Cmentarz

Cmentarz  został założony w drugiej połowie XIX wieku przez gminę ewangelicką. Początkowo obejmował około osiemdziesięciu arów i był podzielony na cztery kwatery główne alejami: lipową i dębową. Na początku XX wieku cmentarz został powiększony poprzez włączenie w jego obszar terenów od strony północno-wschodniej, południowo-zachodniej i północno-zachodniej. Miało to związek ze zmianami zagospodarowania tej części miasta i tworzeniu  promenady nad jeziorem Raduńskim. Wówczas też na terenie cmentarza z fundacji Marii von Helke została wybudowana kaplica cmentarna o ciekawym kształcie rotundy, jednocześnie wymurowano ogrodzenie z ozdobną bramą. Duża powierzchnia cmentarza nie została wykorzystana w całości – w części północnej nie prowadzono pochówków i ten fragment nabrał charakteru parku. Urządzono tam nawet boisko, było ono jednak rzadko wykorzystywane.

Po drugiej wojnie światowej kaplicę cmentarną i część cmentarza przyległą do niej przejęła parafia Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego pw. Trójcy św. w Wałczu. Kaplica od tej pory zaczęła pełnić funkcję cerkwi, czyli kościoła parafialnego wspólnoty prawosławnej. Pozostała część cmentarza  podlegała parafii rzymsko – katolickiej pw. św. Mikołaja. Na części prawosławnej cmentarza nagrobki ewangelickie zostały zachowane, w części północno-zachodniej były niszczone. Cmentarz mieści wiele nagrobków o różnym stopniu zachowania, zróżnicowanych stylowo i artystycznie, najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z 1891 roku. Są też nagrobki z lat 1910,1931- 43 oraz wiele niedatowanych. Najciekawszym elementem architektonicznym jest cerkiew wzniesiona z czerwonej licowanej cegły z interesującymi detalami architektonicznymi, jak na przykład luk Tudorów zamykający portal wejścia głównego, czy arkadkowe i kroksztynowe fryzy. Warte zwiedzenia jest wnętrze cerkwi z zabytkowym ikonostasem, przywiezionym tu z terenów wschodnich.