Kościół filialny pw. św. Rocha

Obecny kościół został wzniesiony w latach 1848 – 1849 na miejscu, w którym uprzednio, od około  1640 roku stała kaplica ewangelicka. Kaplica ta, określana w źródłach pisanych z 1786 jako kościół była wyposażona w dzwony ufundowane w latach 1646 i 1663. Dzwony te zachowały się do dnia dzisiejszego.  Rok rozpoczęcia budowy wyryty jest na jednym z kamieni elewacji wschodniej, natomiast rok zakończenia budowli widnieje na szpicy z krzyżem i chorągwią, znajdującej się obecnie wewnątrz kościoła. 

Budynek został zaprojektowany jako salowy na planie prostokąta, z wejściem głównym umieszczonym w szczytowej ścianie. Wejście to otacza pełnołukowy ceglany portal, w nim znajdują się dwuskrzydłowe drzwi płycinowe zwieńczone półkolistym nadświetlem, podzielonym promieniście na cztery części. U szczytu, centralnie nad wejściem znajduje się okulus otoczony ceglaną opaską. Ściany budynku wykonane zostały z kamienia łamanego, łączonego wapienną zaprawą. Narożniki, korona murów, obramowania otworów okiennych i drzwiowych wykonane są z czerwonej cegły. Jednowarstwowa ceglana opaska obiega też budynek łącząca podokienniki stanowi skromny ale wyraźnie zarysowany element dekoracyjny. Wart uwagi jest też kostkowo-uskokowy gzyms podokapowy. Wieża kościelna, ośmioboczna wyprowadzona jest z korpusu nawowego. Przykrywa ją hełm ostrosłupowy zwieńczony krzyżem. Pierwotnie wieża kryta była gontem, w latach siedemdziesiątych XX wieku przy remoncie zastąpiono go blachą, zmienioną obecnie na gont bitumiczny.

We wnętrzu kościoła warto zwrócić uwagę na barokowy drewniany ołtarz z pięknie wykonanymi kolumnami. Interesujące są również zabytkowe dzwony:  starszy z roku 1646 – ufundowany przez Erdamana Magaarda Schultza i Petera oraz drugi z 1663 roku, którego fundatorem był Joachim Rudiger. Dzwony te znajdują się w drewnianej dzwonnicy stojącej obok kościoła.