Dawny dom zdrojowy

Dawny zespół uzdrowiskowy znajduje się po wschodniej stronie układu staromiejskiego, zaraz poza obwarowaniami miejskimi. We wschodniej części znajdują się zabudowania, zaś w zachodniej części odnajdziemy przylegający do domu zdrojowego park krajobrazowy. Dawny dom zdrojowy został założony na przełomie XIX i XX wieku jako zakład leczniczo-kąpielowy, wykorzystujące złoża borowinowe.

W skład pierwotnej zabudowy uzdrowiskowej wchodziły: dom zdrojowy, kotłownia, kuchnia i sala gimnastyczna. Skład współczesnej zabudowy wchodzą pralnia, prasowalnia, świetlica, garaż, archiwum, kaplica i portiernia.

Głównym budynkiem jest obiekt umieszczony w centralnej części założenia. Dom zdrojowy ma powierzchnie 745 metrów kwadratowych. Obiekt został wzniesiony z cegły na fundamentach z kamienia łamanego, w kształcie podkowy. Wzdłuż wschodniej ścinany domu zdrojowego były ułożone tory, po których transportowano borowinę. W obiekcie nie zachowała się historyczna stolarka okienna i drzwiowa.

Zabytkowa kotłownia znajduje się po wschodniej stronie domu zdrojowego. Obiekt został wzniesiony z cegły, przy północno-zachodnim narożniku znajduje się wolno stojący komin. Powierzchnie zabudowy to 120 metrów kwadratowych. Kuchnia z salą gimnastyczną także ulokowane są po wschodniej stronie głównego budynku. Obiekt wzniesiony z cegły ma powierzchnię 115 metrów kwadratowych. Nie zachowała się stolarka okienna i drzwiowa. Na poddaszu kuchni zachowały się dwa metalowe kotły, które w przeszłości służyły do podgrzewania borowiny.

Zespół był budowany w latach 1898 - 1907, ale uzdrowisko rozpoczęło swoją działalność już w 1898 roku. Po drugiej wojnie światowej zespół budynków został przejęty przez Skarb Państwa, przez pierwsze trzy lata po wojnie pełnił funkcję uzdrowiska, następnie całe wyposażenie przewieziono do Połczyna Zdroju, a sam dom zmieniono na Wypoczynkowy Ośrodek Akademicki. Pod koniec lat 70. XX wieku, po generalnym remoncie i wzniesieniu współczesnych budynków w dawnym zespole uzdrowiskowym umieszczono dom pomocy społecznej, który mieści się tam do dziś.

Obiekt został wpisany na wojewódzką listę zabytków w styczniu 2003 roku.