Reduta Solna

Redutę Solną wybudowano zbyt późno, aby zdążyła odegrać przypisaną jej rolę osłaniania portu od zachodu. Nie było jej jeszcze ani podczas wojny siedmioletniej, ani napoleońskiej, a już w II wojnie światowej nie miała znaczenia militarnego - Niemcy obsadzili ją jedynie volkssturmem, czyli pośpiesznie przeszkoloną młodzieżą i osobami starszymi i nie było problemu z jej zdobyciem przez wojska 6. Dywizji Piechoty. Plusem takiej sytuacji jest to, że reduta przetrwała do naszych czasów w dobrym stanie. Dotyczy to zarówno obu budynków, jak i wału ziemnego oraz fosy. Reduta zawdzięcza swoją nazwę mostowi solnemu, prowadzącemu do warzelni soli, której to przeprawy miała bronić. Została wybudowana w latach 1832 - 1836, kiedy to wyciągnąwszy wnioski z wojny 1807 roku, umacniano te punkty miasta, które okazały swoją słabość w konfrontacji ze współczesną techniką wojskową. Tutaj zdarzyło się tak, że istniejący przyczółek przy moście solnym Francuzi wzięli z marszu. 

Wnętrze jest bardzo ciekawe ze względu na zastosowane sklepienie kolebkowe, które pozwoliło uzyskać salę o dużej powierzchni bez stawiania filarów. Budynek ten ma kształt dwóch stykających się kół o różnej wielkości. Dziesięć metrów dalej, w mniejszym ceglanym pomieszczeniu wbudowanym w wał ziemny, prawdopodobnie dawnej prochowni, od 2014 roku mieści się urządzona przez "Wanię" wystawa znalezisk, które łączy temat wojny napoleońskiej. Wokół Reduty Solnej można pływać kajakiem.