Po raz pierwszy historyczne źródła pisane wzmiankują osadę pod datą 1285, przy okazji nadania w niej czterech prętów ziemi dla szczecińskiej parafii Panny Marii. Parafia została erygowana stosownym dekretem dnia 1 czerwca 1951 r., po tym jak kilka lat wcześniej - dnia 16 lipca 1946 r. - dokonano jej poświęcenia.
Budynek jest przykładem najpopularniejszego typu założenia sakralnego średniowiecza na Pomorzu Zachodnim. Budynek z granitowych kwadr, stanowiący jedną salę, powstał na planie prostokątnym z prezbiterium nie wyodrębnionym w bryle oraz bez wieży od strony zachodniej. Przebudowany w XIX w. wygląda obecnie odmiennie od pierwotnej formy. Pierwszym nowym elementem jest znajdująca się po zachodniej stronie czworoboczna wieża dzwonna - dosyć potężna konstrukcja ceglana z repertuarem neogotyckich detali architektonicznych. Są to m.in.: ceglany szczyt łączący nawę i wieżę, zdwojona blenda z ozdobnym maswerkiem na fasadzie głównej oraz ostrołukowy portal wejściowy w przyziemiu. Szczytowa część wyposażona jest w okna dźwiękowe, zegar i wielopłaszczyznowy daszek z krzyżem na szczycie.
Nieczynny cmentarz w Wołczkowie znajdujący się w sąsiedztwie kościoła Matki Boskiej Szkaplerznej jest zabytkową nekropolią. Jako miejsce pochówku służył on już najprawdopodobniej od drugiej połowy XIII wieku. Cmentarz czynny był jeszcze kilka lat po wojnie. Dziś znajduje się na nim kilkanaście polskich mogił, w tym elementy nagrobne niezidentyfikowanych osób i współczesna płyta nagrobna z napisem „Pamięci pochowanym na tym cmentarzu”. Teren cmentarza ogrodzony jest niewysokim ceglanym murem, w którym tkwią dwie bramy wejściowe od zachodu i od wschodu. W centralnej części placu stoi kościół, wokół którego biegnie brukowana alejka. Przy wejściu na teren kościoła, od strony zachodniej, ustawiony został wysoki drewniany krzyż. W obrębie murów cmentarza rośnie kilkanaście starych drzew, wśród których wymienić można: jesion wyniosły, daglezję zieloną, jodłę kaukaską, świerk pospolity, lipę szerokolistną i brzozę brodawkowatą.