Park Książąt Pomorskich

Początków Parku Książąt Pomorskich można upatrywać już w czasach panowania księcia Bogusława X. Powstał wtedy, tuż u podnóży murów obronnych, wieczny ogród zamkowy otaczający staw. Park powstawał etapami, na przestrzeni 400 lat budowano, remontowano i dołączano kolejne jego części.

Za najstarszą część parku uważa się Starą Promenadę. Jej budowę rozpoczęto w 1602 roku, a zakończono w 1817 i tę datę oficjalnie uważa się za powstanie parku. Nazwa Stara Promenada funkcjonowała aż do lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy park oficjalnie został nazwany parkiem im. Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Kiedy po roku 1989 nazwa ta przestała funkcjonować, nazywano go zwyczajnie parkiem miejskim. 

Park dzieli się na dwie części - część "A" - północna część pasa zieleni ze Starą Promenadą oraz część "B" - teren południowy, dołączony do pierwotnego parku w późniejszych latach.

Część "A" to obszar o wielkości 6,7 ha, który powstawał w dwóch etapach: 1602-1817 oraz w 1933-1934, kiedy na dobre zakończono pracę nad zagospodarowaniem terenu. 

W dużej części park stanowią zadbane trawniki z rabatami, głównie różanymi. Drzewa nie rosną w dużych grupach, występują pojedynczo lub jako szeregi wzdłuż alejek. Są to najczęściej bardzo stare okazy, które uznane zostały za pomniki przyrody. Na szczególną uwagę zasługuje stary jawor - pozostałość po ogrodzie zamkowym. Nazywany jest potocznie "drzewem czarownic". Jego wiek szacowany jest na ponad 300 lat, a obwód pnia dochodzi do 500 cm. Na nie mniejszą uwagę zasługują buki, brzozy, dęby, olsze i wierzby, które swoimi opadającymi gałęziami nadają niesamowitego uroku brzegom rzeki. Obok rodzimych gatunków drzew, park charakteryzuje się całym wachlarzem egzotycznych drzew, jak na przykład: miłorząb dwuklapowy, platan klonolistny, cyprysik groszkowy, magnolia krzewiasta, korkowiec amurski, tulipanowiec amerykański i inne. Bardzo duże urozmaicenie pod względem gatunkowym występuje również wśród krzewów. Łącznie wymienia się ponad 120 gatunków roślin rosnących na terenie parku. 

Dzięki takim warunkom naturalnym, park stanowi dom dla wielu zwierząt - głównie ptaków. Warto przy tym wspomnieć, iż park za sprawą stawu i rzeki stał się ostoją dla ptaków wodnych. W 1934 roku utworzono na stawie wyspę, której nadano nazwę "Wyspy Łabędzi". Co roku para łabędzi doczekuje się tam swojego potomstwa. 

Wspomniany staw jest głównym obiektem w parku (obszar stawu to 1,5 ha) i wokół niego zlokalizowana jest większa część infrastruktury. Główne alejki prowadzą do jego brzegów, wzdłuż których ustawione są ławeczki. Przez rzekę poprowadzone są dwa mostki, a w ich okolicy usytuowane są trzy rzeźby. Na terenie parku istnieją dwie fontanny. Jedna, stylizowana na przedwojenną została podświetlona. Światła są uruchamiane codziennie w godzinach 18.00-23.00. 

Część parku "B", we wcześniejszych latach nazywana była parkiem im. Janki Sawickiej. Jest to teren mniejszy od części "A", gdyż jego powierzchnia wynosi 3,5 ha. Na tym obszarze odnotowuje się ponad 90 gatunków drzew i krzewów. Wiele z nich to okazy pomnikowe, jak na przykład: wierzba babilońska i orzech czarny. W swojej kompozycji przypomina część "A" - dominują tu polanki poprzecinane zadrzewionymi alejkami. 

Cały kompleks parkowy otoczony jest wieloma instytucjami oraz obiektami użyteczności publicznej. Znaleźć można tu punkty usługowo - gastronomiczne jak kawiarnie, restauracje, czy urząd pocztowy. W bliskim sąsiedztwie pozostają także dwa teatry: Teatr Propozycji Dialog im. Henryki Rodkiewicz oraz Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego. Część "A" na północy graniczy z innym parkiem im. Tadeusza Kościuszki, równie wartym uwagi, a część "B" od strony wschodniej ze stadionem KS Bałtyk.

Park jest bardzo dobrze utrzymany, stale prowadzone są w nim prace renowacyjne. Lokalizacja w centrum miasta i sąsiedztwo licznych obiektów zabytkowych i użytkowych powoduje, iż jest to najczęściej odwiedzany park przez mieszkańców i turystów w całym Koszalinie.