Budynek poczty

Obiekt mieszczący się na „Nowym Mieście” jest najstarszym przykładem XIX-wiecznej architektury pocztowej. Szczecińska budowla została wzniesiona przed intensywnym rozwojem funkcji poczty w dziedzinie architektury, dlatego też można uznać, że obiekt w Szczecinie jest pierwowzorem dla wielu innych gmachów pocztowych.

Zespół został wzniesiony w latach 1872 – 1905 według projektu architekta Carla Schwatlo. Eklektyczny obiekt posiada detale i struktury neorenesansowe i neoklasycystyczne, w mniejszym stopnie występują także elementy przypominające rozwiązania secesyjne.

W górnej części elewacji umieszczone zostały tympanony, które są zwieńczone końskimi łbami, w nadprożach okien odnajdziemy orły. Także na elewacji odnajdziemy ciekawe detale i zdobienia w formie płaskorzeźb przedstawiające motywy roślinne i zwierzęce.

W holu pierwszego budynku znajduje się szklany dach i strop, który opiera się na kolumnach. Obiekt posiada jedno z najbogatszych w zdobienia wnętrz publicznych. Wewnątrz odnajdziemy m.in. tłoczoną blachę cynkową, ażurowe opaski, plecionkowe fryzy, motywy roślinne na ścianach i kolumnach.

Zespół mimo niebezpiecznego sąsiedztwa ze strefą zrzutu bomb alianckich nie ucierpiał szczególnie podczas działań wojennych, a prowadzone po 1945 roku modernizacje nie wpłynęły na całokształt obiektu, który wciąż jest zbliżony do oryginału. Dodatkowo w latach 90. XX wieku wnętrze obiektu zostało poddane renowacji, która w dużej mierze przywróciła walory artystyczne poczty.

Ciekawostką natomiast jest ciek płynący pod budynkiem. Jeśli spróbujemy zlokalizować miejsce, w którym wybudowano pocztę na mapach z przełomu XVI i XVII wieku dostrzeżemy kanał, który przepływał nieopodal miejsca budowy przyszłej poczty. Istnieje on do dziś i płynie w podziemiach gmachu. Wystarczy zejść do piwnicy, podnieść dużą klapę i zaświecić latarką w głąb -niewielka rzeczka wciąż tam płynie.

W budynku po drugiej wojnie światowej został przeznaczony dla urzędu pocztowego, inspekcji radiowej, laboratorium telekomunikacyjnego i Technikum Łączności. Obiekt przy ul. Dworcowej został wpisany na wojewódzką listę zabytków w listopadzie 1993 roku.