Park dworski w Barnówku

Park dworski w Barnówku powstał w drugiej połowie XVIII wieku. Pod koniec XIX wieku park został przebudowany i poszerzony o łąki i stawy rybne. Park rozciąga się na obszarze 44 ha, z czego 36 ha zajmują stawy rybne. Pierwsze stawy rybne powstały w 1871 roku. Następnie w 1890 roku ówczesny właściciel niemiecki hrabia Max von dem Borne sprowadził do stawów w Barnówku pierwsze 100 osobników raka pręgowatego, pochodzących z rzeki Delaware, w stanie Pensylwania w Stanach Zjednoczonych. Gatunek ten nie był wcześniej znany w Europie. Niedługo po sprowadzeniu raków miał miejsce wypadek, w wyniku którego przerwana została jedna z grobli, która oddzielała stawy od rzeki Myśli. W ten sposób raki z czasem dostały się do Odry, Wielkopolski i dalej do dorzecza Wisły. Stąd raki pręgowate rozprzestrzeniły się praktycznie na obszar całego kraju. Poza rakiem Max von dem Borne sprowadził też do stawów w Barnówku suma kalifornijskiego, drapieżną rybę dochodzącą do metra długości. Jednak hodowla ta nie przyjęła się, sumy mierzyły zaledwie około 25 cm.

Obecnie w parku możemy zobaczyć  ruiny oranżerii, dawnego pałacu (spalonego w czasie wojny) oraz budynki gospodarcze z drugiej połowy XIX wieku. Pierwotny układ dróg i wnętrz parkowych jest niestety już nieczytelny. Częściowo zachował się cenny starodrzew, w tym dwa dęby szypułkowe „Guślarze” wysokie na 22 metry i szerokie na 5 metrów (obwód pnia). Jak głosi jedna z lokalnych legend miało to być miejsce, gdzie w czasach pogańskich przepowiadana była przeszłość i składane były ofiary bóstwom.  Z innych drzew występują tu klony, sokora chińska i choina kanadyjska.

Stawy parkowe nadal są dostępne. Hoduje się tu ryby takie jak karpia koi, karasia, jazia, sielawę i karpia królewskiego. Poza stawami hodowlanymi znajdują się tu także stawy wędkarskie. Park dostępny jest dla zwiedzających.