Cmentarz przykościelny

Najprawdopodobniej cmentarz na tym terenie został założony przy okazji wybudowania kościoła już w XIII wieku. Pod koniec pierwszej połowy XIX wieku podjęto decyzję o wzniesieniu nowego kościoła, podczas prac zlikwidowano część starego cmentarza. Kolejne zmiany przyszły w latach 20. XX wieku i były związane z rozbudową mieszczącego się niedaleko szpitala. Wtedy powiększono cmentarz w stronę ul. Pokoju.

Do wybuchu drugiej wojny na terenie nekropolii chowano zmarłych wyznania ewangelickiego, w trakcie wojny pochowano tu kilkunastu jeńców francuskich, a po wojnie utworzono tutaj cmentarz komunalny, na którym chowano zmarłych wyznania rzymskokatolickiego. Od 1946 roku systematycznie usuwano nagrobki niemieckie tworząc miejsce dla Polaków, ostatnie pochówki odbyły się w 1971 roku. Zamknięcie cmentarza było związane z wysokim stanem wód gruntowych.

Na terenie nekropolii odnajdziemy kilka przedwojennych elementów – m.in. w jego południowej części znajduje się pomnik poświęcony mieszkańcom osady, którzy zginęli podczas I wojny światowej. Na pomniku umieszczono inskrypcję „Naszym poległym bohaterom, gmina Golęcino”.

Przy głównej alei znajduje się grobowiec rodu Steinbrück. Na nagrobku odnajdziemy miecz z liśćmi dębu, który symbolizuje nieśmiertelność. Pochowano tutaj Siegfrieda (1882 -1915), Richarda (1891 – 1916), Emila (1849 -1933), Helen (1859 -1898), Gerhard (1879 – 1905) i Harald (1913 – 1924). Na nagrobku również zostały wyryte imiona Rose i Ilse – przy nich widnieje tylko data urodzenia (1889 rok).

Niektóre z pierwszych polskich nagrobków zostały utworzone z poniemieckich płyt, z których starto pierwotne napisy, zastępując je nowymi, polskimi.

Nekropolia przy ul. Strzałowskiej została wpisana na wojewódzką listę zabytków w maju 2011 roku.