Pałac wybudowano w połowie XVIII wieku jako barokową rezydencję, jednak do początku XX wieku był on nieustannie przebudowywany. Pierwotnie był to budynek wzniesiony na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjny, z mansardowym dachem. W połowie XIX wieku pałac przebudowano w duchu neogotyku angielskiego. Do zachowanej barokowej bryły nakrytej mansardowym dachem dobudowano od strony północnej czworoboczną wieżę. Podział elewacji zaznaczono lizenami zakończonymi ośmiobocznymi wieżyczkami, połączonymi attyką imitującą krenelaż. W 1901 roku przedłużono korpus pałacu, we wnętrzu podwyższono strop nad parterem, co spowodowało zmianę dachu mansardowego na czterospadowy. W elewacjach frontowej i ogrodowej środkowe osie podkreślono pseudoryzalitami, do południowej ściany wieży dostawiono wieżyczkę łączącą piętro pałacu z pomieszczeniami wieży. Na fasadzie znajduje się herb rodu von Lettow. Z dawnego wystroju wnętrz zachowały się elementy neobarokowych dekoracji rzeźbiarskich i sztukatorskich klatki schodowej, a także fragmenty neorenesansowej dekoracji salonu.
Po II wojnie światowej pałac stał się własnością gminy Gryfice, przez jakiś czas mieściła się w nim szkoła podstawowa, a po roku 1974 został zaniedbany i popadł w ruinę. W latach 2000-2005 prywatny właściciel przeprowadził remont pałacu i otworzył w nim hotel.
Pałac otoczony jest parkiem krajobrazowym. Jest to obiekt dostępny.