakim zmyślnym systemem młyńskim mamy doczynienia. Tuż przy naszym betonowym obiekcie spotykają się dwa strumienie. Pierwszy z nich ma swoje źródło kilkaset metrów dalej, drugi zaledwie dwieście metrów dalej jest obficie zasilany dużym źródliskiem w którego bezpośrednim sąsiedztwie po wielkim nasypie przejechał w roku 1898 pierwszy pociąg z Barlinka w kierunku wschodnim - a dziś przebiega jedna z rowerowych tras Pomorza Zachodniego. Oba strumienie zostały spiętrzone tamą w sztucznie obwałowanym od strony zachodniej rezerwuarze . Szczyt naszego "murowanego obiektu budowlanego wykończonego technologią mokrą - lekką" znajduje się na poziomie korony obwałowania, a jego podstawa oddalona jest o kilka metrów od podstawy obwałowania. Nasz obiekt to wysoka na jakieś 4 metry studnia betonowa z otworem - dyszą, umiejscowioną u podstawy od strony przeciwległej do rezerwuaru. Od korony rezerwuaru biegł krótki akwedukt do szczytu naszej studni w której gromadzona była woda. Słup wody osiągał około 3 metrów wysokości co zwiększało ciśnienie hydrostatyczne o 0.3 atmosfery. Spiętrzenie wody w słupie powodowało wzrost ciśnienia z jakim woda wydostawała się na zewnątrz napędzając podsiębiernie młyńskie koło wodne. Ten mały - możnaby nazwać nawet kieszonkowy system młyński - jest dowodem wysokiego kunsztu młynarskiego.</p>
<p>opracowane na podstawie m.in.:</p>
<p>"Barlinek. Na szlaku młynów" Błażej Skaziński, Grzegorz Przybylski Wydawnictwo ZAPOL Barlinek 2014</p>
<p>tkrb</p>
Rzeźba Choszcza<p>Wykonana z drewna postać wojownika trzyma w ręku miecz i tarczę, na niej znajduje się herb miasta. Choszcz jest legendarnym założycielem miasta. Pierwotna rzeźba została wykonana w 1984 roku przez Zbigniewa Tracza z Bierzwnika i była obecna w krajobrazie Choszczna do 2018 roku kiedy to została usunięta z powodu złego stanu technicznego. Kolejne wcielenie Choszcza stanęło przed dworcem PKP w październiku 2021 roku. Autorem rzeźby jest Stefan Szymoniak, snycerz pochodzący z Tuczna.</p>
<p>Rzeźba Choszcza nawiązuje do legendy o Choszczu i lipie siedmiu braci. Poniżej tekst legendy, zaczerpnięty z portalu <a href="http://www.choszczno.pl/">www.choszczno.pl</a>.</p>
<p>"Wydało się Lutkowi, że za daleko zapuścił się w knieję. Było tutaj ciemno i strasznie. Czy uda się odnaleźć drogę do domu? Dlaczego konie tak nerwowo parskają? Napotykał przed sobą coraz większy gąszcz leśny, przedzieranie się sprawiało mu coraz więcej trudności. Postanowił zatrzymać się w miejscu, gdzie stał duży kamień. Rozpalił ognisko i zamierzał odpocząć. Ogrzewał zziębnięte dłonie i spożywał resztki jedzenia, które zabrał ze sobą na polowanie. Ogień migotał wesoło u stóp głazu, a młodzieńca powoli ogarniała senność. Zdawał on sobie jednak sprawę, że będzie musiał ruszać w dalszą drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Uwagę Lutka znowu zwróciło parskanie konia. Po chwili z ciemnego gąszczu wyłonił się mężczyzna wysokiego wzrostu. Jego długie zmierzwione włosy wystawały spod hełmu. Ubranie stanowiła skóra spięta srebrnymi rzemieniami. Pomimo zimna nogi miał gołe, a na nich sandały sznurowane wysoko. Do nóg przybysza łasiły się liczne zwierzęta, między innymi łanie, borsuki i lisy.</p>
<p style="text-align: justify;">Lutek zamarł ze strachu. Nie potrafił wydusić z siebie jednego choćby słowa. Nawet koń przestał parskać. Tymczasem nieznajomy, gdy znalazł się blisko ogniska, przemówił:</p>
<p style="text-align: justify;">- Nie obawiaj się. Chociaż jesteś daleko od swoich, nie spotka tutaj ciebie żadna krzywda. Zawędrowałeś do mojego państwa, które jest tak duże, że wzrokiem trudno ogarnąć. Jestem Choszcz, a mój gród znajduje się niedaleko.</p>
<p style="text-align: justify;">- A ja Panie jestem Lutko, syn Dobiegniewa. Wybrałem się na polowanie, ale nie dość, że nie upolowałem żadnego zwierza, to w dodatku zgubiłem drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Po tych słowach Choszcz podszedł bliżej do młodzieńca, uścisnął jego dłoń i usiadł przy ognisku. Z torby, która dźwigał na plecach wyjął chleb i podzielił się z Lutkiem, a następnie zaprosił go swojego grodu, gdzie będzie mógł spocząć zanim wyruszy w drogę powrotną. Podczas drogi do grodu zastanawiał się Lutek, dlaczego spotkało go tak życzliwe przyjęcie ze strony nieznajomego, skoro naruszył granice posiadłości jego ludu. Wyjechali na wzgórze, z którego widać było całą okolicę. Pomiędzy jeziorami i mokradłami wznosiły się wysoko mury drewnianego grodu. Wokół murów usypane były podwójne wały ziemne, miedzy którymi biegła fosa. Słońce już zachodziło i podróżni musieli się pospieszyć. Po drewnianym moście przerzuconym przez rzekę dostali się do wnętrza grodu. Na dziedzińcu zsiedli z koni, a służebni przywołani przez nieznajomego podbiegli, aby odprowadzić zwierzęta do stajni.</p>
<p style="text-align: center;">*</p>
<p style="text-align: justify;">W ciemnej izbie płonął ogień. Przy stole siedział na dużym stołku Choszcz, obok jego żona i córki. W kącie izby dziewczęta tkały materiał, chłopcy w tym czasie podkładali drwa do ognia. Gdy podano jedzenie i wino, książę zwrócił się do Lutka, aby wysłuchał jego opowieści, z której dowie się rzeczy mu dotąd nieznanych.</p>
<p style="text-align: justify;">- Jesteś młodzieńcze w grodzie, który od mojego imienia poddani moi Choszcznem nazywają, ale dawniejsi przodkowie posiadali więcej osad. Wieleci, czy jak nazywają nas "Pomorzanie" przybyli w te okolice znad wielkiego oceanu. Na czele wędrujących z północy na południe kroczył wiekowy starzec i mędrzec Wszemir. Za nim jego synowie i inne rody. Na przodzie każdego z rodów niesiono znaki rodowe: węże, ptaki oraz broń. W czasie wędrówki Wszesimir wskazywał swoim synom miejsca, w których mieli osiąść ze swoimi rodzinami. Wszędzie, gdzie ich wysyłał powstawały osady.</p>
<p style="text-align: justify;">Okolica była urodzajna. Liczne lasy, rzeki i jeziora mogły zapewnić pożywienie na długi czas. Zimy były ostre, śniegi zasypywały okolice grubą warstwą i wtedy żaden wróg nie mógł im zagrozić.</p>
<p style="text-align: justify;">Przez długi czas walczyli z naturą. Karczowali puszczę, wypalali chaszcze, osuszali podmokłe tereny i zakładali pola. Na polach budowali wioski, a w trudno dostępnych miejscach - grody. W kierunku zachodzącego słońca Wszesimir wysłał dwóch najstarszych: Myślibora i Lipiana. Na północ powędrowali: Świętopełek i Reczko. Kolejni trzej bracia przybyli z Wszemirem nad jeziora Klukom i Sowno. Wszyscy oni: Świętobór, Radomir i Dobiegniew założyli swoje grody. Najdłużej mędrzec trzymał u swojego boku Dobiegniewa, ojca twego, ale w końcu i jemu pozwolił, żeby założył własne gniazdo.</p>
<p style="text-align: justify;">Teraz Lutko przypomniał sobie, że matka opowiadała mu o rodzie ojca, który zginął w młodym wieku. Wspomniała jednak o tym, że Dobiegniew poległ w bitwie ze swoimi braćmi. W młodzieńcu odezwały się więzy krwi i zawrzała ciekawość. Tymczasem Choszcz kontynuował opowieść:</p>
<p style="text-align: justify;"><br /> - Wszesimir zamieszkał w chacie na wysokiej górze, nad jeziorem Klukom. Zanim zezwolił swoim synom założyć własne osiedla, zebrał ich niedaleko wzgórza, w pobliżu wioski i kazał, aby każdy z nich w jednym miejscu świętą lipę. Drzewo miało symbolizować, że pochodzą z jednego rodu. Z biegiem czasu drzewa urosły, a rosnąc obok siebie wyglądały jakby wyrastały z jednego pnia. Odtąd też drzewa i miejsce nazwano Lipą siedmiu braci albo Siedmioma bratnimi lipami. Każdy z braci wzniósł wielki gród obronny, który otrzymał nazwę od imienia swojego założyciela. Dopóki żył Wszemir- pomiędzy braćmi panowała zgoda. Obchodzono wspólnie uroczystości plemienne i wszyscy tworzyli jedno państwo rządzone przez mądrego starca. W czasie takich uroczystości zasiadano pod lipami mi bawiono się przez kilka dni. Wtedy też mędrzec wskazywał na drzewa i upominał synów, że gdy jego zabraknie będą musieli być jako te lipy - zawsze razem. Wtedy będą silni. Jeżeli każdy stawał będzie osobno - zginą. Wróżba mówiła, że oni i ich potomkowie będą bezpieczni tak długo, jak długo będą rosły te lipy. Bracia wysłuchali rad ojca, ale po jego śmierci doszło między nimi do swarów i podzielili się krajem. Myślibor pokonał Dobiegniewa, twego ojca. Dobiegniew zebrał wojów i ruszył na Myślibórz.</p>
<p style="text-align: justify;">Zginął w tej wyprawie a przyczyną jego zguby była kobieta, którą pokochali obaj bracia. Wzajemne waśnie wykorzystali też sąsiedzi i zaczęli podbijać ziemie Pomorzan. Wojownicze plemię Dragowita, mające swoje siedziby za Drawą, w kilku najazdach zniszczyło grody w Reczu, Raduniu i Zamęcinie. Na południu zagrażali polanie. Wpierw pokonali Świetopełka, a potem Świętobora, mego ojca. Zniszczono wówczas nasz gród oraz chram boga Sława. Wówczas to przyszło dopiero opamiętanie. Przypomnieliśmy sobie o lipach. Gdy powrócił nasz ojciec z wojami przenieśliśmy swoje siedziby nad jeziora Klukom i Sowno, gdzie postanowiliśmy zbudować nowy gród, niedaleko drzewa.</p>
<p style="text-align: justify;">Razem z ojcem wybraliśmy miejsce na stoku wzgórza, pomiędzy jeziorami i mokradłami. Miejsce osłonięte, bezpieczne, lecz wymagające długich prac, aby można było się osiedlić. Świętobór zdążył przed śmiercią umocnić drogę drewnianymi balami. Potem ja musiałem dokończyć dzieła. Przez kilka lat trwały prace przy wznoszeniu grodziska. Usypywano wał z ziemi i kamieni. Kopano fosę, budowano palisady, bramę i chaty. Wzniosłem gród i chronię drzewo. Chciałbym aby zapanowała zgoda wśród wszystkich potomków Wszemira. Dlatego też Ciebie tutaj zaprosiłem. Chcę żyć z krewnymi i sąsiadami w przyjaźni. Cieszę się, że las sprowadził w moje okolice potomka Dobiegniewa. Mam nadzieję, że razem będziemy chronić lipę".</p>
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Stare Miasto<p>Historia Choszczna sięga XIII wieku. W roku 1284 r. miasto otrzymało przywilej lokacyjny. Pod koniec XIII w. miasto miało powierzchnię 24 ha. Rozplanowane było w układzie równoleżnikowym. Miało kształt półowalu. Podzielone Było na cztery kwartały z placem rynkowym w centralnym punkcie. W XIV i XV wieku miasto przeżywało rozkwit gospodarczy i polityczny. Wówczas zabudowę miasta tworzyły: czworoboczny rynek, plan czterech ulic głównych i poprzecznych oraz system fortyfikacji. Na rynku znajdował się kościół parafialny z cmentarzem, ratusz, dom handlowy, kramy i jatki. System obronny miasta tworzyły mury kamienno-ceglane, 36 czatowni, 5 baszt obronnych i 3 bramy: Wysoka, Młyńska i Kamienna.</p>
<p>Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) miasto uległo znacznemu zniszczeniu. Z dawnej zabudowy zostały tylko obwarowania miejskie. Odbudowując miasto po wojnie rozgęszczono jego zabudowę i wybrukowano główne ulice. Pod koniec XVIII wieku powstały pompy uliczne. Do XIX wieku zabudowa miejska lokalizowana była w obrębie murów i przedmieść przed bramami miejskimi. W latach 20-30-tych XX wieku powstała zabudowa ulic wytyczonych na południe od starego miasta.</p>
<p>Kiedy w lutym 1945 roku Choszczno zostało zdobyte przez wojska radzieckie zniszczeniu uległo 1345 budynków - ponad 80% zabudowy. Najbardziej ucierpiało stare miasto. Żmudna odbudowa miasta trwała do lat 60-tych. Z przedwojennej architektury zachowało się zaledwie kilka obiektów, to m.in. kościół farny, barbakan, połowa wieży ciśnień, dworzec, resztki muru miejskiego. W 1984 roku Choszczno obchodziło 700-lecie założenia miasta. Teren starego miasta jest wpisany do rejestru zabytków.</p>
<p> </p>
<p> </p>
Tor rowerowy Choszczno<p>Tor rowerowy w Choszcznie to raj dla miłośników jazdy i akrobacji na rowerze. Tor składa się z elementów skateparku takich jak: Curved Wallride, Pumptrack, Northshore, Kicker x4, Jump+Box, Kładka, Wallride, Rollin. Dostępny jest przez cały rok.</p>
Wieża ciśnień<p>Wodociągowa wieża ciśnień w Choszcznie została wzniesiona w 1903 roku. W czasie II wojny światowej wieża została niemal całkowicie zniszczona. Uratował się tylko murowany trzon wieży. W latach pięćdziesiątych XX wieku wieżę odbudowano. Do odbudowy wieży wykorzystano beton i żelbeton. W rezultacie utworzyło to kontrastowe połączenie z oryginalnym trzonem wieży. Zmieniono też pierwotny, urokliwy kształt wieży. Obecnie wieża pełni funkcje użytkowe, w jej wnętrzu znajduje się apteka. Na potrzeby apteki na parterze wieży dobudowano dodatkowe pomieszczenie przeznaczone na zaplecze.</p>
<p>Wieża ma wysokość 32 m, do 13 m sięga oryginalny trzon wieży. Niedawno elewacja wieży została odświeżona. Wieża jest ciekawym obiektem, warto ją zobaczyć zwiedzając Choszczno. Można ją oglądać z zewnątrz.</p>
Wieża obserwacyjna<p>Wieża widokowa znajduje się na ścieżce edukacyjnej ,,Lasy Studnickie" na terenie Nadleśnictwa Drawsko. Wieża została odremontowana w 2014 r., ponieważ jej stan techniczny zagrażał bezpieczeństwu. Po remoncie, obok odnowionej konstrukcji, zostały postawione nowe tablice informacyjne, przycięto również drzewa, które zasłaniały widok na zalewy i osiedlone tam ptactwo. Obok wieży jest przygotowana infrastruktura turystyczna, znajduje się parking dla samochodów i poprawiono stan dróg dojazdowych. Wysokość wieży wynosi 7 m.</p>
Willa przy ul. Niedziałkowskiego<p>Budynek został wzniesiony po 1910 roku, w stylu wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.</p>
<p>Po II wojnie światowej budynek był siedzibą różnych urzędów, aż do lat 80-tych XX wieku, kiedy został przekazany szpitalowi. Początkowo w budynku mieściła się administracja szpitala, a w 1995 roku został przeznaczony na oddział rehabilitacji.</p>
<p>Bryła budynku jest nieregularna, asymetryczna i silnie rozczłonkowana. Jest to budynek parterowy z użytkowym poddaszem. W elewacji frontowej i tylnej posiada szeroki ryzalit, a w elewacji północnej znajduje się ryzalit wąski. Korpus główny oraz frontowy i tylny ryzalit nakryte są osobnymi wysokimi dachami mansardowymi, wieńczącymi naczółkowe szczyty fasady oraz elewacji tylnej i południowej bocznej. Wąski ryzalit elewacji północnej zwieńczony jest wystawką oddzieloną daszkiem od niższej kondygnacji oraz nakrytą niewysokim dachem trójspadowym. Elewacje budynku są asymetryczne, pokryte tynkiem fakturowym. Wejście do budynku usytuowane asymetrycznie po południowej stronie frontowego ryzalitu. Willa posiada bogaty detal architektoniczny, jest zdobiona ornamentami o motywach roślinnych. Okna zdobione są gzymsami i motywami rozet. W elewacji tylnej cztery okna parteru zwieńczone są wspólnym naczółkiem w kształcie „wolego oka”, w którego polu znajduje się owalna tarcza w kształcie litery „K” obramiona rogami obfitości i ornamentami o motywach roślinnych.</p>
<p>Wewnątrz budynku na uwagę zasługują reprezentacyjne schody, zdobione bogatą snycerką, które zachowały się w bardzo dobrym stanie.</p>
<p>Budynek ogólnodostępny.</p>
Wypożyczalnia "Turystyka dla smyka"<p>Turystyka dla smyka to wyjątkowe miejsce, to przestrzeń dla rodziców i ich pociech. Celem nadrzędnym mojej działalności jest zapewnienie wszystkiego, co niezbędne, by jako rodzic nie trzeba było rezygnować z biegania, roweru, wędrówek po górach czy turystycznych wojaży, ale pokazać także radość z nich płynącą także dzieciom.</p>
<p>Wypożyczalnia, którą prowadzę sprawi, że zniknie problem z zamartwianiem się o sprzęt, który ułatwia aktywne spędzanie czasu w rodzinnym gronie. Nie trzeba już kupować przyczepki, czy nosidła, które czasem przydają się kilka dni w roku, wiążą się z ogromnym kosztem i brakiem miejsca na jego przechowywanie. Do wypożyczenia oferuję przyczepki rowerowe wraz z akcesoriami, foteliki rowerowe, nosidełka turystyczne, deski SUP, namioty, łóżeczka turystyczne, foteliki samochodowe itp. W ofercie znajdziecie produkty najlepszych marek takich jak Thule, Croozer, Weehoo, Burley, Qeridoo, Deuter, Bobike, LitlleLife, Ortlieb, Giro i wiele innych.</p>
<p>Bezpieczeństwo dzieci i komfort użytkowania to priorytet, dlatego przed udostępnieniem sprzętu osobiście go testuję wraz z moimi dziećmi, by móc Wam służyć własnym doświadczeniem i pomóc wybrać najlepszą opcję.</p>
<p>Turystyka dla smyka to także sklep, w którym istnieje możliwość testowania sprzętu przed zakupem. Dlatego też możecie mieć pewność, ze nie kupicie kota w worku, ale dokonacie świadomego wyboru.</p>
Zabytkowy budynek kąpieliska miejskiego<p>Na przełomie XIX i XX wieku Barlinek leżący nad pięknym jeziorem Barlineckim stał się popularnym kurortem w tym regionie. W samym Barlinku i okolicach powstawały wtedy liczne hotele, pensjonaty i restauracje. Rosnąca popularność Barlinka jako kurortu sprawiła, że w 1927 roku wybudowano przy ulicy Sportowej kąpielisko miejskie. Charakterystycznym obiektem, który wtedy powstał był budynek kąpieliska zbudowany w stylu alpejskim. Obiekty budowane w tym stylu były rzadko spotykane na Pomorzu i w Nowej Marchii. W budynku kąpieliska znajdowały się pawilony kąpieliskowe oraz przebieralnie. <br /> Budynek kąpieliska przetrwał do naszych czasów. Obecnie mieści się tutaj Pensjonat Pod Sosnami. Przy kompleksie znajduje się też molo. </p>
<p>Teren kąpieliska i zabytkowego budynku są dostępne. </p>
<p> </p>
Zespół senatoryjno-szpitalny<p style="text-align:justify;">Zespól szpitalny nad jeziorem Kańsko powstał na początku XX wieku. Od otwarcia w 1906 roku pełnił funkcję ośrodka rehabilitacji i rekonwalescencji dla pacjentów z terenu Pomorza oraz Meklemburgii.</p>
<p style="text-align:justify;">Właścicielem ośrodka była Landesversiche Rungsanstalt (Krajowa Instytucja Ubezpieczeń Społecznych) z siedzibą w Szczecinie. Wybór lokalizacji powodowany był wybitnymi właściwościami klimatycznymi miejsca. W czasie obu wojen placówka pełniła funkcję szpitala wojskowego. Po drugiej wojnie światowej ośrodek został przejęty przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie przez jego spadkobiercę Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, w którego dyspozycji pozostaje do dzisiaj. Obecnie placówka specjalizuje się w rehabilitacji kardiologicznej, ortopedycznej i neurologicznej.</p>
<p style="text-align:justify;">Główny budynek ośrodka zaprojektowany został na planie zbliżonym do prostokąta. Ceglany obiekt ma dwie kondygnacje o wysokim stanie, użytkowe poddasze i wysokie podpiwniczenie. Towarzyszą mu budowle pomocnicze: budynek administracyjny, dawna stajnia, magazyn, stolarnia, prosektorium, pompownie. Większość zabudowań jest datowana na 1905 rok. Całość 2,4 hektarowego założenia otacza malowniczy park.</p>
Zespół Szpitalny<p>Zespół szpitalny został wybudowany w latach 1904-1935. Tworzą go budynki: budynek główny, dawna pralnia, wieża ciśnień, przychodnia dziecięca, dział techniczny, oddział wewnętrzny. Budynki w większości prezentują styl secesyjny, ale także formy wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.</p>
<p>Budowę szpitala rozpoczęto w 1904 roku, a 3.11.1905 roku nastąpiło jego uroczyste otwarcie. Projektantem budowy był radca budowlany Mettke. Prowadzeniem placówki zajmował się zakon joannitów. Początkowo szpital liczył 30 łóżek. W 1912 roku wzniesiono nowy budynek z przeznaczeniem dla zakaźnie chorych. W latach 1929-1931 szpital rozbudowano, wówczas dobudowano skrzydło, w którym mieścił się blok operacyjny. Po II wojnie światowej na potrzeby szpitala zaadaptowano budynek urzędu skarbowego z 1935 roku i domy mieszkalne oraz wzniesiono nowe budynki.</p>
<p>Teren szpitala porośnięty jest drzewami: dębami, bukami, kasztanowcami, świerkami. Jest to teren odznaczający się dużymi walorami krajobrazowymi dzięki zieleni, zróżnicowanej rzeźbie i widokowi na jezioro.</p>
<p>Obiekt ogólnodostępny.</p>