Dwór

Lubiechów jest dużą wsią założoną na planie owalnicy, pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z drugiej połowy XIII wieku. Na początku wieś była lennem rycerza Alberusa. W XIV wieku wieś należała do trzech rodzin - von Vettynów, von Lindekowów oraz von Gerhardów. Od drugiej połowy XV do pierwszej połowy XVII wieku wieś należała do rodu von Schoningów. W 1700 roku majątek przejął Otto Bendt von der Marwitz, który go zadłużył. W 1746 roku wieś została wykupiona przez margrabiego Fryderyka Wilhelma von Hohenzollerna, właściciela Swobnicy i Schwedt, ale transakcja została anulowana przez króla pruskiego. Pod koniec XIX wieku majątek przeszedł w ręce von Żychlinsky’ego, a następnie kapitana von Langena. W połowie XIX wieku wieś należała do rodziny von Endlów, pod koniec XIX wieku majątek należał do Hedwig von Patow - żony Roberta von Keudella. Od 1916 do 1920 roku wieś należała do Waltera von Keudella.

Na przełomie XVIII i XIX wieku w Lubiechowie Górnym wybudowano dwór w stylu późnobarokowym. Budynek został wzniesiony na planie prostokąta. Do głównej bryły budynku w XIX wieku dostawiono dwukondygnacyjną przybudówkę. Budowla przykryta jest mansardowym dachem. Projektant budynku jest nieznany.

W 1965 roku rozebrano wschodnie skrzydło dworu (dobudowane w 1820 roku), w grudniu tego samego roku obiekt został wpisany na listę zabytków. Obecnie wyremontowany budynek jest prywatną własnością. Dwór jest dostępny jedynie z zewnątrz.

Wokół obiektu rozciąga się park krajobrazowy o powierzchni 6 ha w stylu angielskim. Ogród został założony w połowie XIX wieku, odnajdziemy w nim ciekawy drzewostan, w skład którego wchodzą m.in. dęby piramidalne.