Kapliczka przydrożna św. Rocha

Kapliczka ta została wzniesiona przez mieszkańców wsi przed II wojną św.

Jest to  trzykondygnacyjna murowana kapliczka, otynkowana wielobarwnie. Najniższą kondygnację tworzy dwustopniowy cokół, obłożony obecnie płytkami ceramicznymi.  Środkowa, wydłużona część kapliczki zdobna jest prostokątnymi płycinami, tynkowanymi na jasno. W blendzie frontowej ściany umieszczono niewielki krzyż z Jezusem Chrystusem. W górnej części tej kondygnacji znajduje się fryz zdobny wyżłobionymi w tynku równoramiennymi krzyżami, wypełnionymi białą farbą, kontrastującą z żółtym tłem. Ta i najwyższa kondygnacja oddzielone są gzymsem. Nad nim wznoszą się narożne filarki zamknięte u góry arkadowo. Pod kolebkowym sklepieniem umieszczona jest figurka św. Rocha. Górna kondygnacja jest zdobna identycznym fryzem jak środkowa, skromny gzyms oddziela ją od fryzu podokapowego. Całość przykryta jest czterospadzistym daszkiem namiotowym zwieńczonym niewielkim metalowym krzyżem

Św. Roch jest tu przedstawiony jako młody pielgrzym z kijem i torba wędrowca, tuż przy jego nodze jest pies, trzymając w pysku chleb. Właśnie torba pielgrzyma i pies z chlebem to najczęściej spotykane atrybuty tego świętego. Święty Roch jako młodzieniec, wędrując pieszo z rodzinnego Montpellier we Francji do Rzymu, opiekował się chorymi na dżumę. W drodze powrotnej został uznany przez żołnierzy pilnujących granic za szpiega i wtrącony do lochu i torturowany. Gdy zmarł, na ścianie jego więzienia miał pojawić się napis: "Ci, którzy zostaną dotknięci zarazą, a będą wzywać na pomoc św. Rocha, jako swego pośrednika i orędownika, będą uleczeni".

Zgodnie z ludową tradycją św. Roch ma chronić od zarazy, jest też opiekunem zwierząt domowych.