Pałac i park przypałacowy

Park dworski w Nowym Ludzicku stanowi otoczenie dla pałacu. Park założono w II połowie XIX w. Park przedstawia styl krajobrazowy. Jego powierzchnia wynosi 2,7 ha. Założyciele parku nie są znani. W parku obecnie można wyróżnić trzy części: część przypałacową z zachowanym pierwotnym układem, z polanami trawiastymi oraz skupiskami drzew i szpalerów, część środkowa obecnie jest całkowicie zdewastowana, i część zachodnia z polaną parkową i wysoką zielenią. Drzewostan parku jest liczny i różnorodny, w przewadze klony, dęby i buki. Na szczególną uwagę zasługują dęby szypułkowe o średnicy pnia 0,8-1,5 m, buki pospolite o średnicy pnia 1 m i sosna Banksa. W parku rośnie dąb szypułkowy o charakterze pomnika przyrody o średnicy pnia 1,8 m. Przy parku znajduje się okazały pałac. Pałac został wybudowany w stylu neobarokowym przez ówczesnego właściciela majątku Brunsa. Pałac jest budowla dwukondygnacyjną z przyległą czterokondygnacyjna wieżą. W wieży znajduje się klatka schodowa. W elewacjach, w centralnej części ryzality zakończone trójkątnie. Okna budowli są prostokątne, a w ryzalicie zakończone łagodnym łukiem. Pałac pokrywa dach dwuspadowy, naczółkowy, kryty dachówką karpiówką. Budynek posadowiony na wysokim fundamencie, w którym znajdują się piwnice. Nad wejściem do klatki schodowej, w wieży, znajduje się herb rodziny von Blankenburgów. W pałacu znajdują się obecnie mieszkania prywatne. Dwór można oglądać z bliska, wejść na klatkę. Po parku można swobodnie spacerować, jest ogólnodostępny. Całość jest malowniczo położona na wzniesieniu.