Park im. Jana Kasprowicza w Szczecinie

Park zajmuje powierzchnię ok. 50 ha, na jego terenie rośnie ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Został założony w 1900 r., obecnie jest częścią kompleksu sąsiadującego z Puszczą Wkrzańską.

Założenie znajduje się na zboczu Doliny Niemierzyńskiej i jest fragmentem kompleksu zieleni połączonego z leżącą nieopodal Puszczą Wkrzańską. Park mieści się pomiędzy ulicami Słowackiego, Skargi, Zaleskiego i Wyspiańskiego i zajmuje powierzchnię ok. 50 ha.

Obecny Park im. Jana Kasprowicza został założony w 1900 roku jako „Quistorp Park” na cześć Johannesa Quistorpa, szczecińskiego filantropa i przedsiębiorcy, który przekazał miastu sąsiadujące tereny – plac Jasne Błonia i Las Arkoński.

Quistorp był właścicielem fabryki cementu portlandzkiego i spółki budowlanej „Westend”, to on zainicjował powstanie nowej dzielnicy tzw. Neu-West-End. Przedsiębiorca ten pod koniec XIX wieku opracował założenie urbanistyczne, w którym uwzględnił istnienie dużego kompleksu zieleni, który będzie wkomponowany w dzielnicę willową. Quistorp konsekwentnie realizował swój plan tworząc jedyne w swoim rodzaju pasmo zieleni, które znalazło się w centrum dużego miasta i którym swobodnie można przejść do mieszczącej się niedaleko puszczy.

Oficjalnie park został przekazany miastu w 1908 roku. Wcześniej, w 1885 roku dzięki spiętrzeniu rzeczki Osówki utworzono jezioro Rusałka – wiosną i latem można było po niej pływać łódkami, zimą jezioro zamieniało się w lodowisko. Ponadto w parku powstały restauracje, wybudowano most nad Rusałką, ustawiono fontanny, rzeźby.

Założono także tor saneczkowy, plac koncertowy, pijalnię piwa i mleka oraz plac zabaw dla dzieci. W 1915 roku tuż nad brzegiem jeziora w dawnym młynie słodowym utworzono restaurację, która cieszyła się dużym zainteresowaniem.
Do II wojny światowej kompleks utworzony przez Quistorpa był niezwykle atrakcyjny dla turystów i mieszkańców Szczecina. Atrakcyjność ta była podnoszona przez ściągnięte z różnych stron świata egzotyczne gatunki drzew i krzewów – część z nich dotrwała do obecnych czasów.

Na terenie założenia odnajdziemy ponad 200 gatunków drzew i krzewów. Oprócz drzew dobrze znanych w Polsce, takich jak kasztanowce, buki, wierzby czy dęby odnajdziemy m.in. sosnę górską, sosnę żółtą, sosnę Jeffreya, świerk serbski, grab amerykański, klon tatarski, parocję perską, świerk Brewera, jesion mannowy i lipę holenderską. Ponadto w Parku im. Jana Kasprowicza odnajdziemy jedyny w Europie Ogród Północnoamerykański. Park cieszy się także dużą popularnością wśród rowerzystów – to w końcu tutaj znajdziemy fragment najstarszej ścieżki rowerowej w całej Środkowej Europie.

Po II wojnie światowej założenie, które od 1945 roku nosi nazwę „park im. Jana Kasprowicza” nieco zaniedbano. Konieczna była rozbiórka młyna słodowego, w którym mieściła się restauracja, zlikwidowano także tzw. japoński mostek.

W drugiej połowie lat 70. XX wieku podjęto decyzję o budowie amfiteatru na ok. 4,5 tys. widzów. Obiekt nosi nazwę Teatr Letni im. Heleny Majdaniec. Nieopodal teatru znajduje się rzeźba „ogniste ptaki”, która została wykonana przez Władysława Hasiora. W 1979 roku na terenie parku zaprezentowano pomnik Czynu Polaków, autorstwa Gustawa Zemły. W najdalszym krańcu parku znajduje się tzw. Różanka – ogród, który został odnowiony w 2007 roku. Ponadto w ostatnich latach w parku odnowiono oświetlenie, na jego terenie powstało kilka punktów małej gastronomii. W planach jest utworzenie restauracji.

Park im. Jana Kasprowicza został wpisany na wojewódzką listę zabytków w grudniu 1994 roku.