Kościół filialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Babin jest niewielką wsią o średniowiecznym układzie owalnicy, ulokowaną na północnym brzegu jeziora Babińskiego. Pierwsze pisemne wzmianki o osadzie pojawiły się w XII wieku, kiedy to biskup kamieński Konrad I nadał cystersom z Kołbacza dziesięcininę w Babynie. Nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od bab - starosłowiańskich kamiennych rzeźb. Znajduje to potwierdzenie w licznie odkrytych w okolicy stanowiskach archeologicznych.

Kościół wzniesiony został z kamienia polnego na przełomie XIII i XIV wieku. Początkowo wymurowana została jedynie sala na planie prostokąta. Świątynia została nakryta dwuspadowym dachem, pokrytym ceramicznymi dachówkami. Dopiero podczas przebudowy, która miała miejsce w XIX wieku świątynia została wzbogacona o absydę i wieżę, które wyraźnie wyróżniają się od starszej części kościoła rodzajem użytego kamienia. Ponadto mury pierwotnej bryły świątyni są ułożone z zachowaniem regularności warstw, a nowe elementy zostały zbudowane już bez zachowania takiego porządku. O etapowości prowadzonych prac świadczy wykorzystanie do budowy wieży dwóch rodzajów budulca: kamienia polnego i cegły. Wieżę wieńczy szpiczasty hełm, z latarnią, kulą i krzyżem. W trakcie wspomnianej przebudowy przemurowano również okna, czego pamiątką jest zamurowane okno znajdujące się w północnej elewacji. W 1904 roku kościół został spustoszony przez pożar. W tym samym roku podjęto się jego odbudowy. W 1945 roku został spustoszony i ulegał stopniowej dewastacji. Jego świetność przywrócono dopiero w 1962 roku. 15 sierpnia 1962 roku został ponownie konsekrowany i otrzymał wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Kościół okala niski kamienny mur, wokół którego została wytyczona droga krzyżowa. Otoczona murem przestrzeń przy kościele była w przeszłości cmentarzem.