Skarbiec katedralny

Obecne pomieszczenia skarbca zostały wybudowane w latach 1325-50, nad wschodnim skrzydłem krużganków. Budynek nakrywa dwuspadowy ceramiczny dach. Nie jest znane jego pierwotne przeznaczenie. Na skarbiec składają się cztery gotyckie sale o układzie amfiladowym. Łączą je ostrołukowe portale. Każda z sal została nakryta sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Dzienne oświetlenie zapewniają ostrołukowe i okrągłe okna. W okno w północnej ścianie wprawiony został witraż z herbem biskupstwa. Prawdopodobnie wszystkie ściany skarbca pokryte były freskami. Zostały one jednak zamalowane. Część z nich odkryto i zabezpieczono podczas prac konserwatorskich. W jednej z sal zachowała się także posadzka wykonana z kwadratowych ceramicznych kafli.

Znane z zachowanych inwentarzy skarbca bogate wyposażenie nie dotrwało do dzisiejszych czasów. W 1945 roku zostało „ewakuowane” przez wycofujących się Niemców do Benic. W trakcie transportu skrzynie ze skarbem zaginęły.

Na obecnie prezentowanej w skarbcu wystawie można zobaczyć: dzbany, lichtarze, misy, starodruki, szaty liturgiczne, portrety, rzeźby, a także replikę relikwiarza św. Korduli, którego oryginał zaginął w 1945 roku.