Rezerwat przyrody Bielinek

Rezerwat Bielinek jest jednym z najstarszych rezerwatów w Polsce. Na mocy zarządzenia Ministra Rolnictwa, Majątków Ziemskich i Lasów w 1927 roku objęto ten obszar ochroną tymczasową, w tym samym roku stał się także obszarem chronionym Naturschutzgebiet Bellinchen a. d. Oder (Obszar chroniony "Bielinek nad Odrą"). Po II wojnie światowej teren ten znalazł się w granicach naszego kraju i polskie władze również podjęły decyzje o jego ochronie. Na podstawie zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 1957 r. utworzono rezerwat florystyczny.

Obszar rezerwatu położony jest na wysoczyźnie morenowej, która osiąga wysokość do 70 metrów n.p.m. Rzeźba terenu urozmaicona jest 12 wąwozami, rozcinającymi strome zbocze. W kolejności od północnego zachodu na południowy wschód znajdują się: Wąwóz Storczykowy, Dolina Akacjowa, Dolina Borsucza, Wąwóz Paklonowy, Parów Źródlany, Wąwóz Wiązowy, Wąwóz Świetlisty, Wąwóz Brekiniowy, Wąwóz Markociński, Kotlina Mała, Kotlina Wielka oraz Wąwóz Troisty.

Ochronie podlega krajobraz leśno-stepowy o powierzchni 75,55 ha. Rosną tu ciepłolubne rośliny i drzewa, w tym dąb omszony. Występuje on poza granicami swojego zasięgu, który kończy się u podnóża włoskich Alp. Jest to też jedyne jego stanowisko w Polsce. Najstarsze drzewa mają ok. 300 lat. Mocno owłosione liście dębu nie są jedyną atrakcją rezerwatu. Występuje tu bowiem ok. 520 gatunków roślin naczyniowych, w tym gatunki wpisane do „Polskiej czerwonej księgi roślin”, m.in. pajęcznica liliowata, ostnica powabna i purchawica olbrzymia. Na południowych zboczach doliny Odry znajdują się murawy kserotermiczne, z gatunkami stepowymi, np. wyjątkowo cennymi ostnicami.

Na początku XX wieku na terenie rezerwatu stał dom jego właściciela, von Keudlla. Prowadził on mały ogródek botaniczny. W czasie wojny dom został zniszczony, ale gatunki inwazyjne rozsiały się na terenie rezerwatu. Doprowadziło to do wyginięcia niektórych cennych gatunków, m.in. szyplinu zielnego, omanu niemieckiego i czyśćca kosmatego. Wojna pozostawiła również trwały ślad w postaci okopów, ziemianek i niewybuchów.

Dwa kilometry za Lubiechowem Dolnym, kierując się w stronę Bielinka, przy wejściu do Wąwozu Markocińskiego znajduje się początek ścieżki dydaktycznej, prowadzącej skrajem skarpy odrzańskiej. Szlak prowadzi przez największe stanowisko dębu omszonego. Między drzewami otwiera się niekiedy panorama doliny Odry i rozległych Polderów Cedyńskich. Ponad Wąwozem Storczykowym znajduje się punkt widokowy z zadaszoną platformą. Niedaleko położony jest parking przy drodze nr 125.