Chałupa nr 4

Stary Kostrzynek jest dawną osadą rybacką, pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z 1299 roku. W średniowieczu wieś należała do cysterek z Cedyni. Osada często była niszczona przez wylewającą Odrę, w XVIII wieku uregulowanie Odry było powodem upadku rybołówstwa.

We wsi oprócz zabytkowego cmentarza przykościelnego odnajdziemy także chałupę z drugiej połowy XIX wieku. Budynek został wzniesiony na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu. Obiekt jest parterowy, zwieńczony dwuspadowym dachem. Budynek w ok. 70% jest podpiwniczony. Dzięki ukształtowaniu terenu piwnica jest niewidoczna od frontu, ale możliwe było wykonanie wejście do piwnicy bez schodów od strony podwórza. Od strony podwórza odnajdziemy także ażurowy ganek.

Układ pomieszczeń wewnątrz chałupy jest symetryczny. Wykorzystywane jest także poddasze budynku. Fundamentami dla chałupy są wmurowane, wybudowane z cegły i kamienia ściany piwnicy. Kubatura obiektu wynosi 504 metry sześcienne, zaś powierzchnia użytkowa budynku to 109 m kw.

W obiekcie zachowała się oryginalna stolarka drzwiowa i okienna, w niektórych z nich oryginalne są także zawiasy i okucia. Nie jest znany architekt obiektu, nie wiadomo także kto zamieszkiwał chałupę przed II wojną światową. Pierwszym powojennym właścicielem obiektu był rolnik z okolic Rzeszowa, który wprowadził się do domu w 1951 roku. Obiekt jest prywatny, dostępny jedynie z zewnątrz. Budynek został wpisany na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1994 roku.