Kościół filialny pw. św. Józefa Oblubieńca

Kościół w obecnej formie został zbudowany w 1929 roku jako świątynia ewangelicka. Wśród kościołów ziemi wałeckiej wyróżnia się on oryginalną formę bryły, nawiązującą swym stylem do elementów modernistycznych.  Budynek kościoła zaprojektowano na planie dwóch połączonych węższymi bokami prostokątów, Pierwszy, większy prostokąt zajmuje nawa główna, na drugim, mniejszym wznosi się prezbiterium  i zakrystia. Bardzo ciekawe jest przejście nawy w prezbiterium, które ma sklepienie będące przedłużeniem sklepienia korpusu głównego,  ale ściany boczne znajdują się na przedłużeniu ścian zakrystii. Wynika to ze zwężenia  tylnej ściany szczytowej symetrycznie z obu stron i dobudowania zakrystii. W ścianie frontowej mieści się wejście główne z dwuskrzydłowymi drewnianymi drzwiami zdobnymi symetrycznie w dwóch osiach ułożonymi w jodełkę deskami. Prostokątne nadświetle zwraca uwagę witrażem z fantazyjnym wzorem. Nadświetle zwieńczone jest pasem wyprofilowanym  z cegieł ułożonych poprzecznie do pozostałych. W górnej części ściany szczytowej widnieją wysokie, prostokątne okna, takie same okna znajdują się w bocznych ścianach prezbiterium. Ściany boczne korpusu głównego wzmocnione są prostymi przyporami dziejącymi je na trzy pola, w których umieszczono okna o kształcie zbliżonym do kwadratu. Takie same okna znajdują się w ścianach bocznych zakrystii.

Nawa główna przykryta dachem wypukło-wklęsłym, zwieńczonym w części przedniej niską wieżą na planie kwadratu, oszalowaną deskami, z namiotowym dachem, na którym umieszczony jest krzyż. Przybudówka mieszcząca zakrystię ma dach trzyspadowy. Dodatkowym elementem dekoracyjnym jest kontrast kolorystyczny pomiędzy czerwonymi ceglanymi ścianami i zielonym pokryciem dachów.