Kościół parafialny pw. św. Jerzego

Kościół został wybudowany w XIV w. prawdopodobnie na fundamentach pogańskiej świątyni. Kościół należy do gotyckich, specyficznych dla ówczesnych czasów, świątyń. Budowle te wiązano z cmentarzami lub szpitalami i lokowano poza obrębem murów miejskich, ponieważ uważano je za źródło chorób i epidemii. Według przekazów przy kościele św. Jerzego znajdował się szpital z kaplicą św. Jakuba, spalony w XVII w. Przy szpitalu zlokalizowane było również leprozorium (dom trędowatych). Kościół wielokrotnie ulegał pożarom. W latach 1870-1910 był rekonstruowany i odbudowany, wówczas też dobudowano kaplicę - zakrystię (prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej).

Kościół jest orientowany, zbudowany z czerwonej cegły, na planie prostokąta, jednonawowy z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Nad dachem kościoła wznosi się wieża z dwuspadowym dachem ostrosłupowym, pokrytym dachówką ceramiczną. Okna świątyni są zakończone ostrołukowo, w oknach witraże. Po wojnie w kościele dobudowano nowy balkon, który negatywnie wpłynął na estetykę wnętrza kościoła. Do 1944 r. kościół służył jako kaplica cmentarna dla wyznania ewangelickiego. Kościół nie ma progów, jest więc dostępny dla osób niepełnosprawnych. Plac przykościelny jest zadbany, z licznymi krzewami. Na terenie tym znajduje się również zadaszenie, pod którym latem mogą być odprawiane msze, oraz budynek plebanii. Świątynia ogrodzona jest płotem.