Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP

Istnienie w tym miejscu świątyni w okresie średniowiecznym potwierdzają źródła pisane. Mowa o przełomie XIII i XIV w, gdy powstał przybytek budowany z granitu. Zasadnicze zmiany w wyglądzie bryły przyniósł wiek XIX i pomysł przebudowy Domu Bożego w stylu neoromańskim. Prace skoncentrowały się na podwyższeniu nawy głównej, dobudowie absydy prezbiterialnej oraz kruchty. Ponadto przemurowano otwory okienne, by uzyskały z góry kształt półkolisty. Na terenie kościoła podziwiać można XIX-wieczną dzwonnicę i piękny drzewostan. Wszystko to ogrodzono murem, którego fragmenty pochodzą jeszcze z czasów średniowiecznych.

Wnętrze kościoła kryte jest drewnianym, ciemnym stropem belkowym, który ładnie komponuje się z zabudowanym balustradą i filarami chórem muzycznym. Na środkowych podporach umieszczono figury świętych. Kościół jest dość wąski, lecz dobrze oświetlony światłem płynącym przez kolorowe witraże w oknach. Centralnym punktem jest schowane w dużej absydzie prezbiterium. Przy tabernakulum znajduje się drewniana figura Chrystusa w otoczeniu Apostołów z napisem "Do końca ich umiłował". Z absydy na wiernych spogląda Matka Boska w otoczeniu aniołów.