Budynek znajduje się w północnej części staromiejskiego układu ulic, obecnie obiekt wolno stojący. Dom został wzniesiony w XIX i przebudowany na początku XX wieku, na planie prostokąta o wymiarach 680 na 1300 cm. Obrys budynku został od tylnej elewacji poszerzony podczas przebudowy przeprowadzonej na początku XX wieku.
Budynek został w całości wzniesiony w technice szkieletowej, częściowo wypełnienie ścian stanowi cegła ceramiczna. Obiekt jest dwukondygnacyjny, częściowo podpiwniczony. Wewnątrz budynku odnajdziemy drewniane schody, w pomieszczeniach mieszkalnych oryginalne drewniane podłogi. W latach 90. XX wieku wymieniono oryginalne piece kaflowe. We frontowej elewacji zachowała się oryginalna stolarka okienna, a także niemal w całości stolarka drzwiowa. Drzwi frontowe są dwuskrzydłowe z dekoracją snycerską.
Elewacja frontowa jest czteroosiowa z symetrycznie rozmieszczonymi oknami w obu kondygnacjach. Od frontu możemy zobaczyć także szeroki gzyms dzielący kondygnacje. Przednia część domu jest całkowicie otynkowana na gładko.
Obiekt zlokalizowany w staromiejskiej części Mieszkowic stanowi integralną część historycznej zabudowy. Budynek został wpisany na listę zabytków we wrześniu 1998 roku.