Budynek znajduje się we wschodniej części staromiejskiego układu, przy jednej z trzech głównych ulic Mieszkowic. Obiekt został wzniesiony w pierwszej połowie XIX wieku. Budynek został zaprojektowany na planie prostokąta o wymiarach 1270 na 1000 cm. Wejście do budynku zostało umieszczone przez przechodzący w centralnej części przejeździe. Obiekt jest prostopadłościanem z wysokim, dwuspadowym dachem.
Obiekt został wybudowany z cegły ceramicznej i jest otynkowany na gładko. Od strony podwórza widać zachowaną w całości konstrukcję ryglową. W budynku zachowała się oryginalna więźba dachowa, drewniane schody w tylnej części przejazdu bramowego. Stolarka okienna została wymieniona. Od frontu budynku znajdziemy dwuskrzydłową bramę – w jednym ze skrzydeł zachowały się ozdobne podziały i żeliwna klamka oraz zamek puszkowy. Stolarka drzwiowa w mieszkaniach została całkowicie wymieniona.
Elewacja frontowa budynku jest pięcioosiowa (z wyjątkiem drugiej kondygnacji, która jest sześcioosiowa). Tylna elewacja jest trzyosiowa. W latach 90. XX wieku przeprowadzono w obiekcie częściowy remont, podczas którego wzmocniono strop ściany przejazdu. Obiekt jest jednym z nielicznych domów ryglowych zachowanych w całości. Budynek został wpisany na listę zabytków we wrześniu 1998 roku.