Modrzew polski

Modrzew polski najczęściej można spotkać w na terenach wyżynnych i górskich (środkowo-południowe tereny Polski), lecz nie są to jedyne tereny jego bytowania. Jest to jeden z tych gatunków drzew w Polsce, które kiedyś były dość popularne, natomiast dziś są rzadkością i najczęściej spotkać je można w rezerwatach lub innych terenach ochronnych. Często traktuje się go jako podgatunek modrzewia europejskiego, stąd w niektórych źródłach występują te nazwy równorzędnie, co jest błędem.

Drzewo zalicza się do grupy drzew osiągających imponujące rozmiary, zwłaszcza jeśli chodzi o wysokość - potrafi urosnąć na wysokość 30-40 m. U młodych osobników korona przypomina kształtem stożek, w późniejszych latach staje się nieregularna. Podobnie zmienia się z wiekiem drzewa także kora - z gładkiej przemienia się w chropowatą.  

Okaz modrzewia polskiego rosnącego przy drodze między Zieleniewem a Brzezinami swoją wyjątkowość zawdzięcza rozmiarom. Średnica pnia wynosi 1,2 m, natomiast obwód 3,25 m. Drzewo mierzy 17 m wysokości. Szacuje się, że ma ono 80 lat, co klasyfikuje je do młodszych osobników, biorąc pod uwagę, że drzewo jest wstanie żyć nawet 500 lat. Fakt, iż w tak młodym wieku osiągnęło takie rozmiary podkreśla jego unikatowość.

Turystom zaleca się odwiedzenie okazu w sezonie wiosenno-letnim. W miesiącach między kwietniem i majem drzewo kwitnie utrzymując zielone miękkie igły. Modrzew to gatunek gubiący igły na zimę, przez co w porze późnojesiennej czy zimowej nie wygląda już tak okazale jak w sezonie ciepłym. 

Drzewo jako pomnik przyrody żywej zostało uznane za sprawą Rozporządzenia Wojewody Zachodniopomorskiego z 1999 roku.