Kościół pw. św. Barbary

Na miejscu obecnego kościoła istniała średniowieczna świątynia wzmiankowana już w 1349 roku. Kościół średniowieczny spłonął wraz z plebanią w wyniku działań wojskowych podczas wojny trzydziestoletniej w 1646 roku. Wkrótce po tym odbudowano świątynię, jednak ta po raz kolejny spłonęła w wyniku najazdu wojsk polskich w 1657 roku. W 1690 zbudowano nową wieżę kościelną oraz położono dach nad nawą świątyni. Niestety już wkrótce świątynia spłonęła po raz kolejny. Nie znamy przyczyn pożaru, jednak jeszcze w 1700 roku nawa świątyni pokryta była słomą. Dzisiejszy wygląd świątyni oraz jej wyposażenia jest wynikiem remontów przeprowadzonych na początku  XVIII w. Ich najbardziej wymownym śladem jest chorągiewka wiatrowa zlokalizowana na wieży z datą 1715/1716. Duży remont kościoła miał miejsce w roku 1820 r. Zgodnie z zachowaną inskrypcją na belce stropowej w kościele była to druga renowacja zlecona przez patrona kościoła Bewerta. Zapewne wtedy dokonano gruntownego remontu stropu kościoła, wybito nowe ostrołukowe okna oraz otynkowano nawę wewnątrz i na zewnątrz. Kolejny remont świątyni miał miejsce w 1856 roku, kiedy to wymieniono posadzkę. W 1860 roku z kolei pokryto gontem dach nad nawą oraz wieżą, który przetrwał jednak jedynie 40 lat.  Wydaje się, że w tym okresie odeskowano na nowo samą wieżę. W 1960 roku przeprowadzono remont więźby dachowej oraz przełożono pokrycie dachu. Następnie odnowiono elewacje i ściany wewnętrzne, zamurowano drzwi południowe i jedno okno północne. Ostatnia gruntowana renowacja nawy świątyni miała miejsce w latach 2008-2012. Szczególnie cenne jest bogate wyposażenie kościoła o wysokiej wartości historycznej. Najcenniejszy jest ufundowany w 1712 roku piękny barokowy ołtarz. Na uwagę zasługuje w szczególności jego nietypowe zwieńczenie. Zwykle w takim miejscu przedstawiana była scena ukrzyżowania, bądź krzyż. W Gudowie natomiast odnajdujemy unikatowe w swoim wyglądzie Oko Opatrzności. Z tego samego okresu co ołtarz pochodzi zapewne ambona stojąca przy północnej ścianie kościoła oraz przedpiersia ławek. Wspomnieć należy także o drzwiach pomiędzy wieżą, a nawą oraz emporą organową i ławkach pochodzących z XIX.  W wieży kościelnej znajduje się natomiast najstarszy dzwon w powiecie drawskim datowany na ok. 1500 r. z zachowanymi znakami pielgrzymimi.