PROWIZORIUM

Wystawa PROWIZORIUM, przygotowana z okazji 80-lecia polskiego Szczecina, to interdyscyplinarny projekt artystyczno-badawczy, który podejmuje próbę opowiedzenia o mieście zbudowanym z pamięci, przesiedleń i niepewności. To refleksja nad Szczecinem jako unikalną przestrzenią kulturową, ukształtowaną przez jeden z największych procesów migracyjno-osadniczych XX wieku. To także okazja do świętowania 50-rocznicy powołania w Ratuszu Staromiejskim Muzeum Historii Szczecina. Punktem wyjścia jest pojęcie prowizorium – nie jako stanu przejściowego, lecz trwałego elementu tożsamości. Termin ten, użyty przez pierwszego prezydenta miasta, Piotra Zarembę, do opisania powojennej rzeczywistości, staje się dziś symbolem głębokich przemian społecznych, kulturowych i mentalnych. Wystawa pokazuje Szczecin jako laboratorium tożsamości – miejsce zderzenia losów przesiedleńców z różnych regionów Polski, repatriantów z Kresów, autochtonów i ludności napływowej. Ich doświadczenia, pamięć i codzienne rytuały stworzyły wyjątkową mozaikę kulturową, której ślady widoczne są w architekturze, języku i sztuce miasta. W przestrzeniach Ratusza Staromiejskiego prezentowane są dzieła trzech pokoleń artystów związanych ze Szczecinem. Szczególne miejsce zajmują prace duetu Konik Studio (Kasia Zimnoch i Paweł Kleszczewski), które poprzez instalacje site-specific i interwencje przestrzenne prowadzą dialog z pamięcią miejsca. Towarzyszą im m.in. Andreas Menhard, Mark Lawlor i Krzysztof Kuźnicki, wnosząc zewnętrzną perspektywę i podkreślając relacyjny charakter szczecińskiej tożsamości. Narrację uzupełniają artefakty i dokumenty historyczne udostępnione przez Muzeum Narodowe w Szczecinie, tworząc materialne tło dla artystycznej refleksji. Współpraca z historykami, m.in. z dr. hab. Erykiem Krasuckim, nadaje projektowi wymiar badawczy – obejmujący pamięć zbiorową, traumę migracji i przekształcenia tożsamości po II wojnie światowej. PROWIZORIUM to także głos w debacie o marginalizacji Szczecina – miasta długo pomijanego w narodowej narracji. Wystawa nie tylko rewizytuje jego historię, ale też ukazuje je jako dynamiczne pole eksperymentu kulturowego, wciąż redefiniujące swoje miejsce na mapie polskiej kultury.