Domy ryglowe nr 33 i 34

Przeprowadzone wykopaliska archeologiczne wykazały, że okoliczne ziemie były zasiedlone już w X-VIII wieku p.n.e. oraz w okresie wczesnośredniowiecznym. W XIII-wiecznych źródłach wieś występowała pod nazwą Isinger. Z dużą pewnością można stwierdzić, że do XV wieku należała do rycerskiej rodziny von der Leine, przybyłej znad rzeki Leine w księstwie Brunszwiku. W 1323 roku cystersi z Kołbacza próbowali wejść w posiadanie Nieborowa. W tym celu dopuścili się wypreparowania dokumentu rzekomo wystawionego w 1226 roku przez Barnima I i przekazującego im wieś. Do wyłudzenia jednak nie doszło. W XV wieku część wsi przekazana została na potrzeby funkcjonowania szpitala św. Ducha w Pyrzycach. W tym czasie we wsi zbudowano kościół. W 1853 roku, w Nieborowie, urodził się Zygmunt Schlichting, autor „tetyńskiej polki krzyżowej”, znanej szerzej jako „polka szczecińska”.

W 1827 i 1828 roku niemal cały obszar Nieborowa strawił pożar. Oprócz domostw wieś straciła szkołę i wieżę kościelną. Odbudowa gospodarstw trwała do 1842 roku. Wtedy zbudowano chałupy, z których część dotrwała do naszych czasów. Za szczególnie warte zobaczenia są domy z numerami 33 (Kasprzaków) i 34 (Dzikowskiej). Są to jednokondygnacyjne budowle z poddaszami. Ściany domów zostały wykonane w technice szkieletowej, ryglowej, zwanej również murem pruskim. Drewniany szkielet, będący również elementem dekoracyjnym wypełniony został cegłami. Domy są własnością prywatną. Obejrzeć je można z zewnątrz, sprzed terenu posesji, są dobrze widoczne.