Stare miasto

Stare miasto w Połczynie-Zdroju wpisane jest do rejestru zabytków, ponieważ zachował się tu średniowieczny układ urbanistyczny. Zabudowa śródmieścia Połczyna-Zdroju pod względem przebiegu ulic i lokalizacji budynków nie uległa znaczącym zmianom od początku istnienia miasta. Nawet wówczas, gdy zmieniano budowle szachulcowe na murowane, w obrębie starego miasta zachowano pierwotny ich układ. Zabudowa ma jednolity, zwarty charakter i styl architektoniczny. Miasto nie było otoczone murami, a jedynie wałem ziemnym i palisadą. Do miasta wjeżdżało się przez Bramę Czaplinecką oraz Bramę Kołobrzeską. W XIV w. rynek znajdował się w centrum miasta, miał kształt kwadratu a ratusz usytuowany był w jego centralnej części. Z ratusza do zamku prowadziła stroma uliczka (zachowana do dziś). Na przeciągu wieków miejsce to omijanie było przez znaczące wydarzenia. Uchroniło się również przed zniszczeniami w trakcie II wojny światowej. Począwszy od końca XIX w. zaczęły się stopniowe remonty poszczególnych kamienic znajdujących się w obrębie starówki. Zamek, dawniej należący do rodziny von Wedel, jest częścią starego miasta. Obok zamku w obrębie starówki znajduje się kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. Do kościoła warto wejść i go zwiedzić, ze względu na zabytkowe elementy jego wnętrza. Obecnie starówka w Połczynie-Zdroju jest bardzo ładnie utrzymana, jej remont i odnowa zakreśla coraz większe kręgi. Centrum rynku zajmuje plac Wolności. W średniowieczu na jego środku stał ratusz. Przed ratuszem stała figura naturalnej wielkości rycerza Rolanda, uznawanego za wzór cnót i symbol walki o prawa obywateli. Dzisiaj w centralnej części placu znajduje się fontanna w kształcie tulipana. Plac wyłożony jest brukiem, oświetlają go latarnie w stylu retro, co nadaje temu miejscu szczególnego uroku. W kamieniczkach okalających rynek znajdują się: Urząd Miejski, Urząd Stanu Cywilnego oraz punkt informacji turystycznej z bezpłatnym dostępem do internetu.

Stare miasto w Połczynie-Zdroju to nie tylko plac. Warto przespacerować się uliczkami znajdującymi się w obrębie starówki. Jedną z bardziej reprezentacyjnych uliczek jest ulica Grunwaldzka. Oprócz tego ulica ta kryje pewne tajemnice. Pod jej powierzchnią znajduje się jedno z najciekawszych znalezisk zawiązanych z początkiem dziejów miasta. Znaleziska dokonano w 1997 r. podczas prac ziemnych związanych z budową sieci gazowej i wymianą instalacji wodno-kanalizacyjnych. Wówczas na głębokości około 1,5 m odnaleziono warstwę okrągłych belek drewnianych ułożonych równolegle w poprzek ulicy. Jest to prawdopodobnie dawna nawierzchnia ulicy z okresu XIII-XIV w. Podobne znaleziska zostały odkryte również na ulicach 5 Marca i Mariackiej. Jednak odkrycie dawnej ulicy pod deptakiem jest szczególnie cenne, ponieważ  sugeruje, iż w średniowieczu prawdopodobnie przebiegał tędy Szlak Solny. Ulica Grunwaldzka musiała być dawniej ważnym miejscem dla karawan kupieckich wiozących sól z kołobrzeskich warzelni w kierunku południowym, na trakt do zamku Drahim i dalej w stronę Wielkopolski. Dzisiaj ulica Grunwaldzka zamknięta jest dla ruchu kołowego i stanowi deptak dla pieszych mieszkańców miasta i turystów. Znajdują się tu liczne sklepy i punkty gastronomiczne. Ulica zabudowana jest kamieniczkami 2 lub 3 kondygnacyjnymi pochodzącymi z II połowy XIX i początku XX w. Niektóre z kamienic wymagają remontów, ale to nie odbiera uroku uliczce, tym bardziej że niektóre z nich już odnowiono. Nawierzchnia ulicy wyłożona jest brukiem, oświetlona latarniami w stylu retro. Warto zwrócić uwagę na ułożony z kostki brukowej herb miasta, wkomponowany w nawierzchnię na początku deptaku od strony ul. 5 Marca. Deptak kończy się niewielkim placem. Na placu zwracają uwagę piękna zieleń oraz dwa stojące naprzeciwko siebie budynki. Jednym z nich, starszym, jest gmach szkoły podstawowej zbudowany w latach 1866-1867, charakteryzujący się bogatą formą architektoniczną. Wyróżnikiem tego stylu są elewacje z czerwonej cegły i zastosowanie kształtek ceramicznych tworzących bogatą dekorację plastyczną ścian. Drugim budynkiem przy placu jest siedziba poczty, która pochodzi z przełomu XIX i XX w.  Przed wejściem do budynku rośnie piękny pomnik przyrody. Jest to górujący nad całym skwerem dąb o obwodzie 320 cm, liczący ponad 120 lat. Inną uliczką, którą warto się przespacerować jest ulica 5 Marca. W chwili obecnej jest ona niemal całkowicie odnowiona.