Kościół filialny pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kościół filialny, należący obecnie do parafii pw. św. Katarzyny w Marcinkowicach został wybudowany jako świątynia ewangelicka, fundatorem był rotmistrz von Reckow. Po wojnie aż do 1960 r. budynek funkcjonował jako spichlerz, po odremontowaniu powrócił do swej pierwotnej funkcji, ale jako świątynia katolicka.

Został zbudowany w II poł. XIX w.  w stylu eklektycznym łączącym elementy neogotyku i neoromanizmu. Jest to budowla salowa, orientowana, murowana z czerwonej cegły, rozplanowana na rzucie prostokąta z trójbocznym prezbiterium od strony wschodniej i parą trójbocznych kaplic bocznych. Wieża znajduje się w zachodniej partii korpusu nawowego, we frontowej ścianie tworząc lekki ryzalitowy występ w ścianie szczytowej. Dach wieży jest wielopłaszczyznowy, z pierwszej płaskiej dość części daszku, wyrasta smukły, ostrosłupowy dach zwieńczony metalową kulą na której posadowiony jest krzyż.  Pięć niewielkich wieżyczek – sterczyn na każdym z rogów nawy głównej i na przeciwległym szczycie, przykryte jest miniaturowymi formami dachu pokrywającego wieżę, tworząc ciekawą kompozycję. Ściany nawy głównej, kaplic bocznych i prezbiterium oszkarpowane przyporami zdobnymi blendami wypełnionymi płasko szlifowaną powierzchnią z kamieni. Na przyporach przylegających do korpusu wieży i na sterczynach blendy o powierzchni ceglanej. W najwyższej kondygnacji wieży triforia zamknięte z góry łagodnym łukiem. Zewnętrzne okna triforium zamknięte drewnianymi żaluzjami, środkowe w postaci blendy z ceglaną płaszczyzną.

Wejście główne w podwójnym portalu, dolny portal tworzą trzy ceglane uskoki wyprofilowane w łagodne łuki ceglane, w nim znajdują się  drewniane ozdobne drzwi z nadświetlem w postaci dwóch ćwierćokręgów wypełnionych ukośną kratownicą tworzącą witraż.

Kościół w latach powojennych był użytkowany jako spichlerz dopiero w 1960 roku został odremontowany i przejęty przez parafię.