Kościół pw. św. Jana Chrzciciela

W miejscowości tej już w 1349 roku, jak wynika z dokumentów kościelnych archidiecezji poznańskiej, najprawdopodobniej był już kościół, co więcej, wzmianka to może dotyczyć istniejącej obecnie budowli.  Jest to bowiem najstarszy zachowany kościół w regionie, a zarówno elementy jego architektury jak i historia osadnictwa na tym terenie wskazywałyby datowanie świątyni na pierwszą połowę XIV wieku. Wiadomo, iż w 1641 roku kościół ten funkcjonował pod wezwaniem św. Michała Archanioła, natomiast od drugiej połowy XIX wieku jest to już świątynia pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Zmiana wezwania prawdopodobnie nastąpiła po pożarze i dokonanym remoncie wykonanym w XIX wieku, kiedy też  w 1829 roku miało miejsce poświecenie kościoła

Jest to budowla salowa na planie prostokąta, z dobudowaną w rzucie kwadratu w drugiej połowie XVII wieku zakrystią i współczesną wieżą, która w latach sześćdziesiątych zastąpiła pierwotną, szachulcową wieżę. Mury nawy wykonano z kamieni polnych, przeważnie granitowych, zespolonych w tzw. dzikim układzie, również z nieobrobionych kamieni wzniesiono wieżę. Zakrystia wymurowano z cegły, cegłą wypalaną otoczono otwory okienne i drzwiowe. Ściany budynku głównego są nietynkowane, dzięki czemu dobrze widoczny jest materiał budulcowy. W elewacji południowej znajduje się skromny ostrołukowy portal z archiwoltą. W jednej z gotyckich cegieł widoczne są dwa otwory po świdrach ogniowych. Pochodzą one najprawdopodobniej ze zwyczaju niecenia wielkanocnych ogni krzesiwem. (Polegało to na obracaniu drewnianego wrzeciona, jedną stroną przyciśniętego do muru, drugą opartego o kawałek miękkiego drewna. Wrzeciono wprawiano w szybki ruch obrotowy poprzez energiczne pociąganie za owinięty wokół niego sznurek lub rzemień. Po jakimś czasie pojawiał się nikły ogieniek, od którego zajmowała się rozpałka).

Deskowe drzwi umieszczone w portalu są zabytkowe, podobnie pozostałe, poza drzwiami w wieży. Okna krosnowe, arkadowe, dzielone na kwatery. W ścianie wschodniej okna łukowato zamknięte od góry, umieszczone są w ceglanych, prostokątnych blendach.

W wnętrzu warto zwrócić uwagę na polichromie na suficie, wykonane w latach międzywojennych  oraz biały, wzbogacony złoceniami rokokowy ołtarz i ambonę w tym samy stylu, pochodzące z lat 1760 – 1770. Ciekawostką jest wnęka  w ścianie wschodniej wykonana pod oknem, prawdopodobnie była przeznaczona na księgi liturgiczne.