Kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca Męczennika

Najwcześniejsze zachowane wzmianki o kościele w tej miejscowości pochodzą z początku XVI wieku – w tym czasie istnieje tu siedziba parafii, jednak już w wieku XVII Różewo należy do parafii św. Mikołaja w Wałczu. Z kolei w 1706 roku dekretem biskupa Wojciecha Tolibowskiego kościół w Różewie zostaje włączony do parafii w Skrzatuszu. We wsi kilka lat wcześniej wybudowany zostaje nowy kościół – jest to murowany, szachulcowy budynek, bez wieży, za to z osobno stojącą dzwonnicą, który zastąpił poprzednią drewnianą kaplicę. Z zachowanych dokumentów kościelnych wynika, iż w 1865 roku  decyzją proboszcza skrzatuskiego nabożeństwa w kościele w Różewie miały być odprawiane jedynie trzy razy w roku.

Pod koniec XIX wieku ów kościelny budynek w konstrukcji ryglowej uległ do tego stopnia zniszczeniu, iż groziło jego zawalenie. Zdecydowano więc o budowie nowej świątyni katolickiej, tym bardziej, iż pół wieku wcześniej zbudowano we wsi kościół ewangelicki. Budowę rozpoczęto w 1898 lub w 1899 roku a zakończono w 1905 roku. Wkrótce po zakończeniu budowy, również w 1905 roku został konsekrowany. W latach powojennych stanowił filię parafii w Skrzatuszu, od 27 sierpnia 1998 stanowi samodzielną parafię, należąca do dekanatu wałeckiego.

Jest  to budowla w stylu neogotyckim, wzniesiona z cegły ceramicznej w wątku krzyżowym, na podmurówce z kamienia granitowego łączonego zaprawą cementową. Podmurówka od ceglanej elewacji oddzielona jest niewielkim gzymsem.  

Kościół został zaprojektowany jako jednonawowy na rzucie prostokąta, z prezbiterium na planie kwadratu od strony zachodniej i również kwadratowej w planie wieży, do której z kolei przylega dwuczłonowy aneks kruchty bocznej i klatki schodowej prowadzącej na wieżę i emporę muzyczną. U zbiegu nawy i prezbiterium znajduje się zakrystia zbudowana na planie litery L. Korpus główny przykryty jest dachem dwuspadowym o załamanej w dolnej części linii. W każdej z połaci tej części dachu znajdują się po dwie lukarny przykryte dwuspadowym daszkiem o trójkątnych połaciach, zwieńczone metalową szpicą z kulą. Szczyt zachodni korpusu zwieńczony jest trójstopniową sterczyną.  Ściana szczytowa prezbiterium ozdobione pojedynczą blendą i zwieńczona sterczyną. Na krawędziach bocznych szczytów korpusu i prezbiterium narożne szkarpy przedłużone zostały w sterczyny, przykryte dwuspadowymi daszkami. Szkarpy dwuskokowe wspierają ściany zakrystii i nawy głównej, dzieląc elewacje na odcinki w których umieszczone są ostrołukowe okna. W środkowej części ściany korpusu znajduje się triforium z dominującym oknem centralnym.

Ściana frontowa, w którą wtopiona jest wieża, ma symetrycznie na dwóch wysokościach  umieszczone zdwojone bardzo wąskie, czterokwaterowe  okienka, takie same biforia znajdują się w ścianach bocznych wieży, na wysokości drugiej kondygnacji tuż pod okulusami, We frontowej ścianie wieży główne drzwi wejściowe w ostrołukowym, trójuskokowym ceglanym  portalu, na tej samej kondygnacji w ścianach bocznych wieży pojedyncze, wąskie okna ostrołukowe. Wygląd wieży jest bardzo interesujący – nad portalem wejściowym w płaszczyźnie dwóch wyższych kondygnacji rozciągają się dwie pionowe wnęki mieszczące po dwa ostrołukowe okna, łączone otynkowanymi blendami. Tę kompozycję architektoniczną wieńczy centralnie okulus. Druga kondygnacja ścian bocznych wieży jest pozbawiona okien, w trzeciej znajdują się bliźniacze wąskie ostrołukowe okna nad nimi góruje okulus. Kolejną, czwartą kondygnację wieży od niższych pięter oddziela gzyms kordonowy podkreślony prostokątnymi wydłużonymi w poziomie fryzami płycinowymi. Najwyższa kondygnacja wieży wygląda z każdej ze stron identycznie: w centrum znajduje się okno z drewnianą żaluzja, zamknięte u góry płaskim łukiem, zwieńczone półksiężycową otynkowaną blendą, po bokach niższe, wąskie, łukowo zaokrąglone tynkowane blendy.

Wieża przykryta jest wysokim hełmem ostrosłupowym, czteropołaciowym, połacie te są załamane u podstawy i przeprute sterczynami wznoszącymi się nad środkowymi oknami. Hełm wieży zwieńczony jest metalowym, ażurowym krzyżem umieszczonym na metalowej kuli.   

Wyposażenie kościoła jest w znacznej części zabytkowe, pochodzące z czasów powstania kościoła. Jest tu m. in. ołtarz główny z 1900 roku o ciekawej formie trzyosiowej drewnianej nastawy z predellą, ciekawe witraże figuralne z dodatkową ornamentalną dekoracją, świecznik i dwa lampiony. Na wieży znajdują się dwa dzwony – jeden z 1828 roku, drugi z 1925 roku, oba z inskrypcjami w języku niemieckim.