Budynek znajduje się we wschodniej części staromiejskiego układu, przy jednej z trzech głównych ulic Mieszkowic. Budynek został wzniesiony na rzucie prostokąta o wymiarach 1080 na 980 cm. Obiekt jest prostopadłościanem, nakrytym wysokim, dwuspadowym dachem. Kamienica jest całkowicie podpiwniczona. Dwukondygnacyjna budowla jest wzniesiona w technice ryglowej. Obiekt powstał w pierwszej połowie XIX wieku.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej obiekt stał się własnością komunalną. Wewnątrz kamienicy zachowały się drewniane podłogi, pierwotna więźba dachowa, drewniane schody. Frontowa elewacja posiada okna sprzed 1945 roku, na parterze zachowały się oryginalne okiennice. Pierwotne są także dwuskrzydłowe drzwi frontowe, boczne drzwi, które prowadziły z przejazdu bramnego do sieni.
Kondygnacje budynku są różne ze względu na wysokość – parter ma 270 cm, pierwsze piętro 210 cm, zaś piwnica 180 cm. Obiekt należy do nielicznej grupy zachowanych w całości ryglowych domów mieszkalnych. Dzięki temu rozmieszczeniu w historycznej część Mieszkowic budynek jest integralną częścią historycznej zabudowy.
Budynek został wpisany na wojewódzką listę zabytków we wrześniu 1998 roku.