Spichlerz

Budynek powstał z przeznaczeniem na spichlerz zbożowy wg projektu  Waltera Adolfa Georga Gropiusa, światowej sławy architekta modernistycznego, założyciela szkoły rzemiosła, sztuki użytkowej i architektury Bauhaus, dziekana na Uniwersytecie Harvarda (USA). Stanowi on przykład budowli magazynowej nawiązującego do dzieł Petera Behrensa, zrealizowanej według koncepcji znamionujących wczesny funkcjonalizm.

Spichlerz zbudowany został w latach 1913-1914, jako trzykondygnacyjny, murowany z cegły.  Elewacje były częściowo otynkowane, dzięki czemu powstały charakterystyczne dla tego okresu twórczości Waltera Gropiusa kontrastowe zestawienia powierzchni ceglanych i tynkowanych.  Budynek został rozplanowany na rzucie prostokąta, z parą bocznych ryzalitów w elewacji frontowej (wschodniej), z centralnym pseudoryzalitem w elewacji tylnej (zachodniej). Partia centralna zaakcentowana jest trójkątnym naczółkiem. Korpus przykryto dwuspadowym dachem, ryzality zaś dachami pulpitowymi. Układ kompozycyjny elewacji opracowany w duchu klasycyzmu jest ściśle symetryczny, podobne rozwiązania zastosowane  zostały przez Waltera Gropiusa również w fabryce Fagus w Alfeld, która w 2011 została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO. Bryła budynku mirosławieckiego spichlerza jest proporcjonalna, wyważona i monumentalna z surowym, geometrycznym wystrojem architektonicznym. Poszczególne poziomy spichlerza przykryte są belkowymi stropami, wspartymi na drewnianych słupach z mieczami.  

Obecnie w starannie odnowionym budynku mieści się Skład Przemysłowo Budowlany PMB.