Latarnia morska w Darłowie

Latarnia morska w Darłowie powstała w 1885 r. u ujścia rzeki Wieprzy do Bałtyku po stronie wschodniej. Tworzył ją nieduży parterowy budynek tzw. stacja pilotów, obok którego powstała trzykondygnacyjna wieża. Wzniesiono ją z czerwonej cegły i kamienia na kwadratowym planie. Na ostatnim piętrze znajdowało się pomieszczenie pilota, który obsługiwał latarnię. Wówczas źródło światła mieściło się na wysokości 12,2 m. Latarnia świeciła na czerwono na odległość ok. 6 mil morskich. Kilka lat później zmieniono światło latarni na białe i przerywane. Obecny wygląd budynek uzyskał w 1927 r., kiedy dobudowano jedną kondygnację. Latarnia posiada cztery kondygnacje i wysokość 22 m. Światło umieszczono na wysokości 19,7 m. Jego zasięg to 15 mil morskich. Latarnię wieńczy pomalowana na biało galeria zawierająca nowoczesny mechanizm świetlny.

Latarnia - stojąc u ujścia rzeki i w bliskim sąsiedztwie Bałtyku -  bywa w czasie sztormów zalewana wodą. Przy mrozach zdarza się, że ścianę północną kryje lód. Woda w Bałtyku jest słona, co również wpływa niekorzystnie na stan budynku. Aby zabezpieczyć budowlę przed tymi niekorzystnymi wpływami środowiska postanowiono obmurować ścianę północną dodatkową warstwą cegieł. W 2015 r. latarnia przeszła gruntowne zabiegi konserwacyjne: dokonano odsalania  i konserwacji zabytkowych ceglanych murów. Swoje podwoje dla turystów otworzyła ponownie w czerwcu. Turyści mogą podziwiać z jej szczytu przepiękny widok na Morze Bałtyckie, rzekę Wieprzę, rozsuwany most i plażę. Zarządza nią Urząd Morski w Słupsku. Lokalizacja latarni w turystycznym centrum Darłowa czyni ją niepodważalną atrakcją tego miasta i obowiązkowym punktem na trasie wypoczywających w kurorcie.