Karsiborskie Paprocie

Rezerwat został uznany w 1990 roku, lecz za jego początek powstania możne uznać już rok 1989. Swoimi granicami ogranicza teren o wielkości 38,10 ha. 

Rezerwat powstał w celu zachowania stanu paproci o nazwie długosz królewski. Jest to największe skupisko tej osiągającej prawie 2 metry wysokości rośliny w całym kraju. Jest to gatunek pod silną ochroną. Obok tego rodzaju paproci, znaczący jest jeszcze jeden - orlica pospolita. Jej liście osiągają tu nawet rozmiary 4 m., co jest fenomenem na skalę regionu a nawet kraju, ponieważ ten gatunek występuje praktycznie wszędzie, lecz nigdy nie osiąga aż tak potężnych rozmiarów. Należy jednak pamiętać, że jest to roślina silnie trująca i należy być bardzo ostrożnym przy kontaktach z nią. 

Rezerwat jest również ostoją dla zagrożonych zwierzą tj.: bielik, gągoł lub zimorodek. To za sprawą idealnych warunków leśnych terenu, gdyż rezerwat w większej mierze stanowi las dębowo - bukowy z licznymi olchami. Drzewa rosną na wyjątkowo wilgotnym gruncie, na jesieni często stoją nawet w wodzie za sprawą podniesienia się poziomu wód. Podkreśla to nietypowość obszaru i całego jego ekosystemu. 

Dojazd do terenów rezerwatu jest znakomicie oznakowany. Nie są one jednak w całości dostępne dla turystów, gdyż wstęp do rezerwatu jest wzbroniony. Jednakże poprowadzone są tu ścieżki i szlaki rekreacyjno - edukacyjne. Można je pokonywać pieszo lub rowerem. 

Dla sprawniejszych osób wyznaczono ścieżkę o długości 4,03 km, a dla mniej wprawionych krótszą mającą ok. 2 km. Dłuższa ścieżka pokrywa się częściowo ze ścieżką rowerową "Świdny las". 

Wzdłuż tych szlaków rozmieszczone są wiaty ze stolikami oraz wyznaczony jest punkt widokowy do podziwiania krajobrazu oraz trzcinowiska wraz z ptakami wodnymi. Ważną informacją jest fakt, iż w zwiedzaniu rezerwatu mogą być bardzo pomocne tablice informacyjne w języku polskim i niemieckim, których łącznie jest 21. Ze względu na typ flory tu panującej zaleca się odwiedzanie rezerwatu na przełomie maja i czerwca, gdyż to właśnie wtedy roślinność można podziwiać w całej jej krasie, w okresie zielenienia się roślinności i pełnego zakwitu. Nie mniej jednak, na jesieni widoki są równie piękne - złote i czerwone paprocie to niesamowity widok.