Rzeka Płonia

Pod względem swoich walorów przyrodniczych oraz krajobrazowych, rzeka Płonia jest porównywana do Drawy, jednego z najpiękniejszych szlaków kajakowych w Europie i ma wiele z nią wspólnego, chociażby przelewanie się przez dużą ilość wielkich jezior (wystarczy wspomnieć, że jezioro Miedwie, przez które Płonia przepływa, jest zaliczane do największych jezior Polski).

Na rzece Płoni również przebiega szlak kajakowy o długości 65 km, rozpoczynający się od Niepołcka (most na drodze z Barlinka do jeziora Płoń). Szlak należy do łatwiejszych, choć trzeba się nastawić na momenty spływu, w których trzeba będzie przenieść kajak (zwłaszcza przy niższych stanach rzeki). Cała trasa przewidziana jest na 6 dni spływu, natomiast dla bardziej doświadczonych kajakarzy, pokonanie całego szlaku nie powinno zająć więcej niż 3 dni. Niestety, ale infrastruktura biwakowa dla uczestników spływów jest uboga, co znacznie ogranicza m.in. organizację większych spływów. Warto się zatrzymać w Kołbaczu, by zwiedzić budowle cystersów. Należy wspomnieć o roli zakonu w historii rzeki – cystersi sprowadzili się do Kołbacza w XII w. i na prawie 200 lat podpiętrzyli rzekę, co spowodowało powstanie żyznych ziem, nawożonych osadami rzecznymi. Później rzekę przekopano, powodując w dolnym odcinku obniżenie jej koryta.

Wiele osób ceni sobie spokój i ciszę, która nad rzeką jest przerywana tylko szelestem szuwarów i śpiewem okolicznego ptactwa. W wodach Płoni wędkarze znajdą wiele okazów ryb, zwłaszcza w jej dolnym biegu (poniżej jeziora Miedwie). Wśród takich gatunków, jak węgorz, kleń, szczupak, jaź, białoryb, pstrąg potokowy, można spotkać również suma oraz objętą całkowitą ochroną gatunkową kozę.

Płonia jest rzeką o wysokiej klasie czystości, ze spokojnym nurtem i  praktycznie przezroczystą taflą wody, która umożliwia podziwianie wielu okazów ryb i roślinności. Dno o charakterze piaszczysto-mulistym, porośnięte łagodnie falującymi wodnymi trawami, zbocza brzegów stosunkowo wysokie (90cm), porośnięte lasami. Wyjątkowości tej rzece i jej łagodności nadaje fakt ilości jezior, na jakie rzeka natrafia w swojej wędrówce. Dzięki nim rzeka nie wzbiera na wiosnę ani nie ma ogromnych spadów latem, zachowując swoją w miarę stałą linię brzegową.