Pałac

Pałac w Podwilczu pochodzi z 1895 r. Został wybudowany prawdopodobnie na fundamentach istniejącego wcześniej dworu. Pałac powstał na zlecenie rodziny Podevils, która była w posiadaniu majątku w Podwilczu od czasów średniowiecza do początku XX w. Pałac przedstawia styl neogotycki. Kubatura pałacu wynosi 8000 m³. Budowle założono na planie litery L, fasadą zwrócono do wschód. Budynek składa się z korpusu głównego oraz skrzydła od północy. Pałac jest budowlą dwukondygnacyjną z użytkowym poddaszem, podpiwniczony. W elewacji frontowej utworzono okazały ryzalit, w którym znajduje się główne wejście do pałacu, nad którym jest balkon. Dach budowli jest dwuspadowy, okna na parterze prostokątne, na piętrze i w ryzalicie zakończone ostrołukowo. W narożniku południowo-wschodnim znajduje się urocza wieżyczka z przyległą parterową werandą. Skrzydło boczne budowli zostało prawdopodobnie wzniesione w latach 1890-1895. Zbudowano je na planie prostokąta. Skrzydło zdobi wieża dwukondygnacyjna z częściowo mieszkalnym poddaszem. Układ wewnątrz budowli jest dwutraktowy z holem na osi poprzecznej budynku, który wypełnia oba trakty. Klatka schodowa znajduje się w trakcie tylnym. W skrzydle klatka schodowa znajduje się w wieży, a układ pomieszczeń jest nieregularny. Schody z głównego foyer były bardzo okazałe, a nad nimi górowało duże okno witrażowe, po którym obecnie nic nie zostało. Podobno pałac połączony jest z cmentarzem rodowym podziemnych tunelem, w którym płynie źródło wody. Otoczenie pałacu tworzą: park z cmentarzem rodowym, dwa niewielkie budynki – jeden piętrowy, dawna stróżówka i drugi parterowy budynek gospodarczy wybudowany z kamieni, dawna wozownia lub garaż. Do pałacu prowadzi podjazd. Pałac otoczony jest ogrodzeniem, które również popada w ruinę. Obok budowli znajduje się staw, który wpływa negatywnie na fundamenty pałacu, ponieważ stale zalewa jego piwnice. Na teren przypałacowy prowadzi piękna żeliwna brama. Po wojnie pałac zajęły wojska radzieckie, które go splądrowały. Podobny los spotkał cmentarz znajdujący się w okolicy pałacu. W późniejszym okresie pałac upaństwowiono, utworzono tam dom dziecka. Pod koniec lat 60-tych XX w. pałac przejęły Wojska Obrony Terytorialnej Kraju, a od 1972 r. Kombinat Górniczo-Hutniczy Miedzi – Zakłady Górnicze w Polkowicach, którym służył jako miejsce wypoczynku dla dzieci pracowników. Wówczas też rozpoczęto remont generalny budowli. Niestety ogrom prac przewyższał możliwości finansowe ówczesnego właściciela, dlatego pałac przekazano w 1981 r. Gminie Białogard. Ta również miała problemy z odnowieniem obiektu i w 1987 r. sprzedała pałac osobie prywatnej. Dzisiaj pałac jest w stanie ruiny. Obecny właściciel nie robi nic w celu jego wyremontowania i odnowienia. Z roku na rok jego stan się pogarsza, są duże ubytki w elewacjach, dachu oraz w ryzalicie. Zwiedzanie pałacu wewnątrz jest niemożliwe. Właściciel posiadłości jest wrogo nastawiony do ludzi, szczególnie fotografujących to miejsce. Z zewnątrz można podziwiać budowlę, ale tego też właściciel nie lubi. Najlepiej jest oglądać to dzieło architektury z pewnej odległości.