Park dworski

W centralnej części Zielina odnajdziemy pałac wybudowany w 1720 roku, do którego prowadzi aleja lipowa, i który otoczony jest parkiem krajobrazowym zajmującym 19 ha. Park został założony w XVIII wieku.

Wschodnia część parku przylega bezpośrednio do linii jeziora, od północy granicę stanowi rów, wzdłuż zachodniej granicy biegnie droga prowadząca do centrum wsi, południowa część styka się z drogą publiczną.

Kształt parku jest w miarę regularny – przypomina prostokąt. Jezioro położone jest po wschodniej stronie, jest naturalne i stanowi uzupełnienie krajobrazu. Po zachodniej stronie znajdziemy obszerną polanę. Przez nią w stronę zachodnią przechodzi główna oś kompozycyjna parku. Centralna część parku posiada rozległe polany z luźno posadzonymi drzewami. Park posiada jedną główną drogę, przy której rozciągają się polany trawiaste. Oprócz pałacu na terenie parku nie było innych budynków.

Na terenie parku odnajdziemy takie gatunki roślin jak dąb szypułkowy, robinia akacjowa, buk pospolity, kasztanowiec czerwony, topola włoska, olsza czarna, sosna wejmutka, bez czarny i śnieguliczka białojagodowa. Na terenie założenia wyodrębniono szesnaście gatunków drzew liściastych, cztery gatunki drzew iglastych i sześć gatunków krzewów. W parku nie ma drzew o charakterze pomnikowym.

Park dworski w Zielinie został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1980 roku.