Teren Starego Miasta

W Myśliborzu do czasów współczesnych zachował się historyczny, XIII-wieczny układ Starego Miasta. Jego początki sięgają VI wieku przed naszą erą. Wówczas nad obecnym jeziorem Myśliborskim, na wniesieniu Winnica Tumska (Łysa Góra) wzniesiony został gród kultury łużyckiej. U jego stóp powstała osada rybacka. W tym samym miejscu na przełomie VIII i IX wieku naszej ery istniał słowiański gród Żołdyń (Sołtyń, Soldin lub Słodzin), który przetrwał do XII wieku. Wydarzeniem, które ukształtowało obecny wygląd miasta było nadanie między 1262 a 1270 rokiem praw miejskich. Wytyczono wówczas znakomicie widoczną do dzisiaj charakterystyczną, owalną siatkę ulic z głównym traktem (obecnie Bohaterów Warszawy) oraz centralnie umieszczonym rynkiem. Na noszącym obecnie imię Jana Pawła II rynku została wzniesiona siedziba władz miejskich, zachowany do dzisiaj ratusz. W niedługim czasie od otrzymania przywileju lokacyjnego miasto zostało otoczone murem z bramami i basztami. Bogacący się na odbywających się w mieście jarmarkach mieszczanie budowali okazałe domy, które niestety nie dotrwały do naszych czasów. W szczytowym okresie rozwoju Myślibórz był miejscem zjazdów stanowych, sądów oraz posiadał własną miarę, wagę i prawo bicia monety. W 1433 roku rozwój miasta zahamowało zdobycie i spalenie przez husytów. Kolejnego zniszczenia dokonał w 1473 roku zachodniopomorski książę Bogusław X. W XVI wieku Myślibórz pustoszyły ogromne pożary, a w XVII i XVIII wieku wojny trzydziestoletnia i siedmioletnia. Chociaż każdorazowo miasto podnosiło się z kolan to energia wkładana była w odbudowę, a nie rozwój. W związku z tym Myślibórz nie odegrał wiodącej roli w dziejach regionu. Pewną poprawę statusu miasta przyniosło dopiero uruchomienie połączeń kolejowych z Kostrzynem, Stargardem Szczecińskim, Barlinkiem i Gorzowem Wielkopolskim. Niestety na skutek działań II wojny światowej Myślibórz uległ zniszczeniu w blisko 40%. Całość założenia Starego Miasta została wpisana do rejestru zabytków.