Latarnia morska w Niechorzu

Latarnia w Niechorzu zabłysła po raz pierwszy w grudniu 1866 roku. Wieża została zbudowana na wysokim klifie. Wykonana z licowej cegły, w dolnej części na planie czworokąta, a w górnej na planie ośmiokąta. Ma wysokość 45 metrów i jest czwartą najwyższą latarnią morską w Polsce. Jej wierzchołek wieńczy taras z balustradą i laterna – przeszklone pomieszczenie z urządzeniem nawigacyjnym. Latarnia w Niechorzu została wyposażona w aparat wykorzystujący nowoczesną w tamtym czasie soczewkę Fresnela. W 1945 roku wycofujący się Niemcy zaminowali wieżę. Na szczęście nie doszło do detonacji. Ucierpiała ona jednak na skutek ostrzału artyleryjskiego. Po wyremontowaniu uszkodzonej laterny zasięg nominalny światła wynosi 20 mil morskich (37,04 km), dzięki czemu sygnał świetlny nakłada się na wysyłane z sąsiednich latarni w Kołobrzegu i Kikucie. Błyskowe światło jest wysyłane w 10 sekundowych cyklach, z czego 0,45 sekundy stanowi błysk, a 9,55 sekundy to przerwa. Obecnie latarnia w Niechorzu wchodzi w skład zespołu stacji brzegowych systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej.

Latarnia jest udostępniona do zwiedzania.

Bilet ulgowy przysługuje: dzieciom powyżej 5 lat, uczniom, studentom, emerytom, rencistom oraz grupom zorganizowanym powyżej 20 osób). Dzieci do lat 5 wstęp wolny. Latarnia honoruje odznaki „Bliza”.