Ostoja Barlinecka

Obszar Ostoi Barlineckiej zajmuje teren 26596,4 ha. Celem ustanowienia tego obszaru było zabezpieczenie siedlisk tu się znajdujących i zapewnienie im prawidłowych warunków do rozwoju. Wymienia się 12 czołowych siedliski, m.in.: łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe, kwaśne buczyny i kilka o charakterze torfowiskowym. 

W 80% obszar ten to lasy, głównie są to zadrzewienia sosnowe, lecz częste są też tu buki i dęby. Pozostałe 20% terenu to w większej mierze wody - liczne jeziora i mniejsze zbiorniki wodne. Pól i nieużytków jest tu bardzo mało i nie są zbyt istotne dla ekosystemu. Małe obszary są podmokłe i bagienne, wtedy porastają je olsy. 

Dominującymi zwierzętami na tych terenach są ssaki a dopiero kolejne są ptaki i ryby. Można spotkać dużo osobników bobrów czy wydr, rzadziej większą zwierzynę. Obszar bogaty jest również w płazy i gady, także gatunki chronione. 

Ochrona jest także ukierunkowana na liczne chronione rośliny. Są one najbardziej zagrożone, gdyż wpływ bezpośredni na nie mają zanieczyszczenia niesione przez ludzi oraz rozwój infrastruktury. Priorytetową rośliną chronioną jest starodub łąkowy. 

Dwoma największymi miastami w tym obszarze są: Barlinek i Strzelce Krajeńskie. Turystom mogą zapewnić wiele atrakcji i zabezpieczyć ich pod względem hotelowo-gastronomicznym. Sieć dróg jest tu na tyle rozwinięta, iż nie powinno być większych problemów z dotarciem do ostoi.

Ponadto turysta może obcować z przyrodą terenu dzięki wyznaczonym szlakom i ścieżkom o charakterze pieszym, rowerowym czy nawet konnym. Są one zróżnicowane pod względem trudności terenu i długości trasy. 

Ostoja Barlinecka pokrywa się częściowo z terenami innych form ochrony przyrody jakimi są: rezerwaty Barlinecko-Gorzowski, Markowe Błota, Wilanów czy Dębina. Każde z nich ma swój indywidualny plan ochrony środowiska oraz regulamin korzystania z atrakcji jakie posiada.