Archiwum Państwowe (zespół budynków) w Szczecinie<p class="MsoNormal">Początki szczecińskiego archiwum sięgają 1831 roku, w tym czasie miało ono siedzibę w Zamku Książąt Pomorskich. W 1900 roku zbiory przeniesiono do obecnej lokalizacji, pokaźnego budynku przy ulicy Świętego Wojciecha, którego budowę sfinansowały pruskie władze. Nowa siedziba umożliwiła rozwój i powiększenie zbiorów archiwum. W czasie II wojny światowej większość zbiorów została wywieziona na teren Pomorza. Archiwum powróciło do pracy 1 sierpnia 1945 roku, już pod polską flagą. Podjęto próby zgromadzenia rozproszonych zbiorów i kompletowanie nowych.<br /> <br /> W archiwum można znaleźć szeroki zakres dokumentów, materiałów dotyczących miasta i regionu, zarówno zabytkowych, jak i współczesnych. Do najciekawszych należy dokument z 1293 roku potwierdzający lokację Szczecina na prawie magdeburskim. Część materiałów jest dostępna w formie zdigitalizowanej. Katalog zbiorów jest dostępny na stronie internetowej.<br /> <br /> Funkcjonuje tu również biblioteka, posiadająca pokaźne zbiory dotyczące szczególnie Pomorza Zachodniego, czasopisma oraz literaturę poświęcona pracy archiwalnej. Archiwum prowadzi działalność edukacyjną, organizowane tu są lekcje dla najmłodszych, tematem są książki, historia miasta i Pomorza Zachodniego, genealogia i wiele innych. Obecnie przy szczecińskim archiwum działają dwa oddziały, w Stargardzie i Międzyzdrojach.</p>
Baszta Siedmiu Płaszczy<p><strong>Baszta Siedmiu Płaszczy, inaczej zwana Basztą Panieńską, jest jedyną tego typu budowlą, która przetrwała do dziś. Powstała prawdopodobnie w 1462 r.</strong></p>
<p>Baszta Siedmiu Płaszczy zwana także Basztą Panieńską jest jedyną zachowaną basztą z obwarowań miejskich. Zabytek został wzniesiony najprawdopodobniej przed 1462 roku jako budowla dwukondygnacyjna. Na początku XIX wieku obiekt nie został zburzony tak jak pozostałe baszty, ale przystosowany jako pomieszczenia gospodarcze. Po 1850 roku na szczycie baszty nadbudowano pomieszczenia mieszkalne i baszta została oficyną budynku przy Frauenstraße 910. W takiej formie baszta przetrwała do 1944 roku, do alianckich bombardowań. Resztki ruin po budynkach, które znajdowały się wokół baszty rozebrano w 1956 roku tym samym odkrywając mury baszty. W połowie lat 60. XX wieku podjęto się odbudowy i rekonstrukcji uszkodzonych części baszty.<br /> <br /> Z Basztą Panieńską związane są dwie legendy, które tłumaczą nazwę zabytku. Pierwsza mówi o zamożnym księciu, który miał siedem córek. Każdą z nich chciał wydać za równie majętnych mężczyzn. Niestety, każda córka zakochała się w biednym rycerzu. Ojciec postanowił dać nauczkę nieposłusznym córkom i kazał je zamknąć w baszcie do czasu aż zmądrzeją. Te na znak sprzeciwu kazały uszyć sobie czarne płaszcze, które nosiły dzień i noc. Mijały miesiące, a następnie lata, pewnego dnia zauważono, że jedzenie, które jest wsuwane przez szczelinę w murze nie jest odbierane. Wystraszony książę kazał rozpruć mury baszty, gdy to uczyniono okazało się, że w środku nikogo nie ma. Poza wiszącymi płaszczami. Od tej pory baszta jest zwana Basztą siedmiu Płaszczy, albo Panieńską, a co się stało z nieszczęśliwie zakochanymi córkami majętnego księcia? Tego nikt nie wie do dziś.<br /> <br /> Druga legenda opowiada o nadwornym krawcu księcia Bogusława X. Książę wybierając się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, rozkazał uszyć sobie siedem płaszczy z bardzo rzadkiego i drogiego materiału. Krawiec wykonał zadanie zgodnie z poleceniem, ale tak sprytnie wykroił płaszcze, że zostało mu kilka skrawków materiału. Sprawa wyszła na jaw, gdy któregoś razu książę ujrzał na ulicy kobietę w sukni uszytej z takiego samego materiału jak jego płaszcze. Szybko się okazało, że to żona krawca. Za karę nieuczciwy rzemieślnik został zamknięty w baszcie, która od tej pory nosi wspomniane wyżej nazwy.<br /> <br /> Dwie legendy niestety najprawdopodobniej mijają się z prawdziwym źródłem nazwy baszty. Według historyków to cech krawców ufundował budowę obiektu, to także oni mieli jej bronić w wypadku oblężenia.<br /> <br /> Baszta Siedmiu Płaszczy została wpisana na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku.</p>
Bike Cafe - Mobilna kawiarnia rowerowa Jasne Błonia<p>Czekamy na Ciebie z pyszną kawą na Jasnych Błoniach w Szczecinie! W otoczeniu platanów możesz skosztować gorącej kawy lub czekolady, w okresie letnim mrożonych specjalności. Bariści zawsze uraczą dobrym słowem, a cykliści mile widziani!</p>
Budynek poczty<p>Obiekt mieszczący się na „Nowym Mieście” jest najstarszym przykładem XIX-wiecznej architektury pocztowej. Szczecińska budowla została wzniesiona przed intensywnym rozwojem funkcji poczty w dziedzinie architektury, dlatego też można uznać, że obiekt w Szczecinie jest pierwowzorem dla wielu innych gmachów pocztowych.<br /> <br /> Zespół został wzniesiony w latach 1872 – 1905 według projektu architekta Carla Schwatlo. Eklektyczny obiekt posiada detale i struktury neorenesansowe i neoklasycystyczne, w mniejszym stopnie występują także elementy przypominające rozwiązania secesyjne.<br /> <br /> W górnej części elewacji umieszczone zostały tympanony, które są zwieńczone końskimi łbami, w nadprożach okien odnajdziemy orły. Także na elewacji odnajdziemy ciekawe detale i zdobienia w formie płaskorzeźb przedstawiające motywy roślinne i zwierzęce.<br /> <br /> W holu pierwszego budynku znajduje się szklany dach i strop, który opiera się na kolumnach. Obiekt posiada jedno z najbogatszych w zdobienia wnętrz publicznych. Wewnątrz odnajdziemy m.in. tłoczoną blachę cynkową, ażurowe opaski, plecionkowe fryzy, motywy roślinne na ścianach i kolumnach.<br /> <br /> Zespół mimo niebezpiecznego sąsiedztwa ze strefą zrzutu bomb alianckich nie ucierpiał szczególnie podczas działań wojennych, a prowadzone po 1945 roku modernizacje nie wpłynęły na całokształt obiektu, który wciąż jest zbliżony do oryginału. Dodatkowo w latach 90. XX wieku wnętrze obiektu zostało poddane renowacji, która w dużej mierze przywróciła walory artystyczne poczty.<br /> <br /> Ciekawostką natomiast jest ciek płynący pod budynkiem. Jeśli spróbujemy zlokalizować miejsce, w którym wybudowano pocztę na mapach z przełomu XVI i XVII wieku dostrzeżemy kanał, który przepływał nieopodal miejsca budowy przyszłej poczty. Istnieje on do dziś i płynie w podziemiach gmachu. Wystarczy zejść do piwnicy, podnieść dużą klapę i zaświecić latarką w głąb -niewielka rzeczka wciąż tam płynie.<br /> <br /> W budynku po drugiej wojnie światowej został przeznaczony dla urzędu pocztowego, inspekcji radiowej, laboratorium telekomunikacyjnego i Technikum Łączności. Obiekt przy ul. Dworcowej został wpisany na wojewódzką listę zabytków w listopadzie 1993 roku. </p>
Centralny Ośrodek Żeglarstwa<p><strong>Ośrodek w Trzebieży był niegdyś jednym z ważniejszych w kraju, obecnie prowadzi szkolenia żeglarskie i manewrowe na jachtach morskich. Jest również właścicielem kilku jednostek, m.in. żaglowca Kapitan Głowacki.</strong></p>
<p>Przez wiele lat najważniejszy i bardzo ceniony ośrodek żeglarski w kraju. W rejonie Trzebieży przebiega tor wodny Szczecin – Świnoujście. Przystań składa się z dwóch basenów, które dzieli betonowy pirs w kształcie litery T. Nabrzeża betonowe wyposażono w energię i wodę. Trzebież posiada dwa tory podejściowe – od północy i południa. Oba oznaczone są pławami, a dodatkowo żeglowanie ułatwiają nabieżniki. Żeglujący powinni trzymać się kursu na torze – zboczenie z kursu grozi wejściem na mieliznę. W porcie można skorzystać z dźwigu. To dobre miejsce do postawienia lub położenia masztu dla żeglujących na trasie Berlin – Szczecin – Bałtyk. W marinie funkcjonuje hostel na 50 miejsc noclegowych. Ośrodek prowadzi szkolenia żeglarskie i manewrowe na jachtach morskich. Centralny Ośrodek Żeglarstwa jest armatorem kilku jednostek morskich, m.in. żaglowca „Kapitan Głowacki”. Na przystani dostępne są: sanitariaty, internet, prąd, parking, pole namiotowe i czartery.</p>
Centrum Dialogu Przełomy - Oddział Muzeum Narodowego w Szczecinie<p><strong>Jeden z pawilonów wystawowych Muzeum Narodowego w Szczecinie. Ekspozycja została poświęcona istotnym momentom pomorskiej historii, zaczynając od 1945 r. i włączenia Szczecina do Polski.</strong></p>
<p>Centrum Dialogu „Przełomy” umiejscowione jest w bezpośrednim sąsiedztwie Starego Miasta, w eksponowanym miejscu, obok ważnych zabytków – gotyckiego kościoła Świętych Piotra i Pawła – jednej z najstarszych świątyń Szczecina, Bramy Królewskiej – barokowej pozostałości pruskich fortyfikacji, wzniesionej jako jeden z czterech wjazdów do miasta przez Gerharda Corneliusa van Walrave w latach 1734–1738 – i ceglanej siedziby policji – okazałego gmachu urzędu powstałego w początku XX w., według planów berlińskiego architekta Oskara Launera.<br /> <br /> Kwartał przylegający do prestiżowego placu Królewskiego (obecnie plac Żołnierza Polskiego), mieszczącego reprezentacyjny gmach Teatru Miejskiego, klasycystyczne dzieło Carla Ferdinanda Langhansa z lat 1845–1849, wytyczony został w latach 80. XIX stulecia, po likwidacji przebiegających tędy wałów fortyfikacji. Po decyzji o likwidacji twierdzy (1873 r.) układ wysadzanego drzewami pasażu Bramy Królewskiej określił plan sporządzony w latach 1876–1877 przez Konrada Kruhla, który wyznaczył szerokość ulicy Matejki (wzdłuż dawnej drogi prowadzącej od Bramy Królewskiej) oraz przebieg ulicy Małopolskiej.<br /> <br /> W latach 1883–1884 powstała tu okazała neobarokowa filharmonia. Pierwszy budynek, kształtujący narożnik ulic Matejki i Małopolskiej. W obrębie regularnego, prostokątnego placu Solidarności przewidziano zwarty zespół czterokondygnacyjnych kamienic, częściowo z usługami w parterach. Zabudowę rozpoczęto od strony Bramy Królewskiej, gdzie wzniesiono dwie okazałe kamienice z oficynami. Ich elewacje frontowe ozdobione bogatym, eklektycznym detalem: boniowaniem, gzymsami, płycinami, pilastrami, naczółkami i wspornikami – także w formie kariatyd – uzyskały wyrazisty wertykalny podział wykuszami, które na ściętych narożach kwartału zostały wyeksponowane wieżyczkami dominującymi nad niską połacią ceramicznego dachu. Podobny charakter nadano fasadom budynków wzniesionych w centrum kwartału od strony placu Żołnierza Polskiego i ulicy Małopolskiej w latach 90. XX w., a także kamienic zbudowanych przed pierwszą wojną światową od strony ulicy Świętych Piotra i Pawła. Te ostatnie jednak, w myśl ówczesnych tendencji architektonicznych, pozbawione są rozdrobnionego detalu i horyzontalnych podziałów, lecz działają światłocieniowym rozczłonowaniem bryły wykuszami, balkonami, loggiami i szczytami wysuniętymi ponad połać dachu. Wysokie partery z wyeksponowanymi portalami wejść, mieściły siedziby prestiżowych firm, a od strony szerokiego, najbardziej atrakcyjnego komunikacyjnie pasażu, także sklepy i lokale gastronomiczne, które latem zapraszały do ogródków urządzanych na części chodnika.<br /> <br /> Podczas drugiej wojny światowej, w wyniku nalotów bombowych cały kwartał został zniszczony. Po likwidacji gruzów utworzono tu plac, sukcesywnie wypełniany zielenią. Z trzech stron plac otaczają szpalery lip, a wnętrze wypełniają trawniki ozdobione skromną roślinnością, wśród której wyróżnia się stary okaz robinii. W latach 60. XX w. urządzono tu plac zabaw z piaskownicą i łodzią rybacką, która „przeszła do historii” po wydarzeniach grudnia 1970 r., gdy zgromadzeni tu robotnicy strajkujący przeciwko podwyżkom cen, próbowali jej użyć dla staranowania bramy pobliskiej siedziby milicji.<br /> <br /> Jako miejsce symbolizujące solidarnościowy opór wobec władz komunistycznych, plac stał się terenem manifestacji opozycyjnych. W grudniu 2005 r. odsłonięto ustawiony od strony kościoła pomnik ofiar Grudnia ’70 – z żeliwną rzeźbą Anioła Wolności Czesława Dźwigaja. 30 sierpnia 2013 r. w 33. rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych, podczas oficjalnej uroczystości dokonano wmurowania aktu erekcyjnego pod budowę Centrum Dialogu „Przełomy”. Obiekt robi wrażenie. To betonowa, pofałdowana płyta na placu Solidarności, która z jednej strony schodzi do poziomu jezdni, z drugiej sięga ponad drugie piętro budynku policji. W zamierzeniu dach Muzeum ma być miejscem spotkań szczecinian.<br /> <br /> Obecnie Centrum Dialogu „Przełomy” to multimedialne muzeum historyczne wojennego i powojennego Szczecina i Pomorza Zachodniego, dział Muzeum Narodowego w Szczecinie. Będący jednocześnie budynkiem i placem obiekt jest też syntezą historii miejsca.<br /> <br /> Do pawilonu „Przełomów” można dostać się z dwóch stron. Wejście od ulicy znajduje się w jedynym narożniku - najwyższej części budynku. Drugie wejście - od strony wznoszącego się placu - dachu pawilonu, zaznaczone jest prostym wcięciem w płynnie ukształtowanej bryle. Powstałe w wyniku wypiętrzenia powierzchni placu, a następnie wycięcia w nim drogi do wejścia, różnice poziomów zabezpieczone są wypełnionymi szkłem barierkami o konstrukcji stalowej. Obrotowe fragmenty ścian od strony narożnika w razie potrzeby „na gładko” zamykają bryłę budynku, czyniąc ją przy okazji nieprzeniknioną i jednorodną całością, lub monolitem. Poza zrealizowanymi generalnymi założeniami w oczy rzuca się precyzyjna koordynacja i zgranie podziałów okładzin nawierzchni placu-budynku z otaczającym go chodnikiem oraz podziałami kompozytowych płyt elewacyjnych. Ta dyscyplina ciągłości linii łączenia okładzin ma kontynuować się w podłogach, ścianach, podziałach stolarki oraz sufitach wewnątrz pawilonu.<br /> <br /> Celem ekspozycji jest pokazanie przełomowych momentów historii pomorskiej, począwszy od włączenia Szczecina w granice państwa polskiego w wyniku porozumień poczdamskich w 1945 roku, ze szczególnym uwzględnieniem momentów buntu społecznego (1970, 1981, 1989), które doprowadziły do odzyskania przez Polskę suwerenności w 1989 roku. Nie będzie to opowieść tylko o tym, co było wielkie – prawdziwa historia to również opowieść o ludzkich wyborach, dobrych i gorszych. Będzie to przestrzeń debaty ludzi o różnych poglądach, i różnej pamięci, niekonwencjonalnych projektów edukacyjnych, a także wykorzystanie najnowszych środków przekazu i technik multimedialnych przy tworzeniu wystawy.<br /> <br /> Obecnie w Centrum oprócz imprez związanych z otwarciami ekspozycji wystawienniczych odbywają się debaty historyczne, lekcje muzealne i historyczne, wykłady i konferencje, widowiska historyczne, konkursy dla dzieci, warsztaty oraz celebrowane są rocznice i akcje promocyjne.</p>
Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej**** w Szczecinie<p>Centrum z siedzibą na Zamku Książąt Pomorskich ma Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Jest obiektem całorocznym.</p>
<p>W Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie można uzyskać informacje dotyczące oferty turystycznej regionu, można także uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi. Centrum prowadzi również sprzedaż map, planów miasta, gadżetów związanych ze Szczecinem i Zamkiem, przewodników, książek historycznych, Szczecińskiej Karty Turystycznej, biletów wstępu do Zamku oraz biletów na wydarzenia kulturalne. </p>
<p>Centrum Informacji Kulturalnej i Turystycznej na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie posiada Certyfikat Polskiego Systemu Informacji Turystycznej w kategorii czterech gwiazdek. Certyfikat przyznawany jest przez Polską Organizacje Turystyczną i Zachodniopomorską Regionalną Organizację Turystyczną.</p>
Centrum Informacji Turystycznej w Szczecinie<p><strong>Centrum znajduje się na pl. Żołnierza Polskiego, w szklanym pawilonie w Alei Kwiatowej. Jest obiektem całorocznym.</strong></p>
<p>W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać informacje o ofercie turystycznej, a także informacje dotyczące kultury w Szczecinie i regionie. Można nabyć tu mapy, przewodniki, książki i albumy związane z historia i kulturą miasta i regionu. W Centrum Informacji Turystycznej można uzyskać pomocy w kontakcie z pilotami i przewodnikami turystycznymi.</p>
<p> </p>
Chłopiec z harmonią<p style="text-align: justify;">Fontanna powstała w 1927 roku. Wykonał ją rzeźbiarz Hermann Hosaeus pochodzący z Berlina. Materiał wykorzystany do jej użycia to sudecki piaskowiec. Fontanna składa się z ozdobnej misy w formie muszli, na której umieszczony jest duży sum. W jego paszczy znajduje się otwór na wydobywającą się wodę. Nad fontanną dostrzec można postać nagiego chłopca trzymającego w ręku harmonię. Jedna z jego nóg jest znacznie wyciągnięta względem drugiej. Na cokole po lewej stronie widnieje inskrypcja upamiętniająca autora. Pomnik był dwukrotnie rekonstruowany.</p>
Cmentarz komunalny w Niekłończycy<p>Cmentarz komunalny w Niekłończycy jest niewielką nekropolią, na której spoczywają okoliczni mieszkańcy; groby rozmieszczone są po lewej i prawej stronie od brukowanego wejścia. Cmentarz ogrodzony jest wysokim płotem z dużą bramą wjazdową i furtką, zamykanymi podczas nieobecności odwiedzających groby. Obszar porośnięty jest drzewami oraz innego rodzaju roślinnością. Na terenie cmentarza znajduję się punkt czerpania wody oraz pojemniki na różnego rodzaju odpady. W obrębie nekropolii znajduje się toaleta przenośna TOI TOI. Miejsce pochówku w Niekłończycy jest zadbane, czyste i estetyczne.</p>
Cmentarz komunalny w Policach-Jasienicy<p>Cmentarz w Policach – Jasienicy obejmujący aktualnie obszar ok. 2,6 hektarów powstał w 2 poł. XIX wieku. Tak, jak wszystkie cmentarze przedwojenne na tych ziemiach był to cmentarz ewangelicki. Po II wojnie światowej wraz z nadejściem polskiej administracji zaczęto grzebać tu Polaków, a nagrobki niemieckie były po prostu likwidowane. Pozostałości po niemieckich mogiłach, które przetrwały jeszcze do czasów współczesnych zostały przewiezione do lapidarium polickiego w Parku Staromiejskim w roku 2002. Jedynym nagrobkiem upamiętniającym obecność ludności niemieckiej w Jasienicy jest otoczona żeliwnym płotkiem mogiła Marianne Zitzke i jej rodziców: Karolusa i Adelhaid Fredrichów. Cmentarz porośnięty jest drzewami i inną roślinnością. Przy wejściu na jego teren tuż za bramą widać duży drewniany krzyż. W kilku miejscach rozmieszczone są punkty czerpania wody i duże pojemniki na śmieci różnego rodzaju. W obrębie cmentarza, na uboczu stoi plenerowe WC. Wszelkie informacje nt. funkcjonowania cmentarzy komunalnych w Gminie Police można znaleźć na stronie internetowej Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Policach, w zakładce Cmentarz: www.zgkim.police.pl/html/cmentarz.htm. Dostępne są tam: cennik usług, regulamin i wyszukiwarka grobów.</p>
Cmentarz poewangelicki<p>Dawny ewangelicki cmentarz w Policach-Jasienicy powstał najprawdopodobniej w XIII wieku. Jego powierzchnia wynosiła 0,46 ha. Dziś nekropolię upamiętnia ufundowana w roku 2014 przez Gminę Policę tablica ku czci Ludwika Giesebrechta, poety, historyka, filozofa i pedagoga zmarłego w Jasienicy w roku 1973 oraz wszystkich mieszkańców niemieckiej Jasienicy pogrzebanych na tymże cmentarzu. Napis wyryto w języku polskim i w języku niemieckim. W głębi cmentarza stoi także wysoki drewniany krzyż, a przy drodze postawiono tablicę informacyjną w dwóch językach uzupełnioną o fotografie. Teren jest wyrównany, uporządkowany i zasiany trawą.</p>
Cmentarz poewangelicki<p>Dawny ewangelicki cmentarz w niegdysiejszym Starym Dębostrowie usytuowany na leśnym wzniesieniu oznaczony został drewnianym krzyżem w ramach upamiętniania ewangelickich nekropolii na obszarze gminy Police. Krzyż ufundowany został przez władze Gminy w roku 2011. Zamieszczono na nim tabliczkę z treścią w języku polskim i języku niemieckim. Teren byłej niemieckiej nekropoli porośnięty jest dziką roślinnością. Widoczne są tutaj obramowania po grobowcach oraz inne elementy nagrobne. </p>
Dawny budynek Urzędu Finansowego<p style="line-height: 20.8px;">Zabytkowa kamienica przy ul. Jana Pawła 37 została wybudowana na początku XX wieku. Położona jest w ścisłym centrum, dzielnicy wypełnionej efektowną zabudową mieszkalną i wieloma budowlami użyteczności publicznej. Jest to budynek narożny, trzykondygnacyjny z użytkowym poddaszem, kryty mansardowym dachem. Elewację zdobią motywy roślinne. Wyszukane elementy fasady podziwiać można w portalu wejściowym. Dawniej w budynku mieścił się Urząd Finansowy, obecnie jest to siedziba Komisariatu Policji.</p>
<p> </p>
Dawny dworzec kolejowy<p>Zespół budynków kolejowych w Trzebieży, tj. budynek dworca, lokomotywownia, budynek mieszkalny i wodociągowa wieża ciśnień powstał w latach 1909-1910 w takcie przedłużania linii kolejowej Szczecin Główny - Jasienica do Trzebieży. Wymienione wyżej budynki wybudowane zostały z cegły w stylu właściwym dla wcześniejszej, XIX-wiecznej architektury przemysłowej, z konkretnym dla nich przeznaczeniem. Jednym z najlepiej zachowanych z całego kompleksu jest murowany dwukondygnacyjny i podpiwniczony budynek dworca, którego ściany zewnętrzne obłożone są cegłą ceramiczną. Od strony zachodniej, gdzie niegdyś wchodziło się na perony znajduje się dostawiona nastawnia. Jest to budynek przykryty wysokim dachem kopertowym. W budynku występują ryzality czyli swego rodzaju występy z elewacji przykryte tutaj dwuspadowymi daszkami. Niższe jednokondygnacyjne skrzydło po stronie wschodniej pokryte jest natomiast dachem naczółkowym. Niegdysiejszy hol łączy wejścia od strony peronów i podjazdu przy ulicy. Na parterze z wąskiego holu wchodziło się do poczekalni i bufetu, aktualnie znajduje się tutaj mieszkanie. Mieszkania mieszczą się także na piętrze. Dawny budynek dworca spełnia dzisiaj w całości funkcje mieszkalne. Znajdująca się po drugiej stronie torów lokomotywownia z unikatową obrotnicą biegu parowozów jest dziś kompletną ruiną, budynek pozbawiony jest dachu, a szyby w oknach są powybijane. W trochę lepszym stanie jest usytuowany tuż obok budynek mieszkalny, jeszcze zadaszony, ale również bez szyb otworach okiennych. Niegdyś służył on, jako noclegowania dla kolejarzy. W sąsiedztwie tychże budynków mieści się wodociągowa wieża ciśnień, od długiego czasu nieczynna i nieużytkowana. Przebywanie w okolicy tych budynków jest surowo wzbronione, ponieważ grożą one zawaleniem. </p>
Dom ryglowy przy ul. Rybackiej 5<p>Zabytkowy dom przy ulicy Rybackiej 5 został wybudowany prawdopodobnie w II poł. XIX wieku. Znajduje się on w ciągu zabudowań. Jest to obiekt wolnostojący, niepodpiwniczony, jednokondygnacyjny z poddaszem użytkowym. Wejście do niego usytuowane jest od podwórza, do budynku wchodzi się po schodach. Obiekt pokryty jest wysokim dachem mansardowym z wystawkami w części frontowej oraz tylnej. Przy północnym narożniku budynku znajduje się przybudówka z dachem pulpitowym. Całość obiektu jest otynkowana. W elewacji bocznej, tj. północno-zachodniej powyżej podmurówki znajduje się jedno okno, widoczna jest także drewniana konstrukcja szkieletowa ściany, którą można zauważyć także w wystawce w elewacji tylnej, tj. północno-wschodniej. W elewacji frontowej, od ulicy tkwi pięć okien, z czego dwa zasłonięte są stylowymi okiennicami. Z tej samej strony, po obu stronach okna w wystawce tkwią lukarny, czyli okienka na dachu doświetlające poddasze.</p>
Dworzec kolejowy Szczecin Główny<p><strong>Szczeciński dworzec główny, powstały w 1843 r., jest jednym z najstarszych dworców w Polsce. W trakcie II wojny światowej uległ znacznym zniszczeniom, udało się go jednak odbudować. Obsługuje połączenia lokalne, krajowe i międzynarodowe.</strong></p>
<p>Dworzec kolejowy Szczecin Główny znajduje się na terenie osiedla Nowe Miasto. Zlokalizowany jest pomiędzy ul. Owocową i ul. Kolumba.</p>
<p>Dworzec kolejowy Szczecin Główny jest najważniejszym szczecińskim dworcem i jedną z najstarszych stacji kolejowych w Polsce. W 1836 roku w Berlinie podjęto decyzję o budowie Kolei Berlińsko-Szczecińskiej. W sierpniu w 1843 roku na szczeciński dworzec wjechał pierwszy pociąg z Berlina. Miejsce stało się w związku z tym pierwszym etapem likwidacji obwarowań miejskich Fortu Prusy. W 1859 r. dworzec został rozbudowany i przekształcony na przelotowy. Około 1900 r. wybudowano budynek dworca, który podczas II wojny światowej uległ zniszczeniom. Został on jednak odbudowany i istnieje do dzisiaj. Szczeciński węzeł kolejowy został zelektryfikowany w latach 1975-1980.</p>
<p>Stacje docelowe połączeń bezpośrednich to: Angermuende , Berlin-Gesundbrunnen, Białystok , Bielsko-Biała Główna, Częstochowa Stradom, Chojna, Choszczno, Gdynia Główna, Goleniów, Gryfino, Kalisz Pomorski, Kamień Pomorski, Katowice, Kołobrzeg, Kostrzyn, Koszalin, Kraków Główny, Kraków Płaszów, Krzyż, Kutno, Lublin, Luebeck Hauptbahnhof, Neubrandenburg, Olsztyn Główny, Piła Główna, Poznań Główny, Przemyśl Główny, Rzepin, Schwerin Hauptbahnhof, Słupsk, Stargard Szczeciński, Szczecinek, Świnoujście, Świnoujście Port, Ustka, Warszawa Wschodnia, Wrocław Główny, Zakopane, Zamość, Zielona Góra.</p>
<p>W obrębie dworca biegną linie kolejowe: Wrocław Główny - Szczecin Główny, Poznań Główny - Szczecin Główny, Szczecin Główny - Trzebież, Szczecin Główny - Grambow, Szczecin Główny - Szczecin Gumieńce.</p>
Edukacyjna Pracownia Przyrodnicza "Na Głębokim"<p>Edukacyjna Pracownia Przyrodnicza "Na Głębokim" to miejsce, gdzie prowadzone są zajęcia edukacyjne o tematyce leśno-przyrodniczej. Bogate wyposażenie Pracowni w pomoce edukacyjne oraz bliskość lasu umożliwia przeprowadzanie ciekawych zajęć w niecodziennej scenerii. Nad Pracownią położony jest taras widokowy z zejściem na sąsiadujący Staw Wędkarski (in. Uroczysko). Na miejscu można m.in. zapoznać się ze stacją monitoringu przeciwpożarowego Lasów Miejskich Szczecina. Oferta edukacyjna skierowana jest nie tylko do dzieci i młodzieży, ze szczególnym uwzględnieniem grup (tzw. Zielonych Szkół, kolonii i półkolonii i in.), ale i do osób dorosłych. Zajęcia prowadzone są w grupach ok. 20 osobowych. W ramach oferty można skorzystać z Pracowni do poprowadzenia samodzielnych zajęć z materiałów dostępnych na miejscu. Aby skorzystać z oferty prosi się o kontakt z wyprzedzeniem co najmniej siedmiu dni.</p>
<p> </p>
Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza<p><strong>Nowoczesny budynek filharmonii zbudowano w 2014 r. Jego imponująca biała bryła przyciąga wzrok. Na uwagę zasługują również przestronne wnętrza z dwiema salami koncertowymi, w których łącznie może się pomieścić ponad 1100 osób. </strong></p>
<p>Filharmonia jest pięciokondygnacyjnym budynkiem z dwupoziomowym parkingiem podziemnym. Jej łączna powierzchnia to 12 734 m2. Obiekt posiada 2 sale koncertowe, z czego jedna może pomieścić ok. 900 osób, a druga ok. 200 osób. Zbudowana jest z białych spiczastych elementów, które do oświetlenia zewnętrznego potrzebują 25 000 świateł. Łączna suma inwestycji wyniosła ponad 100 mln zł. Część kwoty została sfinansowana z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego. Autorem jej projektu była firma z Barcelony. Wygrała ona konkurs do którego nadesłano 44 projekty. Wykonawcą budowlanym została polska firma Warbud. Filmarmonia została otwarta we wrześniu 2014 r. Podczas ceremonii otwarcia przemawiał m in. prezydent Polski Bronisław Komorowski, nazywając filharmonię symbolem polskiej wolności. Filharmonia umożliwia organizacje koncertów na wielkim europejskim poziomie, więc przyjeżdżają tu mimo krótkiej historii istnienia, liczne wybitne zespoły z naszego kontynentu. Powstanie filharmonii zdecydowanie podniosło jakość życia kulturalnego w regionie. Budynek jest nowoczesny a zarazem majestatyczny, a jego powstanie nie odbiło się bez echa w całej Polsce. W filharmonii imponują przede wszystkim wnętrza.</p>
<p>Szczecińska filharmonia otrzymała nagrodę Młodych Talentów Architektury, przyznaną przez Krajową Radę Włoskich Architektów, Planistów i Architektów Krajobrazu. Podczas szczecińskiego Westivalu Architektury 2014 „Obiekt 25-lecia – Symbol Przemian” budynek zwyciężył w trzech kategoriach: Nagroda Główna, Nagroda dla Najlepszego Budynku Użyteczności Publicznej, Nagroda Prezydenta Miasta Szczecina. Filharmonia odniosła również sukces podczas Eurobuild Awards 2014 a także otrzymała Nagrodę im. Miesa van der Rohe 2015.</p>
<p> </p>
Galeria JEDNA/DRUGA 13 MUZ w Szczecinie<p>...kuratorski projekt wystawienniczy przy wsparciu DK 13 Muz i Fundacji „Reakcja Sztuki”.</p>
Głaz upamiętniający ofiary I wojny światowej<p>Głaz znajdujący się za kościółkiem w Niekłończycy postawiono w latach 30 dla upamiętniania ofiar I wojny światowej. Aktualnie pomnik z umieszczoną nań tablicą w kształcie otwartej księgi zapisanej w języku polskim i niemieckim przywołuje pamięć o Polakach i Niemcach poległych podczas II wojny światowej, nawołuje do pokoju i przestrzega przed konfliktami wojennymi.</p>
Herkules walczący z Centaurem<p style="text-align: justify;">Pomnik został zaprojektowany przez niezwykle cenionego w Szczecinie rzeźbiarza Ludwika Manzela. Powstał w 1912 roku. Jest on swobodną interpretacją mitycznej walki pomiędzy Herkulesem i Centaurem. Obydwie postaci przedstawione przez autora są łyse. Autor uchwycił w przedstawieniu dwóch rzeźb decydujący moment walki. Nagi Herkules obejmuje przeciwnika, który szykuje się do zadania potężnego ciosu. Centaur jest nieświadomy tego, że za chwilę heros go powali, ostatecznie wychodząc zwycięsko z pojedynku. Rzeźba razem z cokołem mierzy ponad 3 m.</p>
Jasne Błonia im. Jana Pawła II<p><strong>Rozległy teren zielony powstał w latach 20. XX w. Po dwóch stronach placu ciągną się aleje platanów klonolistnych. Łącznie rośnie tu 213 drzew, które stanowią największe w Polsce skupisko tego gatunku.</strong></p>
<p>Zielony plac został założony w latach 1925 – 1927 na terenach, które należały do rodu Quistorpów. Na środku ciągnie się szeroki pas trawnika z kompozycjami kwiatowymi w centralnej części, po obu stronach zaprojektowano alejki, które obsadzone zostały rzędami platanów klonolistnych. Dalej Jasne Błonia płynnie przechodzą w Park Kasprowicza, a następnie w Las Arkoński.<br /> <br /> W 1979 roku nieopodal ul. Piotra Skargi wybudowano Pomnik Czynu Polaków, który stał się dominantą układu placu. Obiekt przedstawia trzy podrywające się do lotu orły i został zaprojektowany przez Gustawa Zemłę. Pomnik miał przedstawiać trzy pokolenia mieszkańców Szczecina – Polonii, mieszkającej na tych ziemiach przed II wojną światową, pionierom powojennego miasta i pokoleniu, które rozbudowało Szczecin. Budowla miała wyrażać wdzięczność społeczeństwu miasta za jego odbudowanie. Należy pamiętać, że obiekt został wykonany na zlecenie partii.<br /> <br /> Prawie dziesięć lat później, bo w czerwcu 1987 roku papież Jan Paweł II na Jasnych Błoniach odprawił mszę – wydarzenie to zostało upamiętnione w 1995 roku pomnikiem papieża. Zmieniono także nazwę placu na Jasne Błonia im. Jana Pawła II.<br /> <br /> Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 2004 roku. </p>
Jezioro Rusałka<p>Jezioro Rusałka to sztuczny zbiornik wodny o wydłużonym kształcie, powstały jeszcze w średniowieczu w wyniku spiętrzenia wód przepływającej tędy rzeki Osówki. Było to spowodowane budową dwóch młynów wodnych, które w wyniku prac znalazły się nad jeziorem - umiejscowionego przy zachodnim brzegu Młyna Lübschego (dziś już nieistniejący) oraz Młyna Słodowego (we wschodniej części jeziora). W roku 1900 tereny otaczające jezioro przemieniono w park (dzisiejszy Park Kasprowicza), zaś Młyn Słodowy został w 1915 r. zaadaptowany na restaurację Haus am Westendsee (od niemieckiej nazwy jeziora Westendsee). Nad jeziorem przerzucono także malowniczy most z dobudówkami w stylu Japońskim. Latem jezioro zapełniało się łódkami, które można było tu wypożyczyć zaś zimą zmieniało się w popularne lodowisko. Po drugiej wojnie światowej nienaruszone w wyniku działań wojennych obiekty zaczęły popadać w stopniową ruinę. W latach 60. młyn oraz wieżyczki na brzegach pomostu zostały rozebrane. W latach 1974 – 76 na skarpie opadającej do Rusałki wybudowano amfiteatr (Teatr Letni im. Heleny Majdaniec). Obecnie brzegi Jeziora Rusałka są wciąż popularnym miejscem spacerów szczecinian. </p>
Kąpielisko Arkonka<p><strong>Położone w Parku Leśnym Arkońskim najnowocześniejsze kąpielisko Szczecina. Łączna powierzchnia basenów wynosi ponad 8 tys. m2. Przy kompleksie znajduje się parking dla ok. 200 samochodów.</strong></p>
<p>Kąpielisko w miejscu dzisiejszej Arkonki utworzono na początku XX w. Dawniej znajdowało się w tym miejscu jezioro nad którego brzegiem stał młyn wodny. Kompleks basenów został gruntownie przebudowany w ostatnich latach, jego ponowne otwarcie nastąpiło w 2014 r. Od tej chwili jest to najnowocześniejsze, spośród szczecińskich kąpielisk. W tej chwili w skład obiektu wchodzą cztery niecki basenowe o głębokości od 40 do 180 cm. Znajdują się tu także 3 zjeżdżalnie, punkty masażu stóp, gejzery, zabawki strzelające wodą, fontanna wyrzucająca wodę na wysokość do 15 m. oraz sztuczna rzeka o długości 59 m. Wokół basenów usytuowane są korty do tenisa i badmintona, boiska do siatkówki i sztuczna plaża. Jest też funkcjonujący w okresie od wiosny do jesieni skatepark, w którego miejscu w miesiącach zimowych znajduje się lodowisko. Całość znajduje się na ogrodzonym terenie o powierzchni 7 ha, łączna powierzchnia basenów wynosi 8012 m2. Przy kasach znajduje się 100 stojaków na rowery. </p>
Kąpielisko Głębokie<p style="text-align: justify;"><strong>Kąpielisko zlokalizowane w południowej części jeziora Głębokie. Plaża o długości 200 m cieszy się dużą popularnością wśród mieszkańców Szczecina. Są tu dostępne miejsca na grilla i ognisko oraz toalety.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Kąpielisko Głębokie jest jednym z najpopularniejszych miejsc wypoczynkowych wśród mieszkańców Szczecina. Szacuje się, że w sezonie letnim odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Długość plaży kąpieliska liczona wzdłuż wybrzeża wynosi 200 m. Obiekt jest ogrodzony i wyposażony w bogatą infrastrukturę. Znajdują się tu specjalne miejsca na grill czy ognisko, kosze na śmieci, toalety, przebieralnie, punkt medyczny, a także wydzielone miejsce dla dzieci z piaskownicą i placem zabaw. Kąpielisko wyposażone jest również w pomost oraz dostęp do punktu czerpania wody z odprowadzeniem do ścieków. Oprócz tego na terenie kąpieliska znajduje się restauracja i park linowy. Opiekę nad bezpieczeństwem osób wypoczywających w tym miejscu sprawują wykwalifikowani ratownicy. Na teren kąpieliska obowiązuje zakaz wprowadzania zwierząt domowych.</p>
Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Trzebieży<p>Historia kościoła na terenie Trzebieży sięga II poł. XIV wieku, kiedy to we wsi wzniesiono świątynię katolicką, wówczas pw. Św. Katarzyny, wybudowaną w stylu romańsko-gotyckim. W II poł. XVI wieku wraz z nastaniem reformacji zmienił się charakter świątyni, od tego momentu odprawiane były tutaj nabożeństwa w obrządku ewangelickim. W kolejnych latach, w poł. XVIII wieku nastąpiła częściowa rekonstrukcja kościoła, mająca na celu jego powiększenie. W momencie przebudowy została wydłużona nawa w kierunku wschodnim i dostawiona wieża w barkowym stylu (z iglicą i krzyżem na złotej kuli), na której zawieszone zostały dwa odlane w Szczecinie dzwony (jeden z nich w roku 1664, drugi zaś w 1729). W tym okresie wstawiono także podłużne okna, a w roku 1793 świątynia wzbogaciła się o chór. Po zakończeniu II wojny światowej świątynia stała się polska i 22 września 1946 roku została poświęcona pod wezwaniem Podwyższenia Świętego Krzyża. Za datę odpustu parafialnego obrano dzień 14 września. Zniszczony przez zawieruchę wojenną kościół, starał się odbudować wraz z parafianami pierwszy proboszcz ks. Mieczysław Mroczkowski. W okresie, kiedy opiekę nad parafią sprawował drugi proboszcz ks. Józef Kępka, w roku 1949 przeprowadzone zostały misje, które zakończyły się poświęceniem krzyża misyjnego, stojącego do dziś po lewej stronie od wejścia do kościoła. W sierpniu 1951 roku do parafii przybył ks. Paweł Karchanek, za którego urzędowania w kościele dostawiono m.in. dwa boczne ołtarze. Kolejni proboszczowie również dokładali wszelkich starań, by świątynia i jej otoczenie zostały uporządkowane. Za czasów ks. J. Króla odremontowano zakrystię, ks. J. Abramski zadbał o otoczenie świątyni - parafianie pracowali nad postawieniem muru i zagospodarowaniem terenu zielonego wokół. Kościół na zewnątrz został pomalowany, a ściany wcześniej wyrównane. W kościele ponadto znajdują się stare zabytkowe organy, których remont rozpoczęto w roku 1957, a zakończono rok później. Pod koniec lat 90. XX wieku kościół został powtórnie odrestaurowany. Wpisany jest on do rejestru zabytków (nr rej. A-546 z 22 grudnia 1965), tak samo, jak znajdująca się naprzeciw zabytkowa plebania z pocz. XIX w. (nr rej. A-530 z 25 kwietnia 1997). Po prawej stronie świątyni postawiono rzeźbę Matki Bożej Otuchy, której wykonawcą był Zbigniew Policki. Aktualnie obowiązki proboszcza parafii pełni ks. Mieczysław Wdowiak. Parafii podlega Filia w Niekłończycy. Zarówno na teren kościelny, jak i do samego kościoła wiodą wysokie schody.</p>
Kościół Filialny (rzymskokatolicki) Najświętszej Marii Panny w Niekłończycy<p>Kościół pw. Najświętszej Marii Panny w Niekłończycy jest kościołem filialnym przynależącym do Parafii rzymskokatolickiej pw. Podwyższenia Świętego Krzyża w Trzebieży. Ten mały barokowy kościółek o ryglowej konstrukcji został wzniesiony w roku 1778, na co wskazuje metalowa chorągiewka umieszczona na dachu kruchty. Zbudowany jest on na planie prostokąta, a na środku spadzistego dachu usytuowano niewielką, drewnianą wieżyczkę sygnaturkę z hełmem kończącym się kulą, na której tkwi krzyż. Ewangelicki do zakończenia II wojny światowej kościół, zastał poświęcony jako rzymskokatolicki w roku 1947. Mocno naruszony podczas II wojny światowej, ulegał stopniowej rekonstrukcji, a w 1996 r. przeprowadzono jego gruntowny remont. We wnętrzu świątyni znajduje się klasycystyczny ołtarz, neogotycka chrzcielnica, drewniana empora i żyrandole z XIX wieku. Kościół wraz z otoczeniem skatalogowany jest w rejestrze zabytków (nr rej. A-543 z 22 grudnia 1965).</p>
Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP<p>Istnienie w tym miejscu świątyni w okresie średniowiecznym potwierdzają źródła pisane. Mowa o przełomie XIII i XIV w, gdy powstał przybytek budowany z granitu. Zasadnicze zmiany w wyglądzie bryły przyniósł wiek XIX i pomysł przebudowy Domu Bożego w stylu neoromańskim. Prace skoncentrowały się na podwyższeniu nawy głównej, dobudowie absydy prezbiterialnej oraz kruchty. Ponadto przemurowano otwory okienne, by uzyskały z góry kształt półkolisty. Na terenie kościoła podziwiać można XIX-wieczną dzwonnicę i piękny drzewostan. Wszystko to ogrodzono murem, którego fragmenty pochodzą jeszcze z czasów średniowiecznych.</p>
<p>Wnętrze kościoła kryte jest drewnianym, ciemnym stropem belkowym, który ładnie komponuje się z zabudowanym balustradą i filarami chórem muzycznym. Na środkowych podporach umieszczono figury świętych. Kościół jest dość wąski, lecz dobrze oświetlony światłem płynącym przez kolorowe witraże w oknach. Centralnym punktem jest schowane w dużej absydzie prezbiterium. Przy tabernakulum znajduje się drewniana figura Chrystusa w otoczeniu Apostołów z napisem "Do końca ich umiłował". Z absydy na wiernych spogląda Matka Boska w otoczeniu aniołów.</p>
Kościół Rzymskokatolicki pw. św. św. Apostołów Piotra i Pawła w Policach-Jasienicy<p>Kościół parafialny św. św. Apostołów Piotra i Pawła w Policach-Jasienicy jest obiektem, który bardzo rzuca się w oczy, nie tylko ze względów architektonicznych, ale także za sprawą miejsca, w którym jest usytuowany. Wzniesiony wysoko ponad ulicą, przy której stoi, osadzony w głębi, jest obiektem „królującym” nad miejscowością. Jego początki, jako drewnianej świątyni, sięgają końca wieku XIII. Po pożodze, która naruszyła obiekt w wieku XIV kościół odbudowano już z kamienia, mimo to z biegiem lat, w końcu wieku XVII popadł on w ruinę. Został odremontowany i jednocześnie powiększony w roku 1725, nawołując swoją formą do stylu gotyckiego. To między innymi w trakcie tej przebudowy dostawiona została od zachodniej strony wieża. Niestety, w drugiej połowie XIX wieku świątynię znów nawiedził pożar. Po tych wydarzeniach<br />
musiała powstać nowa wieża, zlokalizowana nad nawą, zakończona kulą, na której usadowiony jest krzyż. W tym okresie dobudowane zostało od strony wschodniej prezbiterium, w którym to do tej pory zachował się obraz z 1858 r.: "Chrystus w rozmowie z Marią i Martą" (olej na płótnie). Kościół został poświęcony jako katolicki 29 czerwca 1947 roku i tego też dnia, każdego roku odbywa się tutaj odpust parafialny. Policko-jasienicka świątynia wpisana została do Rejestru zabytków nieruchomych w województwie zachodniopomorskim (nr rej.:<br />
A-500 z 5.07.1958). Aktualnie proboszczem parafii jest ks. Waldemar Szczurowski.Parafii podlega kościół filialny w Tatyni. Podjazd na płaskim terenie.</p>
<p> </p>
Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica<p><strong>Powstała w 1905 r. jako Biblioteka Miejska Szczecina. Od 1907 do 1945 r. instytucją kierował dr Erwin Ackernecht, który zgromadził w niej wiele cennych księgozbiorów z Pomorza Zachodniego. Od 1994 r. placówka działa pod obecną nazwą. Pełni rolę biblioteki naukowej i publicznej, jest także organizatorem wydarzeń kulturalnych.</strong></p>
<p>Książnica Pomorska znajduje się na ul. Podgórnej, ok. 1 km od dworca PKP. Osoby poruszające się samochodem mogą zaparkować swój pojazd w bezpośrednim sąsiedztwie biblioteki (strefa płatna). W pobliżu na placu Tobruckim zatrzymuje się tramwaj linii nr 3. Do Książnicy jest blisko z ul. Wyszyńskiego, która jest jedną z głównych dróg komunikacyjnych Szczecina. </p>
<p>Książnica powstała w 1905 roku. Swój rozwój zawdzięcza dr Erwinowi Ackernechtowi, który scalił księgozbiory pochodzące z całego Pomorza Zachodniego umieszczając je w gmachu jednego budynku. Przez lata biblioteka była uzupełniana o nowe zbiory, dzięki czemu w 1994 r. zmieniono jej statut z Biblioteki Publicznej na Książnicę. Biblioteka dzieli się na kilka działów. Są nimi Informatorium, Wypożyczalnia Główna, Wypożyczalnia Międzybiblioteczna, Czytelnia Główna, Czytelnia Młodzieżowa, Pomorzoznawcza, Zbiorów Specjalnych, Wypożyczalnia Muzyczna, Niemiecka, oraz Czytelnia Gospodarcza i Prawna Informacja. W Książnicy odbywają się liczne wystawy, wykłady i wydarzenia kulturalne. Biblioteka ponadto zajmuje się wydawaniem własnych publikacji. Dostępne są tutaj nieodpłatnie komputery, oraz liczne miejsca gdzie w zaciszu można czytać książki, pisać prace itp. </p>
Licznik rowerowy Pilchowo<p>Licznik znajduje się na trasie Wokół Zalewu Szczecińskiego. Położony jest pomiędzy miejscowościami Pilchowo i Tanowo, przy drodze wojewódzkiej nr 115</p>
Marina Trzebież<p><strong>Przystań znajduje się przy Centralnym Ośrodku Żeglarskim. Może pomieścić do 120 jednostek. Udostępnia przyłącza wodne oraz energetyczne. Żeglarze i turyści mogą również skorzystać z usług hostelu.</strong></p>
<p>Przystań żeglarska w Trzebieży podzielona jest na dwie części. Jachty mogą cumować przy nabrzeżach w części północnej przyległej do Centralnego Ośrodka Żeglarstwa, a także południowej, która mimo swojego handlowo -tranzytowego charakteru przyjmuje oprócz statków pasażerskich także sportowe jednostki pływające, lecz w liczbie mniejszej niż w części północnej. W basenach jachtowych na terenie COŻ może przebywać jednocześnie 120 jednostek. Przystań o betonowych nabrzeżach wyposażona jest w dostęp do energii elektrycznej i wody bieżącej. W obiekcie usytuowanym na terenie COŻ, jak i od strony portu tranzytowego znajdują się prysznice i toalety. Dodatkowo przy COŻ zlokalizowane są warsztaty remontowe. W budynku głównym skorzystać można z bezpłatnego Internetu. Przy nabrzeżu tranzytowym łączącym część południową z północą zlokalizowana jest kontenerowa stacja benzynowa przystosowana do obsługi jednostek pływających.</p>
Morskie Centrum Nauki<p>Morskie Centrum Nauki mieści się na wyspie Łasztownia, naprzeciwko Wałów Chrobrego. Interaktywne ekspozycje są nastawione na pobudzanie zmysłów i zdobywanie doświadczeń. Motyw przewodni stanowią zagadnienia związane z morzem, centrum prowadzi także zajęcia edukacyjne z zakresu nauk przyrodniczych.</p>
Muzeum historyczne „Skarb”<p><strong>Muzeum zlokalizowane w dwóch powojennych schronach powstało w 2010 r. Ekspozycja obejmuje cztery działy: historii ziemi polickiej, techniki użytkowej, oręża oraz dokumentów.</strong></p>
<p>Muzeum „Skarb” jest placówką dosyć młodą, bo powstałą w roku 2010. Jest ono wynikiem prac podjętych przez Stowarzyszenie Ziemi Polickiej „Skarb”, opierających się na zbieraniu, przechowywaniu, konserwacji i udostępnianiu dóbr kultury związanych przede wszystkim z historią Ziemi Polickiej. Muzeum, a także sama siedziba Stowarzyszenia mieszczą się w dwóch schronach, do których można przyjść indywidualnie lub z grupą i obejrzeć wystawy poświęcone historii miasta, fabryki Hydrierwerke Pölitz, a także historii obozów zlokalizowanych na terenie Polic, w których więźniowie ciężko pracowali przy produkcji benzyny syntetycznej. Polickie Muzeum podzielone jest na cztery działy tematyczne, pierwszy z nich, to Dział Historii Regionu, który gromadzi dokumenty i przedmioty związane z historią Ziemi Polickiej. Dział drugi to Dział Techniki Użytkowej, gdzie zobaczyć można zabytki technologiczne, czy też elektroniczne, wśród których znajdują się stare telefony, narzędzia elektroniczne, komputery czy artykuły gospodarstwa domowego. Kolejnym działem jest Dział Oręża, mogący zainteresować zwłaszcza męską część zwiedzających, bowiem zgromadzone są tutaj militaria, tj. broń biała, klasyczna, czy pancerna, a także mundury, hełmy czy maski ochronne. Ostatnim jest Dział Dokumentów, w którym zgromadzona jest dokumentacja historyczna i fotografie w większości z okresu II wojny światowej. Wizyta w Muzeum „Skarb” stanowi doskonałe uzupełnienie stanu wiedzy policzan i mieszkańców okolicznych miejscowości na temat historii tego obszaru. Stowarzyszenie „Skarb”, pomysłodawca powstania muzeum, organizuje także tzw. „Spotkania z historią”. Są to przede wszystkim wykłady otwarte prowadzone przez historyków i pasjonatów historii regionu i nie tylko. Młodzież szkolna znajdzie tutaj również coś dla siebie, a wizyta w muzeum z przewodnikiem to obowiązkowy element lekcji historii dla młodych policzan. Zwiedzanie muzeum jest bezpłatne i jest integralną częścią organizowanej przez Stowarzyszenie 3-godzinnej wycieczki po terenie starej fabryki benzyny syntetycznej, podczas której przewodnik oprowadza zwiedzających po ruinach kompleksu. Wyjście z osobą oprowadzającą ma miejsce w każdą sobotę i zakończone jest wspólnym posiłkiem plenerowym przy ognisku. Stowarzyszenie udostępnia miejsce i materiały potrzebne do rozpalenia ogniska, prowiant jednak należy zorganizować we własnym zakresie. </p>
Muzeum Narodowe w Szczecinie<p><strong>Gmach główny muzeum zlokalizowany przy Wałach Chrobrego jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków miasta. Został oddany do użytku w 1913 r. Znajduje się w nim jedna z największych w Polsce kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.</strong></p>
<p>Gmach Muzeum Narodowego w Szczecinie przy ulicy Wały Chrobrego 3 to jeden z najbardziej znanych i reprezentacyjnych budynków miasta. Jest on centrum architektonicznego założenia nadodrzańskiego Wały Chrobrego (dawne Hakenterrasse), według projektu Wilhelma Meyera-Schwartaua. Gmach został oddany do użytku w 1913 roku i był do końca drugiej wojny światowej siedzibą Muzeum Miejskiego, w którym wystawiano zbiory archeologiczne i etnograficzne, sztukę pomorską i europejską, kolekcje z Afryki, Azji i Oceanii, eksponaty przyrodnicze.</p>
<p>W polskim Szczecinie nadal pełni funkcje muzealne, będąc najpierw jednym z budynków Muzeum Pomorza Zachodniego, a od 1970 roku – Muzeum Narodowego. Należy do najokazalszych gmachów muzealnych w Polsce. Jest tu przechowywana i eksponowana jedna z największych w kraju kolekcji zabytków kultur pozaeuropejskich.</p>
<p> </p>
Muzeum Sztuki Współczesnej – oddział Muzeum Narodowego w Szczecinie<p><strong>W budynku wzniesionym pod koniec XVIII w. pierwotnie mieściła się komendantura garnizonu twierdzy szczecińskiej. Obecnie jest on siedzibą Muzeum Sztuki Współczesnej, które prezentuje dzieła sztuki polskiej i zagranicznej.</strong></p>
<p>Muzeum Sztuki Współczesnej mieści się w klasycystycznym budynku dawnej komendantury garnizonu twierdzy szczecińskiej, wybudowanym w czwartej ćwierci XVIII wieku, w późniejszych latach wielokrotnie przekształcanym. Aż do końca drugiej wojny światowej służył on władzom wojskowym. W latach 70. XX wieku został przekazany Muzeum Narodowemu w Szczecinie.<br /> <br /> W 1980 roku, po adaptacji, stał się siedzibą oddziału muzeum związanym ze sztuką współczesną. Poprzez cykle wystaw czasowych realizowany jest program upowszechniania i promocji sztuki współczesnej w oparciu o kolekcję własną (sztuka polska i obca) oraz projekty opracowywane we współpracy z innymi instytucjami, organizacjami i artystami w kraju i za granicą.<br /> <br /> Obok prezentacji istotnych zjawisk w sztuce polskiej, programu regionalnego skoncentrowanego na najważniejszych indywidualnościach twórczych w regionie Pomorza Zachodniego, muzeum koordynuje międzynarodowy program Mare Articum, w ramach którego organizuje m.in. Bałtyckie Biennale Sztuki Współczesnej.<br /> <br /> Budynek nie jest przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych - w obiekcie nie ma windy. Do pierwszej ekspozycji prowadzi siedem stopni, bez poręczy. Przed wejściem do budynku jest jeden stopień.<br /> <br /> Budynek trafił na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku.</p>
Muzeum Techniki i Komunikacji<p><strong>Utworzone w 2006 r., jest jednym z największych w Polsce muzeów poświęconych technice. Mieści się w dawnej zajezdni tramwajowej. Prezentuje wystawy związane ze szczecińską komunikacją miejską i motoryzacją.</strong></p>
<p>Muzeum Techniki i Komunikacji znajduje się w dawnej zajezdni tramwajowej przy ul. Niemierzyńskiej, która została wybudowana na początku XX wieku, dokładnie w 1907 roku. Budowa była podyktowana brakiem miejsca na zwiększającą się ilość wagonów. Pod inwestycję przeznaczono tereny, na których znajdowały się ogrody działkowe i cmentarz dzielnicowy.<br /> <br /> Obiekt został zaprojektowany przez dwóch berlińskich architektów – Steinmetza i Griesbacha. Ciekawie prezentuje się dwuspadowy dach z przeszklonym frontem, w którym został umieszczony zegar. Zajezdnia jeszcze przed wybuchem II wojny światowej była dwa razy modernizowana – w 1912 roku i na przełomie 1929 i 1930 roku.<br /> <br /> Zajezdnia Niemierzyn była pierwszą zajezdnią w Szczecinie, która rozpoczęła pracę po drugiej wojnie światowej, została otwarta jeszcze 1945 roku. Obiekt jest zajezdnią typu czołowego, wewnątrz znajduje się 16 torów.<br /> Od 1945 roku Niemierzyn obsługiwała tylko linię tramwajową nr 3, pod koniec działalności doszły także linie nr 4, 11 oraz 12. Ostatni w historii wyjazd z tej zajezdni nastąpił 1 października 2004 roku – był to tramwaj linii nr 11.<br /> <br /> W 2009 rozpoczęto modernizację zajezdni Niemierzyn, a jej wnętrza przeznaczono na Muzeum Techniki i Komunikacji. Rok później muzeum rozpoczęło swoją działalność. Dziś wewnątrz dawnej zajezdni odnajdziemy zabytkowe tramwaje, autobusy, samochody i motory. Wśród stałych ekspozycji znajdziemy m.in.: wystawy „Szczecińska motoryzacja w latach 1919-1944”, „ Polska motoryzacja - pojazdy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”, „Jednoślady z PRL-u”, „Polskie prototypy” i „Pojazdy służb mundurowych”.<br /><br /> <br /> Zajezdnia Niemierzyn została wpisana na wojewódzką listę zabytków w listopadzie 2005 roku. <br /> <br /> Na terenie muzeum znajduje się winda dla osób niepełnosprawnych ruchowo, która pozwala osobom na wózkach inwalidzkich zjechać do wystawy znajdującej się w podziemiach oraz dotrzeć do kawiarni znajdującej się na piętrze. Ponadto odwiedzający muzeum mogą w kasie instytucji oprócz biletów kupić pamiątki.</p>
Muzeum Tradycji Regionalnych – oddział Muzeum Narodowego w Szczecinie<p><strong>Muzeum Tradycji Regionalnych mieści się w budynku z lat 20. XVIII w., dawnej rezydencji króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I. Prezentuje zbiory archeologiczne, etnograficzne oraz związane ze sztuką dawną i współczesną.</strong></p>
<p>Muzeum Tradycji Regionalnych mieści się w barokowym Pałacu Sejmu Stanów, wybudowanym w latach 1726–1727 na zlecenie króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I. Budynek zaprojektowany został przez Gerharda Corneliusa de Walrave (1692–1773), autora między innymi słynnej twierdzy w Kłodzku oraz fortyfikacji szczecińskich. Pałac służył jako miejsce obrad samorządu prowincji pomorskiej, a także jako rezydencja króla na czas jego wizyt w Szczecinie.<br /> <br /> Nad wejściem umieszczono herb Pomorza, a na szczycie fasady – herb króla Prus na tle panopliów (skrzyżowanych elementów uzbrojenia) i alegoryczne przedstawienia królewskich cnót: Sprawiedliwości (z wagą i mieczem) i Roztropności (postać ze zwierciadłem i wężem). Takie ułożenie herbów nie było przypadkowe miało ono odzwierciedlać podporządkowanie Pomorza Królestwu Prus. Urodę budowli zwiększa boniowana elewacja, ozdobne opaski okienne oraz misterna balustrada balkonu i zewnętrznych schodów. Przestrzeń poddasza ograniczają połacie dachu mansardowego. W latach 1885-1888 gmach uległ rozbudowie (wybudowano wówczas dodatkowe skrzydło, a istniejące od strony ul. Staromłyńskiej - przedłużono).<br /> <br /> W okresie międzywojennym pałac przebudowano na siedzibę Pomorskiego Muzeum Krajowego, a po drugiej wojnie światowej budynek przejęło Muzeum Pomorza Zachodniego, obecnie Muzeum Narodowe w Szczecinie. W jego wnętrzach prezentowane są przede wszystkim zabytki sztuki pomorskiej, m.in. portret księcia Filipa I namalowany przez Lucasa Cranacha Młodszego oraz wspaniałe klejnoty książąt pomorskich z XVI/XVII wieku.<br /> <br /> Wystawy stałe:<br /> <br /> 1) Gabinet Pomorski. W zwierciadle monet, banknotów i pieczęci<br /> <br /> Ekspozycja podzielona została na trzy części. W pierwszej sali znajdują się pomorskie pieczęcie funkcjonujące w przestrzeni miejskiej od XIV do XIX w. Są to obiekty należące przede wszystkim do władz i urzędów miejskich oraz cechów rzemieślniczych. Treści oddane w polach pieczęci odnoszą się do życia gospodarczego, społecznego, politycznego i religijnego miasta.<br /> <br /> W drugiej przestrzeni wystawienniczej można zapoznać się z historią emisji pieniądza zastępczego. Wybuch wojny i trudności wynikające z braku bilonu doprowadziły do wydawania pieniędzy zastępczych w postaci bonów – tzw. notgeldów przez nieuprawnione do tego władze samorządowe oraz osoby prowadzące działalność gospodarczą. W latach 1917-1920 w obiegu pojawiły się również monety.<br /> <br /> Trzecia sala ukazuje rolę monety jako środka przekazu informacji. Wystawa odzwierciedla historię monety na Pomorzu w okresie od XII do XIX stulecia. Początek tej drogi wyznaczają dwustronne denary książąt pomorskich bite w XII w.; średniowieczne mennictwo zdominowały emisje miejskie i biskupów kamieńskich; okres nowożytny obfituje w książęce emisje obiegowe i okolicznościowe, utrwalające znane od stuleci znaki. Po wymarciu w 1637 r. dynastii Gryfitów podzielone księstwo znalazło się w dwóch różnych obszarach walutowych. Jego wschodnia część została ściśle związana z państwem brandenburskim, w zachodniej części pomorskie mennictwo kontynuowali władcy szwedzcy. Ostatnie emisje pomorskie powstały w 1808 r. w Stralsundzie.<br /> <br /> W tej samej sali znajdują się dwa skarby zawierające monety pomorskie: późnośredniowieczny z Pyrzyc i nowożytny z Choszczna.<br /> <br /> 2) Złoty wiek Pomorza. Sztuka na dworze książąt pomorskich w XVI i XVII w.<br /> <br /> Kolekcja szczecińskiego muzeum jest największym istniejącym zbiorem związanym z działalnością mecenasowską książąt z dynastii Gryfitów. Na wystawie można obejrzeć obrazy, rzeźby oraz wyroby rzemiosła artystycznego. Jednym z najcenniejszych spośród prezentowanych obiektów jest Portret Filipa I pędzla Lucasa Cranacha Młodszego z 1541 roku. Unikatowym zabytkiem kultury dworskiej jest także Drzewo genealogiczne książąt Pomorza Zachodniego, 7-metrowej długości obraz Corneliusa Crommeny’ego z 1598 roku, na którym przedstawiono aż sto pięćdziesiąt pięć osób z rodu Gryfitów. Niezwykle ważną część ekspozycji stanowią wydobyte po drugiej wojnie światowej z krypty szczecińskiego zamku stroje i klejnoty, ze słynną wysadzaną diamentami egretą (ozdobą kołpaka) księcia Franciszka I. Na wystawie zaprezentowany jest również wypożyczony z katedry w Merseburgu Portret księcia Franciszka I na marach, ukazujący księcia w tym samym stroju i z tymi samymi klejnotami, które można obejrzeć na wystawie.<br /> <br /> 3) Stare Srebra<br /> <br /> Wystawa prezentuje wyroby złotnicze ze zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie. Układ wystawy pozwala prześledzić mody i nurty w złotnictwie europejskim od średniowiecza do secesji. Piękne, wykonane ze szlachetnych kruszców przedmioty są też świadectwem niezwykłych umiejętności dawnych mistrzów. Najstarszym zabytkiem jest owiany legendą złoty pierścień z Pęzina (Pomorze Zachodnie) z około 1200 roku – z postacią rycerza i nierozszyfrowanym jak dotąd napisem. Do najdawniejszych dzieł prezentowanych na wystawie należą również naczynia i sprzęty liturgiczne z terenów Pomorza Zachodniego. Największą grupą zabytków na wystawie są srebra stołowe. Wśród nich wyróżnia się rokokowa teryna (czyli waza do serwowania zup) Johanna Jacoba Sandrarta II, pochodząca z lat 60. XVIII wieku.<br /> <br /> W przestrzeni wystawy "Stare srebra" można oglądać "Gemmę z profilowym wizerunkiem króla Stanisława Augusta". Obiekt ten przekazała do Muzeum pani Marion George z Berlina.</p>
Ogród Różanka<p><strong>Ogród został założony w 1928 r. Zajmuje powierzchnię ok. 2 ha. W 2006 r. przeszedł rewitalizację, na jego terenie posadzono wówczas ponad 9 tys. róż. Jedną z atrakcji ogrodu jest fontanna z rzeźbami czterech gęsi.</strong></p>
<p>Ogród Różany w Szczecinie został założony na powierzchni 2 hektarów w 1928 roku z okazji zjazdu ogrodników. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, w 1935 roku w ogrodzie umieszczono tzw. „Ptasią Studnię” - fontannę z rzeźbami autorstwa Kurta Schwerdtfegera.<br /> <br /> Podczas trwania drugiej wojny światowej obiekt nie poniósł szczególnych strat. Nienaruszony, po 1945 roku był jednym z ulubionych miejsc wypoczynku mieszkańców Szczecina. Taki stan utrzymał się aż do lat 70. XX wieku. Później nastąpiły nieco gorsze czasy – z powodu braku pieniędzy na pielęgnację ogrodu obiekt zaczął stopniowo popadać w ruinę. Od 1983 do 2005 roku teren Różanki należał do Archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, w 2005 roku ponownie trafił w ręce miasta.<br /> <br /> Rok później rozpoczęła się modernizacja i odbudowa ogrodu w stylu z lat 30. XX wieku. 20 kwietnia 2007 roku obiekt został oddany do użytku. Na terenie ogrodu zasadzono ponad dziewięć tysięcy róż w 99 odmianach. Na terenie Różanki odnajdziemy m.in. grab amerykański, świerk serbski, który występuje jedynie w górach Bośni i Hercegowiny, klon, kasztanowiec gładki, korkowiec amurski i drzewka owocowe. W ramach przeprowadzonej modernizacji wykonano schody, alejki i plac zabaw, odtworzono także „Ptasią Studnię”, której głównym elementem są cztery betonowe gęsi – trzy z nich są oryginalne.<br /> <br /> Ogród Różany w Szczecinie został wpisany na wojewódzką listę zabytków w kwietniu 2004 roku. </p>
Opera na Zamku<p class="MsoNormal"><strong>Opera od 1978 r. działa na Zamku Książąt Pomorskich. Jest jedną z ważniejszych scen muzycznych miasta. Oprócz wystawiania sztuk repertuarowych organizuje również wydarzenia cykliczne, m.in. Wielki Turniej Tenorów.</strong></p>
<p class="MsoNormal">Opera na Zamku powstała jako Operetka Szczecińska Towarzystwa Przyjaciół Teatru Muzycznego. Od 1978 roku działa w obecnej siedzibie na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie. To jedna z najważniejszych scen muzycznych miasta.</p>
<p>Repertuar jest zróżnicowany, zawiera nie tylko opery, ale również balety, operetki i musicale. Obok klasyki znaleźć w nim można nowoczesne spektakle. Opera organizuje również wydarzenia cykliczne, które na stałe wpisały się w kulturalny kalendarz miasta (np. Wielki Turniej Tenorów czy coroczny koncert „Tym, którzy nie powrócili z morza…")</p>
<p>Informacje o bieżącym repertuarze Opery na Zamku, jak i o zrealizowanych spektaklach, można znaleźć w witrynie internetowej tej instytucji: <a href="http://www.opera.szczecin.pl">www.opera.szczecin.pl</a></p>
Park im. Jana Kasprowicza w Szczecinie<p><strong>Park zajmuje powierzchnię ok. 50 ha, na jego terenie rośnie ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Został założony w 1900 r., obecnie jest częścią kompleksu sąsiadującego z Puszczą Wkrzańską.</strong></p>
<p>Założenie znajduje się na zboczu Doliny Niemierzyńskiej i jest fragmentem kompleksu zieleni połączonego z leżącą nieopodal Puszczą Wkrzańską. Park mieści się pomiędzy ulicami Słowackiego, Skargi, Zaleskiego i Wyspiańskiego i zajmuje powierzchnię ok. 50 ha.<br /> <br /> Obecny Park im. Jana Kasprowicza został założony w 1900 roku jako „Quistorp Park” na cześć Johannesa Quistorpa, szczecińskiego filantropa i przedsiębiorcy, który przekazał miastu sąsiadujące tereny – plac Jasne Błonia i Las Arkoński.<br /> <br /> Quistorp był właścicielem fabryki cementu portlandzkiego i spółki budowlanej „Westend”, to on zainicjował powstanie nowej dzielnicy tzw. Neu-West-End. Przedsiębiorca ten pod koniec XIX wieku opracował założenie urbanistyczne, w którym uwzględnił istnienie dużego kompleksu zieleni, który będzie wkomponowany w dzielnicę willową. Quistorp konsekwentnie realizował swój plan tworząc jedyne w swoim rodzaju pasmo zieleni, które znalazło się w centrum dużego miasta i którym swobodnie można przejść do mieszczącej się niedaleko puszczy.<br /> <br /> Oficjalnie park został przekazany miastu w 1908 roku. Wcześniej, w 1885 roku dzięki spiętrzeniu rzeczki Osówki utworzono jezioro Rusałka – wiosną i latem można było po niej pływać łódkami, zimą jezioro zamieniało się w lodowisko. Ponadto w parku powstały restauracje, wybudowano most nad Rusałką, ustawiono fontanny, rzeźby.<br /> <br /> Założono także tor saneczkowy, plac koncertowy, pijalnię piwa i mleka oraz plac zabaw dla dzieci. W 1915 roku tuż nad brzegiem jeziora w dawnym młynie słodowym utworzono restaurację, która cieszyła się dużym zainteresowaniem.<br /> Do II wojny światowej kompleks utworzony przez Quistorpa był niezwykle atrakcyjny dla turystów i mieszkańców Szczecina. Atrakcyjność ta była podnoszona przez ściągnięte z różnych stron świata egzotyczne gatunki drzew i krzewów – część z nich dotrwała do obecnych czasów.<br /> <br /> Na terenie założenia odnajdziemy ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Oprócz drzew dobrze znanych w Polsce, takich jak kasztanowce, buki, wierzby czy dęby odnajdziemy m.in. sosnę górską, sosnę żółtą, sosnę Jeffreya, świerk serbski, grab amerykański, klon tatarski, parocję perską, świerk Brewera, jesion mannowy i lipę holenderską. Ponadto w Parku im. Jana Kasprowicza odnajdziemy jedyny w Europie Ogród Północnoamerykański. Park cieszy się także dużą popularnością wśród rowerzystów – to w końcu tutaj znajdziemy fragment najstarszej ścieżki rowerowej w całej Środkowej Europie.<br /> <br /> Po II wojnie światowej założenie, które od 1945 roku nosi nazwę „park im. Jana Kasprowicza” nieco zaniedbano. Konieczna była rozbiórka młyna słodowego, w którym mieściła się restauracja, zlikwidowano także tzw. japoński mostek.<br /> <br /> W drugiej połowie lat 70. XX wieku podjęto decyzję o budowie amfiteatru na ok. 4,5 tys. widzów. Obiekt nosi nazwę Teatr Letni im. Heleny Majdaniec. Nieopodal teatru znajduje się rzeźba „ogniste ptaki”, która została wykonana przez Władysława Hasiora. W 1979 roku na terenie parku zaprezentowano pomnik Czynu Polaków, autorstwa Gustawa Zemły. W najdalszym krańcu parku znajduje się tzw. Różanka – ogród, który został odnowiony w 2007 roku. Ponadto w ostatnich latach w parku odnowiono oświetlenie, na jego terenie powstało kilka punktów małej gastronomii. W planach jest utworzenie restauracji.<br /> <br /> Park im. Jana Kasprowicza został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1994 roku. </p>
Park przy przystani<p>Trzebieski park mieszczący się przy przystani jest jedynym parkiem w tej miejscowości. W parku rosną przede wszystkim piękne kasztanowce i to z tego powodu jesienią przychodzą tu dzieci, by zbierać owoce tych drzew. Wiosną i latem kwitną tutaj także róże. W parku wyznaczone są alejki i ustawione są ławeczki. Bliżej nabrzeża znajduje się wybetonowany plac, gdzie ustawiana jest scena, z której podziwiać można gwiazdy przyjeżdżające na Trzebieskie Neptunalia. Park od ulicy nie jest ogrodzony lecz odseparowany jest od terenu COŻ i przystani wysokim ogrodzeniem</p>
Pałac pod Głowami<p>Dzisiejszy dom kultury Klub XIII Muz mieści się w tzw. Pałacu pod głowami, który w rzeczywistości składa się z dwóch budynków. Obiekt został wzniesiony w końcówce XVIII wieku w stylu klasycystycznym i połączony z budynkiem mieszczącym się od strony ul. Staromłyńskiej w 1889 roku.</p>
<p>Od połączenia budynków aż do końca drugiej wojny światowej pałac służył władzom wojskowym. Podczas wojny uległ nieco zniszczeniu, odbudowano go w 1958 roku i przekazano instytucjom kulturalnym. W części zachodniej (od pl. Żołnierza Polskiego) mieści się klub XIII Muz, który został założony przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.</p>
<p>Nazwa budynku pochodzi od dziewięciu głów, które do II wojny światowej były umieszczone w nadprożach okien na pierwszym piętrze budynków. Pierwotnie były to głowy herosów. Po wojnie podczas remontu budynku umieszczono w miejscu dawnych głów, głowy szczecinian, którzy byli związani z kulturą – m.in. Władysława Filipowiaka, Jana Papugi, Józefa Bereckiego, Stefana Kwileckiego. Autorem rzeźb jest Sławomir Lewiński, który w ten sposób chciał podkreślić młodą polskość miasta.</p>
<p>We wnętrzu pałacu odnajdziemy kilka oryginalnych elementów, w niektórych pomieszczeniach zachowała się sztukateria. Ciekawostką jest natomiast możliwość wirtualnego zwiedzania Sali Kominkowej, która mieści się w Pałacu pod Głowami. Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1954 roku. </p>
<p> </p>
Plac Grunwaldzki<p style="text-align: justify; border: none; padding: 0cm;">Plac Grunwaldzki jest największym placem Szczecina. Został zaprojektowany na planie koła z gwiaździście wychodzącymi alejami i ulicami. Plac powstał pod koniec lat 80-tych XIX wieku, w miejscu wyburzonego w 1884 roku Fortu Wilhelma. Autorem koncepcji placu był James Hobrecht. Powstała ona już w latach sześćdziesiątych XIX wieku i zakładała rozwój Szczecina w kierunku północno-zachodnim. Ze względu na to, że tereny projektowanej inwestycji należały do wojska, budowa została zakończona z opóźnieniem.<br /> <br /> Nim do tego doszło nadburmistrz Burscher i radca Kruhl wprowadzili zmiany w projekcie. Czerpali oni pełnymi garściami z projektów przebudowy Paryża, autorstwa Georges'a Haussmanna. Podobieństwo do paryskich placów doprowadziło nawet do zbudowania przekonania jakoby Haussmann osobiście zaprojektował Plac Grunwaldzki.<br /> <br /> Pierwotnie plac nazwano Kościelnym, później Cesarza Wilhelma. Obecna nazwa została nadana 15 lipca 1945 roku, w 535 rocznicę bitwy pod Grunwaldem. Zgodnie z projektem środek placu zajmował okrągły zieleniec, a ruch tramwajów i samochodów odbywał się po wybrukowanym okręgu. W latach dwudziestych XX wieku przeprojektowano organizację ruchu. Od tego czasu linia tramwajowa biegła przez środek placu. Po 1945 roku powrócono do pierwotnego układu, a od lat siedemdziesiątych tramwaje ponownie jeżdżą przez środek placu.<br /> <br /> Z ośmiu stron do placu dochodzą aleja Papieża Jana Pawła II, aleja Józefa Piłsudzkiego, ulica Generała Ludomiła Rayskiego i ulica Śląska. Otoczenie placu stanowiły reprezentacyjne eklektyczne kamienice. W 1944 roku część z nich została zniszczona podczas alianckiego nalotu. Na ich miejscu w latach sześćdziesiątych zbudowano wielopiętrowe bloki. Pozostałe kamienice, które również ucierpiały w 1944 roku, zostały pieczołowicie odrestaurowane.<br /> <br /> Plac jest obsadzony zachowanym starodrzewem, wśród którego rosną okazy budleja i krzewów cisowych. Zainstalowana w latach dziewięćdziesiątych infrastruktura, a szczególnie lampy, stara się nawiązywać wyglądem do tej z lat trzydziestych.</p>
Plaża strzeżona w Trzebieży<p><strong>Plaża ciągnie się wzdłuż ul. Spacerowej. Odwiedzający mają do dyspozycji place zabaw, skatepark i plenerową siłownię. W pobliżu biegnie pieszo-rowerowy deptak, działają liczne obiekty gastronomiczne i pole namiotowe.</strong></p>
<p>Strzeżona plaża w Trzebieży rozciąga się wzdłuż krótkiego wybrzeża Zalewu Szczecińskiego, w jego południowej, zwężonej części. Plaża wchodzi w skład Kompleksu Rekreacyjno-Plażowego. Znajdują się tutaj: kort tenisowy, dwa boiska do siatkówki plażowej z niewielkimi trybunami oraz boisko uniwersalne do gry w piłkę nożną i koszykówkę. Przy plaży znajduje się kilka placów zabaw o zróżnicowanym charakterze a także skatepark, siłownia na wolnym powietrzu i tzw. ścieżka zdrowia z ciekawymi przyrządami do ćwiczeń. Wzdłuż brzegu od Restauracji Delfin do samego kąpieliska biegnie promenada w cieniu drzew, wśród nadzalewowej roślinności. Równolegle do niej znajduje się deptak przeznaczony dla ruchu rowerowego i pieszego. Wzdłuż deptaku biegnie także droga, która kończy się przy parkingu. Jednym z najnowszych i najciekawszych elementów jest ponad 10 metrowa wieża widokowa, z której podziwiać można Zalew Szczeciński oraz okolice kompleksu. Przy plaży znajdują się: pole namiotowe i campingowe, ośrodki wypoczynkowe oraz szerokie zaplecze gastronomiczne. Kąpielisko jest strzeżone a na jego terenie obowiązuje regulamin, którego należy przestrzegać. Obszar kąpieliska jest oznaczony bojkami. Zostały tutaj zainstalowane pomosty pływające, po których można spacerować, ale także wypocząć na rozścielonym ręczniku, czy kocu. Latem woda w Zalewie, na trzebieskiej plaży jest bardzo ciepła, ale niestety nie jest przejrzysta.</p>
Plebania przy kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego<p>Plebania w Trzebieży znajduje się naprzeciwko kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Usytuowana jest ona na niewielkim wzniesieniu na terenie przynależącym do parafii. W okolicy znajduje się trzebieski park, port rybacki i Centralny Ośrodek Żeglarstwa. Położony w ciekawej okolicy budynek powstał w początkach XIX wieku jako pastorówka dla mieszkającego tu wówczas pastora. Budynek został wzniesiony w konstrukcji szachulcowej i pokryty dachem naczółkowym, w którym od strony ulicy umieszczone zostało okno w wystawce. Do plebani wchodzi się głównymi drzwiami od ulicy, do których prowadzą schody dwustronne, od podwórza zaś do budynku wchodzi się przez ganek. Odrestaurowany obiekt jest jednym z najcenniejszych zabytków architektonicznych Trzebieży. Aktualnie pomieszczenia plebani służą proboszczowi za mieszkanie i biuro parafialne, a parafianom, jako miejsce spotkań z okazji różnych świąt, wydarzeń społecznych i kulturalnych. Przy budynku znajduje się sporych rozmiarów ogród plebanijny, na którego terenie organizowane są pikniki parafialne i inne spotkania. Cały teren jest ogrodzony. Obiekt jest dostępny z zewnątrz. Do biura parafialnego najlepiej zgłaszać się po uprzednim ustaleniu telefonicznym. </p>
Pomnik "Ptaki"<p>Pomnik jest atrakcją dla przyjeżdżających do Szczecina turystów, lubiących przechadzać się parkiem Kasprowicza. Rzeźba plenerowa, która stoi w pobliżu Teatru Letniego wykonana jest z łańcuchów, kształtowników i blachy, które tworzą razem różnorodne ptaki, pomalowane w wielu barwach. Jej autorem jest Władysław Hasior. Początkowo wykonywał on projekt mający wzbogacić wizerunek Zamku Książąt Pomorskich. Budowa Trasy Zamkowej jednak zmusiła do zmiany miejsca docelowego jego dzieła. Ptaki przeniesiono w 1980 r. na Plac Zgody, skąd ponownie je przetransportowano z uwagi na powstającą tam kamienicę. Obecnie są one usytuowane w bezpiecznym i odpowiednim dla nich miejscu. Turyści mogą podziwiać je razem z okazałą panoramą na jezioro Rusałka.</p>
Pomnik Bartolomeo Colleoniego<p style="text-align: justify;"><strong>Bartolomeo Colleoni był słynnym weneckim dowódcą najemnych wojsk. Jego pomnik, stojący na pl. Lotników, jest wierną kopią renesansowego oryginału. Przez długie lata znajdował się w Warszawie, w 2002 r. wrócił do Szczecina.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Pomnik przedstawia słynnego weneckiego kondotiera (dowódcę oddziałów najemnych wojsk, który na swój koszt formował wojsko). Jest on jedną z najbardziej okazałych kopii najsłynniejszych dzieł renesansowych. Oryginał wykonał Andrea del Verrocchio. Kopia została utworzona na potrzeby szczecińskiego Muzeum Miejskiego w 1913 roku. Pomnik po wojnie podarowany został Warszawie, w ramach wsparcia zniszczonej stolicy. Zajął on tam miejsce na dziedzińcu Akademii Sztuk Pięknych. Do Szczecina wrócił dopiero w 2002 roku. W 2009 roku został poddany renowacji, po której odzyskał oręż, trzymany w prawej ręce. </p>
Pomnik Czynu Polaków<p style="text-align: justify;">Pomnik Czynu Polaków jest jednym z najbardziej charakterystycznych pomników w Szczecinie. Został odsłonięty w 1979 r. Ufundowano go ze składek mieszkańców, a także Stoczni Szczecińskiej im A. Warskiego. Jego wykonawcą jest rzeźbiarz Gustaw Zemła, który współpracował przy jego tworzeniu z rzeźbiarzem E. Kozakiem. Pomnik nawiązuje do trzech pokoleń szczecinian, których pamięć poprzez postawienie monumentu miała zostać utrwalona. Pierwszym z nich jest pokolenie szczecińskiej Polonii z przełomu XIX i XX żyjącej za granicą do czasów wojny. Drugim pokoleniem są szczecinianie, którzy mieli swój udział w odbudowie miasta po wojnie. Trzeci orzeł jest symbolem ostatniego pokolenia, które zaangażowane było w rozwój przemysłu, służby zdrowia, kultury, komunikacji oraz współczesnego budownictwa. Cokół wykonany został przez J.W Piskorza-Nałęckiego. Jego łączna wysokość to 22.5 m. Orły przedstawione w pomniku ważą razem 60 ton, natomiast cała konstrukcja aż 150 ton. Pomnik jest atrakcją turystyczną występującą na licznych pocztówkach, a także ważnym miejscem w świadomości mieszkańców. Podczas wielu uroczystości państwowych składane są pod nim kwiaty. Pomnik jest podświetlany nocą. </p>
Pomnik Gryfa<p>Pomnik Gryfa powstał w 1972 roku. Jego projektantką jest Leonia Chmielnik, która przy jego wykonaniu współpracowała z Anną Paszkiewicz. Szczecińskie artystki wspólnie stworzyły rzeźbę na dziedzińcu Zamku Książąt Pomorskich, skąd przeniesiona została z czasem pod odnowiony ratusz. Gryf wspiera się na tylnych łapach, unosząc jednocześnie pierś i przednie łapy. Na cokole widnieje napis TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZCZECINA<em> </em>W XXVIII ROCZNICĘ WYZWOLENIA. Łączna wysokość pomnika z podstawą wynosi 445 cm. </p>
Pomnik Jana Wyszaka<p>Pomnik Jana Wyszaka poświęcony jest szczecińskiego żeglarzowi, kupcowi i wójtowi żyjącemu w XII wieku. Zajmował się on przez dłuższą część swojego życia korsarstwem. Legenda mówi o tym, że złapany do niewoli we śnie ujrzał Ottona z Bambergu, który obiecał mu wolność w zamian za zaprzestanie swojej grabieżczej działalności i działanie na rzecz nawracania pogańskich szczecinian. Rzeźba odsłonięta została w 1970 roku a jej autorem jest Stanisław Lewiński. Materiałem wykorzystanym do jej wykonania był sztuczny kamień.</p>
Pomnik Jana z Kolna<p style="text-align: justify;">Jan z Kolna to barwna postać, wokół której powstało wiele legend. Jedna z nich głosi, że dotarł do Ameryki przed Kolumbem, jako wysłannik duńskiego króla Christiana I Oldenburga. Podobno wylądował na półwyspie Labrador, a także poszukiwał skarbów w okolicach dzisiejszego Bostonu, lecz niestety brak na to dowodów. Nie do końca jest też pewne czy żeglarz w ogóle istniał i czy pochodził z Polski. Wielu historyków uważa jednak, że istnienie postaci jest faktem niepodważalnym. Rzeźba poświęcona morskiemu żeglarzowi postawiona została w 1976 roku. Zaprojektował i wykonał ją Stanisław Lewiński. Rzeźba ma 230 cm wysokości. Materiał użyty do jej stworzenia to sztuczny kamień.</p>
Pomnik Marynarza-Sternika<p style="text-align: left;"><strong>Miedziana rzeźba marynarza o wysokości ponad 4 m powstała w 1980 r. Znajduje się w centrum miasta, przy Alei Fontann. Autorem jej projektu jest Ryszard Chachulski.</strong></p>
<p style="text-align: left;">Szczecin jako miasto, w którym siedzibę ma Akademia Morska, musiało posiadać pomnik nawiązujący swoim wyglądem do morskich tradycji stolicy województwa zachodniopomorskiego. Według projektu Ryszarda Chachulskiego na zlecenie Towarzystwa Przyjaciół Szczecina i wniosku Zbigniewa Abrahamowicza postanowiono więc postawić okazałą miedzianą rzeźbę przedstawiającą marynarza. Projekt zrealizowano w 1980 roku. Postać wygląda majestatycznie i mierzy razem z cokołem 405 cm. W swoich dłoniach trzyma koło sterowe, a kołnierz jego wierzchniego okrycia zdaje się falować na wietrze. Postać nie jest związana z żadnym szczególnym wydarzeniem, lecz przypomina mieszkańcom, oraz odwiedzającym go turystom, że Szczecin to miasto związane z morzem i żeglarstwem. Fragment Alei Fontann, na której stoi obecnie pomnik Marynarza-Sternika został zabudowany w latach 90-tych. Pomnik w 2007 r. został poddany remontowi. Jest otoczony bujną roślinnością i kolorowymi krzewami. Za jego plecami znajduje się jedna z trzech fontann w tej części ulicy (stąd nazwa Aleja Fontann).</p>
Pomnik ofiar faszyzmu 1939-1945 Ziemi Polickiej<p>Pomnik ofiar faszyzmu na Ziemi Polickiej jest monumentem upamiętniającym przymusowych robotników fabryki benzyny Hydrierwerke Pölitz, którzy ponieśli śmierć w obozach wybudowanych na terenie Trzeszczyna i w okolicach Polic. W czasie II wojny światowej zmarło tam prawdopodobnie ok. 13 tys. osób. Ludzie umierali z powodu osłabienia organizmu, wycieńczenia ciężką pracą, zdarzały się tam również przypadki morderstw. Twórca pomnika, polski rzeźbiarz Mieczysław Welter, zaprojektował i wykonał dzieło, które ukazać miało cierpienie i wycieńczenie tych kilkunastu tysięcy więźniów, którzy stracili życie w okolicznych niemieckich obozach. Rzeźba uroczyście odsłonięta 23 kwietnia 1967 roku przedstawia dwie postacie wygłodzone, udręczone i cierpiące, które stoją na nogach ostatkiem sił. Tuż obok pomnika, po jego prawej stronie, stoi betonowy blok z tablicą, na której uwidoczniony jest Krzyż Grunwaldzki. Pomnik jest doskonale widoczny z drogi, można się przy nim zatrzymać i usiąść na jednej z kilku ławeczek przed nim ustawionych. </p>
Pomnik Papieża Jana Pawła II<p>Pomnik został odsłonięty 18 czerwca 1995 roku. Ustawiono go w miejscu, gdzie papież Jan Paweł II odprawiał mszę podczas swojej wizyty w Szczecinie 11 czerwca 1987 roku. Rzeźba została wykonana ze spiżu. Zaprojektował ją Czesław Dźwigaj, będący twórcą podobnych pomników w województwie zachodniopomorskim. Jego pomocnikiem był Stanisław Latour. Postać papieża przedstawiona jest w szatach liturgicznych. W jednej ręce trzyma krzyż a drugą ma uniesioną w swoim słynnym geście pozdrowienia. Na cokole umieszczony jest herb papieski, herb Szczecina a także cytat z homilii wygłoszonej podczas pamiętnej wizyty "...Rodzina silna Bogiem, Kraj silny rodziną...". </p>
Pomnik poświęcony mieszkańcom Jasienicy i okolic<p>Pomnik poświęcony mieszkańcom Jasienicy i okolic wzniesiony został w roku 1934 przez mieszkańców wsi Duchowo w celu upamiętnienia ich bliskich poległych podczas I wojny światowej. Odrestaurowany w 2010 roku pomnik jest dzisiaj symbolem dobrosąsiedzkich stosunków polsko-niemieckich. Odnowiony pomnik wzbogacony jest o dwujęzyczny napis, który dodatkowo podnosi pamięć o powojennych mieszkańcach miejscowości. Jest to głaz umieszczony na cokole z kamieni spojonych zaprawą.</p>
Rektorat Uniwersytetu Szczecińskiego<p>Obecny gmach Rektoratu US został zaprojektowany przez radcę budowlanego Rönnebecka w 1885 roku. Budynek powstawał w latach 1886-1888. Obiekt został wzniesiony z powodu przepełnionego gimnazjum przy dzisiejszej ul. Wielkopolskiej 14. Budowla była pierwszym obiektem, który stanął przy niewiele wcześniej wytyczonej ulicy.<br /> <br /> Nad głównym wejściem do nowego budynku „König Wilhelm Gymnasium” utworzono wgłębienie w kształcie muszli, w którym znajdowało się popiersie króla Wilhelma. Do naszych czasów przetrwała jedynie muszla. Na elewacji budynku znajdują się dwie łacińskie sentencje: „uczymy się nie dla szkoły, lecz dla życia” i „w zdrowym ciele, zdrowy duch”.<br /> <br /> W 1944 roku podczas alianckich nalotów budynek został zbombardowany. Po zakończeniu wojny obiekt odbudowano. Po remoncie znacznie uproszczono konstrukcję dachu. Budynek został wzniesiony z czerwone cegły.<br /> <br /> Do dziś zachowały się oba dawne budynki gimnazjum – obecnie przy ul. Wielkopolskiej 14 mieści się Zespół Szkól Specjalnych. A w budynku przy al. Jana Pawła II 22a kolejno znajdowały się: szkoła podstawowa, Państwowy Zakład Wychowawczy dla dzieci Głuchych, Wydział Wychowania Fizycznego Studium Nauczycielskiego, Instytut Kultury Fizycznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Wydział Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Szczecińskiego i od 1995 roku, po gruntownym remoncie Rektorat Uniwersytetu Szczecińskiego.<br /> <br /> Budynek został wpisany na wojewódzką listę zabytków w marcu 2003 roku.</p>
Ruiny dawnej fabryki benzyny syntetycznej<p><strong>Fabryka powstała rok przed wybuchem II wojny światowej. Produkowano w niej benzynę syntetyczną, pozyskiwaną z węgla, na potrzeby niemieckiej armii. Na terenie fabryki organizowane są bezpłatne wycieczki z przewodnikiem.</strong></p>
<p>Fabryka benzyny syntetycznej - <em>Hydrierwerke Pölitz </em>powstała w 1938 roku. Produkowano tutaj paliwo płynne z węgla (benzynę syntetyczną) na potrzeby niemieckiej armii. W 1944 roku zajmowała obszar 1500 hektarów w tym 200 hektarów zwartej infrastruktury technicznej, z której do dziś przetrwało w różnym stanie kilka charakterystycznych budowli. Najbardziej rozpoznawalną jest elewator węglowy służący do przechowywania półfabrykatów i produkcji benzyny. Widoczne są również szkielety hal produkcyjnych. Przetrwały naziemne bunkry przeciwlotnicze oraz bunkry typu Splitterschutzzelle kształtem zbliżone do jajka, przeznaczone dla jednej osoby oraz typu Westermann w kształcie cylindra zakończonego spiczastą betonową czapą. Napotkać można także zespoły silosów czyli zbiorników na paliwo. Wszystko to ukryte w gęstwinie drzew i krzewów. Niektóre miejsca są bardzo trudno dostępne i niebezpieczne. Jest tu sporo gruzów, kamieni i wystających z ziemi metalowych czy żeliwnych fragmentów, dlatego też odradza się zwiedzanie ruin fabryki na własną rękę. W każdą sobotę o godzinie 13:00 organizowana jest bezpłatna wycieczka z przewodnikiem, podczas której zwiedzić można fabrykę, zejść do podziemi, a także obejrzeć wystawy stałe w siedzibie stowarzyszenia.</p>
Ruiny klasztoru augustianów<p><strong>Powstanie klasztoru w XIII w. związane jest z pojawieniem się na tych terenach ojców augustianów. W XVI w., po reformacji budynek przestał pełnić funkcję sakralną i zaczął popadać w ruinę. Jego pozostałości są dziś dostępne do zwiedzania.</strong></p>
<p>Ruiny klasztoru augustianów w Policach-Jasienicy to zabytek, który przypomina o pięknej historii tychże terenów. Obiekt ten stanowi jeden z najpiękniejszych zabytków średniowiecznej architektury klasztornej na Pomorzu Zachodnim. Jego powstanie związane jest z obecnością Augustianów – zakonników sprowadzonych na te ziemie w połowie XIII wieku. Dzięki ich działalności podmokłe do tego czasu okolice nad rzeką zostały zagospodarowane, a Gunica uregulowana. Mnisi wybudowali tutaj młyn, zajmowali się hodowlą owiec i świń, a także uprawiali chmiel i byli w posiadaniu kilku karczm. Mieli oni także do dyspozycji drewniany kościół wybudowany pod koniec XIII wieku, który został później przez nich przebudowany. Sam klasztor powstał w wieku XIV. Na zabudowania klasztorne składały się z dwa dwukondygnacyjne skrzydła i kościół, tworząc razem dziedziniec otwarty ku zachodowi. Do czasów współczesnych zachowały się pierwotne założenia budowli w stylu gotyckim z murami obwodowymi na skrzydle południowym i wschodnim do pierwszego piętra oraz pomieszczenia piwniczne. Podczas reformacji w XVI wieku jasienicki klasztor przestał spełniać swoje dotychczasowe funkcje i przybrał świecki charakter. Pod koniec XVII wieku zaczął popadać w ruinę. W połowie wieku XX rozebrano górne kondygnacje. Dziś teren wokół kościoła i ruin klasztornych jest zadbany i uporządkowany. Niebezpieczne miejsca są zabezpieczone. Wnętrza budowli są zarośnięte krzewami i inną dziką roślinnością, lecz obiekt jest dostępny dla zwiedzających i dokładne obejrzenie ruin jest możliwe. Zachowane ozdobne łuki okienne i arkady doskonale uwidaczniają styl, w którym klasztor został wybudowany. Wokół rozciąga się teren przykościelny. Ruiny klasztoru dostępne są dla każdego zwiedzającego. Część obiektu dostępna jest z zewnątrz, do pozostałych zachowanych elementów dostać można się od podwórza kościelnego. Bardzo często to piękne miejsce wykorzystywane jest jako tło różnego rodzaju plenerowych sesji zdjęciowych. Od kilku lat, pod koniec wakacji letnich tuż obok kościoła, w sąsiedztwie ruin odbywa się Jarmark Augustiański – cykliczna impreza mająca na celu kultywowanie kultury dawnej, a szczególnie okresu średniowiecza. Od niedawna w ruinach klasztoru w Wielką Sobotę odbywa się także inscenizacja Misterium Męki Pańskiej. Świątynia znajdująca się w sąsiedztwie jest doskonale widoczna z drogi, wzniesiona jest bowiem na podwyższonym terenie. Ruiny klasztoru zaś ukryte są nieco głębiej. </p>
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Samoobsługowa stacja naprawy rowerów
Skatepark w Trzebieży<p>Betonowy skatepark w Kompleksie Rekreacyjno-Plażowym w Trzebieży nad Zalewem Szczecińskim stanowi nie lada atrakcję dla miłośników jazdy na deskorolce, rolkach czy rowerach wyczynowych, z której można skorzystać wypoczywając w tej miejscowości. Obiekt sportowy o nawierzchni betonowej i o wymiarach 25x40 m przyciąga wielu skate’owców, ale także miejscowych i turystów nie tylko ze względu na profesjonalność obiektu, ale otoczenie, w którym został on wybudowany. Trzebieski skatepark wyposażony jest w takie elementy, jak m.in.: Platforma z quarterami, Bank Ramp, Platforma z jumboxem i wiele innych. Skatepark nie jest odseparowany ogrodzeniem, a bezpłatny dostęp do niego mają wszyscy zainteresowani.</p>
Staw Wędkarski<p>Staw Wędkarski to sztuczny zbiornik wodny, utworzony w latach 70. XX w. Na późniejszych planach miasta bywał niekiedy błędnie określany jako Staw Uroczysko, co jest niezgodne ze stanem faktycznym, gdyż staw o tej nazwie znajduje się nieco dalej na północ, w Dolinie Siedmiu Młynów. Staw powstał przy okazji przepuszczenia kanałem podziemnym części wód przepływającej nieopodal rzeki Osówka do jeziora Głębokiego na co wpływ miało stale postępujące zanieczyszczenie jeziora, a co za tym idzie konieczność doprowadzenia do niego czystych wód. W późniejszym czasie staw zarybiono wskutek czego stał się on popularnym miejscem wśród wędkarzy, co wyjaśnia genezę jego nazwy. W bezpośrednim pobliżu stawu znajduje się urokliwa restauracja zaś wzdłuż jego brzegów ustawione są ławki, kosze na śmieci i tablice informacyjne. Przebiegają tędy cztery szlaki turystyczne (szlak niebieski, szlak czerwony, szlak Pokoju oraz szlak Puszczy Wkrzańskiej).</p>
Syrenie Stawy<p>Uznawane za jedno z najpiękniejszych w Szczecinie założenie parkowe z różnorodnym drzewostanem oraz zapleczem gastronomicznym i usługowym, zostało wyodrębnione pod koniec XIX w. pod nazwą Park Fundacji Arndta. Nazwa parku wzięła się od założonego w tym miejscu przez Johannesa Quistorpa sanatorium dla fundacji im. E. M. Arndta. Jego centralny punkt stanowiły Syrenie Stawy, wraz ze znajdującą się u jego brzegu restauracją Lipowy Dwór. Po przeciwnej stronie dzisiejszej ul. Wincentego Pola usytuowany był niewielki cmentarz. Przy ulicy Międzyparkowej znajduje się jedyny ocalały po wojnie budynek w parku – domek myśliwski, będący dawniej domkiem dla pracowników leśnych. Pozostałe zabudowania należące do sanatorium uległy zniszczeniu podczas drugiej wojny światowej i dziś pozostały po nich jedynie fundamenty. Po wojnie park nazwano Parkiem Słowackiego. Nazwa ta nie przyjęła się jednak wśród mieszkańców, z biegiem czasu znikając także z planów miasta, wskutek czego dziś jest ona niemalże nieużywana, a tereny parku uznaje się za południowe rubieże Parku Leśnego Arkońskiego. Na początku XXI w. powstał projekt utworzenia w tym miejscu ogrodu botanicznego wraz z fontannami, oranżerią, czy zieloną szkołą. Pierwszym etapem projektu było oczyszczenie Syrenich Stawów w 2012 r.</p>
<p>Syrenie Stawy to kilka połączonych ze sobą zbiorników wodnych, które powstały w zagłębieniach po wydobywanym dawniej w tym miejscu torfie. Są one zasilane wodami przepływającej tędy rzeki Osówki. Teren, na którym znajdują się stawy jest silnie zabagniony, wobec czego dostęp bezpośrednio do brzegów jest znacznie utrudniony. Na terenie Syrenich Stawów utworzono alejki spacerowe i wiaty piknikowe. Jest to idealne miejsce na spacer i relaks.</p>
Szczecin - dawny Teatr Miejski<p>Zdjęcie archiwalne przedstawiające Teatr Miejski – w latach swojego istnienia uważany za jeden z nowocześniejszych obiektów na terenie ówczesnych Niemiec. W czasie II wojny światowej został on nieznacznie uszkodzony, pomimo szans na odbudowę wyburzono go w 1954 r. Po lewej stronie widoczny kościół pw. świętych Piotra i Pawła, a po prawej wieża Zamku Książąt Pomorskich.</p>
Szczecin - tarasy Wałów Chrobrego<p>Widok z jednego z tarasów przy Wałach Chrobrego, zwanych dawniej jako Tarasy Hakena, nazwanych tak na cześć nadburmistrza Szczecina, z którego inicjatywy w latach 1902–1921 zostały one wzniesione.</p>
Szczecin - Wały Chrobrego<p>Zdjęcie współczesne wykonane z ul. Komandorskiej nad Nabrzeżem Wieleckim. Zdjęcie archiwalne przedstawia obiekt w 1929 r. z przelatującym nad nim sterowcem Graf Zeppelin o długości ponad 230 metrów. </p>
<p> </p>
Szczecin - Zamek Książąt Pomorskiach<p>Brama prowadząca na dziedziniec Zamku Książąt Pomorskich z obecnej ul. Kuśnierskiej.</p>
Tablica pamiątkowa<p>Tablica umieszczona jest w murze z kamienia polnego. Pomnik wniesiony został w dwudziestoleciu międzywojennym, znajduje się na nim niemieckojęzyczny napis, upamiętniający mieszkańców ówczesnego Pilchowa, poległych na frontach I wojny światowej. Jest jednym z przykładów pomników wznoszonych w tym celu w wielu innych miejscowościach przez ich mieszkańców.</p>
Teatr Letni im. Heleny Majdaniec<p><strong>Teatr znajduje się w Parku Kasprowicza. Jest jednym z największych amfiteatrów w Polsce. Oprócz spektakli odbywają się tu również koncerty, festiwale i kabaretony.</strong></p>
<p>Teatr Letni im. Heleny Majdaniec to jeden z największych amfiteatrów w Polsce. Zlokalizowany w Parku Kasprowicza, przy jeziorze o wdzięcznej nazwie Rusałka. Naturalna skarpa zapewnia wspaniałą akustykę, a otoczenie zieleni gwarantuje przyjemną atmosferę.</p>
<p>Współczesny Teatr Letni powstał na miejscu poniemieckiej sceny estradowej. Pierwotnie otoczony był kaskadami fontann, w których obecnie na miejscu wody zobaczyć można kwiaty. W najbliższej okolicy znajdują się dzieła artystyczne, mające dopełniać amfiteatr. Jest tu uwielbiana przez dzieci konstrukcja „Ogniste ptaki” Władysława Hasiora, „Tańcząca para” Ryszarda Chachulskiego, czy mozaika Piotra Wieczorka.</p>
<p>Szczeciński amfiteatr to miejsce, które warto odwiedzić spacerując alejkami Parku Kasprowicza. Można tu przysiąść, odpocząć, nacieszyć się pięknem przyrody. Przede wszystkim jest to jednak jedna z największych i najpopularniejszych scen w Szczecinie. Odbywają się tu różnego rodzaju imprezy. Można się tu pośmiać przy kabaretach, wzruszyć podczas spektakli operowych. Amfiteatr gości też gwiazdy muzyki zarówno polskiej, jak i zagranicznej. Grali tu: Kult, Budka Suflera, Drupi, Omega i wielu, wielu innych.</p>
<p>Teatr Letni jest więc obowiązkowym miejscem na trasie zwiedzania Szczecina, jako miejsce rozrywki, wypoczynku i dobrej zabawy. Jest to również doskonały punkt startowy do wycieczki po Parku Kasprowicza i pobliskich lasach.</p>
TRAFO Trafostacja Sztuki w Szczecinie<p><strong>Obiekt, w którym od 2013 r. działa centrum sztuki współczesnej, pochodzi z początku XX w. Pierwotnie pełnił rolę transformatorowni dla szczecińskich tramwajów.</strong></p>
<p>Modernistyczny budynek Trafostacji Sztuki został wzniesiony w 1911 roku. Do 1945 roku obiekt pełnił funkcję transformatorowni dla szczecińskich tramwajów. Inicjatorem budowy dzisiejszego budynku Trafostacji Sztuki był Ernst Kuhlo – który przez wielu jest określany mianem szczecińskiego Edisona. Kuhlo, pionier elektryfikacji Szczecina, w XIX wieku zakupił działkę przy dzisiejszej ul. Św. Ducha i wybudował tam omawiany budynek. Jego projektantem był Georg Vallentin, który zaplanował jednobryłową halę. Budynek swoją funkcję pełnił do 1945 roku.<br /> <br /> Po zakończeniu II wojny światowej obiekt zajęła Szczecińska Elektrotechniczna Spółdzielnia Inwalidów Selsin, która zajmowała się produkcją różnych przedmiotów – począwszy od lampek, a skończywszy na zabawkach. Zakład pracy Selsin funkcjonował w budynku przy ul. Św. Ducha 4 do lat 70. XX wieku. Przez kolejne 20 lat budynek stał pusty, aż do lat 90. XX wieku, gdy został przejęty przez prywatnego inwestora. Mimo planów nowy właściciel nie zmodernizował i nie zagospodarował przestrzeni dawnej transformatorowni – w końcu budynek został odebrany przez gminę.<br /> <br /> Od 2013 roku w dawnej transformatorowni mieści się centrum sztuki współczesnej „Trafostacja Sztuki - TRAFO”. Obiekt został zmodernizowany zgodnie z planem szczecińskiego biura architektonicznego Studio A4. Odnowiona została ceglana elewacja budynku, prace przeprowadzono także wewnątrz.<br /> <br /> W środku odnajdziemy centralną przestrzeń wystawową, która jest otwarta i wykorzystuje całą wysokość budynku. W głównej sali oprócz wystaw odbywają się także koncerty i przedstawienia. Dookoła głównej sali mieszczą się galerie widokowe, które umożliwiają obserwację wydarzeń w przestrzeni z różnych poziomów. Kolejne sale wystawowe mieszczą się w piwnicy, która od pierwszego poziomu oddzielona jest częściowo przeszkloną podłogą. We wnętrzu obiektu dominują jasne barwy – przede wszystkim biel. Ponadto w „TRAFO” znajdują się: pokoje dla artystów, sala konferencyjna na ok. 25 osób z zapleczem socjalnym, w hallu wejściowym bar kawowy, recepcja, szatnia, czytelnia i księgarnia.</p>
<p>Ceny biletów jednej wystawy wahają się od 5 zł/os. przy bilecie rodzinnym (maksymalnie 7 osób) lub grupowym (powyżej 10 osób), do 10 zł za bilet normalny. Obiekt jest przystosowany dla osób niepełnosprawnych - w budynku znajduje się winda dla osób poruszających się na wózku inwalidzkim.<br /> <br /> Budynek Trafostacji Sztuki został wpisany na wojewódzką listę zabytków w kwietniu 1984 roku.</p>
TWORZĘ SIĘ (galeria sztuki dla dzieci i młodzieży)<p>TWORZĘ SIĘ to galeria sztuki dla dzieci i młodzieży realizująca autorski program edukacji artystycznej, opracowany przez Fundację Las Sztuki. Celem nowego miejsca jest pobudzanie twórczego rozwoju młodych mieszkańców Szczecina oraz kształtowanie świadomych i wrażliwych uczestników życia społecznego. Twórcom zależy na powstaniu miejsca intrygującego i przyjaznego dzieciom wszystkich środowisk, w którym można tworzyć i wypowiadać się bez ograniczeń.<br /> Przestrzeń nowej galerii podzielona jest na dwie części:<br /> - edukacyjną, w której odbywają się warsztaty, pokazy filmów, wykłady i spotkania<br /> - wystawienniczą, w której prezentowane są wystawy tworzone dla dzieci ale również przez dzieci, a także efekty działań twórczych</p>
Urząd Miasta Szczecin<p><strong>Urząd sąsiadujący z rozległym parkiem Jasne Błonia mieści się w zabytkowym gmachu z początku XX w. Budynki główne otaczają sporej wielkości dziedziniec wewnętrzny.</strong></p>
<p>Decyzję o budowie obecnego gmachu Urzędu Miasta podjęto już w 1921 roku. Budynek miał być przeznaczony na siedzibę głównego urzędu administracyjnego Prowincji Pomorskiej. W 1924 roku wzniesiono centralną część, rok później dobudowano skrzydło wschodnie, a w 1927 roku pozostałe obiekty. Całość została zaprojektowana przez dr. inż. Georga Steinmetza, plany zakładały wkomponowanie obiektu w ciąg parku założonego przez Quistorpa. Główne budynki urzędu okalają czworoboczny dziedziniec, we wschodniej części znajduje się dodatkowy dziedziniec wewnętrzny.<br /> <br /> W obiekcie mieściły się gabinety generalnego gubernatora, syndyka prowincji, dyrektora urzędu, głównego kanclerza i kierowników działów techniczny. W latach 1933 -1945 kompleks był siedzibą NSDAP.<br /> <br /> W głównym budynku w centralnej części znajduje się reprezentacyjna klatka schodowa, a na parterze centrala telefoniczna. W lewym skrzydle znajdują się wielkie sale, które przed wojną były przeznaczone do uroczystości i posiedzeń urzędowych. Obecnie w lewym skrzydle odbywają się sesje Rady Miasta, zaś najbardziej okazała sala do 2014 była przeznaczona dla filharmonii. W prawym skrzydle znajdowały się pomieszczenia biurowe i kasowe – do dziś prawe skrzydło jest przeznaczone do obsługi interesantów. Pod budynkiem znajduje się schron o powierzchni 700 m kw, w którym może znaleźć schronienie 500 osób.<br /> <br /> Gmach urzędu został wzniesiony w neobarokowym stylu. Pod centralnym budynkiem utworzono dwa przejazdy, które prowadzą do części parkowej. Początkowo elewacja obiektu była w kolorze zielonym, a mieszkańcy potocznie nazywali go „szpinakowym pałacem”, albo „szpinakowym domem”. W latach 60. XX wieku w wyniku pokrycia ścian zaprawą cementową budynek przybrał szarą barwę. Dopiero w 2011 roku podjęto decyzję o przywróceniu oryginalnej barwy. Od 2013 roku możemy podziwiać zieleń urzędu.<br /> <br /> Gmach Urzędu Miasta został wpisany na wojewódzką listę zabytków w październiku 1995 roku. </p>
Wały Chrobrego<p><strong>Tarasy wybudowane na początku XX w. w miejscu dawnego Fortu Leopolda mają 500 m długości i 19 m wysokości. W kompleksie architektonicznym mieści się m.in. Muzeum Narodowe oraz Teatr Współczesny.</strong></p>
<p>Wały Chrobrego (dawniej Hakenterrasse) zostały wybudowane w miejscu dawnego Fortu Leopolda, który został wyburzony w drugiej połowie XIX wieku. Decyzja o wzniesieniu tarasów zapadła na początku XX wieku, dzięki staraniom ówczesnego nadburmistrza Hermanna Hakena. Projekt obiektu został przygotowany przez najsłynniejszego szczecińskiego architekta Wilhelma Meyera-Schwartau. Tarasy mają długość 500 metrów i wznoszą się 19 metrów nad linią Odry. To stąd zobaczymy wyspy Grodzką, Bielawę i Łasztownię, prawy brzeg Odry, jej kanały i odnogi.<br /> <br /> W latach 1902 - 1907 zostały utworzone pawilony na tarasach i schody. Na ścianach umieszczono plakietki z motywami morskiej fauny i flory, herby Szczecina i miast nadmorskich. Na szczycie tarasów powstała aleja spacerowa wysadzona drzewami, w centralnej części, nieco niżej zbudowano mniejszy półokrągły taras, pośrodku którego umieszczono rzeźbę ukazującą walkę człowieka z centaurem autorstwa Ludwiga Manzla. Niżej umiejscowiona jest rozległa fontanna, przed którą zbudowano dwie wieże oświetleniowe wystylizowane na latarnie morskie.<br /> <br /> Kolejnym etapem prac nad tarasami była budowa reprezentacyjnych budynków użyteczności publicznej na ich szczycie. W środkowej części wzniesiono w latach 1908 – 1911 także według projektu Wilhelma Meyera-Schwartau gmach muzeum miejskiego. Oficjalne otwarcie obiektu nastąpiło 23 czerwca 1913 roku, w planach była jego rozbudowa w stronę mieszczącego się za zabudowaniami parku – z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej, a w jej następstwie kryzysu w Niemczech obiekt nigdy nie został dokończony. Obecnie w budynku mieści się Muzeum Narodowe w Szczecinie i scena Teatru Współczesnego.<br /> <br /> Po prawej stronie od gmachu muzeum zbudowano według projektu Paula Kieschke budynek ówczesnej rejencji szczecińskiej, w której dziś mieści się Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki. Budynek wzniesiono w latach 1906 – 1912. Po lewej stronie od gmachu muzeum wybudowano dwa obiekty: wzniesiony w latach 1902-1905 Zakład Ubezpieczeń Społecznych, według projektu Emila Drewsa i siedzibę Naczelnej Dyrekcji Ceł rozpoczętą przez Hinckledeyna i zakończoną najpóźniej, bo w latach 1918-1921 przez Osterwolda. Dziś oba budynki są połączone w jeden i znajduje się w nim Akademia Morska.<br /> <br /> Tarasy przetrwały wojnę bez większych strat. Po 1945 polskie nazwy zastąpiły niemieckie, w podziemiach północnego pawilonu utworzono restaurację, na końcach alei postawiono drewniane budynki dwóch restauracji. Po 1989 roku oczyszczono elewację tarasów i budynków Muzeum Narodowego i Zachodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz „latarni morskich”. Odrestaurowano także tablicę z dedykacją dla nadburmistrza Hermanna Hakena.<br /> <br /> Całość jest jednym z ciekawszych założeń urbanistycznych z początku XX wieku w tej części Europy. Ponadto Wały Chrobrego są chyba najbardziej znanym w Polsce miejscem Szczecina. Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1996 roku. </p>
Wielecki Potok<p>Wielecki Potok jest niewielkim strumieniem o długości ok. 7 km. Na dłuższym odcinku przepływa przez tereny zalesione. W Pilchowie ma uregulowane koryto. Uchodzi zaś do zarastającego i wysychającego jeziora, obecnie określanego jako Bagno Pilchowskie.</p>
Wieża ciśnień w Trzebieży<p><strong>Zbudowana z czerwonej cegły wieża ciśnień powstała wraz z innymi budynkami kolejowymi w 1910 r., kiedy do Trzebieży została przedłużona linia kolejowa ze Szczecina. Obecnie nie jest dostępna dla zwiedzających.</strong></p>
<p>Zespół budynków kolejowych w Trzebieży, tj. budynek dworca, lokomotywownia, budynek mieszkalny i wodociągowa wieża ciśnień powstał w latach 1909-1910 w takcie przedłużania linii kolejowej Szczecin Główny-Jasienica do Trzebieży. Wymienione wyżej budynki wybudowane zostały z cegły w stylu właściwym dla wcześniejszej, XIX. wiecznej architektury przemysłowej, z konkretnym dla nich przeznaczeniem. Wodociągowa wieża ciśnień wzniesiona z czerwonej cegły, a w górnej części otynkowana stoi w sąsiedztwie zabytkowego budynku służącego niegdyś za noclegownię dla kolejarzy. Wejście na wieżę jest wzbronione. Mimo swojego dość dobrego z zewnątrz wyglądu przebywanie w jej okolicach może być niebezpieczne. Wieża pokryta jest dachem, na szczycie którego umieszczona jest "antenka".</p>
Wieża Quistorpa<p><strong>Wieża na wzgórzu Arkona powstała na początku XX w., konstrukcja została jednak zniszczona podczas II wojny światowej. Obecnie można zwiedzać jej ruiny.</strong></p>
<p>Wieża Quistorpa została wzniesiona na wzgórzu Arkony w latach 1900-1904. Budowla została ufundowana przez Martina Quistorpa i powstała w hołdzie jego ojcu, Johannesowi. Johannes Quistorp był szczecińskim przedsiębiorcą, filantropem i fundatorem wielu lokalnych inwestycji. To on ufundował zakład opiekuńczy Bethanien, oddał tereny pod Quistorp Park (dziś Park Kasprowicza), założył kasy dla wdów i sierot czy odstąpił miastu plac pod budowę gimnazjum przy ul. Wielkopolskiej.<br /> <br /> Wieża została zaprojektowana przez Franza Schwechtena. Fundamenty budowli zostały wykonane z ciosów kamienia, wewnątrz budynku zastosowano sklepienie krzyżowe, zaś zamiast dachu stworzono taras widokowy, który zdobiony był rzeźbami Ludwiga Manzla. Górna część wieży miała kształt cylindra, całość zakończona była krenelażem. Obiekt był wysoki na 45 metrów i składał się z dziewięciu kondygnacji. W wieży mieściła się letnia kawiarnia, przygotowane zostały też tereny wokół budowli – ścieżki i roślinność.<br /> <br /> Z całą pewnością obiekt był cały jeszcze w 1942 roku – trudno określi dokładną datę jej zburzenia. Jedna z teorii zakłada, że wieżę zniszczono w 1944 roku podczas alianckich nalotów, druga mówi o wysadzeniu budowli w 1945 roku przez samych Niemców, którzy wycofując się chcieli zniszczyć dogodny punkt obserwacyjny. Do dziś wieża jest ruiną. Obecnie odnajdziemy fragmenty dolnego tarasu i szerokich, kamiennych schodów. Istnieje także ok. 30-metrowy podziemny korytarz, ale wejście do niego zostało zasypane.<br /> <br /> Od czasu do czasu wraca pomysł odbudowy wieży Quistorpa, ale raczej nie zanosi się na taką inwestycję. Z całą pewnością las Arkoński do dziś stanowi ciekawy teren rekreacyjny, zaś ruiny wieży są chętnie odwiedzane przez szczecinian i turystów.<br /> <br /> Ruiny wieży zostały wpisane na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 2004 roku. </p>
Wieża widokowa w Trzebieży<p>Wieża widokowa w Trzebieży stanowiąca element Kompleksu Rekreacyjno-Plażowego jest obiektem górującym nad tym terenem. Została ona wzniesiona przy okazji rozbudowy powstałego w 2006 roku kompleksu turystycznego i oddana do użytku na początku roku 2014. Ponad dziesięciometrowa biała wieża zbudowana została z drewna i zabezpieczona wokół grubą szklaną płytą. Z tego zadaszonego obiektu rozpościerają się wspaniałe widoki na Zalew Szczeciński i okolice trzebieskiego kompleksu. Jest to doskonały punkt obserwacyjny dla miłośników natury i wspaniała atrakcja dla wszystkich odwiedzających plażę w Trzebieży. </p>
Willa "Dawne Sorrento"<p style="text-align:justify">Willa powstała z wydzielonej parceli Augusta Horna w 1873 roku. Należy do dwóch najstarszych drewnianych domów zatwierdzonych przez komisję budowlaną w Szczecinie. W jej pobliżu przy al. Wojska Polskiego mieści się drugi podobny dom mieszkalny współtwórcy spółki z Johannesem Quistorpem. Oba te domy powstały dzięki tworzeniu się nowej dzielnicy, obecnie nazywanej Łękno. Budynek przy ul. Mickiewicza 2 przypomina nieco letni domek. Wykonany jest on w formie symetrycznej na planie krzyża i posiada dwie kondygnacje. Jego pomalowana na zielono elewacja z oblistwieniami narożnymi i gzymsami deskowymi zwraca na siebie uwagę, podobnie jak ryzality w ścianach długich. Na parterze znajdują się werandy. W 1900 roku właścicielem posiadłości został Carl Schels, który wybudował toalety w piwnicy i szybko sprzedał posiadłość na rzecz lekarza Rabbowa, który z kolei nabył ją drogą licytacji. Wówczas dzielnica ta była bardzo modna i popularne było zakupowanie tu majątku, w celu dalszej odsprzedaży po wyższej cenie. Podobnie zrobił zresztą drugi nabywca, przez co J.Bundfüss będący dyrektorem firmy <em>CW Kemp Nachf Aktion Geselschaf </em>mógł osiedlić się w niej na dłuższy czas. Jako właściciel mający poważne plany względem posiadłości zlecił remont oficyny a także zbudowanie garażu. Zadanie to przypadło cieśli E.Krausemu. W 1935 roku właściciel dodatkowo wynajął firmę <em>Betonbaugeschäft Max Bremmehl </em>i <em>Stetiner Cement und Steinwaren Fabrik</em>, które zajęły się budową betonowego parkanu i schodów do wejścia. Po wojnie w budynku znajdowały się mieszkania komunalne a także znana i lubiana przez szczecinian kawiarnia "Sorrento". Swoją siedzibę przez pewien czas miała tutaj administracja sieci "Społem". W 1987 roku obiekt stał się własnością Uniwersytetu Szczecińskiego, który przeznaczył go na Ośrodek Badań Południa. Obecnie właścicielem parceli z zabudową jest hiszpańska firma Ingeno Consult BPK Sp. z.o.o. Do czasów obecnych zachowała się architektura budynku a także liczne detale wewnętrzne. W latach 90 zmieniono tylko stolarkę okienną.</p>
Willa Hoerdera (Liceum Katolickie)<p style="text-align:justify">Willa Hoerdera jest jedną z najdroższych i najbardziej okazałych willi na dawnym osiedlu West End. Elewacja frontowa jest pomalowana na kolor żółto-bordowy, dzięki czemu rzuca się w oczy. Została wybudowana dla Fritza Hoerdera, który był potentatem w branży spirytusowej i drożdżowej. Projekt willi wykonany został przez berlińskiego architekta N. Widmana w 1896 roku, w czasach gdy powstawało w okolicy wiele innych luksusowych budynków. Jej budowę ukończono rok później po poprawkach architektonicznej firmy Gerarda z Berlina. W 1906 roku na terenie willi powstał też zimowy ogród. Charakterystyczny jest styl wykonania budynku, który odnosi się do ducha architektury malowniczej, w której elewacje budynku dopasowuje się do wnętrza. Całość tworzy przy tym baśniową kompozycję. Styl willi jest eklektyczny ze względu na nawiązania do gotyku, renesansu i baroku. Po śmierci Fritza Hoerdera, budynek odkupił Frintz Renter (farmaceuta szczeciński) w 1939 roku. Po wojnie willa przeszła we władanie miasta, które powołało w tym miejscu Wojskowy Sąd. Z jego istnieniem wiąże się ponura historia luksusowej dzielnicy. Niekompetentne władze rozliczające przeszłość, błędnie skazały tu wielu ludzi na karę śmierci. Budynek jest asymetryczny i posiada schodkowe małe wieże i jedną dużą reprezentacyjną z hełmem neobarokowym. Okna zawierają obramowania z liśćmi akantu. Do wnętrza willi prowadzą okazałe drzwi z symbolem psa, nawiązującym do tradycji Pompei, gdzie znaleziono pod gruzami miasta obraz czworonoga z napisem "strzeż się psa". Na uwagę zasługuje ponadto malowidło pruskiego orła, atrapa kominka a także reprezentatywne drewniane schody z balustradami. Przy nich znajdują się inne malowidła dębu, słońca oraz kury, kota i sowy. Jadalnia podobnie jak w większości willi z tamtego okresu zwieńczona jest dekoracyjnym stropem.</p>
Willa Ippena (Insytut Pamięci Narodowej)<p style="text-align:justify">Willa przy ul. Piotra Skargi 14 powstała w 1927 roku dla armatora Hermanna Otto Ippena. Jej projektantem został Gustav Gauss, który zaprojektował ją w stylu neobarokowym z okazałym szczytem fasady. Niestety projekt nie został zrealizowany, bowiem właściciel postanowił uprościć nieco jego konstrukcję, tuż po zbudowaniu fundamentów. Przedłożył policji budowlanej nowy pomysł na wykonanie obiektu i dzięki temu obecna forma charakteryzuje się wysokim murem oporowym i modernistyczną formą budynku z elementami neobarokowymi. Miasto w połowie lat 30. przejęło budynek od armatora i powierzyło majątek generałowi von Blaskowitzowi jako rezydencję służbową. Urzędował on w niej do czasów zakończenia II wojny światowej. Kilka lat później (początek lat 50.) willa zaczęła służyć radzieckiemu konsulatowi, a następnie konsulatowi Federacji Rosyjskiej aż do 1998 roku. Po jego likwidacji mieścił się tu Północno-Zachodni Oddział Regionalny Powszechnego Banku Kredytowego. Zaraz po wprowadzeniu się tu nowych lokatorów odbył się w willi remont generalny. Obecnie od 2009 roku swoją siedzibę mają tutaj: Oddziałowe Biuro Edukacji Publicznej szczecińskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej a także Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Willa Ippena jest jedną z najmłodszych willi wybudowanych na dawnej szczecińskiej dzielnicy Westendu. Obiekt wpisany został na listę zabytków nieruchomych. Założycielem spółki, która wykupiła grunty ziemskie pod budowę nowej dzielnicy był Johannes Quistorp, który prowadził interesy razem ze swoim synem a także przyjacielem Augustem Hornem. Ulica Piotra Skargi należała administracyjnie do wspomnianych ziem. Dziś dawny Westend wspomina się jako luksusowe osiedle dla bogatych przedsiębiorców.</p>
Willa Krugera<p>Willa powstała w 1928 roku dla fabrykanta Emila Krugera. Wykonana jest w stylu historyzmu z elementami art deco, niezwykle popularnego w czasach powstawania budynku. Dwa style są nieco sprzeczne ze sobą, jednak razem tworzą obraz symetrycznej formy budynku, wykonanej z materiałów, które wówczas niedostępne były dla biedniejszych warstw społecznych. Wykonanie fasady świadczy o inspiracji historyzmem. Przy oglądaniu obiektu warto zwrócić uwagę na geometryczne rozstawienie okien, pilastrów i ciekawy portyk w centralnym punkcie obiektu. Willa powstała według projektu szczecińskiego architekta Schula. W 1939 roku zmienił się właściciel willi. Został nim Gebhard Holtz. Willa przetrwała wojnę, jednak do lat 60. XX wieku była opuszczona. Dopiero wtedy stworzono w niej Wojewódzką Przychodnię Alergologiczną. Willa Krugera podobnie jak willa Ippena jest jedną z najmłodszych willi wybudowanych na dawnej szczecińskiej dzielnicy Westendu jako obiekt wpisany na listę zabytków nieruchomych. Założycielem spółki, która wykupiła grunty ziemskie pod budowę nowej dzielnicy był Johannes Quistorp, który prowadził interesy razem ze swoim synem, a także przyjacielem Augustem Hornem.</p>
Willa Quodbacha (Restauracja)<p style="text-align:justify">Willa powstała w 1876 roku. Zaprojektował ją C. J. Decker. Była ona jedną z pierwszych, które zbudowano w luksusowej dzielnicy Westend przy al. Wojska Polskiego. Jej pierwszym właścicielem był przedsiębiorca Quodbach. Do roku 1885 do budynku dobudowano powozownię i stajnię oraz budynek gospodarczy o dwóch kondygnacjach i piwnicy. Pierwsze piętro tworzyła w nim jadalnia, pokój pani, salon, kuchnia oraz pokój przyjęć. Drugie piętro to z kolei gabinety, toalety i łazienki. Willa otoczona była okazałym ogrodem. Willa do 1903 roku zmieniła trzy razy właściciela. Byli nimi kolejno dr medycyny Wegner, niemiecki tajny urzędnik państwowy Delbrück oraz w końcu szczecinianka Elżbieta Korte. Wchodząc w posiadanie willi zdecydowała się ona postawić przy niej dobudówkę, która stoi tam do tej pory. Prąd został podłączony w wilii w 1919 roku. Piwnica osadzona jest na dużym cokole. Niegdyś była ona wykorzystywana na potrzeby pralni i magazynu. Charakterystyczny w willi jest portyk znajdujący się we frontowej części elewacji. Ostatni poziom budynku to mezzanino (malutkie piętro pomiędzy kondygnacjami). Okna zdobione są pilastrami zakończonymi jońskimi kapitelami. Ich dolna część to z kolei płyciny dekoracyjne. Po wojnie budynek stał się siedzibą Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, które zamieściło w nim witraż na znak dobrych stosunków dwóch miast: polskiego Szczecina i łotewskiej Rygi. W budynku przez pewien czas działała też kawiarnia i kino. Obecnie znajduje się w nim restauracja.</p>
Wnętrze apteki<p>Trzykondygnacyjna kamienica przy al. Jana Pawła II 42 została zaprojektowana pod koniec XIX wieku przez Jerzego Sommenstuhla. Eklektyczny budynek na frontowej elewacji ma zdobienia w formie pnących się roślin. W centralnej części elewacji umieszczono podobiznę maszkarona ze skrzydłami nietoperza, odnajdziemy także emblemat z cyrklem i ekierką oraz koronę, sowę otoczoną orlimi skrzydłami. Całość jest zwieńczona wyrzeźbioną szarfą z napisem „A.D. 1898”.</p>
<p>Na parterze kamienicy mieści się apteka, która została założona przez dr. Luckenbacha. Pomimo tego, że budynek znacznie ucierpiał podczas nalotów alianckich do naszych czasów przetrwało wnętrze apteki wraz z zachowaną stolarką okienną.</p>
<p>Pomieszczenie przeznaczone na aptekę do dziś pełni swoją funkcję. Wewnątrz odnajdziemy oryginalny biurko, stolik, szafa, zegar, boazeria, poniemieckie naczynia, wyposażenie głównej sali. Wnętrze apteki przy al. Jana Pawła II zostało wpisane na wojewódzką listę zabytków w styczniu 1977 roku. </p>
Zachodniopomorski Urząd Wojewódzki<p>Głównym projektantem gmachu był berliński architekt Paul Kieschke, ale po jego śmierci w 1905 roku obiekt został dokończony przez Paula Lehmgrübnera. Budowa rozpoczęła się w 1906 roku, całość została oddana do użytku w 1911 roku. Architektura obiektu nawiązuje do północnoniemieckiego renesansu. W gmachu znajduje się pięć skrzydeł, dwa wewnętrzne dziedzińce i dwie wieże – jedna z nich zwieńczona jest rzeźbą marynarza.<br /> <br /> Północna wieża, która jest nazywana także meteorologiczną jest wysoka na 75,8 metra. Na jej szczycie znajduje się iglica z różą wiatrów. Wieża południowa tzw. wieża z marynarzem jest wyższa o ponad 10 metrów i ma 86,6 metra.<br /> Budynek został przeznaczony na urząd Rejencji Szczecińskiej. W części budynku znajdowały się służbowe mieszkania, a także biura Urzędu Morskiego, Agencji Lloyda, Policji Portowej i Urzędu Budownictwa Wodnego.<br /> <br /> Budynek ocalał niemal nienaruszony podczas nalotów w okresie II wojny światowej. Wiele z pomieszczeń w urzędzie zachowało swój oryginalny wystrój. Przed głównym wejściem do Zachodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego znajduje się portyk z kolumnami. Wejście zaprowadzi nas do głównego, najbardziej reprezentacyjnego holu, w którym odnajdziemy potężną kolumnę i ciekawie zdobione sklepienie. Na parterze znajduje się oryginalna posadzka, w całym budynku zachowała się historyczna stolarka drzwiowa. W niektórych pomieszczeniach – m.in. w gabinecie wojewody – zachowały się przedwojenne meble.<br /> <br /> Ciekawe detale architektoniczne odnajdziemy w północnej części budynku, która kiedyś była zajmowana przez „morskie” instytucje, m.in. akcenty morskie na balustradzie klatki schodowej, alegoryczne głowy marynarzy i rybaków - to jedyne miejsce wewnątrz urzędu, w którym takie głowy występują, pozostałe rzeźby tego typu znajdziemy na zewnętrznej elewacji obiektu. Ponadto w sali pod marynarzem odnajdziemy kilkadziesiąt płaskorzeźb. Najprawdopodobniej były to zapasowe rzeźby, ale ich historia nigdy nie została całkowicie wyjaśniona.<br /> <br /> Po 1945 roku gmach został zajęty przez polskie władze miejskie, na czele których stał pierwszy prezydent powojennego Szczecina, Piotr Zaremba. To on kazał 30 kwietnia na budynku wywiesić polską flagę. Po utworzeniu w gmachu urzędu podjęto decyzję o przemalowaniu ścian obiektu na „urzędowy” jednolity kolor. Od kilku lat trwają prace, które mają na celu przywrócenie oryginalnego wystroju ZUW-u. Odkryto i odnowiono m.in. imponującą kolumnę, która znajduje się w sali obsługi interesantów oraz ozdobne, niemieckie napisy, które przypominają o historycznych funkcjach gmachu.<br /> <br /> W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej przystań przy Wałach Chrobrego oraz budynki, które nad nią górowały miały tworzyć „morski Szczecin”. To właśnie w gmachu Zachodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego odbywały się najważniejsze narady i zapadały najistotniejsze decyzje dotyczące odbudowy i funkcji portu, utworzenia polskiej floty: handlowej, przybrzeżnej i rybackiej.<br /> <br /> Ciekawostką, która od lat pobudza wyobraźnię mieszkańców jest legenda o rzekomym zasypanym korytarzu w podziemiach urzędu, który miał prowadzić na drugą stronę Ody – oczywiście pod rzeką. W obiekcie odnajdziemy także tzw. „chruszczówkę” - skąd takie określenie? Od nazwiska sekretarza generalnego KPZR Nikity Chruszczowa, który w 1959 roku podczas wizyty w Szczecinie zamieszkał w południowej części gmachu.<br /> <br /> Od 2011 roku – z okazji stulecia obiektu - gmach jest udostępniany turystom do zwiedzania. Dla turystów przygotowano trzy trasy. Pierwsza trasa prowadzi przez wieżę urzędu, to właśnie podczas tej wycieczki można zobaczyć panoramę z północnej wieży, obejrzeć „magazyn rzeźb”, o których wspomniano wyżej. Druga trasa przebiega przez najważniejsze pomieszczenia gmachu. Uczestnicy wycieczki mogą zobaczyć m.in. sale konferencyjne z zachowanym, ponad stuletnim wyposażeniem, salę Rycerską, w której jest oryginalny parkiet i strop przypominający plastry miodu oraz gabinet wojewody. Zwiedzający wejdą także do sejfu byłej hali kasy rządowej. Ostatnia z tras prowadzi przez podziemia budynku. Uczestnicy wycieczek mają okazję zobaczyć schrony, które powstały w okresie zimnej wojny, urządzenia służące do wentylacji i fundamenty wież, które znajdują się ok. 14 metrów pod poziomem wejścia do urzędu.<br /> <br /> Wycieczki oprowadzane są od poniedziałku do piątku w godzinach 7:30 -15:30. Każda z tras trwa ok. 2 godzin. Aby wziąć udział w wycieczce należy się wcześniej zapisać na daną trasę, aby spacer był możliwy konieczne jest zebranie min. 10 osób. Wycieczki są bezpłatne.<br /> <br /> Budynek Zachodniopomorskiego Urzędu Wojewódzkiego został wpisany na wojewódzką listę zabytków w marcu 1985 roku.</p>
Zamek Książąt Pomorskich - Duży Dziedziniec w Szczecinie<p>Conocne iluminacje.</p>
1
1
0.9
0.4
0.1
0.3
0.7
1
1
1
1
1
1
0.3
0.3
0
1.1
2
2
2
2
2.5
2.5
2.5
2
2
2
2
2
3
2.1
2.5
4
4
4
5.1
6
5.2
4.8
3.8
6.4
5.2
5
4.4
4.1
4
4
4
4.8
5
5
4.4
4
4
4
4
4
4
4.4
4.5
4
4
4
5
5
4
4.8
5
5
5.1
5
5
5
5
6.6
6.6
7
6.6
6.4
6.8
6
6
6
7
7
7.3
6.2
6.9
6.7
5.7
4.7
3.1
2.2
1.4
6
5.1
5
3.9
3.4
3.5
3
2
2
2
2
3.1
3.1
3.8
3
3
3.4
3.2
4.7
4
3.8
3.2
0.8
1.4
2
1.5
3
3
3.8
3.8
4.3
4.6
4.1
4.1
4
2.5
3.6
4.1
4.3
4
4
7.8
7.8
5.8
6
6
9
9
8
8.7
10.6
11
11
10.6
10
10
10
10
12
12
12.3
12.7
13
13
12
12
12
12
12
13
13
12.7
13.4
14.9
14.6
14.3
14
14
14.6
15
15
15
15
15
16
16.7
17
17
17
16.4
16.7
17.6
18.6
18
17.4
18.1
18.6
18.8
19
20.4
23.2
21.1
22
23.5
25.1
28.9
29
33.4
33.5
32.9
32.9
32.7
32.6
34.9
35.8
37
39
39
36.5
34.9
36.6
37.8
38.1
38.1
36.5
34.8
34.7
33.8
33.2
30.1
27
24.2
23.6
23.1
22.9
24.4
28.8
25
26
27.4
27.1
27.2
25.7
23.8
22.6
24.1
25
25
25
25.1
25.1
25
25
25.2
26
26
25.8
25.5
25.5
25.7
24.1
23.7
24.3
24.9
24.9
24.4
24.6
23
23
22.5
22.3
22.3
22.7
24.3
23.8
24.4
23.9
25.4
23.6
24.1
23.8
22.5
21.5
21
21
21.1
21
21.7
22
22
20.7
18.3
18
18.3
16.9
16.7
16.7
16.1
16.1
16.5
16.8
16.9
16.3
14.6
15
15.1
15.1
15.1
14.4
14.8
15.6
19.8
19.8
22.2
23.1
26.3
27.5
28.6
28.4
26.9
24.9
25
26.2
26.9
30.3
30.3
30.2
30.3
31
30.8
30.5
31
31
31
31
29.9
30
30
30
30
24.8
25
25
25
25
25
25
25
25