Most Europejski Siekierki – Neurüdnitz<p style="text-align: justify; line-height: 150%;">Mosty składają się z przeprawy pieszo – rowerowej oraz punktu widokowego. Całość liczy około 700 metrów. Miejsce to jest bardzo ciekawą pamiątką historyczną, a teraz też świetną atrakcją turystyczną regionu łączącą Polskę i Niemcy. Obiekt jest wspaniałym punktem otwierającym imponujący widok na rozlewiska Odry oraz początkiem rowerowej Trasy Pojezierzy Zachodnich. Budowla powstała w XIX wieku jako most kolejowy, a podczas II wojny światowej została wysadzona. Później most odbudowano, ale przez dziesiątki lat nie był eksploatowany. W 2021 r. zakończono jego przebudowę na odcinku po polskiej stronie. Natomiast 25 czerwca 2022 r. otwarta została niemiecka częśc mostu. Tym samym przejazd rowerem przez Odrę i granicę jest już w możliwy. Na moście powstała ścieżka pieszo-rowerowa, miejsce odpoczynku dla turystów i zadaszona platforma widokowa, a wszystko znajduje się w malowniczej scenerii zachodniopomorskiej przyrody. Most w Siekierkach zlokalizowany jest bowiem na terenie parku krajobrazowego.</p>
Skansen kolejowy w Lubianie<p>Prywatny skansen kolejowy utworzony przez Pana Ryszarda Kwiecińskiego. </p>
Wieża widokowa w Ińsku<p>Wieża widokowa w Ińsku powstała w 2019 roku. To stalowa, ażurowa konstrukcja. Ma osiem tarasów (pięter), z których można podziwiać piękne widoki. Aby wejść na sam szczyt trzeba pokonać 160 schodów albo skorzystać z windy. Wieczorem wieża jest podświetlana, co stanowi dodatkową atrakcję. Wstęp na nią jest bezpłatny.</p>
Biuro Informacji Turystycznej w Moryniu<p>W Biurze Informacji Turystycznej można pozyskać szczegółowe informacje dotyczące Morynia i regionu odnośnie atrakcji turystycznych, organizowanych imprez kulturalnych i sportowych, możliwości noclegowych, gastronomicznych itp. Dostępne są w sprzedaży różnorodne wydawnictwa związane z regionem, mapy, gadżety.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim i angielskim.</p>
BOK Muzeum Regionalne w Barlinku<p>Muzeum Regionalne w Barlinku mieści się w tzw. Domu Gutenberga. Budynek ten został zbudowany w połowie XIX wieku i dawniej mieściła się w nim drukarnia i księgarnia. W głównej fasadzie od strony ulicy Niepodległości znajduje się popiersie twórcy druku Jana Gutenberga. Muzeum początkowo od 1961 roku funkcjonowało jako Izba Pamiątek. Swoje zbiory udostępnił w niej publiczności Czesław Paśnik, miejscowy kolekcjoner. Z czasem Izba przekształciła się w Muzeum. Obecnie jest to jednostka miejska, działająca w strukturach Barlineckiego Domu Kultury. Muzeum posiada zbiory historyczne, archeologiczne, etnograficzne oraz biograficzne. Obecne w muzeum można oglądać cztery wystawy stałe:</p>
<p>- biograficzną - poświęconą życiu i rodzinie najsłynniejszego mieszkańca Barlinka Emanuela Laskera, szachowego mistrza świata (zdjęcia, kopie aktów urodzenia, książki, artykuły);</p>
<p>- historyczną - ukazującą historię miasta głównie w XIX i XX wieku (mapy, starodruki, akty erekcyjne budowli, diorama dworca kolejowego, ekspozycja poświęcona znanej restauracji Waldschenke);</p>
<p>- archeologiczną - przedstawiającą dawne narzędzia od neolitu po epokę żelaza;</p>
<p>- etnograficzną - przedstawiającą życie i zwyczaje dawnych mieszkańców Barlinka i okolic (sprzęty gospodarstwa domowego, warsztat szewski, zakład krawiecki, kącik pralniczy).</p>
<p>Poza wystawami muzeum organizuje też lekcje muzealne dla dzieci i młodzieży.</p>
<p>Muzeum Regionalne w Barlinku ma swoją filię w Dziedzicach. Mieści się tam Muzeum Wojskowości, Szkolnictwa i Wsi. </p>
Budynek przy ul. Armii Polskiej 18<p>Budynek powstał końcem XIX wieku o czym świadczyć może jedna z dat (1896 r.) umieszczonych na ścianie ganku, a także cechy konstrukcyjne i stylowe budynku, m.in. historyzujący wystrój fasady, typowy dla budynków z przełomu XIX i XX wieku.</p>
<p>Budynek został wzniesiony w roku 1896 i od początku pełnił funkcje mieszkalno-usługowe. Prawdopodobnie na parterze mieścił się sklep lub winiarnia. Z dokumentów źródłowych wynika, że w latach 20. XX wieku w kamienicy mieszkała Erika Dierenfield, o czym świadczyć mogą również inicjały nazwiska na elewacji ganku. Po 1945 do końca lat 80. w budynku mieściła się szkoła, następnie był siedzibą kuratorium oświaty, a w latach 90. przeszedł w ręce prywatnego właściciela.</p>
<p>Jest to budynek dwubryłowy, korpus w formie leżącego prostopadłościanu i ganek w formie stojącego prostopadłościanu, przykryty płaskim dachem. Elewacje budynku opracowane są w sposób dekoracyjny, z równorzędnym potraktowaniem wszystkich ścian. Elewacja frontowa, pięcioosiowa, z jednoosiowym wykuszem wspartym na wolutowych konsolach, z bogatą dekoracją plastyczną o motywach roślinnych, antropomorficznych (maszkarony) i ornamentem łuskowym. Pod płytą wykusza znajduje się sztukateria w postaci kolistej rozety. Narożniki ścian są ujęte boniowaniem i licowane cegłą, dolna część w formie pseudobalustrady z pilastrami, gzymsem i motywem girland, całość zwieńczona tympanonem. Elewacja poza bogatym detalem architektonicznym charakteryzuje się zróżnicowaną fakturą i kolorystyką. Elewacja zachodnia jest zaakcentowana trzyosiowym gankiem. Jest w całości ceglana o starannym wątku wiązania krzyżowego i spoinowana, z kolorystycznym układem cegieł – kompozycja żółto-czerwona.</p>
<p>We wnętrzu nie zachowało się historyczne wyposażenie. Obiekt dostępny z zewnątrz.</p>
Buk pospolity<p>Buk pospolity został objęty ochroną jako pomnik przyrody Rozporządzeniem nr 2/99 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 marca 1999 roku. Obwód pnia tego okazu wynosi 545 cm. Drzewo osiąga wysokość 35 m.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Barlinku<p>W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej i kulturalnej gminy i miasta Barlinek, powiatu myśliborskiego oraz okolicznych miejscowości. Można nabyć tutaj mapy, przewodniki oraz książki związane z regionem, a także można uzyskać pomoc w kontakcie z pilotem i przewodnikami turystycznymi.</p>
<p><br /> Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Trzcińsku-Zdroju
Centrum Informacji Turystycznej w Złocieńcu<p>Centrum Informacji Turystycznej jest prowadzone przez Referat Strategii, Rozwoju Gospodarczego i Promocji Gminy Urzędu Miejskiego w Złocieńcu. Obsługuje turystów krajowych i zagranicznych oraz udziela informacji o ofercie turystycznej i promocyjnej miasta i gminy wszystkim zainteresowanym. CIT prowadzi także sprzedaż materiałów promocyjnych i pamiątek ze Złocieńca, takich jak: koszulki, pocztówki, długopisy, maskotki, kalendarze, kubki, itp. Pracownicy Informacji Turystycznej w Złocieńcu udzielą pomocy w zakresie informacji dotyczącej: bazy turystycznej i wypoczynkowej, bazy gastronomicznej, infrastruktury turystycznej, wypożyczalni rowerów, wypożyczalni sprzętu wodnego, ciekawych miejsc na terenie miasta i gminy, imprez turystycznych, sportowych i kulturalnych. W biurze informacji turystycznej można kupić mapy regionu, przewodniki turystyczne oraz książki związane z historią Złocieńca. Można tam także otrzymać materiały nieodpłatne, m.in. plan miasta, wykaz bazy noclegowej, ulotki i foldery usługodawców branży turystycznej i gastronomicznej.</p>
<p>Informacje udzielane są w języku polskim oraz angielskim.</p>
Choszczeńska Aleja Gwiazd<p>Aleja Gwiazd Kolarstwa Polskiego została otwarta w czerwcu 2002. Pomysł zainicjowali w 2000 roku Zbigniew Strużyński i Jan Szymkiewicz, a decyzję o jego realizacji podjął Jan Kiela, ówczesny burmistrz Choszczna. Pomnik odsłonięto przy okazji XXVIII ogólnopolskiego kryterium kolarskiego o memoriał red. Zygmunta Weissa. Znajdują się na niej odciski dłoni wielu sławnych i uznanych kolarzy, m.in.: Janusza Kierzkowskiego, Ryszarda Szurkowskiego, Stanisława Szozdy, Janusza Kowalskiego, Mariana Więckowskiego,Stanisława Królaka, Lecha Piaseckiego, Czesława Langa i Zenona Jaskuły oraz symboliczna tablica z pękniętą dłonią nieżyjącego już Joachima Halupczoka. Nad całością widnieje tablica poświęcona patronowi kolarskiego memoriału, red. Zygmuntowi Weissowi.</p>
<p>Aleja Gwiazd Kolarstwa ma bardzo ciekawy kształt, ponieważ... nie jest aleją. Jest zbudowana jako swoista ściana pamięci. To wysoki mur, na którym znajduje się tablica pamiątkowa i odbite dłonie. Po jednej stronie góra zwieńczona jest herbem Choszczna. Pozostałe prawie 30 pustych miejsc czekają na wypełnienie wybitnymi, kolarskimi dłońmi.</p>
<p>Autorem projektu alei jest pan Dariusz Łącki z Choszczna, a autorem podobizny Zygmunta Weissa jest choszczeński rzeźbiarz, pan Zygmunt Sitko.</p>
<p>Aleja powstała, ponieważ w Choszcznie odbywały się w od lat 70-tych wyścigi kolarskie, a jako że stawały się coraz bardziej popularne, przyjeżdżali na nie coraz częściej znamienici kolarze.</p>
Dąb bezszypułkowy<p>Dąb bezszypułkowy w Rościnie to pomnik przyrody o obwodzie 520 cm i wysokości 27 m.</p>
Dawny dom zdrojowy<p>Dawny zespół uzdrowiskowy znajduje się po wschodniej stronie układu staromiejskiego, zaraz poza obwarowaniami miejskimi. We wschodniej części znajdują się zabudowania, zaś w zachodniej części odnajdziemy przylegający do domu zdrojowego park krajobrazowy. Dawny dom zdrojowy został założony na przełomie XIX i XX wieku jako zakład leczniczo-kąpielowy, wykorzystujące złoża borowinowe.</p>
<p>W skład pierwotnej zabudowy uzdrowiskowej wchodziły: dom zdrojowy, kotłownia, kuchnia i sala gimnastyczna. Skład współczesnej zabudowy wchodzą pralnia, prasowalnia, świetlica, garaż, archiwum, kaplica i portiernia.</p>
<p>Głównym budynkiem jest obiekt umieszczony w centralnej części założenia. Dom zdrojowy ma powierzchnie 745 metrów kwadratowych. Obiekt został wzniesiony z cegły na fundamentach z kamienia łamanego, w kształcie podkowy. Wzdłuż wschodniej ścinany domu zdrojowego były ułożone tory, po których transportowano borowinę. W obiekcie nie zachowała się historyczna stolarka okienna i drzwiowa.</p>
<p>Zabytkowa kotłownia znajduje się po wschodniej stronie domu zdrojowego. Obiekt został wzniesiony z cegły, przy północno-zachodnim narożniku znajduje się wolno stojący komin. Powierzchnie zabudowy to 120 metrów kwadratowych. Kuchnia z salą gimnastyczną także ulokowane są po wschodniej stronie głównego budynku. Obiekt wzniesiony z cegły ma powierzchnię 115 metrów kwadratowych. Nie zachowała się stolarka okienna i drzwiowa. Na poddaszu kuchni zachowały się dwa metalowe kotły, które w przeszłości służyły do podgrzewania borowiny.</p>
<p>Zespół był budowany w latach 1898 - 1907, ale uzdrowisko rozpoczęło swoją działalność już w 1898 roku. Po drugiej wojnie światowej zespół budynków został przejęty przez Skarb Państwa, przez pierwsze trzy lata po wojnie pełnił funkcję uzdrowiska, następnie całe wyposażenie przewieziono do Połczyna Zdroju, a sam dom zmieniono na Wypoczynkowy Ośrodek Akademicki. Pod koniec lat 70. XX wieku, po generalnym remoncie i wzniesieniu współczesnych budynków w dawnym zespole uzdrowiskowym umieszczono dom pomocy społecznej, który mieści się tam do dziś.</p>
<p>Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 2003 roku. </p>
Dawny kościół<p>Pierwszy z dwóch kościołów w Rościnie powstał na przełomie XIII i XIV wieku. Jest to romańska, bezwieżowa, salowa budowla, wykonana na rzucie prostokąta. Podstawowym budulcem jaki wykorzystano do budowy świątyni jest kamień. Detale murarskie zostały wykonane z cegły. W zachodniej ścianie architekt umieścił ostrołukowy, potrójnie schodkowany główny portal wejściowy. Obecnie jest on zamurowany. W ścianie południowej dwa portale: podwójnie i pojedynczo schodkowany. Ten drugi został zamurowany. Do wnętrza kościoła światło wpuszczają trzy pary ostrołukowych okien. Wczesnogotyckie szczyty ozdobione zostały ceglanymi blendami. W drugiej połowie XIX wieku kościół został przebudowany z przeznaczeniem na spichlerz. Po II wojnie światowej był magazynem PGR-u, a później nieużytkowany. Chociaż budowla jest w stanie ruiny warto ją zwiedzić nie tylko ze względu na jej wiek, lecz także możliwość zobaczenia detali konstrukcyjnych na co dzień ukrytych w tego typu świątyniach za licznymi sprzętami. Kościół jest ogólnodostępny, lecz podczas zwiedzania należy zachować szczególną uwagę.</p>
Dawny urząd powiatowy<p> </p>
<div>
<p>Myślibórz otrzymał prawa powiatu w 1816 roku. W związku ze wzrostem liczby urzędników zaistniała potrzeba budowy nowej siedziby. Nowy budynek starostwa powstał na przełomie XIX i XX wieku. Jest to dwukondygnacyjna budowla, z wysokim podpiwniczeniem i użytkowym poddaszem. W fasadzie dominują okna sali obrad rady powiatowej. Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego w Myśliborzu oraz banku, w związku z czym jego zwiedzanie wewnątrz jest ograniczone. Starostwo ma obecnie swoją siedzibę w wybudowanym po II wojnie światowej budynku przy ulicy Spokojnej 22.</p>
</div>
<p> </p>
Deptak w Złocieńcu
Dom Chiński<p>Dom Chiński zawdzięcza swoją nazwę pierwszemu właścicielowi obiektu, który sporą część swojego dorosłego życia spędził na Dalekim Wschodzie. Był on fascynatem i popularyzatorem starochińskiej gry planszowej Go. Po powrocie z wojaży osiadł w mieście swojego dzieciństwa, które nie wyglądało już tak jak je zapamiętał z najmłodszych lat. Utrwalił jeden z nielicznie zachowanych odcinków murów miejskich w nowo wybudowanej siedzibie. Jest on widoczny do dzisiaj od strony ulicy Grodzkiej. Chociaż na pierwszy rzut oka trudno to dostrzec, budowla nawiązuje architekturą do dawnych fortyfikacji. Gdy się przyjrzeć dokładniej nasuwa się skojarzenie z basztą lub bramą w murach miejskich. Najbardziej wyróżniającym się detalem domu jest wykusz, którego zwieńczenie ma być miniaturą dawnej Wielkiej Furty Wodnej. Uwagę zwraca również wykorzystanie kamienia w dolnych partiach budowli. Kamienica stanowi własność prywatną, w związku z czym można ją obejrzeć jedynie z zewnątrz.</p>
<p> </p>
Dom przy ul. 1 Maja 16<p>Willa przy ulicy 1 Maja 13 a została zbudowana w 1905 roku. Jest to jednokondygnacyjny, ceglany dom mieszkalny, z użytkowym poddaszem. Zaprojektowany został na planie prostokąta. Budynek nakrywa dach naczółkowy. Wzrok przykuwa balkon usytuowany nad przeszklonym gankiem oraz lukarna przyozdobiona blendami. Ponadto na uwagę zasługuje nietypowe skierowanie reprezentacyjnej fasady bokiem w stosunku do ulicy. Willa jest własnością prywatną, można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Dom ryglowy przy ul. Wąskiej 9<p>W północnej części miasta odnajdziemy jedyny dom mieszkalny w Moryniu, który został wpisany na listę zabytków. Obiekt znajduje się przy ul. Wąskiej 9, niedaleko kościoła farnego. Budynek został wzniesiony na planie prostokąta o wymiarach 17,9 na 9,45 metrów. Dom jest jednokondygnacyjny, zwieńczony dachem dwuspadowym. Elewacja obiektu jest siedmioosiowa z widoczną konstrukcją ryglową. Pod budynkiem znajduje się tylko jedno pomieszczenie piwniczne.</p>
<p>Budynek został posadowiony na fundamentach z kamienia granitowych, z takich samych wzniesiono mury piwnicy. Ściany obwodowe wypełnione są częściowo gliną przemieszaną z sieczką słomianą i cegłą.</p>
<p>Wnętrze domu zostało rozplanowane w układzie dwutraktowym z sienią przelotową w centralnej części. Wewnątrz budynku odnajdziemy kilka historycznych elementów. Oryginalna jest drewniana stolarka drzwi zewnętrznych oraz stolarka okienna w elewacji frontowej, zachowały się także drewniane schody wewnątrz obiektu.</p>
<p>Obiekt został wpisany na listę zabytków w styczniu 2000 roku. Obecnie budynek jest własnością prywatną. </p>
Drzewko Przyjaźni<p>Drzewko Przyjaźni gmin partnerskich Choszczna. Zasadzone w 2011 roku wspólnie przez gimnazjalistów z Choszczna i młodzież niemiecką z Furstenwalde. Poza Furstenwalde w Niemczech, gminami i miastami partnerskimi Choszczna są:</p>
<p>Biała Spiska - Słowacja,</p>
<p>Olita - Litwa,</p>
<p>Weststellingwerf - Holandia,</p>
<p>Wunsftorf - Niemcy.</p>
<p>Drzewkiem Przyjaźni jest czerwony buk.</p>
<p> </p>
Dwór<p>Od początku istnienia wsi była ona związana z pobliskim Moryniem – z powodu znajdującej się w Przyjezierzu przeprawy promowej. W XIV wieku wieś była własnością Nicolausa von Sacka z Rosnowa, w pierwszej połowie XV wieku Przyjezierze było w rękach rodu von Blocków, a od 1487 roku ponownie majątek należał do rodziny von Sacków. Pod koniec lat 20. XX wieku we wsi mieszkało prawie 300 osób – 163 z nich było związanych z folwarkiem.</p>
<p>Na terenie zabudowań pofolwarcznych odnajdziemy zabytkowy, XVIII-wieczny dwór. Budynek został wzniesiony w barokowo – klasycystycznym stylu z wysuniętym ryzalitem zwieńczonym tympanonem. Obiekt jest jednokondygnacyjny z wysokim strychem, nadającym się do zagospodarowania. Na parterze znajduje się 10 pomieszczeń – w tym sala balowa oraz korytarz z klatką schodową. Na piętrze odnajdziemy dwa pomieszczenia. Obiekt jest całkowicie podpiwniczony. Całkowita powierzchnia dworu to 600 m kw.</p>
<p>Dwór został wzniesiony z czerwonej cegły, na szczycie odnajdziemy mansardowy dach. W XIX wieku obiekt został przebudowany. Budynek jest otoczony parkiem krajobrazowym, który rozciąga się na powierzchni 3 ha. W ogrodzie odnajdziemy ciekawy drzewostan i aleję kasztanową.</p>
<p>Obecnie zabytek wymaga gruntownego remontu, brakuje stolarki okiennej, renowacji domaga się elewacja i dach. Budynek jest w rękach prywatnych, właściciel próbuje sprzedać dworek wraz z otaczającym go parkiem. Budowla została wpisana na listę zabytków w październiku 1957 roku. </p>
Fontanna<p>Myśliborski rynek pełnił w swych dziejach przeróżne role, różne nosił też nazwy. W średniowieczu było to miejsce handlu, ale również sądów i wykonywania wyroków, gdyż zlokalizowany był na nim pręgież. W XVIII w., gdy w mieście stacjonował garnizon wojskowy, rynek pełnił rolę placu ćwiczeń. Po II wojnie światowej ulokowano na nim cmentarz poległych żołnierzy Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego. Zyskał wtedy też nową nazwę - Plac Armii Czerwonej. Nazwa ta pozostała do 1989 r., natomiast groby żołnierzy przeniesiono z niego w 1948 r., gdy powstawał cmentarz wojenny "na wieży". Rynek odzyskał wtedy rolę placu rekreacyjnego, a usiąść można było przy fontannie, prawdopodobnie z przełomu XIX i XX wieku. W połowie lat 60-tych starą fontannę usunięto, a na jej miejsce wstawiono nową, która istnieje do dziś. Rzeźba znajdująca się w okrągłym basenie, w którym w okresie letnim zbiera się woda, tryskająca ze szczytu fontanny jest nowoczsna, trudno więc określić co przedstawia. Niektórzy myśliborzanie nazywają ją "świdrem", inni widzą tam orle skrzydła. W pobliżu fontanny znajdziemy ławeczki, na których można odpocząć, podziwiając przy okazji rosnącą wokół zieleń miejską. Warto również odwiedzić znajdujące się nieopodal lodziarnie, zwłaszcza zlokalizowaną przy (znajdującym się we wschodnim rogu rynku) "dużym samie" PSS Społem - rodzinną lodziarnię "Malinka" z tradycyjnymi lodami w czterech smakach.</p>
Fontanna na Rynku<p>Fontanna znajduje się na środku placu Jana Pawła II. Jest okrągła, a pośrodku znajduje się trzynaście ramion - dysz, z których do środka tryska woda. Środkiem fontanny są skomponowane ze sobą wyrzeźbione owalne kształty.</p>
Fontanna Wielkiego Raka w Moryniu<p>Wielki Rak to fikcyjna postać z ponad 300-letniej legendy miasteczka. Opowiadali ją sobie jeszcze niemieccy mieszkańcy. Historia z nim związana miała wydarzyć się bardzo dawno temu. Na gród w Moryniu mieli napaść najeźdźcy, otoczyć go i czekać, aż z powodu głodu mieszkańcy poddadzą się. Jeden z dzielnych wojów broniących grodu zgłosił się na ochotnika, aby przeprawić się na drugą stronę jeziora i znaleźć pomoc. Nazywał się Rak. Sprytem ominął patrole najeźdźców i znalazł pomoc, jednak w drodze powrotnej <span style="line-height:23.1111106872559px">nieprzyjaciele </span><span style="line-height:1.6">otoczyli go i zabili . Przed śmiercią zdążył jeszcze krzyknąć do oblężonych, że pomoc już nadchodzi. Ugodzony toporem w głowę miał wpaść do jeziora. Podobno od tej pory nocami z jeziora Morzycko wynurza się wielki rak i podpływa w pobliże miasta. Fontanna Wielkiego Raka została odsłonięta na Placu Wolności 20 września 2008. Metalowe zwierzę przedstawione jest na dużym głazie. Obok niego znajduje się herb miasta.</span></p>
Fontanna z figurą Gęsiarki<p>Rzeźbę tę podarowali miastu w 1912 roku dwaj mieszkańcy Barlinka, którzy dorobili się w Niemczech znacznego majątku, zaś autorem jej jest monachijski artysta Knut Ackerman (lub Knut Akberg, jak podają inne źródła). Malowniczy wodotrysk to ulubione miejsce spotkań mieszkańców. Gęsiarka stała się symbolem Barlinka, zaś postać dziewczyny wiązana jest z miejscową legendą o pasterce niesprawiedliwie skazanej na śmierć za rzekome uprawianie czarów. Ocaliły ją gęsi, które nadleciały tuż przed egzekucją i uniosły dziewczę na swych skrzydłach. </p>
Garażownia<p>Wypożyczalnia desek SUP, rowerów oraz audioprzewodników "Garażownia" znajduje się na parkingu obiektu "Willa Moryń", położonego w urokliwej miejscowości Moryń. W swojej ofercie mamy rowery trekkingowe (Kross, Merida), miejskie (BBF) i elektryczne (Lovelec). Zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Oprócz rowerów, wypożyczyć u nas można deski SUP. W ciepłe letnie weekendy zapraszamy na grupowe zajęcia na SUPach. Startujemy w punkcie wypożyczeń desek na plaży miejskiej w Moryniu. To nie koniec naszych atrakcji :) Opracowaliśmy grę miejską dookoła jeziora Morzycko w języku polskim i niemieckim-to idealna rozrywka na rowerową rodzinną wyprawę. W weekendy zapraszamy na rowerowe randki i wypożyczymy koszyki piknikowe. Podglądajcie nasz instagram: garazownia_moryn, tam znajdziecie aktualne informacje.</p>
Geopark “Kraina Lodowca nad Odrą”<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">Geopark “Kraina Lodowca nad Odrą” został oficjalnie otwarty 31 maja 2012 roku. Jego utworzenie było możliwe dzięki wsparciu środków z Unii Europejskiej. Regionalne Biuro Geoparku pełni kilka funkcji. W starym, wyremontowanym kinie działa Biuro Informacji Turystycznej, gdzie można dowiedzieć się więcej na temat okolicznych atrakcji turystycznych. W nowoczesnej sali widowiskowo-konferencyjnej odbywają się spotkania dotyczące m.in. geologii. Stała ekspozycja poświęcona jest ostatniej epoce lodowcowej sprzed 12-15 tysięcy lat. Przedstawia przebieg ostatniego zlodowacenia i jego wpływ na budowę geologiczną i krajobraz okolic Morynia. Stanowi ona wstęp do wędrówek po projektowanych trasach geoturystycznych oraz do poznawania powiązań między budową geologiczną a krajobrazem naturalnym i historyczno-kulturowym środowiskiem życia człowieka. Całość czynna jest od środy do niedzieli w godz. 10.00-14.00. </span></span></span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Jednym z elementów geoparku jest ścieżka pieszo-rowerowa "Promenada Wielkiego Raka". Ścieżka ma długość 650 metrów. Na trasie można spotkać naturalnej wielkości mamucicę Geosię i jej synka Morynka. W środkowej części ścieżki utworzono Aleję Gwiazd Plejstocenu. Znajduje się tam 10 tablic z rysunkami i opisami ssaków, żyjących w okresie ostatniej epoki lodowcowej. Pod każdą tablicą usytuowane są tropy opisywanych zwierząt, czyli wmontowane w ziemię płyty z odlewami naturalnej wielkości. Dodatkowo znajdują się tam modele naturalnej wielkości: konia przewalskiego, niedźwiedzia jaskiniowego i tygrysa szablozębnego.</span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">Kolejną atrakcją geoparku jest Kamienny Ogród “Kamień w naturze, historii i kulturze”. Jest to ekspozycja kilkudziesięciu głazów narzutowych zebranych ze wzgórz morenowych w okolicach Morynia. Każdy z nich jest dokładnie opisany. Ciekawą atrakcją jest piaskownica, w której dzieci mogą znaleźć ślady plejstoceńskich zwierząt. </span></span></span></p>
<p><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: 12px;"><span style="background-color: transparent;">To jednak nie koniec oferty geoparku. Już niedługo mają powstać dwie trasy geoturystyczne: trasa miejska o długości 2 km oraz 25-kilometrowa pętla moryńska, okalająca jezioro Morzycko i biegnąca przez Przyjezierze, Dolsko i Mętno na wzgórza morenowe Karpat Moryńskich i dalej przez Stare i Nowe Objezierze do Morynia. Znajdą się tam geostanowiska prezentujące geologię, rzeźbę terenu, krajobraz historyczny i kulturowy. Docelowo mają się włączyć także gminy Cedynia, Chojna i Trzcińsko-Zdrój. Wtedy obszar geoparku będzie zajmował ok. 400 km</span><span style="background-color: transparent;">2</span><span style="background-color: transparent;"> i będzie miał kolejne cztery trasy geoturystyczne.</span></span></span></p>
Głaz narzutowy<p>Głaz znajduje się w pięknym otoczeniu przyrody, na wybrukowanym podwyższeniu. Znajdują się na nim dwie tablice upamiętniające. Pierwsza, na 25-lecie wyzwolenia Choszczna o następującej treści: "W XXV rocznicę wyzwolenia powiatu choszczeńskiego tym, którzy przywrócili te ziemie Macierzy. Społeczeństwo ziemi choszczeńskiej. Choszczno, luty 1970 rok". Druga upamiętnia 50-lecie powojennego Choszczna: "W 50-lecie powojennego Choszczna - mieszkańcy ziemi choszczeńskiej."</p>
Głaz pamiątkowy "Pionierom Ziemi Myśliborskiej"<p>Głaz upamiętnia osoby zasłużone dla rozwoju Myśliborza w pierwszych latach po zasiedleniu terenu Ziemi Myśliborskiej przez Polaków. Jest to duży kamień czerwonego marmuru, ze ściętą i wypolerowaną stroną frontową, na której umieszczono pamiątkowy napis oraz herb Myśliborza, wypełnione złotą farbą. Odsłonięty został w 50. rocznicę przekazania administracji nad Myśliborzem przez radzieckie władze wojskowe przedstawicielom władz polskich. Polska administracja objęła kontrolę nad miastem i okolicą 23 maja 1945 r., dlatego dzień 23 maja, decyzją Rady Miejskiej z 1995 r., został ustanowiony Dniem Myśliborza. Od tego czasu co roku odbywa się miejskie święto "Dni Myśliborza" (zazwyczaj obchodzone na przełomie maja i czerwca).</p>
Głaz pamiątkowy Jana Pawła II<p>Głaz upamiętniający pontyfikat wielkiego Papieża Polaka, św. Jana Pawła II, został odsłonięty na myśliborskim rynku 11 listopada 2000 r. Napis na marmurowej płycie brzmi: "Janowi Pawłowi II, wielkiemu rodakowi, w roku milenijnym - społeczeństwo Ziemi Myśliborskiej". Było to naturalne miejsce spotkań modlitewnych w dniach żałoby po śmierci papieża Jana Pawła II, odbywały się tu również spotkania związane z Jego beatyfikacją, a następnie kanonizacją. W dniu 14 czerwca 2014 r. pomnik był też niemym świadkiem przekazania myśliborskiemu społeczeństwu relikwii św. Jana Pawła II, które znajdują się w kościele kolegiackim pw. św. Jana Chrzciciela.</p>
Izba Historyczna<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna w Pełczycach powstała 11 grudnia 2003 roku. Inicjatorem założenia Izby było Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Pełczyckiej. Siedziba Izby Historycznej mieści się w piwnicach Miejsko-Gminnego Ośrodka Kultury.</p>
<p style="text-align: justify;">Eksponaty obejmują znaleziska prehistoryczne, w tym kamienne żarno z epoki kultury łużyckiej, ponadto: groty, topór, kamienne przęśliki, naczynia gliniane, nóż w oprawie rogowej, szydło kościane, rylec, kule kamienne. Eksponaty to przypadkowe znaleziska mieszkańców Pełczyc. Najliczniejsze zbiory stanowią przedmioty użytku codziennego: stare żelazka, lampy naftowe, sierpy, kosy, urządzenia ciesielskie, ceramika, wagi, butelki, gofrownice, prawidła, młynki, maszynki do mięsa i soków oraz inne narzędzia niezbędne w XIX-wiecznym domostwie. Ciekawostką jest zadziwiające urządzenie do łapania gryzoni.</p>
<p style="text-align: justify;">W Izbie możemy obejrzeć przedwojenne dokumenty urzędowe, książeczki wojskowe oraz zdjęcia pradziadków. Perełką jest starodruk z XVIII wieku wydany na papierze czerpanym. Do tej pory nie został on niezidentyfikowany przez badaczy. Prawdopodobnie jest to księga zmarłych prowadzona przez pastora jednej z pomorskich miejscowości. W Izbie znajduje się gablota z numizmatyką. Można tam zobaczyć monety znalezione przez Pełczan. Są to między innymi monety z czasów rzymskich, monety pruskie oraz książąt pomorskich. Wśród zbiorów są także polskie monety m.in. boratynka Jana Kazimierza.</p>
<p style="text-align: justify;">W zbiorach można znaleźć przedmioty kultu religijnego, w tym: mszał łaciński, przedwojenny testament oraz książeczki do nabożeństwa używane przez przedwojenne wojsko. Wśród eksponatów znajduje się kolekcja militariów - 70 hełmów, maski gazowe, łuski, plecaki, saperki, orzełki, gąsienice czołgów, medale wszystkich armii walczących w czasie II wojny światowej. Na uwagę zasługuje spora kolekcja widokówek Pełczyc przedstawiająca historię i życie Pełczyc.</p>
<p style="text-align: justify;">Izba Historyczna, dzięki wielkiemu zaangażowaniu opiekunów i mieszkańców Pełczyc, posiada tak wiele eksponatów, że w pomieszczeniach brakuje miejsca, aby je wszystkie zaprezentować.</p>
<p> </p>
Izba Muzealna (Pamięci) - Młyn Wodny TCK w Trzcińsku-Zdroju<p>Oficjalne otwarcie Izby Pamięci</p>
<p>22.11.2013r. odbyło się oficjalne otwarcie Izby Pamięci w Trzcińsku – Zdroju.</p>
<p>Pomieszczenia w Izbie Pamięci</p>
<p>Zrekonstruowano koło młyńskie, które kręci się, poruszane wodami Rurzycy. Przepływającą pod budynkiem rzeczkę widać przez szklaną podłogę i balkoniki. Na parterze zgromadzono wiele przedmiotów życia codziennego w dawnym Trzcińsku, zarówno niemieckim, jak i polskim.</p>
<p>Na parterze jest umiejscowiona wystawa etnograficzna, w której znajdują się eksponaty<br /> ze zbiorów stowarzyszenia, szkół, biblioteki miejskiej. W gablotach znajdują się znaleziska z czasów prehistorycznych, z kancelarii Hitlera, która mieściła się przy Aleii Wolności oraz przedmioty, którymi się posługiwano. Na tablicach możemy zobaczyć opis powstania Trzcińska – Zdroju, opis kościołów znajdujących się na terenie gminy Trzcińska – Zdroju, na innych widzimy opis bram, baszt, murów.</p>
<p>Na I piętrze znajduje się wystawa geologiczna. Wystawa składa się z dwóch części: paleontologicznej, w której znajdują się skamieniałości flory i fauny oraz z części kamiennej, która jest poświęcona technice, rzeźbie i historii poznania budowy geologicznej obszaru epoki polodowcowej.</p>
<p>W gablotach omówione są najważniejsze skały występujące na naszym obszarze.</p>
<p>Wydarzenia</p>
<p>Od momentu otwarcia Izby Pamięci organizowane są wystawy prac pokonkursowych Polsko – Niemieckiego Festiwalu „Europa bez Granic”. Różnego rodzaju konferencje, spotkania Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Trzcińskiej, Noc Muzeów, wycieczki dzieci i młodzieży, organizowane są lekcje historii oraz wszelkie dodatkowe wystawy.</p>
Izba muzealna w Czaplinku<p>Izba Muzealna w Czaplinku została otwarta w 1997 roku i działa w strukturze Czaplinieckiego Ośrodka Kultury. Celem działania Izby jest badanie i popularyzowanie dziejów Czaplinka i okolicznych terenów. Znajduje się tu stała wystawa "Prosto ze strychu", na której można zobaczyć przedmioty codziennego użytku z przełomu XIX i XX wieku pokazujące rolniczy charakter tych ziem. Są tu niecki i dzieże do wyrobu ciasta chlebowego, maselnice i krajalnice do chleba, stare wagi i nosidła na wodę, gofrownice, żelazka i ręczne magle, patefon i stare radia, żarna do mielenia zboża i ławka szkolna pamiętająca stalówki i atrament. Jest też wiele ciekawych eksponatów historycznych takich jak mapy, pocztówki, egzemplarze gazety "Tempelburger Stadt - und Landbote" czy butelki z przedwojennych okolicznych browarów.</p>
<p>Chlubą muzeum są eksponaty związane z postacią Jana Pawła II, Honorowego Obywatela Miasta Czaplinka. Możemy tu zobaczyć obraz olejny podarowany w 2004 roku przez Papieża miastu oraz narty, na których uczył się jeździć przyszły papież. </p>
<p>W Izbie organizowane są też wystawy okolicznościowe.</p>
Jezioro Barlineckie<p>Jezioro Barlineckie zajmuje powierzchnię 250 ha i w całości znajduje się na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego oraz Ostoi Barlinieckiej - obszaru chronionego programem Natura 2000. Średnia głębokość jeziora to 7,1 m podczas gdy maksymalna dochodzi nawet do 18 m. Zasilane jest przez liczne źródełka i cieki wodne, a jego wody kwalifikują się do II klasy czystości.</p>
<p>Poza północnym brzegiem, na którym znajduje się miasto Barlinek, jezioro otaczają malownicze lasy. Dominuje drzewostan liściasty w postaci buczyny oraz dąbrowy.<br />
Brzegi Jeziora Barlineckiego w przeważającej części są wysokie, czasami wręcz urwiste. Na jeziorze znajdują się 4 wysypy: Łabędzia, Sowia, Nadziei oraz Zielona. Jednak ze względu na żyjące tam kolonie ptaków są one niedostępne dla turystów.</p>
<p>W Barlinku, na północno-wschodnim brzegu jeziora, przy ulicy Sportowej udostępniona jest duża plaża miejska z polem biwakowym oraz kąpielisko z zabytkowym budynkiem pensjonatu "Pod Sosnami" z 1927 roku utrzymanym w stylu alpejskim. Do długich spacerów zachęcają widoki, które podziwiać można z mola. Poza tym na terenie miasta i poza nim, na brzegach jeziora znaleźć można wiele dzikich plaż. Nie brakuje również miejsc do przycumowania łodzi. Sprzęt pływający wypożyczyć można m.in. w klubie Żeglarskim TKKF „Sztorm”, który oferuje również rejsy żagłówkami z obsługą.<br />
Południowy brzeg jeziora porastają lasy obfitujące w grzyby.</p>
<p>Poza plażowaniem i sportami wodnymi, na jeziorze Barlineckim z powodzeniem można oddawać się wędkowaniu. Złowić tutaj można okonie, węgorze, płocie leszcze, szczupaki. Zdarzają się nawet sumy. Jezioro objęte jest zakazem używania łodzi motorowych, dostępne w wypożyczalniach są jednak łodzie pozbawione takiego napędu. Łowienie z brzegów jest nieco utrudnione za sprawą szerokiego pasa szuwarów. Jednakże w porze nocnej dozwolony jest tylko ten rodzaj wędkarstwa.</p>
<p>W okolicach jeziora Barlineckiego przebiega wiele interesujących szlaków turystycznych: szlak pieszy zielony czyli "Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna wokół Jeziora Barlineckiego", pieszy szlak czerwony z Barlinka do wsi Lipy, Wodna Ścieżka Przyrodnicza na Jeziorze Barlineckim, niebieski szlak pieszy "Przez Puszczę Barlinecką" (prowadzący przez Okunie i Moczydło), Błękitna Trasa Legend oraz trasy Centrum Nordic Walking: "Do punktu widokowego Jezioro Barlineckie", "Trzy Jeziora Uklejowe, Stycko i Barlineckie”, "Krajobrazy Puszczy Barlineckiej do Płonna".</p>
<p>Z ciekawostek warto wspomnieć o legendzie o topielicy z jeziora Barlineckiego, opowiadającej tragiczną historię pięknej kobiety, wygnanej z miasta Barlinek z niemowlęciem. Kiedy nadeszła zima kobieta wraz z dzieckiem w akcie desperacji weszła do jeziora i słuch o nich zaginął. Do czasu kiedy bohaterka opowieści powróciła na ziemię jako pałająca rządzą zemsty rusałka. Swoje ofiary wabiła nad jezioro udając płacz dziecka, po czym zaciągała niosących pomoc mężczyzn w toń jeziora. Kiedy ludzie o zmierzchu zaczęli omijać okolice jeziora mściwa rusałka zaczęła zapuszczać się coraz dalej w stronę miasta, z którego porywała dzieci, zwłaszcza te najbardziej kochane przez rodziców. <br />
Jednakże czas łagodzi rany i złagodził również charakter rusałki, która w końcu pokochała jedno z porwanych dzieci i pozwoliła mu żyć. Jednak pewnego dnia dziewczynka zechciała opuścić rusałkę, żeby poznawać zewnętrzny świat. Aby uchronić dziecko przed cierpieniem i złem czyhającym poza jeziorem rusałka zamieniła dziewczynkę w kamień i ukryła na dnie, w najgłębszym punkcie jeziora. Odczaruje ją dopiero kiedy znajdzie sposób na to aby była szczęśliwa poza jej wodnym domem.<br />
Teraz, nocami rusałka przechadza się i rozmyśla o tym jak znaleźć szczęście. Można ją spotkać w czasie pełni o północy - zamiast stóp ma płetwy, wiec słychać dokładnie jak chlupocze na płyciznach. Znika kiedy zaczyna świtać. Zatrzymuje się przy każdym mostku, ale najwięcej czasu spędza pod mostkiem kolejowym, przy alei kasztanowej. Tam przekłada gałęzie, chlupie i zbiera kasztany. Jeśli ktoś przechodzi o północy przez ten most i nie chce jej ujrzeć powinien wrzucić do wody kasztana, aby odwrócić uwagę rusałki.</p>
Jezioro Broczyno<p style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height:normal;"><span style="color:black;">Oś jeziora jest skierowana w kierunku północ – południe, kształt ma wydłużony. Jest niewielkim jeziorem lokalnym, o czystych wodach, często zarybianych przez Polski Związek Wędkarski. W wodach Broczyna pływają takie ryby, jak np. karp czy amur. W północno – zachodniej części jeziora znajduje się miejsce kąpielowe z pomostem.</span></p>
Jezioro Byszkowo<p>Jezioro Byszkowo jest niewielkim jeziorem o charakterze lokalnym, ma kształt wydłużony, w osi wschód – zachód. Jego powierzchnia wynosi 10,71 ha. Jest otoczone lasami i popularne wśród miejscowych wędkarzy. Aby móc łowić w wodach Byszkowa, należy wykupić zezwolenie, ponieważ właścicielem obwodu rybackiego jest Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego PZW w Koszalinie. Na jeziorze, które swoją malowniczością i atrakcyjnością nie ustępuje większym akwenom w okolicy, organizowane są przez koszaliński okręg PZW i czaplinieckie Koło Wędkarskie zawody wędkarskie i spotkania miłośników tego sportu, które przyciągają nad brzegi Byszkowa wielu pasjonatów. W wodach jeziora pływają takie ryby, jak np. okonie lub szczupaki.</p>
Jezioro Ińsko<p>Jezioro Ińsko jest największym, a zarazem najczystszym jeziorem (pierwsza klasa czystości), położonym na terenie gminy Ińsko. Jego kształt jest nieregularny, z wieloma rynnami jeziornymi w kierunku zachodnim, ma 5,4 km szerokości i 2,1 km długości. Powierzchnia jeziora wynosi 596 ha, natomiast maksymalna głębokość 42 m. Powierzchnia jeziora wynosi 596 ha, maksymalna głębokość 42 m. Na środku jeziora znajdują się 3 wyspy, w tym rezerwat przyrody Wyspa Sołtyski o powierzchni 20 ha, porośnięty starym, przeszło 150 – letnim lasem bukowo – dębowym. Linia brzegowa akwenu o długości 28,5 km jest dobrze rozwinięta, momentami brzegi są wysokie a nawet urwiste (wysokość względna dochodząca do 30 m). Jezioro jest zasilane przez rzekę Inę, która łączy je z położonym na południu Jeziorem Stubnica. Ińsko sąsiaduje na południu z miastem Ińsko, od którego bierze nazwę. Na północnym wschodzie znajduje się rezerwat leśny Kamienna Buczyna, który jest cenny ze względu na występowanie rzadkiego w Polsce reliktu epoki polodowcowej – gatunku skorupiaka palasea quadrospinosa oraz ochronę morenowych zboczy z licznymi głazami narzutowymi pochodzenia magmowego, które dotarły tutaj z dalekiej północy – Półwyspu Skandynawskiego, lasów buczyny kwaśnej i żyznej oraz grądu subatlantyckiego z wieloma stanowiskami rzadkiej fauny i flory. Ińsko jest częścią Ińskiego Parku Krajobrazowego i znajduje się w obszarze specjalnej ochrony ptaków Ostoja Ińska programu Natura 2000. Spotkać tu można w sumie ponad 140 gatunków ptaków, m.in. bielika, orlika krzykliwego, żurawia, bociana białego i czarnego.</p>
<p>Dzięki swoim niewątpliwym walorom przyrodniczym oraz wyjątkowej czystości, jezioro jest jednym z najbardziej popularnych miejsc do nurkowania w województwie zachodniopomorskim. Przejrzysta woda i bogactwo fauny i flory bardzo uatrakcyjniają nurkom pobyt pod wodą, a miejscowe centra nurkowania zapewniają zaplecze techniczne. Na dnie jeziora zostały zatopione przedmioty mniejsze (np. choinka, łabędź z pianki lub biurko z komputerem), jak i większe (samochody, garaż blaszany czy radiostacja wojskowa), które stanowią miejsce do ćwiczeń dla adeptów sztuki nurkowania. Poza nurkami, z jeziora będą zadowoleni również wędkarze, którzy przez przejrzystą taflę wody będą mogli wypatrzeć dorodne egzemplarze szczupaków, okoni, leszczy i płoci. Amatorzy sportów wodnych znajdą dla siebie przestrzeń do eksploracji, a sprzęt wynająć można w wielu ińskich wypożyczalniach. Na jeziorze obowiązuje strefa ciszy, tak więc można bez obaw wypłynąć kajakiem, łódką czy rowerem wodnym i z perspektywy wody podziwiać ińskie krajobrazy. Miejska plaża zapewnia mieszkańcom i turystom odpoczynek na zagospodarowanym terenie, z pomostem i piaskowo – trawiastą plażą, która zadowoli miłośników słonecznych kąpieli zarówno na leżaku, jak i na kocu.</p>
Jezioro Kańsko<p>Akwen, którzy leży w dolinie polodowcowej, ma powierzchnię 54,2 ha i głębokość maksymalną 6 m. Jezioro charakteryzuje różnorodna linia brzegowa, długa na 4,2 km, co oznacza, że jezioro należy do zbiorników niedużych, o charakterze lokalnym. W północno – wschodniej części jeziora, nad jego brzegiem, jest położony Szpital Specjalistyczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, który został zbudowany w roku 1906 r. i jest wpisany do rejestru zabytków. Jezioro okala rozległy kompleks leśny, składający się głównie z sosen i buków. Świeże powietrze, dużo zieleni i spokój pozwalają na szybki powrót do zdrowia pacjentom szpitala. W okolicach szpitala widoczne są wzniesienia, ze szczytów których można podziwiać malownicze panoramy na całą dolinę jeziora, a sam akwen jest otoczony ścieżką rowerową, która zachęca do aktywnego wypoczynku nad brzegami Kańska. Ocena ekologiczna jeziora jest słaba (kategoria IV), dlatego zamiast pływaków, można zdecydowanie częściej spotkać wędkarzy, który mogą złowić takie ryby, jak szczupak, okoń, sandacz czy węgorz. Zezwolenie na połów można wykupić w Przedsiębiorstwie Rybackim Złocieniec sp. z o.o.</p>
Jezioro Klukom (Tłukom, Kluki ), gm. Choszczno<p>Jezioro rynnowe pochodzenia polodowcowego, położone w granicach Choszczna. Zabudowa miejska przylega do jeziora na 2/3 długości linii brzegowej. Wzdłuż brzegu ciągną się dwa parki: Przyjeziorny i Miejska Górka, w których rosną pomniki przyrody, m.in. dwie topole czarne, buk zwyczajny i dąb szypułkowy. Okalający jezioro stosunkowo płaski pas lądu przechodzi w południowej części w skarpę porośniętą pojedynczymi drzewami. Klukom ma ubogą roślinność wodną, jednak w wielu zakątkach można spotkać rzęsę, rogatka, strzałkę wodną. Faunę przybrzeżną i brzegową najczęściej reprezentują ptaki. Żyją tu perkozy, łyski, kurki wodne, dzikie kaczki i łabędzie. Miłośnicy wędkowania mogą tu złowić lina, okonia, szczupaka, węgorza czy sandacza.<br />
Jezioro Klukom wraz z jeziorami Żeńsko i Raduń, które zostały połączone kanałami, tworzą szlak wodny o długości ponad 10 km.</p>
<p>Powierzchnia: 85,4 ha<br />
Głębokość max.: 17,9 m<br />
Głębokość średnia: 8,2 m<br />
Szerokość max.: 750 m<br />
Długość max.: 2 425 m<br />
Długość linii brzegowej: 5 900 m<br />
Wysokość bezwzględna: 53,7 m n.p.m.</p>
Jezioro Krzemno<p>Jezioro Krzemno to kolejny bardzo atrakcyjny akwen położony w pobliżu Czaplinka. Jego wyjątkowość bierze się z walorów krajobrazowych i przyrodniczych. Jest to typowe jezioro rynnowe, ukształtowane przez lodowiec. Jego rynna posiada prawie 4 km długości, a linia brzegowa jest niesłychanie rozwinięta. Powierzchnia zbiornika wynosi 139 ha a maksymalna głębokość 36 m. Na jeziorze nie ma wysp, za to wiele tu zatok i dużych półwyspów, głęboko wrzynających się w toń jeziora. Mniej więcej w środkowej części jeziora dwa półwyspy ulokowane naprzeciw siebie praktycznie dzielą jezioro na dwie części. Jezioro jest położone w lesie, a nad jego brzegami nie ma żadnych miejscowości, osad czy ośrodków wypoczynkowych. Najbliższą miejscowością jest Pławno, znajdujące się ok. 800 m od jeziora. Krzemno charakteryzuje się bardzo czystą wodą (I klasa czystości) i jest zaliczane do tzw. jezior lobeliowych. Są to rzadko spotykane jeziora, w których występuje lobelia jeziorna, kwitnąca na biało, niepozorna roślina spotykana tylko w najczystszych wodach. Nad jeziorem praktycznie nie ma zagospodarowania turystycznego. Oprócz nielicznych kładek dla wędkarzy oraz dzikich plaż nie znajdziemy tu żadnej infrastruktury. Jeżeli ktoś chce przyjechać nad Krzemno na dłużej, to tylko z własnym namiotem i zaopatrzeniem, oczywiście wcześniej uzgadniając pobyt z nadleśnictwem. Duża przejrzystość wody, sięgająca 5 m powoduje, że Krzemno jest chętnie odwiedzane przez płetwonurków. Jezioro jest atrakcyjnym łowiskiem dla wędkarzy. Występują tu ryby głębokich wód takie jak sieja i sielawa, jednak jezioro także jest znane z pięknych okazów szczupaka i okonia.</p>
Jezioro Miejskie<p dir="ltr"><span style="font-size:12px"><span style="background-color:transparent; color:rgb(0, 0, 0); font-family:verdana">Jezioro Miejskie zajmuje powierzchnię 43,6 ha. Jest to płytki zbiornik. Maksymalna głębokość wynosi zaledwie 5,6 m. Wody jeziora należą do III klasy czystości. Jezioro Miejskie ma jeszcze dwie inne nazwy:</span></span><span style="font-size:12px"><span style="background-color:transparent; color:rgb(0, 0, 0); font-family:verdana"> Trzcińskie - ze względu na miejscowość, przy której jest położone i Trzygłowskie, tą nazwę wyjaśnia legenda. Głosi ona, że dawno temu żyło tu plemię słowiańskie, zwane Licikawikami. Bogiem plemienia był Trzygław, który ostrzegał przed niebezpieczeństwami, ukazując się nad jeziorem i strasząc wrogów. Mieszkańcy oddawali mu hołd w świątyni na wyspie, gdzie znajdował się jego drewniany posąg. Gdy chrześcijaństwo dotarło na te ziemie, Trzygław opuścił akwen, pozostawiając po sobie trwały ślad w postaci charakterystycznej linii brzegowej, przypominającej trzy głowy bożka. Legenda ta jest również popularna w innych częściach Pomorza Zachodniego.</span></span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-size:12px"><span style="background-color:transparent; color:rgb(0, 0, 0); font-family:verdana">Nad brzegiem jeziora, na jednym z półwyspów stoi budynek Domu Zdrojowego. Pod koniec XIX wieku miejscowy lekarz dr Boding odkrył pokłady torfów borowinowych z wysoką zawartością składników mineralnych, szczególnie żelaza i siarki. Dzięki jego inicjatywie założono pierwsze kąpielisko, a następnie zakład leczniczy. Przyjeżdżali tu chorzy z całej Europy, a miasto otrzymało tytuł: Zdrój. Po II wojnie światowej, ze względu na pobliskie usytuowanie lotniska wojsk radzieckich w Chojnie, zamknięto zakład leczniczy. Po uzdrowisku pozostała jedynie nazwa miejscowości. </span></span></p>
<p dir="ltr"><span style="font-size:12px"><span style="background-color:transparent; color:rgb(0, 0, 0); font-family:verdana">Jezioro Miejskie to zbiornik rynnowy pochodzenia polodowcowego. Składa się ono z dwóch części: jedna rozciąga się w kierunku południkowym, a druga jest do niej prostopadła i rozciąga się w kierunku równoleżnikowym. Dzięki temu istnieją tu bardzo dobre warunki do uprawiania sportów wodnych, wykorzystujących siłę wiatru. Zawsze będzie on wiał z odpowiedniego kierunku. Jest to też dobre miejsce dla kajakarzy, gdyż przez jezioro przepływają dwie rzeki - Rurzyca i Tywa. Warto wybrać się na spływ, trzeba jednak pamiętać, że szlaki wodne są tu pełne przeszkód. Dla miłośników wędkowania przygotowano wiele miejsc i mostków, z których można łowić ryby.</span></span></p>
Jezioro Morzycko<p>Jezioro Morzycko, zwane również Moryńskim, jest najgłębsze na Pomorzu Zachodnim i dziewiąte pod względem głębokości w Polsce. Maksymalna głębokość wynosi 60 m, przez co występuje tu zjawisko kryptodepresji. Jego powierzchnia wynosi 342,7 ha. Całkowita długość linii brzegowej to 12 km.</p>
<p>Zbiornik składa się z basenu głównego o owalnym kształcie oraz dwóch rozległych zatok. W centralnej części jeziora są gwałtowne spadki i przegłębienia, rzędu 30-40 m. Brzegi jeziora są przeważnie wysokie, ok. 5-12 m nad lustrem wody. Jezioro zasilane jest kilkoma niewielkimi ciekami, najważniejszym dopływem jest rzeka Słubia, która w swym dolnym biegu przecina Cedyński Park Krajobrazowy, przybierając charakter górskiego potoku. W strefie przybrzeżnej przeważają lasy i obszary zadrzewione.</p>
<p>Jezioro Morzycko oferuje bardzo dobre warunki do uprawiania żeglarstwa i kajakarstwa. W wielu ośrodkach wypożyczać można sprzęty wodne (kajaki, rowery wodne, łódki dla wędkarzy). Ciekawostką jest fakt, że na dnie akwenu leżą szczątki radzieckiego myśliwca Jak-9, który spadł tu pod koniec II wojny światowej. Przyciągają one amatorów nurkowania, tym bardziej, że wody jeziora są czyste i przejrzyste. Jest to również bardzo dobre miejsce dla wędkarzy. Występują tu między innymi szczupaki, okonie, liny, węgorze i płocie. Poza tym w sezonie letnim odbywa się nad jeziorem wiele imprez i zabaw, m.in. Dzień Sielawy i Jezior Bliźniaczych “Morzycko - Werbelinsee” oraz turnieje piłki plażowej.</p>
Kamienica przy ul. Buczka 11<div>
<p>Kamienica przy ulicy Buczka została zbudowana w XVIII wieku, a na przełomie XIX i XX wieku przebudowano ją. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty kopertowym dachem. Kamienica jest własnością prywatną, poza punktami usługowymi można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
</div>
<p> </p>
Kamienica przy ul. Rynek 9 w Barlinku<p>Kamienica przy Rynku została zbudowana w pierwszej połowie XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty trójspadowym dachem. Na uwagę zasługują zdobione obramowania witryn i drzwi. Kamienica jest własnością prywatną, poza punktami usługowymi można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Kąpielisko miejskie nad jeziorem Drawsko<p>Kąpielisko miejskie nad jeziorem Drawsko to najlepsze miejsce do kąpieli i plażowania w Czaplinku. Obiekt jest nowoczesny, bezpieczny i wyposażony w pełną infrastrukturę. Teren plaży i kąpieliska jest ogrodzony i dostać się tam można tylko przez wyznaczone wejścia. Kąpielisko jest duże, a długość jego linii brzegowej wynosi 175 m. Znajduje się tam pływający pomost rekreacyjny w kształcie litery U, do którego mogą cumować jachty czy łodzie wiosłowe. Pomost jest wyposażony w barierki zabezpieczające oraz w drabinki ułatwiające wejście i wyjście z wody. Na kąpielisku zostały wyznaczone strefy dla umiejących i dla nieumiejących pływać. Wydzielone jest też bezpieczne miejsce do kąpieli dla małych dzieci. Plaża jest generalnie piaszczysta, ale na jej obrzeżach znajdziemy także miejsca do plażowania porośnięte trawą. Ponadto w obrębie plaży i kąpieliska znajdują się: boisko do plażowej piłki siatkowej, plac zabaw dla dzieci, przebieralnie, sanitariaty. W okresie wakacji, codziennie w godz. 10.00-18.00 nad bezpieczeństwem kąpiących się czuwają ratownicy WOPR. Woda w sezonie jest regularnie badana pod kątem czystości i przydatności do kąpieli. Przy plaży funkcjonuje również wypożyczalnia sprzętu wodnego (kajaki, rowery wodne, łodzie wiosłowe). W sąsiedztwie kąpieliska znajduje się stadion miejski oraz amfiteatr, w którym odbywają się koncerty i imprezy rozrywkowe.</p>
Kapliczka jerozolimska<p>Kaplica została zbudowana w XVI wieku, choć legendy wiążą jej powstanie z przemarszem wojsk Bolesława Krzywoustego na Pomorze i misją chrystianizacyjną z lat 1121-1122. Inna wersja wiąże ją z wyprawami krzyżowymi. Miała stanowić przystanek-punkt etapowy podczas wypraw do Ziemi Świętej. Jednak najprawdopodobniej była częścią drogi krzyżowej, stanowiąc jej ostatnią stację. Według przekazów odległość jaka dzieli ją od kaplicy św. Ducha jest równa długości drogi od miejsca skazania Chrystusa przez Piłata do miejsca, w którym Szymon z Cyreny pomógł Jezusowi nieść krzyż. 1 marca 1514 roku została poświęcona przez biskupa kamieńskiego Marcina. Bardzo szybko kapliczka stała się celem pielgrzymek</p>
<div>
<p>Kaplica Jerozolimska jest ceglaną, otynkowaną budowlą, przyozdobioną blendami. W XIX wieku ostrołukowy portal kaplicy został wzbogacony o kutą kratę. Uwagę zwraca konieczność zejścia do kapliczki po schodkach. Obniżenie względem obecnego poziomu ulicy należy wiązać z wybrukowaniem sąsiadujących z nią dróg. Wewnątrz kaplicy znajduje się kopia gotyckiej figury Chrystusa. Oryginał można zobaczyć w Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</p>
</div>
<p> </p>
Klasztor<div>
<p>Obecny budynek Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego powstał na przełomie XVIII i XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjny dom mieszkalny z użytkowym poddaszem i przybudówkami. Zaprojektowano go na planie prostokąta. Budynek został nakryty naczółkowym ceramicznym dachem. Drugą kondygnację i poddasze wykonano w technice muru pruskiego - drewnianą konstrukcję wypełniono cegłami, które jak pozostałe ściany otynkowano. Od 1980 roku w budynku ma swoją siedzibę Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, w związku z czym można go zwiedzić w środku korzystając z rekolekcji lub miejsc noclegowych.</p>
</div>
<p> </p>
Klasztor pocysterski<p>Klasztor pocysterski w Pełczycach został wybudowany w 1290 roku. Pierwsze cysterki trafiły do Pełczyc w 1282 roku, prawdopodobnie za sprawą księżnej Matyldy, wdowy po księciu szczecińskim. Tuż po wybudowaniu klasztoru i kościoła został wydany dokument nakazujący odwiedzanie świątyni i zachęcający do przekazywania nadań i darowizn na kościół. Odwiedziny klasztoru lub darowizna była wynagradzana 40-dniowym odpustem.</p>
<p>Pełczycki klasztor był niezwykle hojnie obdarowywany, m.in otrzymał od margrabiegoAlbrechta III zamek rodu Behrów nad jeziorem Panieńskim, wraz z jeziorem oraz ludnością zamieszkującą podgrodzie Pełczyc, do tego przekazał kościół klasztorny wraz ze wszystkimi jego dochodami, biskup kamieński przekazał patronat nad kościołem miejskim w Pełczycach. Cysterki otrzymały wiele pobliskich łąk i pól uprawnych, a także kilka wsi. Nadania dla klasztoru pochodziły od margrabiów brandenburskich, książąt szczecińskich, urzędników książęcych oraz rycerstwa. Mimo tego, że cysterki zgromadziły spory majątek w XIV wieku w klasztorze nastąpił kryzys. Wówczas dla ratowania konwentu biskup kamieński zarządził specjalną składkę w parafiach swojej diecezji. Pomogły okoliczne rody, które przekazywały wiana córek idących do klasztoru oraz książęta pomorscy dokonując kolejnych nadań. Liczne nadania, jakie w ciągu swoich dziejów otrzymał pełczycki klasztor, na początku XVI wieku obejmowały około 10 wsi, 8 jezior, 5 młynów oraz łąki, lasy i sporo ziemi uprawnej. Zakonnice prowadziły gospodarstwo, zajmowały się haftem, przepisywaniem ksiąg, na początku XIV założyły przy klasztorze szpital-przytułek. Szpital utrzymywany był z pieniędzy pensjonariuszek - samotnych kobiet oraz z dochodów kościoła w Płonnie.<br />
Wprowadzenie reformacji przyczyniło się do zlikwidowania konwentu, co miało miejsce w 1539 r. Klasztorny majątek został przekazany rodowi Waldowów, a obiekty przebudowano na rezydencję margrabiów.</p>
<p>Do czasów obecnych zachował się budynek zachodniego skrzydła klasztoru, reszta budynku została w nieznanych okolicznościach rozebrana pod koniec XIX wieku. Obecnie budynek stanowi własność prywatną i jest dostępny tylko z zewnątrz.<br />
</p>
Kościół filialny pw. Dobrego Pasterza<p>Kościół zbudowany w 1892 r., neogotycki, ceglany.</p>
<p>Poświęcony 20 X 1946 r. Należy do Parafii pw. św. Wojciecha BM w Sulimierzu.</p>
Kościół filialny pw. Matki Boskiej Różańcowej<p>Pierwotna, ryglowa budowla pochodziła z XVII w., została jednak rozebrana w 1986 r. wskutek zniszczenia. Pozostała jedynie drewniana, wolnostojąca, szkieletowa wieża z przełomu XVII i XVIII w., zwieńczona spiczastym hełmem. Znajduje się w niej dzwon z 1911 r. Dzwonnica wpisana jest na listę zabytków. Na miejscu dawnego kościoła w 1986 r. wzniesiono nowy budynek.</p>
<p>Kościół poświęcony w 1952 r. Należy do Parafii pw. św. Anny w Długiem.</p>
Kościół filialny pw. MB Ostrobramskiej<p>Późnogotycki kościół wzniesiony w 1521 r. z kamienia polnego i cegły. Wieża z 1695 r., drewniana, w konstrukcji szkieletowej.<br /> Kościół poświęcony 24 IX 1945 r. Należy do Parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Piaseczniku.</p>
Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu<p>Kościół filialny pw. św. Franciszka z Asyżu wzniesiony został z kamieni polnych oraz cegły pod koniec XV w. Jest to budowla późnogotycka. W XIX w. został przebudowany portal południowy kościoła na okrągłołukowy w ostrołukowej niszy. Szczyt wschodni udekorowany jest blendami i sterczynami. W czasie II wojny światowej świątynia została zniszczona. Jej odbudowa rozpoczęła się dopiero w 1982 r. i trwała sześć lat. Teren kościoła otaczają fragmenty kamiennego muru z gotycką bramką z XV-XVI wieku. Wnętrze świątyni zdobią rzeźby i malowidła z wizerunkami świętych.</p>
<p>Poświęcony 5 X 1986 r. Należy do Parafii pw. MB Nieustającej Pomocy w Suchaniu.</p>
Kościół filialny pw. św. Józefa<p>Kościół szachulcowy o konstrukcji słupowo-ramowej, zbudowany na przełomie XVIII i XIX w. Wieża zwieńczona namiotowym hełmem. W wieży kościoła znajduje się dzwon wykonany przez ludwisarza Josta van Westena w 1567 r. W świątyni strop wykonany został z belek. Ołtarz pochodzi z pobliskiej wsi Lubiany, z nieistniejącego już kościoła. Cały teren otoczony został kamiennym murem. Obiekt przebudowany w latach 30. XX w.</p>
<p>Poświęcony: 10 I 1948 r. Należy do Parafii pw. MB Różańcowej w Boguszynach.</p>
Kościół filialny pw. św. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół pochodzi z okresu międzywojennego. Zbudowany został z cegły następnie otynkowany. Posadowiono go na planie prostokąta z kruchtą od zachodu i sygnaturką.</p>
Kościół filialny pw. św. Rocha<p>Kościół został wzniesiony w II poł. XVIII wieku. Przebudowano go w XIX wieku, prezentuje styl klasycystyczny. Jest to budynek założony na rzucie prostokąta, z masywną, trzykondygnacyjną wieżą przylegającą do kościoła, w której znajduje się wejście do świątyni. Budynek został zbudowany z cegieł, jest otynkowany, przykryty dwuspadowym dachem, z dachówki, wieża zwieńczona dachem czterospadowym, również krytym dachówką. Okna świątyni są półokrągłe. Przy kościele znajduje się zabytkowy cmentarz, na którym przy samej świątyni znajdują się nagrobki współczesne, a dalej starsze, historyczne, często zapomniane. W pobliżu znajdują się ruiny romańskiego kościoła z przełomu XIII/XIV w., który w XIX wieku nieużytkowany został zaadaptowany na spichlerz.</p>
<p> </p>
Kościół filialny pw. Świętej Trójcy<p>Wtórna budowla z lat 60. XX w. postawiona w miejscu ryglowej świątyni z przełomu XVII i XVIII w. W XIX w. wieża została przemurowana kamieniem polnym i cegłą. Poświecono 20 V 1951 r.</p>
Kościół filialny pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła<p>Świątynia wybudowana została ok. 1600 r. z kamienia polnego i cegły. Do korpusu nawowego dobudowano od zachodniej strony wysoką wieżę z cegły.</p>
<p>Wewnątrz należy zwrócić uwagę na piękną, zabytkową ambonę z ok. 1735 r. Mocny akcent w przestrzeni sacrum stanowi wyjątkowy ołtarz, który powstał w 1722 r.</p>
<p>Kościół poświęcony 29 VI 1946 r. Należy do Parafii pw. św. Michała Archanioła w Dobrzanach.</p>
Kościół filialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny<p>Wieś została założona na planie owalnicy, w centralnej części znajdował się zbudowany z ciosów granitowych w drugiej połowie XIII wieku kościół na planie prostokąta, salowy, z wieżą. Świątynię rozebrano i ponownie odbudowano w latach 1892 – 1902. Z pierwotnej budowli zachował się tylko granitowy portal wewnętrzny południowej kruchty trzykrotnie schodkowy oraz z ościeżami profilowanymi motywem półwałka i wklęski ozdobionej guzkami. W kościele do 1945 r. znajdował się piękny późnogotycki ołtarz wykonany w latach 1520–1530 (obecnie w katedrze św. Jakuba w Szczecinie).</p>
<p>Na terenie przykościelnym znajduje się założony w połowie XIV wieku dawny cmentarz ewangelicki. Nekropolia zajmuje przestrzeń 0,22 ha. Na terenie cmentarza nie zachował się żaden historyczny nagrobek. Z zabytkowych elementów warto wymienić mur ogrodzeniowy o długości 200 metrów, który został wybudowany przed XVII wiekiem i jedną bramę z tego samego okresu.</p>
<p>Na terenie nekropolii ze starodrzewia zachowały się tylko dwie lipy, kasztanowiec, dwa jesiony i modrzew. Drzewa obsadzone są wzdłuż muru. Cmentarz w Nowym Objezierzu został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 2014 roku. </p>
Kościół parafialny pw. MB Różańcowej<p>Kościół powstał w 1850 r. na miejscu dawnej świątyni. Zbudowany z ciosów granitowych, wykańczany cegłą, o formach neoromańskich. W korpus kościoła została wbudowana drewniana wieża. Poświęcony: 15 VIII 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Kościół gotycki wybudowany w XIII w. z kostki granitowej i cegły. Pierwotnie opiekowały się nim cysterki, później ród von Waldowów. W XVIII w. pożar spowodował konieczność ponownej przebudowy. Kościołowi nadano kształt greckiego krzyża, dobudowano także cztery barokowe szczyty. Wieża szachulcowa z hełmem powstała w 1729 r. Świątynie poświęcono 8 września 1946 r. Znajdują się w niej przywiezione w 2004 r. relikwie św. Franciszka z Asyżu. Zabytkowymi elementami kościoła jest drewniana płaskorzeźba z XVIII w., dwie inskrypcje, boczny ołtarz z XVIII w, a także chrzcielnica w stylu neogotyckim i żyrandol z 1906 r.</p>
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny<p>Gotycki kościół został wzniesiony w I poł. XIV w. W 1350 r. ufundowano ołtarz główny. W XVI w. w Choszcznie wzrosły wpływy zwolenników Marcina Lutra. Szybko przejęli oni świątynię i w latach 1536-1537 przysposobili ją do im właściwego obrządku. Główna zmiana polegała na budowie empory, którą w XIX w. przebudowano. W latach 1859-1862 miały miejsce kolejne zmiany i przebudowy - zrekonstruowano wtedy sklepienia gwiaździste i krzyżowo-żebrowe w prezbiterium, zainstalowano nowe zworniki, dobudowano dwuprzęsłową zakrystię, otynkowano ośmioboczne filary i ozdobiono je głowicami roślinnymi, a główny portal zyskał nowe profile.</p>
<p>Świątynia jest trójnawową halą z prezbiterium zamkniętym trójboczną ścianą. Ucierpiała znacznie w 1945 r. podczas oblężenia miasta, lecz stopniowo dzięki pracom konserwatorskim odzyskała swój blask. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na zabytkowe elementy: gotyckie sedilla przy południowej ścianie prezbiterium, płaskorzeźbę z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego na drzewie Jessiego z 1350 r., epitafium z XVI i XVIII wieku, belkę tęczową i chrzcielnicę z XIX w.</p>
<p>Kościół poświęcony: 8 XII 1948 r.</p>
Kościół parafialny pw. Niepokalanego Serca NMP<p>Pierwszą murowaną świątynię wzniesiono tutaj już w XIII w. Pozostały po niej granitowe ciosy wmurowane w dolne partie wieży i cokół. Z XV w. pochodzi gotycki portal główny z tajemniczymi „miseczkami”w bogatym oprofilowaniu. Są one śladem dawnego obyczaju rozniecania ognia, przy pomocy drewnianego świdra, w Niedzielę Wielkanocną. Swój ostateczny kształt trójnawowej bazyliki kościół uzyskał po pożarze w 1852 roku. Nadbudowano wówczas pokrytą czarnym łupkiem wieżę, wznoszącą się na wysokość 52 m, zakończoną 2‑metrowym pozłacanym krzyżem. Na ścianach zewnętrznych zwracają uwagę cegły z wyrytymi datami. </p>
<p> </p>
Kościół parafialny pw. św. Bonifacego<p>Kościół zbudowany w 1923 r. jako świątynia katolicka w stylu modernistycznym. W 1993 r. dobudowano prezbiterium od strony zachodniej.</p>
Kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela<p>Kościół został zbudowany w II poł. XIII w. z kostki granitowej W 1271 r. zniszczono go, a na jego miejscu w XIV i XV w. wzniesiono kościół ceglany. Ten uległ spaleniu w 1539 r., odbudowano go w latach 1582-1592. W latach 1834-1837 przeprowadzono generalny remont, a w latach 1904-1905 gruntowną restaurację świątyni w stylu gotyckim. Kościół poświęcony został 7 X 1945 r.</p>
<p>Jest to kościół jest orientowany, czyli jego ołtarz jest zwrócony na wschód. Świątynia ma formę 3-nawowej hali, z węższym prezbiterium oraz wieżą i kaplicą Mariacką. Warto zwrócić uwagę na bogate wyposażenie kościoła, są to: drewniany, bogato rzeźbiony ołtarz główny z 1697 r.; rzeźbiona ambona z połowy XVII wieku, przedstawione zostały na niej sceny ze Starego Testamentu i Ewangelii; pozostałości wapiennej chrzcielnicy; empora chórowa oraz neogotycki prospekt organowy z XIX w. </p>
Kościół parafialny pw. św. Jana Kantego<p>Kościół powstał w XIII w. z ciosanego kamienia polnego, zniszczony w 1945 r. Odbudowany w latach 1980-1983. Wieża odbudowana w latach 1996-1997. Poświęcony 30 IV 1983 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła<p>Kościół znajduje się w miejscu wcześniejszej świątyni średniowiecznej. Salowa budowla wzniesiona została z cegieł, na planie prostokąta. Wnętrze jest przestronne i jednolite architektonicznie. Nad nawą główną zauważyć można fresk z Ostatnią Wieczerzą. Centralny punkt stanowi zamknięte prostą ścianą prezbiterium z ołtarzem i tabernakulum. Wnętrze oświetlają okna z kolorowymi witrażami, z wizerunkami papieża Jana Paweła II i prymasa Augusta Hlonda.<br /> Kościół poświęcony 23 IX 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. św. Stanisława BM<p>Kościół pochodzi z II poł. XIII w., został gruntownie przebudowany w latach 1873-1875.</p>
Kościół parafialny pw. św. Wojciecha BM<p>Kościół z II poł. XVIII w., ceglany, klasycystyczny. Wieża z XIX w., neoklasycystyczna. Poświęcony: 20 I 1946 r.</p>
Kościół parafialny pw. Świętego Krzyża<p>Powstał w latach 1907-1908 dla polskich robotników jako kościół katolicki. Poświęcony został w roku 1907.</p>
<p>Jest to świątynia w stylu neogotyckim. Zbudowana z cegły, na rzucie prostokąta, z prostokątnym prezbiterium i dobudówką zakrystii. We wnętrzu warto zwrócić uwagę na emporę, nawę główną przykrytą sklepieniem sieciowym oraz nawę północną ze stropem, a także neogotycki ołtarz główny. W oknie prezbiterialnym znajduje się witraż przedstawiający: konanie Jezusa na krzyżu, postać Maryi, postać Marii Magdaleny i św. Jana, w tle widnieje Jerozolima. Pod witrażem mieści się ołtarz św. siostry Faustyny. Na ścianach kościoła wiszą obrazy przedstawiające drogę krzyżową. Dominującym obrazem w świątyni jest obraz Jezusa Miłosiernego.</p>
<p> </p>
Kościół pw. Matki Boskiej Bolesnej<p style="line-height: 20.7999992370605px;">Kościół wzniesiono pod koniec XV w. W XIX w. bryła została przedłużona o 7 m i przebudowano otwory okienne. Portal natomiast pozostaje w stanie pierwotnym w ścianie południowej. W kościele znajdują się ambona oraz chrzcielnica manierystyczne z XVI wieku. Natomiast na zewnątrz – dzwonnica oraz pomnik poległych w I wojnie światowej.</p>
<p style="line-height: 20.7999992370605px;">Poświęcony: 6 VI 1954 r. Należy do Parafii pw. św. Anny w Długiem.</p>
Kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski<p>Kościół w Mielenku Drawski to najstarszy zabytek w tej miejscowości i jeden z najstarszych i najważniejszych w gminie Drawsko Pomorskie. Bez wątpienia zalicza się on także do najcenniejszych zabytków o konstrukcji szkieletowej Pomorza Zachodniego. Początki świątyni sięgają roku 1662, kiedy to powstała jej nawa. Lecz podobnie jak w innych miejscowościach naszej okolicy, świątynia ta miała swoją poprzedniczkę, która spłonęła w wyniku pożaru wznieconego przez wojska polskie podczas najazdu w roku 1657. Dzieło odbudowy świątyni zapoczątkował jej patron Hans Georg von der Goltz, który zlecił je niejakiemu mistrzowi Danielowi, o czym dowiadujemy się z zachowanej do dziś inskrypcji na wschodniej elewacji kościoła. Podobnie jak większość kościołów zorientowano ją na osi wschód-zachód, z ołtarzem usytuowanym po wschodniej stronie. Nawę w drewnianej konstrukcji szkieletowej wzniesiono na ceglanym cokole. Tak zwane fachy zostały wypełnione cegłą, która jak wskazały badania konserwatorskie, była pierwotnie otynkowana. Najbardziej pierwotną, tj. nieodbiegającą wyglądem od roku 1662, formę architektoniczną prezentuje dziś elewacja wschodnia z dwoma symetrycznie umieszczonymi oknami w górnej części elewacji i wyjątkowo bogatą ciesiółką szczytu. Krzywolinijne belki, zwane zastrzałami, nawiązują do popularnego w budownictwie ryglowym motywu krzyża św. Andrzeja. Tego typu dekoracje są bardzo rzadkie w architekturze sakralnej Pomorza Zachodniego, a występują w Hesji i Frankonii. Zachowała się również pierwotna forma stropu kościoła, który zbudowany jest z belek podpartych zastrzałami. Obecnie jest on ukryty pod podwieszony sufitem z płyt paździerzowych. Wieża kościoła, dostawiona do elewacji zachodniej, powstała prawdopodobnie dopiero w 2 połowie XVIII wieku, być może w momencie przetopienia jednego z dzwonów w 1786 roku. Kościół ulegał także wielu przekształceniom, których charakter był raczej destrukcyjny. Poza usunięciem rygli w wieży, dość drastycznym zabiegiem dla oryginalnej konstrukcji i wartości zabytkowych obiektu było usunięcie oryginalnej podwaliny nawy i zastąpienie jej murowanym, wysokim cokołem, co miało miejsce już w XX wieku. Na wartości zabytkowej straciły również okna, które miały inne rozmiary, co najwyraźniej widać na ścianie wschodniej. Poza tym okna zdobione były kolorowymi gomółkami oraz kwadratowymi szybkami, które były obecne jeszcze przed 1945 rokiem. Również powojenne remonty nie przysłużyły się wartościom historycznym świątyni. Szczególnego spustoszenia dokonano w latach 70-tych we jej wnętrzu. Przeniesiono wówczas ołtarz ze ściany wschodniej na zachodnią, gdzie wbudowano trójboczną ściankę i urządzono prezbiterium. We wschodniej części z kolei wydzielono niewielką zakrystię, zmniejszając powierzchnię kościoła. Również wtedy zasłonięto oryginalny strop płytami paździerzowymi oraz odeskowano belki zastrzałów i ściągi. Obecnie kościół w Mielenku Drawskim jest w bardzo złym, a nawet katastrofalnym stanie technicznym. Na szczęście już czerwcu 2015 roku rozpoczęto generalny remont kościoła, poczynając od jego wieży. Z zabytkowego wyposażenia kościoła, które przetrwało do dnia dzisiejszego, na uwagę zasługuje w szczególności dzwon znajdujący się pierwotnie w pobliskim Olesznie, zniszczony w pożarze roku 1657 oraz ponownie odlany w 1664 roku. 122 lata później, 22 kwietnia 1786 roku, w Szczecinie ludwisarz Philip Heinrich Paul Schenn przetopił dzwon po raz kolejny czyniąc go jednym z najpiękniejszych dzwonów w Powiecie Drawskim.</p>
Kościół pw. św. Barbary<p>Na miejscu obecnego kościoła istniała średniowieczna świątynia wzmiankowana już w 1349 roku. Kościół średniowieczny spłonął wraz z plebanią w wyniku działań wojskowych podczas wojny trzydziestoletniej w 1646 roku. Wkrótce po tym odbudowano świątynię, jednak ta po raz kolejny spłonęła w wyniku najazdu wojsk polskich w 1657 roku. W 1690 zbudowano nową wieżę kościelną oraz położono dach nad nawą świątyni. Niestety już wkrótce świątynia spłonęła po raz kolejny. Nie znamy przyczyn pożaru, jednak jeszcze w 1700 roku nawa świątyni pokryta była słomą. Dzisiejszy wygląd świątyni oraz jej wyposażenia jest wynikiem remontów przeprowadzonych na początku XVIII w. Ich najbardziej wymownym śladem jest chorągiewka wiatrowa zlokalizowana na wieży z datą 1715/1716. Duży remont kościoła miał miejsce w roku 1820 r. Zgodnie z zachowaną inskrypcją na belce stropowej w kościele była to druga renowacja zlecona przez patrona kościoła Bewerta. Zapewne wtedy dokonano gruntownego remontu stropu kościoła, wybito nowe ostrołukowe okna oraz otynkowano nawę wewnątrz i na zewnątrz. Kolejny remont świątyni miał miejsce w 1856 roku, kiedy to wymieniono posadzkę. W 1860 roku z kolei pokryto gontem dach nad nawą oraz wieżą, który przetrwał jednak jedynie 40 lat. Wydaje się, że w tym okresie odeskowano na nowo samą wieżę. W 1960 roku przeprowadzono remont więźby dachowej oraz przełożono pokrycie dachu. Następnie odnowiono elewacje i ściany wewnętrzne, zamurowano drzwi południowe i jedno okno północne. Ostatnia gruntowana renowacja nawy świątyni miała miejsce w latach 2008-2012. Szczególnie cenne jest bogate wyposażenie kościoła o wysokiej wartości historycznej. Najcenniejszy jest ufundowany w 1712 roku piękny barokowy ołtarz. Na uwagę zasługuje w szczególności jego nietypowe zwieńczenie. Zwykle w takim miejscu przedstawiana była scena ukrzyżowania, bądź krzyż. W Gudowie natomiast odnajdujemy unikatowe w swoim wyglądzie Oko Opatrzności. Z tego samego okresu co ołtarz pochodzi zapewne ambona stojąca przy północnej ścianie kościoła oraz przedpiersia ławek. Wspomnieć należy także o drzwiach pomiędzy wieżą, a nawą oraz emporą organową i ławkach pochodzących z XIX. W wieży kościelnej znajduje się natomiast najstarszy dzwon w powiecie drawskim datowany na ok. 1500 r. z zachowanymi znakami pielgrzymimi.</p>
Kościół pw. św. Ignacego Loyoli<p>Kościół p.w. św. Ignacego Loyoli został zbudowany w stylu neogotyckim w 1899 roku. Wcześniej w miejscowości znajdowała się murowana świątynia, która jednak nie była już w stanie pomieścić wszystkich wiernych, w związku z czym w 1897 roku zdecydowano o budowie obecnego kościoła. Wzniesiono go w formie salowej ceglanej i nieotynkowanej nawy z dobudowaną wieżą przy elewacji północnej. Wewnątrz, nad prezbiterium znajduje się sklepienie krzyżowe, natomiast nad nawą drewniany sufit. Na szczególna uwagę zasługuje najstarszy zachowany element wyposażenia, pochodzący zapewne jeszcze ze średniowiecznej świątyni, a mianowicie bezstylowa kamienna chrzcielnica. Pozostałe elementy wyposażenia pochodzą z początków XX w., a należą do nich: drewniana ambona przyścienna, chrzcielnica, nastawa ołtarzowa, wisząca lampa sześcioramienna, okucia drzwi i belek stropowych, drewniany zydel oraz szafa zakrystyjna. Szczególnie piękne są barwne witraże zamontowane w prezbiterium wraz z jego fundacją. Wykonano je w formie wydłużonego prostokąta zamkniętego ostrym łukiem. Główny witraż przedstawia Chrystusa Zmartwychwstałego, boczne natomiast, w tonacji oliwkowo-turkusowo-niebieskiej, przestawiają rozety kwiatowe przeplecione wstęga tworzącą skomplikowane układy ornamentalne wypełnione płatkami kwiatów. W wieży odnajdziemy dzwon odlany przez Boettgera z Tuczna w 1850 roku, a więc również należący jeszcze do poprzedniej linowskiej świątyni. U góry dzwonu znajduje się piękny pas dekoracji w formie wici roślinnej oraz dużych liściastych palmet. Z jednej strony ujrzymy plakietę z popiersiem Chrystusa niosącego krzyż oraz inskrypcje mówiące o wykonawcy oraz wszystkich ważniejszych osobach w ówczesnej wsi. Przed kościołem znajduje się tablica informacyjna opisująca historię świątyni, do której przytwierdzono część karylionu znajdującego się do drugiej wojny światowej w wieży kościelnej oraz kogut będący niegdyś zwieńczeniem wieży.</p>
Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny<p style="text-align:justify;">Kościół został wzniesiony w 1891 roku w stylu neoromańskim. Wykonana z kamieni polnych świątynia powstała na planie prostokąta z półkolistym prezbiterium. Nawa główna została nakryta belkowanym stropem. Kościół ma krosnową dzwonnicę, która powstała w 1980 roku. Świątynia pełni funkcję filii rzymskokatolickiej parafii pod wezwaniem Chrystusa Króla w Suliszewie.</p>
Licznik rowerowy Mostkowo
Licznik rowerowy Nowe Objezierze
Miejska (Żydowska) Góra w Choszcznie<p> </p>
Mural Złocieniecki 2017 w Złocieńcu<p>Autorem projektu końcowego jest dr arch. Radosław Barek we współpracy z Dominikiem Dziedziną.</p>
Muzeum Pojezierza Myśliborskiego<p>Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą, edukacyjno-oświatową, naukową oraz wydawniczą. Obecnie można zwiedzić cztery wystawy: „Myślibórz we wczesnym średniowieczu”, „Z dziejów Myśliborza”, „Historia i etnografia”, Galeria „M” ze sztuką współczesną. Wśród licznych eksponatów można zobaczyć m. in.: eksponaty z wczesnego średniowiecza, wydobyte podczas prac archeologicznych, ceramikę z warsztatu garncarskiego, renesansowe piece kaflowe, krucyfiks z XV wieku, pochodzący z Kapliczki Jerozolimskiej, narzędzia rolnicze i gospodarstwa domowego czy dokumenty z lat 1945-1950.</p>
<p>Z Muzeum Pojezierza Myśliborskiego powiązany jest również Ośrodek Edukacji Plastycznej, mający siedzibę w Kaplicy św. Gertrudy.</p>
<p>Budynek muzeum - kaplica św. Ducha została wzniesiona w XIV wieku. Nie jest znany pierwotny opiekun. Historycy domniemają, że pełniła rolę kaplicy margrabiego lub jednej z gildii kupieckiej. W okresie reformacji straciła funkcję sakralną. W XVI wieku wykorzystywano ją jako owczarnie i browar, a od XVIII wieku jako magazyn soli. W XIX wieku mieściła remizę strażacką i mieszkania. Po II wojnie światowej ponownie pełniła funkcje magazynowe, a od 1979 roku jest siedzibą Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</p>
<p>Kaplicę wzniesiono w stylu gotyckim na planie prostokąta. W dolnych partiach jako budulca użyto kamienia, a w górnych cegły. Całość przykrywa ceramiczny dwuspadowy dach. Do budynku prowadzą dwuskrzydłowe drzwi z ostrołukowym portalem z okrągłym oknem. Uwagę przykuwa również dekoracyjny ceglany fryz, umieszczony pod gzymsem.</p>
Młyn Papiernia<p>Budowę papierni rozpoczęto w zakolu rzeki Płoni w 1733 roku. Inicjatorem i fundatorem był Eliasz Meisner, członek znanego w XVIII wieku rodu papierników. Pod zarządem rodziny Meisnerów papiernia pozostawała przez 94 lata. W tym czasie została kilkakrotnie zmodernizowana. W 1772 roku syn pierwszego właściciela - Ernest zainstalował holendry - maszyny przygotowujące masę papierniczą. Pozwoliło to wydatnie na usprawnienie, a co za tym idzie zwiększenie produkcji. W 1787 roku dobudowany został akwedukt, którego zadaniem było dostarczanie wody z pobliskiego potoku. W tym czasie papiernia z Barlinka była wiodącym zakładem w Brandenburgii i na Pomorzu. Papier w niej wyprodukowany był sprzedawany nawet do Szwecji. W 1827 roku świetnie prosperujący zakład kupił Getschmann. W 1842 roku zastąpił część prac ręcznych maszyną parową. W 1850 roku papiernia była już całkowicie zmechanizowana. Posiadała cztery holendry, z czego dwa były napędzane wodą, a pozostałe parą. W kolejnych latach papiernia zmieniała właściciela. Nie wytrzymała ona jednak silnej konkurencji - w 1867 roku została zamknięta. Głównym powodem były problem z niedostateczną wielkością produkcji oraz położenie Barlinka z dala od dogodnych tras komunikacyjnych. W 1869 roku niewykorzystywane budynki kupił Franz Duras i przekształcił je w młyn zbożowy. W 1901 roku młyn kupił Hermann Pfeiffer, który dokonał modernizacji turbiny. Po II wojnie światowej obiektowi groziło zniszczenie i rozszabrowanie, czemu zapobiegł przebywający w nim dawny robotnik przymusowy Stefan Czapniewski. Został on pierwszym polskim młynarzem. Zabudowania przejęła Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Do 1972 roku młyn funkcjonował nieprzerwanie. Po tym czasie z powodów ekonomicznych został zamknięty, z przeznaczeniem do rozbiórki. W 1982 roku budynkiem zaopiekowali się studenci i pracownicy naukowi Instytutu Architektury Politechniki Szczecińskiej. Od 1994 roku działa w nim Stowarzyszenie Na Rzecz Ochrony Dziedzictwa „Młyn Papiernia”.</p>
<p>Obecnie zachowany zespół papierni-młyna powstał w XIX-XX wieku. Składają się na niego: budynek papierni-młyna z 1869-1920, młynarzówka-służbówka z około 1920 roku, budynek gospodarczy (stodoła, stajnia), most nad kanałem młyńskim, relikty mostu murowanego na drodze dojazdowej.</p>
<p>Budynek papierni-młyna wyróżnia wykończenie z muru pruskiego. Obecnie można w nim zobaczyć zabytki z dawnego młyna oraz okolicznych majątków.</p>
<p>Papiernia jest dostępna dla zwiedzających po wcześniejszym umówieniu telefonicznym.</p>
Obelisk poświęcony Januszowi Kusocińskiemu<p>Głaz, z płasko ściętą i wypolerowaną częścią, i umieszczonym napisem "Biegł, aż dobiegł do sławy, śmierci, pamięci. Januszowi Kusocińskiemu - społeczność SP nr 2 w Myśliborzu". Janusz Kusociński został upamiętniony tym obeliskiem, z okazji nadania imienia tego sławnego olimpijczyka szkole, w dniu 19 czerwca 1995 r.</p>
Obszar Chronionego Krajobrazu "B" Myślibórz<p>Obszar Chronionego Krajobrazu "B" Myślibórz zajmuje powierzchnię 21 564 ha. Na jego terenie znajdują się obszary chronione programem Natura 2000: Pojezierze Myśliborskie (na północy), Ostoja Witnicko-Dębniańska (na zachodzie) oraz Jezioro Kozie (na południowym zachodzie). Ponadto w granicach tego obszaru leżą również rezerwaty przyrody Tchórzyno i Jezioro Jasne (na północy) oraz Długogóry (na zachodzie).<br /> Ten rozległy teren został objęty szczególną ochroną ze względu na różnorodność występujących tamże ekosystemów, które poza walorami krajobrazowymi są również bardzo istotne ze względu na pełnioną przez nie funkcję korytarzy ekologicznych.<br /> Ponieważ jest to teren polodowcowy jego rzeźba jest bardzo zróżnicowana - występują tutaj zarówno sandry, jak również moreny denne oraz czołowe, a także rozległe równiny. Znajdują się tutaj jeziora takie jak: połączone ciekami wodnymi Zielin, Dolskie oraz Postne, a także Sitno Wielkie, jezioro Derczewskie i Jasne czy też Czernikowskie. Nie należy również zapominać o największym akwenie na terenie całego powiatu oraz Pojezierza Myśliborskiego, a mianowicie o jeziorze Myśliborskim. Poza nimi występuje tutaj również wiele mniejszych oczek wodnych. Malowniczości krajobrazu dopełnia wijąca się wśród nich rzeka Myśla.<br /> Na południu oraz północnym-wschodzie Obszaru Chronionego Krajobrazu Myślibórz rozciągają się tereny leśne. Część centralna to w przeważającej części pola uprawne.<br /> Za sprawą różnorodności środowiskowej spotkać tutaj można wiele ciekawych i rzadkich gatunków zwierząt. Do najciekawszych gatunków ptaków należą zimorodek, bociany białe oraz czarne, żurawie, bąki oraz błotniaki stawowe. Ssaki reprezentowane są przez wydry, płazy natomiast przez traszki grzebieniaste oraz liczną populację kumaka nizinnego.<br /> Zalesiona część obszaru to raj dla grzybiarzy, natomiast okoliczne jeziora obfitują w ryby takie jak: płocie, leszcze, liny, a także okonie oraz szczupaki. Złowić można również krąpie, węgorze oraz wzdręgi. Poza "zwykłymi" jeziorami wędkować można również na łowisku specjalnym udostępnionym na jeziorze Postnym.<br /> Za sprawą dużej ilości szlaków na opisywanym obszarze można uprawiać różnorodne formy turystyki od pieszej przez rowerową aż po wodną.</p>
Obwarowania miejskie<p>W pierwszej połowie XIV wieku rozpoczęto wznosić fortyfikacje. Barlinek otoczono eliptycznym pierścieniem siedmiometrowego, kamiennego muru. Prowadziły do niego bramy Myśliborska i Młyńska. Nad brzeg jeziora można było się dostać furtami wodnymi, Małą i Wielką. Obronę wzmacniało 27 baszt i czatowni. W latach dwudziestych XIX wieku ograniczające rozwój miasta mury i bramy w dużej mierze rozebrano. Obecnie możemy podziwiać dwa odcinki murów: obniżony fragment między ulicami Jeziorną i Grodzką oraz lepiej zachowany u zbiegu ulic Chmielnej i Górnej. W ciągu tego drugiego można zobaczyć koronę murów, czatownię oraz Psią Furtę.</p>
<p> </p>
Obwarowania miejskie<p>Obwarowania miejskie w Choszcznie zostały wzniesione na przełomie XIV i XV wieku. Do dzisiaj zachowały się tylko fragmenty murów. Mury wykonane były z kamienia i cegły, a ich długość wynosiła 1600 m. Wzmocnione były systemem wałów i fos. Północną stronę chroniły mokradła.</p>
<p>Obwarowania miejskie posiadały trzy bramy, siedem baszt i 36 czatowni. Bramy znajdowały się przy głównych wjazdach do miasta. Od zachodu znajdowała się Brama Kamienna (wyjazd w kierunku na Barlinek i Myślibórz). Od południowego wschodu Brama Wysoka (wyjazd w kierunku Dobiegniewa). Brama Młyńska znajdowała się od północy (wyjazd w kierunku Stargardu).</p>
<p>W pierwszej połowie XVIII wieku podjęto decyzję o rozbiórce systemu obronnego. Rozebrano trzy bramy, zaczęto zasypywać fosy i niwelować wały. Wówczas powstał pomysł, żeby te tereny przekształcić w tereny rekreacyjne. Na obszarze po zachodniej i południowej stronie murów urządzono park (obecnie Park Moniuszki) i tereny rekreacyjno-sportowe. Na wale południowym, wzdłuż ulicy Piastowskiej, założono aleję spacerową, która nosi nazwę Wały Piastowskie. </p>
<p>Do czasów obecnych zachowały się jedynie niewielkie fragmenty średniowiecznego muru miasta. Istnieje spora część muru północnego oraz cząstki muru południowego i zachodniego. Z rozebranych bram pozostała okrągła budowla - rondel przedramienia Bramy Kamiennej - Barbakan. Do dzisiaj zachowały się w nim otwory strzelnicze i fryz z czarnych cegieł. Barbakan znajduje się na rogu ul. Piastowskiej i ul. Wolności, jest to siedziba Rady Miejskiej.</p>
<p> </p>
Obwarowania miejskie Morynia<p>Gród obronny, który był początkiem Morynia został założony w X wieku przy zachodnim brzegu jeziora Morzycko. Prawa miejskie nadano Moryniowi przed 1306 roku. Także mniej więcej w tym czasie wybudowano miejskie fortyfikacje. W 1320 roku Moryń wszedł w skład miast Nowej Marchii. W XV wieku miastem rządzili Krzyżacy. Podczas ich rządów, w 1433 roku Moryń został zniszczony przez husytów. Nieco później, bo w XVIII wieku miasto trzykrotnie zostało zniszczone przez pożary. Podczas rządów Hitlera w Moryniu utworzono tzw. Szkołę Ojczyźnianą, ośrodek którego zadaniem było germanizowanie polskich dzieci.</p>
<p>Mury obronne miasta zostały wzniesione w pierwszej połowie XIV wieku. Obwarowania zostały wybudowane z kamieni polnych i cegieł na wysokość 6,5 metra (dziś ich wysokość wynosi 4,5 metra). Mury miejskie otaczają miasto kołem o średnicy 300 metrów. Pierwotnie w skład fortyfikacji wchodziło dwadzieścia osiem strażnic czworokątnych, czatownie i jedna brama wjazdowa z wieżą. Do naszych czasów zachowała się pełna linia murów bez bramy i strażnic. Przetrwały natomiast czatownie, a od strony jeziora zachowała się furta jeziorna, która umożliwiała donoszenie wody do miasta w przypadku wybuchu pożaru. Mury miejskie otoczone były wałem oraz fosą – te zabezpieczenia zostały zniesione dopiero w 1811 roku.</p>
<p>Moryń, który znajduje się poza ważniejszymi szlakami komunikacyjnymi nie poniósł większych strat podczas działań wojennych (ucierpiało około 15 % zabudowań). Obwarowania miejskie przetrwały do obecnych czasów niemal nienaruszone. To jedno z niewielu miast, w który zachowały się niemal w całości średniowieczne obwarowania. Dzięki temu fortyfikacje stanowią jeden z cenniejszych reliktów architektury militarnej.</p>
<p>W 1956 roku na wojewódzką listę zabytków został wpisany teren starego miasta Morynia (stare miasto w Moryniu ma zachowany średniowieczny charakter i układ ulic), niespełna 20 lat później, w 1974 roku na listę trafiły także obwarowania miejskie.</p>
Obwarowania miejskie Myśliborza<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Początek budowy obwarowań Myśliborza należy wiązać z otrzymaniem w XIII wieku praw miejskich. Wytyczona została wówczas zachowana do dzisiaj siatka ulic. Zaplanowano również fortyfikacje. Wzniesiono je w połowie XIII wieku. Do miasta prowadziły trzy bramy: Pyrzycka, Nowogródzka i jedna o nieustalonej nazwie. Spośród nich zachowały się tylko dwie pierwsze. Obronę miasta wzmacniało czterdzieści dziewięć baszt, w przewadze półotwartych. Do obecnych czasów pozostały jedynie Baszta Prochowa oraz fragmenty jednej z półotwartych (łupinowych) baszt. Zachowane fragmenty murów miejskich pochodzą z XIV wieku. </span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Brama Pyrzycka powstała w I połowie XIV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie kwadratu. Zdobią ją ostrołukowe blendy. Brama została przykryta ceramicznym dachem namiotowym. Na przestrzeni wieków została kilkakrotnie przebudowana. Od 2002 roku mieści się w niej pracownia archeologiczna Muzeum Pojezierza Myśliborskiego.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Brama Nowogródzka powstała w I połowie XIV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie kwadratu. Zdobią ją ostrołukowe blendy. Brama została przykryta ceramicznym dachem namiotowym. Od 1968 roku w bramie mieści się schronisko oraz myśliborski oddział PTTK.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Baszta Prochowa powstała na przełomie XIV i XV wieku. Jest to gotycka ceglana budowla, założona na planie koła. W XIX wieku zwieńczono ją krenelażem i stożkowym dachem oraz wykuto na poziomie wejście. Pierwotnie do baszty można było się dostać tylko z poziomu muru.</span></p>
<p style="line-height: 15.05pt; background: white;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #333333;">Zachowane odcinki murów można zobaczyć przy skrzyżowaniu ulic Pomorskiej i Wałowej oraz między Ogrodową i Pomorską. Najlepiej zachowany jest ten ostatni odcinek. Na jego przykładzie można sobie wyobrazić jak wyglądało w latach świetności całe założenie obronne Myśliborza. Mur w niemal całej zachowanej wysokości został wykonany z kamienia polnego. Wraz z rozwojem sztuki oblężniczej został nadbudowany z cegły. Wyraźnie widoczne są ślady po mocowaniach ganków straży. Co kilkanaście metrów mur przecinają półotwarte baszty, wykorzystywane obecnie w różny sposób.</span></p>
Obwarowania miejskie Trzcińska Zdrój<p>Mimo burzliwej przeszłości, wielu pożarów oraz wojen, które przetoczyły się przez Trzcińsko-Zdrój w mieście zachowała się całkiem okazała linia murów. Obwarowania zostały wzniesione w XIV – XV wieku z kamienia polnego i cegły. Dawniej mury miały 30 wieżyczek strzelniczych, otoczone były fosą i wałem ziemnym – te zabezpieczenia zostały zlikwidowane w XIX wieku.</p>
<p>Do naszych czasów w linii fortyfikacji zachowało się 5 baszt łupinowych, 20 prostokątnych, dwie baszty – Prochowa i Bociana i dwie bramy – Myśliborska i Chojeńska (istniały trzy, nie przetrwała brama Strzeszowska).</p>
<p>Brama Myśliborska została wzniesiona w XIV wieku na wysokość ponad 20 metrów i była najważniejszy element obronny miasta. Obiekt został wybudowany w dolnej części z ciosów granitowych, w górnej z cegły. Jest to wieżowa brama utworzona na rzucie prostokąta. Zabytek wyposażony jest w żelazną kratę, która zastąpiła wcześniejszą, drewnianą. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które służyły do obserwacji. W bramie widoczne są także otwory strzelnicze. Nazwa bramy pochodzi od umiejscowienia w murze – skierowana jest w stronę Myśliborza.</p>
<p>Brama Chojeńska została wybudowana w XIV wieku na wysokość 18 metrów. W XV wieku do obiektu dobudowano przedbramie, które zostało zburzone w XIX wieku. Tak jak w przypadku Bramy Myśliborskiej, Chojeńska w dolnej kondygnacji została wybudowana z kamienia polnego, zaś w górnej z cegły. Również ta brama posiada żelazną kratę, która niegdyś była zasuwana na noc. W XVI wieku do bramy dobudowano ośmioboczne nadbudowy, które umożliwiały obserwację. Do przemieszczania się między kondygnacjami bramy służył drabiny. Brama posiadała stałą załogę, uzbrojenie i zapasy żywności. I w tym przypadku nazwa jest związana z kierunkiem, w którym została wybudowana.</p>
<p>Baszta Prochowa powstałą w XV wieku poprzez zamknięcie półkolistej czatowni. Baszta na rzucie koła najprawdopodobniej służyła do przechowywania prochu. Dolna część budowli została wzniesiona z kamieni, górna zaś z cegły. W baszcie widoczne są otwory strzelnicze, obiekt jest wyposażony w ganek obronny, wykończony murem bez blankowania.</p>
<p>Nazwa Baszty Bocianiej powstała w XIX wieku i pochodzi od gniazda bocianiego, które istnieje na budowli do dziś. Sam obiekt został wybudowany w XV wieku poprzez zamknięcie XIV-wiecznej prostokątnej czatowni. Do ceglanej baszty w XIX wieku dobudowano budynek mieszkalny. W murach baszty odnajdziemy trzy okna strzelnicze.</p>
<p>Fortyfikacje miejskie Trzcińska-Zdroju zostały wpisane na listę zabytków w listopadzie 1963 roku.</p>
Ostnicowa skarpa<p>Ostnicowa skarpa to powierzchniowy pomnik przyrody, zajmujący 0,2 ha. Został ustanowiony 25 kwietnia 2013 r., dzięki staraniom Klubu Przyrodnika. Ochroną objęto zbocze płaskowyżu sandrowego ze stromą skarpą o południowej wystawie oraz pozostałości po dawnej żwirowni. Skarpa osiąga wysokość 33 m n.p.m., a jej podstawa znajduje się na ok. 5 m n.p.m. Deniwelacja wynosi więc ponad 25 m. Na szczycie zbocza i jego południowo-zachodnich stokach znaleźć można murawy ostnicowe, zaś w wyrobisku płaty ciepłolubnych muraw napiaskowych. Spotkać tu można wybitnie rzadkie w skali naszego kraju rośliny chronione: ostnicę włosowatą, ostnicę piaskową (jedno z trzech stanowisk w Polsce) i pajęcznicę liliowatą. Bogaty jest również świat porostów z chrobotkiem reniferowym, chrobotkiem okółkowym i płonnikiem włosistym. Murawy te są siedliskiem dla ciepłolubnych bezkręgowców. Licznie występuje tu mrówkolew pospolity i drapieżny srogoń baldaszkowiec. Na terenie pomnika przyrody i w okolicy spotkać też można wiele gatunków ptaków, między innymi gąsiorka, dzięcioła dużego, kowalika, sójkę, ziębę, czy skowronka.</p>
<p>Krajobraz skarpy i rzadkich sosen na szczycie stoku jest bardzo malowniczy. Ze szczytu rozpościera się widok na dolinę Odry. Jednak ze względu na niedużą powierzchnię i unikatowość murawy jej walory powinny być udostępniane jedynie w celach naukowych.</p>
Park pałacowy<p>Park pałacowy w Ziemsku to klasyczny przedstawiciel stylu angielskiego, o funkcji krajobrazowej. Charakteryzuje się naturalistyczną formą oraz swobodną kompozycją. </p>
<p>Park powstał w pierwszej połowie XIX wieku, a następnie pod koniec tego wieku został rozbudowany, dzięki czemu aktualny jego obszar to 7,5 ha. </p>
<p>Park odznacza się czytelnym układem, oddzieloną od gęstego starodrzewia polaną oraz brakiem typowo ogrodowej infrastruktury, co jest typowe dla ogrodu angielskiego. Roślinność terenu jest bardzo urozmaicona, występuje tu dużo gatunków krzewów (ok. 30) i drzew (ok. 35). Drzewostan określa się jako mieszany, lecz dominują tu drzewa iglaste, głównie wiązy i świerki. Ciekawym okazem jest rosnąca w centralnej części parku choina kanadyjska, będąca uznana za pomnik przyrody. Obwód drzewa wynosi 285 cm a wysokość 16 m. Na terenie parku rośnie także drugi okaz pomnikowy jakim jest okazały dąb szypułkowy.</p>
<p>W 1945 roku, po zakończeniu II wojny światowej, tereny rolne majątku Ziemsko przetworzono na PGR a sam park został włączony do lasów Nadleśnictwa Drawsko. W latach dziewięćdziesiątych zaprzestano uprawy gruntów co korzystnie wpłynęło na gospodarkę wodną terenu. Brak konserwacji systemu melioracyjnego doprowadził do utworzenia płytkiego zbiornika wodnego niedaleko parku, który aktualnie w połączeniu z leśnymi warunkami obok jest domem dla blisko 40 gatunków ptaków. Spacerując parkiem oraz pobliskimi terenami można zaobserwować między innymi: bociany, łabędzie, bieliki, dzięcioły, gągoły i wiele innych ptaków bytujących tam na stałe lub jedynie w okresie lęgowym. </p>
<p>Przez teren parku poprowadzona jest popularna ścieżka przyrodnicza "Park Ziemsko - Zalewy Studnickie". Jest to bardzo łatwy i przyjemny szlak, przeznaczony dla osób chcących spędzić aktywnie czas, lecz bez większego wysiłku fizycznego, zalecana także dla osób spacerujących z dziećmi. Ścieżka została utworzona w 2004 roku przez Nadleśnictwo Drawsko w głównym przeznaczeniu dla uczniów okolicznych szkół, aby móc prowadzić lekcje przyrody i biologii w terenie. Jej łączna trasa wynosi 2 km i szacowany czas przejścia to niespełna godzina. </p>
<p>Początek trasy wyznaczony jest na parkingu w Ziemsku, gdzie znajduje się pierwsza tablica informacyjna z mapą terenu. Przez ok. 1,2 km trasa wiedzie przez park a przez resztę wokół zalewu. Wycieczka kończy się na wieży widokowej nad zalewem, gdzie także jest umieszczona tablica informacyjna. </p>
<p> </p>
<p> </p>
Park zdrojowy<p>Dawny zespół uzdrowiskowy znajduje się po wschodniej stronie układu staromiejskiego, zaraz poza obwarowaniami miejskimi. We wschodniej części znajdują się zabudowania, zaś w zachodniej części odnajdziemy przylegający do domu zdrojowego park krajobrazowy. Dawny dom zdrojowy został założony na przełomie XIX i XX wieku jako zakład leczniczo-kąpielowy, wykorzystujące złoża borowinowe.</p>
<p>Park zdrojowy został założony na przestrzeni 1,4 ha. Główna część – znajdująca się najbliżej dawnego domu zdrojowego, posiada zachowaną strukturę z kolistym podjazdem, dalsza ma charakter krajobrazowy. Założenie znajduje się na stosunkowo płaskim terenie, nad linią brzegową pobliskiego jeziora. W 2000 roku ścieżki parku zostały wyłożone polbrukiem.</p>
<p>Na terenie dawnego parku zdrojowego odnajdziemy m.in. takie gatunki drzew jak lipa szerokolistna, klon zwyczajny, robinia akacjowa, topola kanadyjska, jarząb pospolity, wierzba biała, olcha czarna, wiąz szypułkowy, lipa holenderska, dąb szypułkowy, magnolia pośrednia i jesion wyniosły. Obwód niektórych drzew wynosi ponad 400 cm (np. wierzba biała), jest tu kilka okazów z obwodem pnia powyżej 300 cm (np. dąb szypułkowy) i kilka z obwodem powyżej 200 cm (np. olcha czarna).</p>
<p>Obecnie w dawnym domu zdrojowym mieści się dom pomocy społecznej, z dawnego parku zdrojowego korzystają pensjonariusze DPS. Dawny park zdrojowy został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 2003 roku. </p>
Park Żubra<p>Park miejski obecnie nazywany Parkiem Żubra powstał na początku XVIII wieku u podnóża złocienieckiego zamku i do 1945 r. nazywany był ogrodem zamkowym. Pierwotnie był prywatną własnością rodziny von Griesheim i był niedostępny dla mieszkańców Złocieńca. Nie brakowało tam wspaniałej i różnorodnej roślinności. Oprócz rodzimych gatunków drzew i krzewów dużo było w nim roślin egzotycznych. Wzdłuż alejek i ścieżek stały wielkie donice z zachwycającymi okazami roślin. Na okres zimowy donice były przenoszone do zamkowej oranżerii. Obecna nazwa parku pochodzi od jego pierwszego powojennego opiekuna, którym był Jan Żuber. Nowa nazwa "Park Żubra" na tyle mocno przyjęła się wśród mieszkańców miasta, że stała się oficjalną nazwą. Głównym i najciekawszym elementem parku jest, biegnąca po jego wschodniej stronie, Aleja Grabowa. Tworzą ją fantastycznie ukształtowane ręką ogrodników 83 graby, których korony splatają się ze sobą dając wrażenie zielonego tunelu. W centralnej części występuje wiele cennych drzew, w tym kilkusetletnie pomniki przyrody, m.in. graby, buki, dęby, lipy, cisy i kasztanowce. W 2009 roku park przeszedł renowację. Usunięto samosiejki, dokonano nowych nasadzeń, wyremontowano alejki i ustawiono tablice informacyjne. Rok później wytyczono ścieżkę przyrodniczo - dydaktyczną. Obecnie park jest ulubionym miejscem odpoczynku mieszkańców Złocieńca. Zagląda tu także wielu turystów, a dla uczniów miejscowych szkół w parku prowadzone są zajęcia edukacyjne z przyrody i ekologii.</p>
Pałac<p style="text-align:justify;">Pałac został wzniesiony w 1924 roku. Został on wybudowany na nieregularnym rzucie w stylu eklektycznym. Dwupiętrowy budynek jest szczególnie interesujący od strony parku. Uwagę od razu skupia centralnie zaprojektowana okrągła wieża ze wspartym na dwóch kolumnach balkonem. Uroku dodają wybudowane na skrzydłach klatki schodowe. Pałac otacza park z aleją dojazdową. Do roku 1939 pałac często zmieniał właścicieli. Ostatni z nich zginął w obozie koncentracyjnym.</p>
<p style="text-align:justify;">W latach 1939 - 1945 pałac był użytkowany przez młodzieżową organizację związaną z partią nazistowską – Hitlerjugend. Po wojnie majątek pełnił różne funkcje. Obecnie znajduje się w nim Salezjański Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy „Dom młodzieży”.</p>
Pałac i park dworski<p style="text-align: justify;">Park został założony wraz z budową pałacu, która miała miejsce w latach 1851-1853. Wówczas powstał istniejący do dzisiaj około 22 hektarowy ogród w stylu angielskim z aleją dojazdową. Od 1972 roku w pałacu mieści się Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy, w związku z czym zwiedzanie pałacu i parku jest ograniczone.</p>
Pałac rodziny von Schroeder<p>Pałac w Lubianie został wybudowany w 1900 roku przez rodzinę von Schroeder. Jest budynek eklektyczny, zdobiony ryzalitami. Jego forma architektoniczna odzwierciedla nowe tendencje w budownictwie rezydencjonalnym początków XX wieku. </p>
<p>Pałac jest dosyć dużym budynkiem, jego długość wynosi 408 m, a szerokość 173 m, jest wysoki na 145 m. Dwór został założony na rzucie trzech stykających się prostokątów. Fasada budynku skierowana jest na południowy-wschód. Jest to budynek dwukondygnacyjny, podpiwniczony, pokryty dachem czterospadowym. W połaciach długich dachu korpusu obiektu znajdują się niewielkie facjatki pokryte dwuspadowymi daszkami. Elewacja wzbogacona jest o ryzality nakryte niezależnymi konstrukcyjnie dachami naczółkowymi. Pozorne ryzality elewacji długich zostały wyprowadzone poza lico ścian o ok. 70 cm. Weranda usytuowana na ceglanym cokole wsparta jest drewnianymi, zdobionymi słupami spiętymi ażurowymi łukami arkadowymi. Wejście na werandę znajduje się od strony mieszkalnej. Do budynku prowadzi wejście główne oraz wejścia w elewacjach długich. Drzwi główne budynku to drzwi dębowe, dwuskrzydłowe. Otwory okienne w formie stojących prostokątów zwieńczonych łukami, w sali balowej okna sześcioskrzydłowe. Na szczególną uwagę zasługuje sala balowa z doskonale zachowanym wnętrzem.</p>
<p>Pałac jest budynkiem zadbanym. Jest to obiekt, który warto zobaczyć Otoczenie pałacu stanowi park z drugiej połowy XIX wieku.</p>
<p>W latach pięćdziesiątych Lubianę włączono w skład zakładu rolnego Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej, w latach sześćdziesiątych do Lubiany przeniesiono siedzibę POHZ. W roku 1994 zakład przekształcono w OHZ Lubiana sp.z o.o., a właścicielem został Skarb Państwa, w dalszym ciągu w pałacu mieści się siedziba zarządu. </p>
Pałacyk Cebulowy<div>
<p>Pałacyk Cebulowy zawdzięcza swoją nazwę charakterystycznym wieżyczkom, nakrytym cebulastymi hełmami. Willa została zbudowana w 1908 roku, na wzniesieniu z którego rozciągał się malowniczy widok na Jezioro Barlineckie. W zachowanych dokumentach pałacyk występuje pod nazwą Willa Duelfer. Jest to jednokondygnacyjna budowla z użytkowym poddaszem. Zbudowano ją na planie prostokąta, który zaburzają dobudowane po bokach ganki-balkony. Uwagę przykuwają wspomniane już okrągłe wieżyczki, nakryte cebulastymi hełmami, pokryte zieloną blachą. W dalszej kolejności wybija się centralnie zaprojektowana, ozdobiona pilastrami lukarna, stanowiąca jednocześnie wejście na wysunięty przed fronton balkon. Przedwojenne dzieje pałacyku nie są znane. Po wojnie początkowo mieściła się w nim szkoła, później przychodnia, komenda hufca i mieszkania. Budynek kilka lat temu został odrestaurowany. Obecnie stanowi własność prywatną, w związku z czym dostęp do wnętrza willi jest ograniczony. Obiekt dostępny jest z zewnątrz i jest bardzo dobrze widoczny od strony ulicy Strzeleckiej.</p>
<p> </p>
</div>
<p> </p>
Plaża i teren rekreacyjny w Gudowie<p>Teren rekreacyjny w Gudowie to nowoczesne, funkcjonalne i atrakcyjne miejsce do rekreacji i wypoczynku. Teren zlokalizowany jest na skraju wsi nad jeziorem Lubie i składa się z kilku obiektów. Centralnym miejscem jest plaża wraz z kąpieliskiem. Znajduje się tam pomost rekreacyjny w kształcie litery L, drewniana wiata ogniskowa, budynek sanitariatów oraz ławki. Na kąpielisku wyznaczone zostały strefy dla umiejących i dla nieumiejących pływać a w sezonie letnim nad bezpieczeństwem kąpiących się czuwają ratownicy WOPR. Przed sezonem rokrocznie dno czyszczone jest przez płetwonurka a w sezonie regularnie wykonuje się badania stanu czystości wody. Na terenie plaży znajduje się także slip do wodowania łodzi. Plaża jest ogólnodostępna a korzystanie z niej jest nieodpłatne. W skład terenu rekreacyjnego wchodzą również obiekty sportowe zlokalizowane w sąsiedztwie plaży. Jest to pełnowymiarowe trawiaste boisko do piłki nożnej oraz boisko do plażowej piłki siatkowej. Przy boiskach znajdują się ławki dla kibiców. Znajduje się tu również tzw. "zielona siłownia", czyli urządzenia do ćwiczeń siłowych i gimnastycznych zamontowane na wolnym powietrzu. Całość uzupełniają nasadzenia zieleni. Teren rekreacyjny w Gudowie jest miejscem organizacji imprez sportowych i plenerowych (np. dożynki, festyny, turnieje).</p>
Plaża miejska w Choszcznie<p>Goście i mieszkańcy Choszczna mają do dyspozycji powierzchnię ok. 1 ha, na której w okresie letnim mogą opalać się, kąpać, zażywać relaksu, grać w siatkówkę na jednym z dwóch boisk - wszystko to nad Jeziorem Klukom, praktycznie w środku miasta. Kąpielisko wyposażone jest również w wypożyczalnię sprzętu wodnego (kajaki, rowery wodne, łódki wiosłowe)<span style="background-color: #fafafa; font-size: 18px;">,</span> przebieralnie i prysznice. Plaża jest monitorowana przez Sanepid Choszczno.</p>
Plaża nad jeziorem Czaplino<p>Plaża nad jeziorem Czaplino w Czaplinku to obiekt mniejszy i mniej popularny od kąpieliska nad jeziorem Drawsko, ale za to bardziej atrakcyjny dla osób ceniących sobie spokój i ciszę. Plaża wraz z przygotowanym miejscem do kąpieli znajduje się na niewielkim półwyspie przy południowym krańcu jeziora. Plaża jest przeważnie trawiasta, tylko przy samej wodzie znajdziemy więcej piasku. Teren jest nieogrodzony, otwarty dla każdego, a na jego obrzeżach rosną drzewa dające kojący cień w upalne, letnie dni. W obrębie plaży znajduje się nieduży pomost pływający i boisko do plażowej piłki siatkowej, z którego bardzo chętnie korzystają wypoczywający na plaży miłośnicy aktywnego wypoczynku. W sezonie wakacyjnym, codziennie w godzinach 10:00-18:00 nad bezpieczeństwem kąpiących czuwają ratownicy WOPR. Tuż przy plaży znajduje się kawiarnia "Cafe Czaplino". Praktycznie do samej plaży można dojechać samochodem.</p>
Plaża Pełczanka<p>Plaża miejska Pełczanka to idealne miejsce wypoczynkowo-rekreacyjne dla grupki znajomych czy rodzin z dziećmi. W skład obiektu wchodzi obiekt gastronomiczno-usługowy oraz wypożyczalnia nart wodnych. Przy plaży znajduje się również drewniany pomost. </p>
Plaża wiejska nad jeziorem Wapnickim<p>Plaża we wsi Wapnica nad jeziorem Wapnickim wyposażona jest w pomost, ławostoły oraz wiatę.</p>
Plebania przy ul. Kościelnej<p>Budynek plebanii został wybudowany w XIX wieku. Jest to budynek w stylu gotyckim z czerwonej cegły. <span style="line-height: 20.8px;">Warto zwrócić uwagę na krzyże słoneczne znajdujące się w ścianie budynku. </span>Funkcję plebanii pełni od 1993 roku. Wcześniej była tam niemiecka szkoła, szpital i ośrodek zdrowia. Jest to bardzo ładny, zadbany, zabytkowy obiekt, który warto zobaczyć zwiedzając Pełczyce. </p>
<p> </p>
Poczta<p>Budynek poczty został wzniesiony w końcu XIX wieku. Jest to dwukondygnacyjna kamienica wybudowana w duchu historyzmu. Nawiązuje głównie do form klasycystycznych, co widoczne jest w obrębie fasady. Budowniczowie i architekci budynku pozostają nieznani. Od samego początku budynek pełnił funkcje usługowo-mieszkalne. W latach 70. obiekt przeszedł gruntowny remont. Druga kondygnacja budynku jest połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku ratusza.</p>
<p>Budynek ma formę leżącego prostopadłościanu nakrytego wysokim dachem dwuspadowym. Kompozycja architektoniczna budynku była oparta na osiowym rozmieszczeniu przepruć okiennych i drzwiowych. W fasadzie okna zgrupowane są w trzy sekcje. W obrębie drugiej kondygnacji okna przyszczytowe mają architektoniczne obramienie w postaci flankujących pilastrów spiętych spłaszczonymi frontami. Okna środkowe rozdzielają analogiczne pilastry. Otwory okienne zdobione są profilowanymi gzymsami oraz spinającymi je opaskami. Detal architektoniczny typowy dla budynków użytkowych z tego okresu.</p>
<p>Wnętrza budynku nie zachowały historycznych walorów i zostały zaadaptowane na potrzeby poczty, której siedziba mieści się w budynku.</p>
Pomnik "Odwrócona karta historii"<p>Pomnik upamiętnia jeńców obozu Oflag IIB Arnswalde. Oprócz nazwy "Odwrócona Karta Historii" funkcjonuje również (i tak jest opisywany na mapach) nazwa Pomnik Pamięci Jeńców Oflagu II B Arnswalde.</p>
<p>Obóz powstał w roku 1939 w Choszcznie, na bazie koszar niemieckiego 3 batalionu 25 pułku piechoty zmotoryzowanej i 3 dywizjonu 2 pułku artylerii zmotoryzowanej. Na obóz składały się cztery dwupiętrowe bloki, sala gimnastyczna, dwa budynki administracyjne, cztery garaże, duży plac apelowy. Teren ten ogrodzono podwójnym płotem kolczastym o wysokości. 2,5 m i szerokości 1,5 m.</p>
<p>Jeńcami byli głównie oficerowie, a wśród znanych wojskowych, przez jakiś czas w obozie był przetrzymywany major Henryk Sucharski, obrońca Westerplatte.</p>
<p>Pomnik w swym wyglądzie jest bardzo prosty, a przez to wymowny. Jest to trójkąt, ustawiony na jednym z boków kąta prostego. Kąty, które znajdują się przy ziemi są zaokrąglone i wycięte w ten sposób, że pomnik wygląda jak żagiel. Obok został postawiony krzyż.</p>
<p>Pomnik powstał i został odsłonięty w 1984 roku.</p>
<p>Dla zainteresowanych - kopalnią wiedzy na temat obozu jest strona http://oflag2b.choszczno.biz/ utworzona przez podpułkownika Andrzeja Szutowicza oraz książka "Oflag II B Arnswalde" Józefa Bohatkiewicza, byłego jeńca tego obozu.</p>
Pomnik Carla Sonnenburga<p>Carl Sonnenburg był działaczem społecznym, zamordowanym przez nazistów.</p>
<p>Pomnik ma formę nagrobka i jest umieszczony w miejscu mordu.Na pomniku Carl Sonnenburg określany jest jako przywódca ruchu robotniczego i spółdzielczego.</p>
<p>Urodził się 30 maja 1882 roku. Mieszkał w Choszcznie (wtedy Arnswalde), w biednej rodzinie. Miał czworo rodzeństwa. Gdy skończył 14 lat, zdał egzamin na murarza. Wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec.<br /> Ożenił się w 1905 r. Zamieszkał przy Fischerstrasse 6, gdzie zbudował dom. W 1914 roku wstąpił do wojska, gdy wybuchła I wojna światowa. Brał udział w walkach, dostał się do niewoli, z której udało mu się uciec, i znów walczył za swój Vaterland.</p>
<p>Po wojnie wrócił do Choszczna i włączył się w działalność polityczno-społeczną. Stworzył organizację, która w ciężkich powojennych czasach zaopatrywała niemal trzecią część mieszkańców w najtańsze produkty spożywcze. Przy tzw. Żydowskiej Górze (obecnie Miejskiej Górze) współorganizował festyny dla dzieci, połączone z dokarmianiem. W 1924 roku był członkiem zarządu miasta i doradcą w zakresie budownictwa. Uczestniczył w wielu przedsięwzięciach, zmieniających wygląd miasta, m.in. w budowie łaźni miejskiej, obiektów sportowych, parku z pomnikiem poległych w pierwszej wojnie.<br /> <br /> Udzielał się społecznie także poza Choszcznem, należał do Rady Przysięgłych Sądu w Landsbergu, dzisiejszym Gorzowie Wielkopolskim.<br /> <br /> Jeszcze przed II wojną światową, 14 kwietnia 1933 roku, został podstępnie wywabiony z domu i bestialsko zamordowany. Pozostawił żonę i czworo dzieci. Jego pogrzeb uznany został za jedną z największych uroczystości pogrzebowych w historii miasta.</p>
<p>Zadaniem pomnika jest przypominanie o pamięci Carla Sonnenburga i ostrzeganie przed faszyzmem.</p>
Pomnik Jana Pawła II<p>Pomnik został odsłonięty w 2008 ku czci papieża Jana Pawła II. Przedstawia, wykonaną z brązu, stojącą postać z uniesioną prawą ręką i pastorałem w ręce lewej. Pomnik powstał z inicjatywy komitetu społecznego mieszkańców, który przeprowadzał zbiórkę publiczną. P<span style="color: #4d4d4d; font-family: arial; font-size: 14px;">rojektantem pomnika jest prof. Czesław Dźwigaj z Krakowa. </span></p>
Pomnik Papieża Jana Pawła II<p>Pomnik Papieża Jana Pawła II w Pełczycach, znajduje się przy Parafii Narodzenia NMP, w pięknym punkcie widokowym, gdyż patrząc na pomnik, za plecami Papieża mamy piękny widok na jezioro Stawno.</p>
<p>Pomnik umieszczony jest na czarnym cokole, który dokoła obsadzony jest kwiatami. Sam pomnik przedstawia Papieża opartego na lasce pasterskiej i trzymającego prawą rękę na sercu.</p>
Pomnik upamiętniający saperów<p>Pomnik upamiętniający saperów postawiono w miejscu, w którym od 14 do 20 kwietnia 1945 roku miała miejsce przeprawa przez Odrę organizowana przez: 1. Batalion Saperów 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki oraz 8. Batalion Saperów 1. Brygady Saperów podczas marszu na Berlin. </p>
<p>Monument składa się z dwóch interesujących abstrakcyjnych kształtów, symbolizujących wybuchy pocisków w wodzie.</p>
Pozostałości średniowiecznych fortyfikacji w Barlinku<p>W XIV wieku Barlinek posiadał system fortyfikacyjny, opasujący miasto siedmiometrowej wysokości murem, długości 1800 metrów. W skład umocnień wchodziły fosy, czatownie, baszty i furty oraz dwie położone naprzeciwlegle bramy: Młyńska (której pozostałością jest kamieniczka z wykuszową wieżyczką, znajdująca się przy ulicy Niepodległości 7) i Myśliborska (po której do dziś nie zachowały się żadne obiekty). </p>
<p>W XIX wieku większość systemu ufortyfikowań została rozebrana, zaś pozostała część uległa znacznym zniszczeniom w okresie II wojny światowej. Fragmenty, które przetrwały – o długości 400 metrów, znajdują się w największej części przy zbiegu ulic Górnej i Chmielnej - gdzie można zobaczyć ocalałe efektowne detale korony murów, pozostałości czatowni oraz Psią Furtę.</p>
<p>Dalsze pozostałości fortyfikacji można zobaczyć również przy ulicy Jeziornej. Dają one wyobrażenie o potędze średniowiecznych umocnień, chroniących miasto w czasach gdy było ono nadgranicznym grodem obronnym.</p>
Przystań wodna<p>Przystań oferuje miejsce wypoczynku dla wszystkich korzystających z uroków jeziora Ińsko jak i samego Ińska. W obiekcie znajduje się jadłodajnia, wypożyczalnia sprzętu wodnego.</p>
Punkt Informacji Turystycznej<p>Punkt Informacji Turystycznej w Czaplinku posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii trzech gwiazdek. Punkt działa w strukturach Referatu Planowania, Rozwoju Gospodarczego, Turystyki i Promocji Urzędu Miejskiego w Czaplinku. Każdy turysta otrzyma tu pomoc i znajdzie wiele cennych informacji dotyczących bazy noclegowej, gastronomicznej, szlaków turystycznych oraz atrakcji Czaplinka i okolic. Oprócz informacji typowo turystycznych pracownicy służą pomocą także w innych sprawach, ważnych dla przybyłych gości, np. informacje dotyczące rozkładu jazdy PKP i PKS, imprez kulturalnych i sportowych, placówek handlowych i usługowych. Informacje udzielane są w języku polskim, angielskim i niemieckim. W informacji turystycznej można otrzymać drukowane materiały promocyjne i reklamowe. Są to zarówno materiały ogólne dotyczące regionu i gminy Czaplinek, jak i materiały poszczególnych gestorów bazy turystycznej. Informacja prowadzi także sprzedaż pamiątek i gadżetów. W biurze zainstalowany został tzw. infokiosk, czyli specjalny komputer z ekranem dotykowym, z którego każdy może nieodpłatnie skorzystać i wyszukać potrzebne informacje turystyczne. </p>
Ratusz<p>Ratusz w Złocieńcu znajduje się na rynku i został zbudowany w latach 1833-1863, na miejscu wcześniejszych budowli pełniących tą funkcję. Budynek, który możemy zobaczyć współcześnie powstał dzięki staraniom ówczesnego burmistrza miasta Karola Lentza. Budynek był pierwotnie siedzibą rady miejskiej, sądu oraz urzędu stanu cywilnego. Przed I wojną światową został on przebudowany, w wyniku czego powstał widoczny do dzisiaj na frontonie ratusza herb Złocieńca. Jest to biały zamek z dwoma wieżami, a na nim sokół, wszystko to przedstawione jest na niebieskim tle. Po wojnie miały tam siedzibę władze wojskowe oraz Urząd Bezpieczeństwa, sytuacja ta nie trwała jednak długo, ratusz ponownie stał się siedzibą władz miejskich i taką funkcję pełni do dzisiaj.</p>
<p>Ratusz jest budynkiem zbudowanym na planie prostokąta i posiada dwie kondygnacje, podzielone gzymsami. Przykryty jest dachem czterospadowym z kilkoma facjatami. Na rogach widoczne są boniowania. Główne wejście do budynku znajduje się od wschodu, prowadzą do niego kilkustopniowe schody. Na środku znajduje się płytki ryzalit zwieńczony półkolistą wystawką z herbem miasta na środku. W części północno-zachodniej usytuowana jest dobudówka z półkolistym dachem. </p>
<p>Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Miasta, więc jego oglądanie wewnątrz jest ograniczone. </p>
Ratusz<p>W południowej części miasta, przy ul. Rynek 15 odnajdziemy XV-wieczny ratusz. Gotycki budynek został wzniesiony w XIII wieku jako dom kupców. Na przełomie XIV i XV wieku obiekt został rozbudowany, a w XVI wieku dorobiono późnogotyckie ozdobne szczyty, sklepienie krzyżowe i siatkowe. Ratusz został wybudowany na rzucie prostokąta, budynek jest z czerwonej cegły pokrytej tynkiem. Dwukondygnacyjny obiekt jest podpiwniczony i zakończony dwuspadowym dachem pokrytym ceramiczną dachówką.</p>
<p>W części pomieszczeń odnajdziemy krzyżowo – żebrowe sklepienia, a w dawnej sali sądowej sklepienia siatkowe z polichromią z XVI wieku. Polichromie z motywami roślinnymi i geometrycznymi zostały odkryte podczas prac konserwatorskich, przeprowadzonych w latach 80. XX wieku.</p>
<p>Obiekt na przestrzeni wieków był wielokrotnie remontowany, przebudowywany i odbudowywany. Przez to budynek często zmieniał swój wygląd, ale w fundamentach ratuszu zachowała się jego najstarsza część. Gruntowne prace remontowe były wykonane po wojnie trzydziestoletniej, w drugiej połowie XVII wieku, na przełomie XIX i XX wieku. Ostatni znaczący remont został przeprowadzony na przełomie lat 80. i 90. XX wieku.</p>
<p>Ratusz pełnił wiele funkcji, a każda z kondygnacji była wykorzystywana do innych celów, w zależności od potrzeb mieszkańców. Sale były wykorzystywane w celach handlowych, urzędowych, religijnych czy sądowniczych. Do początków XIX wieku na parterze odbywały się jarmarki, po wojnie mieścił się tam karcer oraz posterunek policji. Obecnie ratusz służy administracji miejskiej. Na parterze odnajdziemy sale urzędników, na piętrze gabinet burmistrza oraz dużą salę, w której odbywają się sesje Rady Miasta i udzielane są ślubu cywilne.</p>
Ratusz<p>Obecny budynek ratusza powstał w latach 1771-1772 w miejscu budowli pełniącej taką samą funkcję. Prawdopodobnie jest to trzeci budynek ratusza stojący w tym miejscu. Pierwszy spłonął podczas pożaru miasta, który miał miejscu w 1539 roku. Ratusz jest klasycystycznym, ceglanym, dwukondygnacyjnym budynkiem zaprojektowanym na planie prostokąta. Wejście prowadzi przez zwrócony ku placowi ryzalit środkowy. Zdobią je boniowania oraz zwieńczenie w postaci tympanonu, w którym widać doskonale otwór. Dawniej umieszczony był w nim zegar. Prostokątne okna zdobią stiukowe, barokowe motywy dekoracyjne (panoplia) oraz rokokowe (rocaille). Od strony zachodniej, nad jednym z okien umieszczono herb Myśliborza. Dawniej w budynku przechowywano wzorce myśliborskich miar i wag, sztandary miejskie, oraz dokumenty dotyczące historii miasta. Obecnie ma w nim siedzibę Urząd Miasta i Gminy Myślibórz oraz Rada Miejska. Przed ratuszem znajduje się modernistyczna fontanna oraz głazy: ku czci Jana Pawła i Pionierom Ziemi Myśliborskiej.</p>
Ratusz<p style="text-align:justify;">Obecny budynek ratusza powstał w 1845 roku. Jest to dwukondygnacyjna budowla z użytkowym poddaszem i wysokimi piwnicami. Całość została nakryta ceramiczną dachówką. Nad portalem wejściowym wmurowany został kartusz z herbem miasta. Budynek jest obecnie siedzibą Urzędu Miasta i Gminy w Czaplinku, w związku z czym dostęp do wnętrz jest ograniczony.</p>
Ratusz<p>Najwcześniej wzmiankowany ratusz w Pełczycach został zbudowany w 1576 roku w starej części miasta. Był to niewielki budynek o konstrukcji szachulcowej, który sto lat później został zniszczony w wyniku pożaru. Kolejny ratusz został zbudowany na nowomiejskim rynku w 1792 roku. W latach 20. XX wieku wzniesiono obecny budynek ratusza, swoją architekturą nawiązuje on do dawnej szachulcowej zabudowy Pełczyc. Po II wojnie światowej w budynku mieściła się siedziba milicji. W 1980 roku druga kondygnacja budynku została połączona z drugą kondygnacją sąsiedniego budynku mieszczącego pocztę.</p>
<p>Budynek ma formę dwóch stykających się ze sobą prostopadłościanów, przykrytych dachem dwuspadowym łączącym się w kosz. Elewacja frontowa budynku sześcioosiowa, przepruta otworami okiennymi i drzwiowymi podkreślonymi pobielonymi opaskami. Nad wejściem frontowym do budynku umieszczony jest wyrobiony w tynku i kolorowany herb miasta przedstawiający niedźwiedzia wspartego o dąb. Detale architektoniczne są typowe dla okresu w jakim budynek został wybudowany, jest to kamienny cokół wokół budynku, boniowanie dolnej części ścian, pozioma opaska utworzona z jednej warstwy cegieł wysuniętych 5 cm poza lico ściany oraz prosty gzyms podokapowy.</p>
<p>W budynku obecnie mieści się siedziba władz miasta i gminy.</p>
Ruiny młyna wodnego
Ruiny młyna wodnego<p>Szumiący Młyn (niem. Rauschmühle)</p>
<p>W dokumencie z 1315 roku, będącym rozstrzygnięciem sporu pomiedzy Zakonem Cysterek z Pełczyc, a rajcami pełczyckimi o własność młyna wsponiano o nim po raz pierwszy. W dokumencie tym zdecydowano o pozostawieniu młyna w rękach zakonu. Kolejna wzmianka o młynie pochodzi, aż z początku XIX wieku w którym młyn opisany jest jako własność majątku domenalnego w Żydowie.</p>
<p>Dziś po młynie pozostało niewiele śladów, ale schodząc kilkadziesiąt metrów z leśnej drogi w las można rozpoznać zarys niegdysiejszego stawu młyńskiego i wąski betonowy budynek. Analizując przepływ leśnych strumieni, wzajemne położenie obu obiektów i budowę betonowej konstrukcji można dostrzec z jakim zmyślnym systemem młyńskim mamy doczynienia. Tuż przy naszym betonowym obiekcie spotykają się dwa strumienie. Pierwszy z nich ma swoje źródło kilkaset metrów dalej, drugi zaledwie dwieście metrów dalej jest obficie zasilany dużym źródliskiem w którego bezpośrednim sąsiedztwie po wielkim nasypie przejechał w roku 1898 pierwszy pociąg z Barlinka w kierunku wschodnim - a dziś przebiega jedna z rowerowych tras Pomorza Zachodniego. Oba strumienie zostały spiętrzone tamą w sztucznie obwałowanym od strony zachodniej rezerwuarze . Szczyt naszego "murowanego obiektu budowlanego wykończonego technologią mokrą - lekką" znajduje się na poziomie korony obwałowania, a jego podstawa oddalona jest o kilka metrów od podstawy obwałowania. Nasz obiekt to wysoka na jakieś 4 metry studnia betonowa z otworem - dyszą, umiejscowioną u podstawy od strony przeciwległej do rezerwuaru. Od korony rezerwuaru biegł krótki akwedukt do szczytu naszej studni w której gromadzona była woda. Słup wody osiągał około 3 metrów wysokości co zwiększało ciśnienie hydrostatyczne o 0.3 atmosfery. Spiętrzenie wody w słupie powodowało wzrost ciśnienia z jakim woda wydostawała się na zewnątrz napędzając podsiębiernie młyńskie koło wodne. Ten mały - możnaby nazwać nawet kieszonkowy system młyński - jest dowodem wysokiego kunsztu młynarskiego.</p>
<p>opracowane na podstawie m.in.:</p>
<p>"Barlinek. Na szlaku młynów" Błażej Skaziński, Grzegorz Przybylski Wydawnictwo ZAPOL Barlinek 2014</p>
<p>tkrb</p>
Ruiny pałacu w Dobropolu<p>Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1338 roku. W XVI wieku Dobropole należały do rodu von Sydow. Rodzina miała w swych rękach wieś do 1815 roku. W 1828 roku należała ona do von Rütsa, a w 1858 roku do von Senfft-Pilsacha. W drugiej połowie XIX wieku majątek wrócił do rodziny von Sydow – przejął go Carl Friedrich von Sydow. To właśnie za czasów rodziny von Sydow we wsi wzniesiono barokowy kościół z 1766 roku, pałac z 1760-1770 i obszerny park krajobrazowy.</p>
<p>Pałac został wybudowano w stylu barokowym. Budynek ulokowano po wschodniej części majątku, od wschodu do budowli przylegał park, który wytyczony był do linii brzegowej jeziora. Budynek był przeznaczony na mieszkanie dla zarządcy dóbr majątku należącego do rodziny von Sydowów ze Stołecznej. Pałac był dwukondygnacyjny, wybudowany z czerwonej cegły. Architekt, który zaprojektował pałac jest nieznany. Obecnie obiekt jest w stanie postępującej ruiny. Częściowo zachowały się ściany frontowe budowli, brakuje stolarki okiennej i drzwiowej. Obiekt jest dostępny z zewnątrz, wchodzenie do pałacu może być niebezpieczne. Dziś pałac należy do prywatnego właściciela. Obiekt został wpisany na listę zabytków w październiku 1956 roku.</p>
<p>Do pałacu od strony wschodniej przylega założony na planie elipsy park krajobrazowy, który w XVIII wieku został przekształcony w park w stylu angielskim. Na terenie ogrodu odnajdziemy bogaty drzewostan złożony m.in. kasztanów, lip i klonów.</p>
Ruiny pałacu w Rościnie<p>Barokowy pałac został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku, przez rodzinę von Bredow. Jego powstanie jest związane z założeniem w 1753 roku w Rościnie fabryki jednorodnych fajek glinianych. Do ich produkcji wykorzystywano glinę, wydobywaną w pobliżu jeziora Rościńskiego. W drugiej połowie XIX wieku pałac został przebudowany. Jest to dwukondygnacyjny budynek nakryty mansardowo-naczółkowym dachem. Pałac ozdabia reprezentacyjny ryzalit, zwieńczony tympanonem oraz trójkątne nadokienniki nad oknami pierwszej kondygnacji.</p>
<div>
<p>Wraz z budową pałacu, po jego południowej stronie założony został park w stylu barokowym - uporządkowany i regularny. W XIX wieku nadano mu cechy krajobrazowego - swoboda, asymetria, romantyzm. Rosną w nim przeważnie kasztanowce, dęby, lipy, buki i jesiony, lecz można spotkać pojedyncze egzemplarze platana, cisu i daglezji. Przy pałacu rośnie lipa o obwodzie 450 cm, zaś we wschodniej części parku dąb o obwodzie 440 cm. Pałac i park zostały pozostawione same sobie, co spowodowało ich degradację. Zespół jest ogólnodostępny, lecz podczas zwiedzania pałacu należy zachować szczególną uwagę.</p>
</div>
<p> </p>
Rynek w Czaplinku
Rzeźba Choszcza<p>Wykonana z drewna postać wojownika trzyma w ręku miecz i tarczę, na niej znajduje się herb miasta. Choszcz jest legendarnym założycielem miasta. Pierwotna rzeźba została wykonana w 1984 roku przez Zbigniewa Tracza z Bierzwnika i była obecna w krajobrazie Choszczna do 2018 roku kiedy to została usunięta z powodu złego stanu technicznego. Kolejne wcielenie Choszcza stanęło przed dworcem PKP w październiku 2021 roku. Autorem rzeźby jest Stefan Szymoniak, snycerz pochodzący z Tuczna.</p>
<p>Rzeźba Choszcza nawiązuje do legendy o Choszczu i lipie siedmiu braci. Poniżej tekst legendy, zaczerpnięty z portalu <a href="http://www.choszczno.pl/">www.choszczno.pl</a>.</p>
<p>"Wydało się Lutkowi, że za daleko zapuścił się w knieję. Było tutaj ciemno i strasznie. Czy uda się odnaleźć drogę do domu? Dlaczego konie tak nerwowo parskają? Napotykał przed sobą coraz większy gąszcz leśny, przedzieranie się sprawiało mu coraz więcej trudności. Postanowił zatrzymać się w miejscu, gdzie stał duży kamień. Rozpalił ognisko i zamierzał odpocząć. Ogrzewał zziębnięte dłonie i spożywał resztki jedzenia, które zabrał ze sobą na polowanie. Ogień migotał wesoło u stóp głazu, a młodzieńca powoli ogarniała senność. Zdawał on sobie jednak sprawę, że będzie musiał ruszać w dalszą drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Uwagę Lutka znowu zwróciło parskanie konia. Po chwili z ciemnego gąszczu wyłonił się mężczyzna wysokiego wzrostu. Jego długie zmierzwione włosy wystawały spod hełmu. Ubranie stanowiła skóra spięta srebrnymi rzemieniami. Pomimo zimna nogi miał gołe, a na nich sandały sznurowane wysoko. Do nóg przybysza łasiły się liczne zwierzęta, między innymi łanie, borsuki i lisy.</p>
<p style="text-align: justify;">Lutek zamarł ze strachu. Nie potrafił wydusić z siebie jednego choćby słowa. Nawet koń przestał parskać. Tymczasem nieznajomy, gdy znalazł się blisko ogniska, przemówił:</p>
<p style="text-align: justify;">- Nie obawiaj się. Chociaż jesteś daleko od swoich, nie spotka tutaj ciebie żadna krzywda. Zawędrowałeś do mojego państwa, które jest tak duże, że wzrokiem trudno ogarnąć. Jestem Choszcz, a mój gród znajduje się niedaleko.</p>
<p style="text-align: justify;">- A ja Panie jestem Lutko, syn Dobiegniewa. Wybrałem się na polowanie, ale nie dość, że nie upolowałem żadnego zwierza, to w dodatku zgubiłem drogę.</p>
<p style="text-align: justify;">Po tych słowach Choszcz podszedł bliżej do młodzieńca, uścisnął jego dłoń i usiadł przy ognisku. Z torby, która dźwigał na plecach wyjął chleb i podzielił się z Lutkiem, a następnie zaprosił go swojego grodu, gdzie będzie mógł spocząć zanim wyruszy w drogę powrotną. Podczas drogi do grodu zastanawiał się Lutek, dlaczego spotkało go tak życzliwe przyjęcie ze strony nieznajomego, skoro naruszył granice posiadłości jego ludu. Wyjechali na wzgórze, z którego widać było całą okolicę. Pomiędzy jeziorami i mokradłami wznosiły się wysoko mury drewnianego grodu. Wokół murów usypane były podwójne wały ziemne, miedzy którymi biegła fosa. Słońce już zachodziło i podróżni musieli się pospieszyć. Po drewnianym moście przerzuconym przez rzekę dostali się do wnętrza grodu. Na dziedzińcu zsiedli z koni, a służebni przywołani przez nieznajomego podbiegli, aby odprowadzić zwierzęta do stajni.</p>
<p style="text-align: center;">*</p>
<p style="text-align: justify;">W ciemnej izbie płonął ogień. Przy stole siedział na dużym stołku Choszcz, obok jego żona i córki. W kącie izby dziewczęta tkały materiał, chłopcy w tym czasie podkładali drwa do ognia. Gdy podano jedzenie i wino, książę zwrócił się do Lutka, aby wysłuchał jego opowieści, z której dowie się rzeczy mu dotąd nieznanych.</p>
<p style="text-align: justify;">- Jesteś młodzieńcze w grodzie, który od mojego imienia poddani moi Choszcznem nazywają, ale dawniejsi przodkowie posiadali więcej osad. Wieleci, czy jak nazywają nas "Pomorzanie" przybyli w te okolice znad wielkiego oceanu. Na czele wędrujących z północy na południe kroczył wiekowy starzec i mędrzec Wszemir. Za nim jego synowie i inne rody. Na przodzie każdego z rodów niesiono znaki rodowe: węże, ptaki oraz broń. W czasie wędrówki Wszesimir wskazywał swoim synom miejsca, w których mieli osiąść ze swoimi rodzinami. Wszędzie, gdzie ich wysyłał powstawały osady.</p>
<p style="text-align: justify;">Okolica była urodzajna. Liczne lasy, rzeki i jeziora mogły zapewnić pożywienie na długi czas. Zimy były ostre, śniegi zasypywały okolice grubą warstwą i wtedy żaden wróg nie mógł im zagrozić.</p>
<p style="text-align: justify;">Przez długi czas walczyli z naturą. Karczowali puszczę, wypalali chaszcze, osuszali podmokłe tereny i zakładali pola. Na polach budowali wioski, a w trudno dostępnych miejscach - grody. W kierunku zachodzącego słońca Wszesimir wysłał dwóch najstarszych: Myślibora i Lipiana. Na północ powędrowali: Świętopełek i Reczko. Kolejni trzej bracia przybyli z Wszemirem nad jeziora Klukom i Sowno. Wszyscy oni: Świętobór, Radomir i Dobiegniew założyli swoje grody. Najdłużej mędrzec trzymał u swojego boku Dobiegniewa, ojca twego, ale w końcu i jemu pozwolił, żeby założył własne gniazdo.</p>
<p style="text-align: justify;">Teraz Lutko przypomniał sobie, że matka opowiadała mu o rodzie ojca, który zginął w młodym wieku. Wspomniała jednak o tym, że Dobiegniew poległ w bitwie ze swoimi braćmi. W młodzieńcu odezwały się więzy krwi i zawrzała ciekawość. Tymczasem Choszcz kontynuował opowieść:</p>
<p style="text-align: justify;"><br /> - Wszesimir zamieszkał w chacie na wysokiej górze, nad jeziorem Klukom. Zanim zezwolił swoim synom założyć własne osiedla, zebrał ich niedaleko wzgórza, w pobliżu wioski i kazał, aby każdy z nich w jednym miejscu świętą lipę. Drzewo miało symbolizować, że pochodzą z jednego rodu. Z biegiem czasu drzewa urosły, a rosnąc obok siebie wyglądały jakby wyrastały z jednego pnia. Odtąd też drzewa i miejsce nazwano Lipą siedmiu braci albo Siedmioma bratnimi lipami. Każdy z braci wzniósł wielki gród obronny, który otrzymał nazwę od imienia swojego założyciela. Dopóki żył Wszemir- pomiędzy braćmi panowała zgoda. Obchodzono wspólnie uroczystości plemienne i wszyscy tworzyli jedno państwo rządzone przez mądrego starca. W czasie takich uroczystości zasiadano pod lipami mi bawiono się przez kilka dni. Wtedy też mędrzec wskazywał na drzewa i upominał synów, że gdy jego zabraknie będą musieli być jako te lipy - zawsze razem. Wtedy będą silni. Jeżeli każdy stawał będzie osobno - zginą. Wróżba mówiła, że oni i ich potomkowie będą bezpieczni tak długo, jak długo będą rosły te lipy. Bracia wysłuchali rad ojca, ale po jego śmierci doszło między nimi do swarów i podzielili się krajem. Myślibor pokonał Dobiegniewa, twego ojca. Dobiegniew zebrał wojów i ruszył na Myślibórz.</p>
<p style="text-align: justify;">Zginął w tej wyprawie a przyczyną jego zguby była kobieta, którą pokochali obaj bracia. Wzajemne waśnie wykorzystali też sąsiedzi i zaczęli podbijać ziemie Pomorzan. Wojownicze plemię Dragowita, mające swoje siedziby za Drawą, w kilku najazdach zniszczyło grody w Reczu, Raduniu i Zamęcinie. Na południu zagrażali polanie. Wpierw pokonali Świetopełka, a potem Świętobora, mego ojca. Zniszczono wówczas nasz gród oraz chram boga Sława. Wówczas to przyszło dopiero opamiętanie. Przypomnieliśmy sobie o lipach. Gdy powrócił nasz ojciec z wojami przenieśliśmy swoje siedziby nad jeziora Klukom i Sowno, gdzie postanowiliśmy zbudować nowy gród, niedaleko drzewa.</p>
<p style="text-align: justify;">Razem z ojcem wybraliśmy miejsce na stoku wzgórza, pomiędzy jeziorami i mokradłami. Miejsce osłonięte, bezpieczne, lecz wymagające długich prac, aby można było się osiedlić. Świętobór zdążył przed śmiercią umocnić drogę drewnianymi balami. Potem ja musiałem dokończyć dzieła. Przez kilka lat trwały prace przy wznoszeniu grodziska. Usypywano wał z ziemi i kamieni. Kopano fosę, budowano palisady, bramę i chaty. Wzniosłem gród i chronię drzewo. Chciałbym aby zapanowała zgoda wśród wszystkich potomków Wszemira. Dlatego też Ciebie tutaj zaprosiłem. Chcę żyć z krewnymi i sąsiadami w przyjaźni. Cieszę się, że las sprowadził w moje okolice potomka Dobiegniewa. Mam nadzieję, że razem będziemy chronić lipę".</p>
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Stacja Klępicz<p><strong>Stacja Klępicz od początku powstania ścieżki gości rowerzystów, którzy mogą tu odpocząć i zostawić ślad po sobie. Twórczynią tego miejsca jest Pani Jolanta Kurpiel i jej rodzina. </strong></p>
<p>To piękne miejsce zostało stworzone od serca. Pani Jolanta wraz z rodziną przygotowała miejsce odpoczynku własnymi siłami i środkami. Jest tu kolorowo dzięki licznym kwiatom i ozdobom. Drzewa rzucają cień w którym zmęczeni podróżą rowerzyści mogą usiąść i odpocząć. Są przygotowane stoły. Jest butla z gazem, czajnik, woda i szafka w której znaleźć można herbatę, kawę i cukier. </p>
Stare Miasto<p>Moryń jest jednym z najmniejszych miast w województwie zachodniopomorskim, liczy zaledwie ok. 1600 mieszkańców. Początków Morynia należy szukać w X wieku – wtedy założony został gród obronny, a obok niego osada rybacko-rolnicza. Prawa miejskie zostały nadane Moryniowi jeszcze przed 1306 rokiem. W XIV wieku wybudowano obwarowania miejskie. Już w 1320 roku miasto dołączyło do Nowej Marchii. W XV wieku miastem władali Krzyżacy – wtedy też (1433 rok) znaczących zniszczeń dokonali husyci. W XVIII wieku miasto przetrwało 3 poważne pożary. W czasie rządów hitlerowskich w mieście utworzono tzw. Szkołę Ojczyźnianą, której celem było germanizowanie polskich dzieci (jedna z dwóch na Pomorzu).</p>
<p>Miasto leży poza głównymi szlakami komunikacyjnymi, podczas II wojny światowej nie poniosło większych strat (zniszczono ok. 15%). Dzięki temu zachowało się większość cennych zabytków. Stare miasto niemal w całości otoczone jest wysokim na 4,5 metra średniowiecznym murem obronnym (jego średnica wynosi ok. 300 metrów) i jako całość w 1956 roku zostało wpisane na wojewódzką listę zabytków.</p>
<p>W murach starego miasta odnajdziemy kościół pod wezwaniem Świętego Ducha, który został wybudowany w drugiej połowie XIII wieku w stylu późnoromańskim. Trójnawowy obiekt wzniesiony z ciosów granitowych został powiększony w XIV wieku. Wewnątrz odnajdziemy XII- wieczny romański ołtarz z kostki granitowej starszy od kościoła o ok. 100 lat), barokową ambonę i fragmenty średniowiecznych polichromii.</p>
<p>We wschodniej części rynku, przy pl. Wolności 1 odnajdziemy ratusz – XIX – wieczny gmach z klasycystycznym portalem. Obiekt został odbudowany po pożarze w 1961 roku. Przed budynkiem znajduje się fontanna z rzeźbą raka. Posąg nawiązuje do lokalnej legendy, wg której niegdyś w mieście żył chłopak o imieniu Rak. Podczas ataku brandenburskiego przedarł się przez wojska najeźdźcy i sprowadził armię książęcą, która włączyła się do walk. Młodzieniec zginął jednak podczas starcia. Według legendy w księżycowe noce jego dusza wychodzi z jeziora Morzycko pod postacią raka i strzeże Morynia.</p>
<p>Przy ul. Rynkowej 27 odnajdziemy neogotycki budynek z 1874 roku – niegdyś mieścił się tutaj dawny zakład dla sierot, ufundowany przez Christiana Ferdinanda Kocha. W 1903 roku przed budynkiem postawiono pomnik założyciela. Obecnie mieści się tutaj Dom Pomocy Społecznej dla upośledzonych dzieci, prowadzony przez siostry zakonne benedyktynki-samarytanki Krzyża Chrystusowego.</p>
<p>W skład zabytkowego starego miasta wchodzą także budynki mieszkalne z XVIII i XIX wieku wraz z układem ulic. Część obiektów ma tak zwane przedproża. Stare miasto w Moryniu zostało wpisane na listę zabytków w lutym 1956 roku. </p>
Stare Miasto<p>Historia Choszczna sięga XIII wieku. W roku 1284 r. miasto otrzymało przywilej lokacyjny. Pod koniec XIII w. miasto miało powierzchnię 24 ha. Rozplanowane było w układzie równoleżnikowym. Miało kształt półowalu. Podzielone Było na cztery kwartały z placem rynkowym w centralnym punkcie. W XIV i XV wieku miasto przeżywało rozkwit gospodarczy i polityczny. Wówczas zabudowę miasta tworzyły: czworoboczny rynek, plan czterech ulic głównych i poprzecznych oraz system fortyfikacji. Na rynku znajdował się kościół parafialny z cmentarzem, ratusz, dom handlowy, kramy i jatki. System obronny miasta tworzyły mury kamienno-ceglane, 36 czatowni, 5 baszt obronnych i 3 bramy: Wysoka, Młyńska i Kamienna.</p>
<p>Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-1648) miasto uległo znacznemu zniszczeniu. Z dawnej zabudowy zostały tylko obwarowania miejskie. Odbudowując miasto po wojnie rozgęszczono jego zabudowę i wybrukowano główne ulice. Pod koniec XVIII wieku powstały pompy uliczne. Do XIX wieku zabudowa miejska lokalizowana była w obrębie murów i przedmieść przed bramami miejskimi. W latach 20-30-tych XX wieku powstała zabudowa ulic wytyczonych na południe od starego miasta.</p>
<p>Kiedy w lutym 1945 roku Choszczno zostało zdobyte przez wojska radzieckie zniszczeniu uległo 1345 budynków - ponad 80% zabudowy. Najbardziej ucierpiało stare miasto. Żmudna odbudowa miasta trwała do lat 60-tych. Z przedwojennej architektury zachowało się zaledwie kilka obiektów, to m.in. kościół farny, barbakan, połowa wieży ciśnień, dworzec, resztki muru miejskiego. W 1984 roku Choszczno obchodziło 700-lecie założenia miasta. Teren starego miasta jest wpisany do rejestru zabytków.</p>
<p> </p>
<p> </p>
Stare miasto<p>Najprawdopodobniej początkiem miasta był gród plemienia Lubuszan, który wchodził w skład pomorskiej kasztelani cedyńskiej. Średniowieczna osada znajdowała się na szlaku handlowym, który łączył Wielkopolskę z ziemiami wieleckimi. Pierwsze wzmianki dot. wsi pochodzą z 1248 roku. Najprawdopodobniej w połowie XII wieku, jeszcze przed 1233 roku Trzcińsko-Zdrój otrzymało prawa miejskie, a 1281 roku miastu nadano prawa targowe.</p>
<p>W XIV wieku Trzcińsko-Zdrój zostało otoczone murami obronnymi. W XV miasto zarządzali Krzyżacy, podczas ich panowania miasto została zaatakowane i zniszczone przez husytów. Trzcińsko-Zdrój zostało doszczętnie zniszczone podczas wojny trzydziestoletniej, a ludność wymordowana. Spokojniejsze czasy dla miasta przyszły dopiero w XVIII wieku, gdy sytuacja gospodarcza zaczęła się poprawiać dzięki rozwojowi rzemiosła. Pod koniec XIX wieku jeden z miejscowych lekarzy odkrył w okolicy miasta pokłady torfów borowinowych, dzięki temu w 1898 roku w Trzcińsku-Zdroju założono zakład leczniczy, a miasto przekształcono w miejscowość uzdrowiskową. I chociaż taką funkcję Trzcińsko-Zdrój pełniło do końca II wojny światowej, człon „Zdrój”, który jest zarezerwowany dla uzdrowisk pozostał w nazwie.</p>
<p>Mimo wielu wojen przeprowadzonych na przestrzeni wieków w Trzcińsku-Zdroju zachował się średniowieczny układ ulic. Obwarowania miejskie, które zostały wzniesione w średniowieczu przetrwały do naszych czasów w znacznej części. W linii obwarowań zachowało się pięć baszt łupinowych, dwadzieścia prostokątnych, dwie baszty – Prochowa i Bociania i dwie bramy miejskie – Myśliborska i Chojeńska. Fortyfikacje zostały wzniesione z kamienia polnego i cegły.</p>
<p>W centralnym punkcie starego miasta odnajdziemy średniowieczny ratusz, który został wybudowany w XIII wieku jako dom kupców. Przy ul. Kościelnej, obok rynku odnajdziemy wczesnogotycki kościół farny MB Nieustającej Pomocy, który został wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku. Na liście zabytków znajduje się także kamienica, która mieści się na rogu ul. Kościuszki i Chojnickiej, a także budynek (obecnie przychodnia) przy ul. 2 Lutego 20.</p>
<p>Teren starego miasta w Trzcińsku Zdroju został wpisany na listę zabytków w kwietniu 1955 roku. </p>
Sławogród<p>Grodzisko Sławogród to skansen wciąż tętniący życiem. Na jego terenie można nie tylko zobaczyć dawne zabudowania, ale naprawdę przenieść się w czasy wczesnego średniowiecza. Miejsce to posiada w swojej ofercie możliwość poznania m.in. architektury, strojów, rzemiosła, religii. W obrębie skansenu ustawiono zagrody dla zwierząt oraz zorganizowano ogródki, w których rosną zioła. Średniowieczni wojowie zachęcają tu do różnorodnych gier, takich jak rzut toporkiem i oszczepem, strzelanie z łuku, przeciąganie liny, walka na miecze. Kobiety z kolei prowadzą warsztaty kulinarne, na których można na przykład upiec własne podpłomyki. Ponadto w Sławogrodzie organizowane są warsztaty, imprezy i projekty historyczne, w których mogą uczestniczyć wszyscy chętni.</p>
Teren Starego Miasta<p style="background-image: initial; background-attachment: initial; background-size: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; background-position: initial; background-repeat: initial;"><span style="font-size: 9.0pt; font-family: 'Arial','sans-serif'; color: #222222;">W Myśliborzu do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIII-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają VI wieku przed naszą erą.<span class="apple-converted-space"> </span>Wówczas nad obecnym jeziorem Myśliborskim, na wniesieniu Winnica Tumska (Łysa Góra) wzniesiony został gród kultury łużyckiej. U jego stóp powstała osada rybacka. W tym samym miejscu na przełomie VIII i IX wieku naszej ery istniał słowiański gród Żołdyń (Sołtyń, Soldin lub Słodzin), który przetrwał do XII wieku.<span class="apple-converted-space"> </span>Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było nadanie między 1262 a 1270 rokiem praw miejskich. Wytyczono wówczas znakomicie widoczną do dzisiaj charakterystyczną, owalną siatkę ulic z głównym traktem (obecnie Bohaterów Warszawy) oraz centralnie umieszczonym rynkiem. Na noszącym obecnie imię Jana Pawła II rynku została wzniesiona siedziba władz miejskich, zachowany do dzisiaj ratusz. W niedługim czasie od otrzymania przywileju lokacyjnego miasto zostało otoczone murem z bramami i basztami.<span class="apple-converted-space"> </span>Bogacący się na odbywających się w mieście jarmarkach mieszczanie budowali okazałe domy, które niestety nie dotrwały do naszych czasów. W szczytowym okresie rozwoju Myślibórz był miejscem zjazdów stanowych, sądów oraz posiadał własną miarę, wagę i prawo bicia monety. W 1433 roku rozwój miasta zahamowało zdobycie i spalenie przez husytów. Kolejnego zniszczenia dokonał w 1473 roku zachodniopomorski książę Bogusław X. W XVI wieku Myślibórz pustoszyły ogromne pożary, a w XVII i XVIII wieku wojny trzydziestoletnia i siedmioletnia. Chociaż każdorazowo miasto podnosiło się z kolan to energia wkładana była w odbudowę, a nie rozwój. W związku z tym Myślibórz nie odegrał wiodącej roli w dziejach regionu. Pewną poprawę statusu miasta przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem, Stargardem Szczecińskim, Barlinkiem i Gorzowem Wielkopolskim. Niestety na skutek działań II wojny światowej Myślibórz uległ zniszczeniu w blisko 40%. Całość założenia Starego Miasta została wpisana do rejestru zabytków.</span></p>
Tor rowerowy Choszczno<p>Tor rowerowy w Choszcznie to raj dla miłośników jazdy i akrobacji na rowerze. Tor składa się z elementów skateparku takich jak: Curved Wallride, Pumptrack, Northshore, Kicker x4, Jump+Box, Kładka, Wallride, Rollin. Dostępny jest przez cały rok.</p>
Wiatrak holenderski<p>Wiatrak holenderski pochodzi z połowy XIX w. Ze względu na stan budowli, jest niedostępny dla zwiedzających. Ten rodzaj młynów napędzanych wiatrem był mniej popularny na naszych terenach, niż tzw. "koźlaki" - wiatraki drewniane, które w całości posadowione były na obrotowym "koźle", więc cały budynek obracał się zgodnie z kierunkiem wiatru. Według zdjęć z początku XX wieku, taki wiatrak również stał na tym wzgórzu, mniej więcej w miejscu obecnego basenu. Wiatrak holenderski, zwany również wieżowym, różnił się tym, że cały korpus budynku był nieruchomy (stąd możliwość zastosowania kamieni lub cegieł, jak w tym przypadku, do jego budowy). Obrotowa była tylko głowica, o charakterystycznym wyglądzie odwróconej do góry dnem łódki, ze śmigłami. Niestety ta najbardziej interesująca część wiatraka uległa zniszczeniu już w czasach powojennych. Do 2010 roku można było oglądać jedynie resztki konstrukcji głowicy oraz pas drewnianych klepek, które okalały zwieńczenie murów, po którym dawniej poruszało się łożysko głowicy. Obecnie cały wiatrak nakryty jest drewnianą konstrukcją, która ma zabezpieczyć budynek przed dalszą dewastacją. Otwory okienne, wskazujące, że budynek miał aż trzy kondygnacje, zostały zamurowane.</p>
Wieża ciśnień<p>Malowniczo położona wieża ciśnień została zbudowana w 1905 roku. Wysoka na około 28,5 metrów, posiada stalowy zbiornik typu Barkhausena, o pojemności 150 metrów sześciennych. W trakcie działań, prowadzonych podczas II wojny światowej wieża została ostrzelana, co poskutkowało jej uszkodzeniem. W 1947 roku została wyremontowana. Wieża znajduje się na terenie zarządzanym przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, w związku z czym można ją zobaczyć jedynie z zewnątrz.</p>
Wieża ciśnień<p>Wodociągowa wieża ciśnień w Choszcznie została wzniesiona w 1903 roku. W czasie II wojny światowej wieża została niemal całkowicie zniszczona. Uratował się tylko murowany trzon wieży. W latach pięćdziesiątych XX wieku wieżę odbudowano. Do odbudowy wieży wykorzystano beton i żelbeton. W rezultacie utworzyło to kontrastowe połączenie z oryginalnym trzonem wieży. Zmieniono też pierwotny, urokliwy kształt wieży. Obecnie wieża pełni funkcje użytkowe, w jej wnętrzu znajduje się apteka. Na potrzeby apteki na parterze wieży dobudowano dodatkowe pomieszczenie przeznaczone na zaplecze.</p>
<p>Wieża ma wysokość 32 m, do 13 m sięga oryginalny trzon wieży. Niedawno elewacja wieży została odświeżona. Wieża jest ciekawym obiektem, warto ją zobaczyć zwiedzając Choszczno. Można ją oglądać z zewnątrz.</p>
Wieża kolejowa<p>Kolejową wieżę w Trzcińsku-Zdroju zbudowano na stacji linii kolejowej Kostrzyn – Pyrzyce w 1930 roku. Przez kilkadziesiąt lat wieża dostarczała niezbędną dla parowozów wodę, która była czerpana pompą głębinową. W latach 60. XX wieku wraz z wprowadzeniem na trasę pociągów spalinowych i elektrycznych wieża przestała pełnić niezbędne dla ruchu funkcje. Od tamtego czasu obiekt stoi nieużywany.</p>
<p>Wieża została zaprojektowana na planie kwadratu o boku 4,15 m, obiekt jest czterokondygnacyjny, niepodpiwniczony. Na trzonie nawieszony jest wykusz, który stanowi podstawę głowicy. Obiekt został wzniesiony z cegły, w budynku regularnie rozmieszczone są okna. Całość utrzymana jest w konwencji pseudoobronnej.</p>
<p>Wieża przetrwała w pierwotnym układzie, wewnątrz zachowały się oryginalne elementy, ale od końca lat 60. XX wieku, czyli od momentu wyłączenia wieży z obsługi kolejowej obiekt jest nieremontowany. Wieża wodna w Trzcińsku-Zdroju została wpisana na wojewódzką listę zabytków w marcu 2013 roku. Wcześniej PKP kilkakrotnie zamierzał wyburzyć nieużywany obiekt. </p>
Wieża obserwacyjna<p>Wieża widokowa znajduje się na ścieżce edukacyjnej ,,Lasy Studnickie" na terenie Nadleśnictwa Drawsko. Wieża została odremontowana w 2014 r., ponieważ jej stan techniczny zagrażał bezpieczeństwu. Po remoncie, obok odnowionej konstrukcji, zostały postawione nowe tablice informacyjne, przycięto również drzewa, które zasłaniały widok na zalewy i osiedlone tam ptactwo. Obok wieży jest przygotowana infrastruktura turystyczna, znajduje się parking dla samochodów i poprawiono stan dróg dojazdowych. Wysokość wieży wynosi 7 m.</p>
Wypożyczalnia "Turystyka dla smyka"<p>Turystyka dla smyka to wyjątkowe miejsce, to przestrzeń dla rodziców i ich pociech. Celem nadrzędnym mojej działalności jest zapewnienie wszystkiego, co niezbędne, by jako rodzic nie trzeba było rezygnować z biegania, roweru, wędrówek po górach czy turystycznych wojaży, ale pokazać także radość z nich płynącą także dzieciom.</p>
<p>Wypożyczalnia, którą prowadzę sprawi, że zniknie problem z zamartwianiem się o sprzęt, który ułatwia aktywne spędzanie czasu w rodzinnym gronie. Nie trzeba już kupować przyczepki, czy nosidła, które czasem przydają się kilka dni w roku, wiążą się z ogromnym kosztem i brakiem miejsca na jego przechowywanie. Do wypożyczenia oferuję przyczepki rowerowe wraz z akcesoriami, foteliki rowerowe, nosidełka turystyczne, deski SUP, namioty, łóżeczka turystyczne, foteliki samochodowe itp. W ofercie znajdziecie produkty najlepszych marek takich jak Thule, Croozer, Weehoo, Burley, Qeridoo, Deuter, Bobike, LitlleLife, Ortlieb, Giro i wiele innych.</p>
<p>Bezpieczeństwo dzieci i komfort użytkowania to priorytet, dlatego przed udostępnieniem sprzętu osobiście go testuję wraz z moimi dziećmi, by móc Wam służyć własnym doświadczeniem i pomóc wybrać najlepszą opcję.</p>
<p>Turystyka dla smyka to także sklep, w którym istnieje możliwość testowania sprzętu przed zakupem. Dlatego też możecie mieć pewność, ze nie kupicie kota w worku, ale dokonacie świadomego wyboru.</p>
Zabytkowy budynek kąpieliska miejskiego<p>Na przełomie XIX i XX wieku Barlinek leżący nad pięknym jeziorem Barlineckim stał się popularnym kurortem w tym regionie. W samym Barlinku i okolicach powstawały wtedy liczne hotele, pensjonaty i restauracje. Rosnąca popularność Barlinka jako kurortu sprawiła, że w 1927 roku wybudowano przy ulicy Sportowej kąpielisko miejskie. Charakterystycznym obiektem, który wtedy powstał był budynek kąpieliska zbudowany w stylu alpejskim. Obiekty budowane w tym stylu były rzadko spotykane na Pomorzu i w Nowej Marchii. W budynku kąpieliska znajdowały się pawilony kąpieliskowe oraz przebieralnie. <br /> Budynek kąpieliska przetrwał do naszych czasów. Obecnie mieści się tutaj Pensjonat Pod Sosnami. Przy kompleksie znajduje się też molo. </p>
<p>Teren kąpieliska i zabytkowego budynku są dostępne. </p>
<p> </p>
Zespół Szpitalny<p>Zespół szpitalny został wybudowany w latach 1904-1935. Tworzą go budynki: budynek główny, dawna pralnia, wieża ciśnień, przychodnia dziecięca, dział techniczny, oddział wewnętrzny. Budynki w większości prezentują styl secesyjny, ale także formy wczesnego modernizmu z elementami neobaroku i neorenesansu.</p>
<p>Budowę szpitala rozpoczęto w 1904 roku, a 3.11.1905 roku nastąpiło jego uroczyste otwarcie. Projektantem budowy był radca budowlany Mettke. Prowadzeniem placówki zajmował się zakon joannitów. Początkowo szpital liczył 30 łóżek. W 1912 roku wzniesiono nowy budynek z przeznaczeniem dla zakaźnie chorych. W latach 1929-1931 szpital rozbudowano, wówczas dobudowano skrzydło, w którym mieścił się blok operacyjny. Po II wojnie światowej na potrzeby szpitala zaadaptowano budynek urzędu skarbowego z 1935 roku i domy mieszkalne oraz wzniesiono nowe budynki.</p>
<p>Teren szpitala porośnięty jest drzewami: dębami, bukami, kasztanowcami, świerkami. Jest to teren odznaczający się dużymi walorami krajobrazowymi dzięki zieleni, zróżnicowanej rzeźbie i widokowi na jezioro.</p>
<p>Obiekt ogólnodostępny.</p>