Mury obronne

Mury zostały wybudowane prawdopodobnie w I połowie XIV w. Zbudowano je z cegły gotyckiej o układzie wendyjskim i podstawie fundamentowej z kamieni polnych. Szerokość muru u jego nasady wynosi 100 cm, a średnia wysokość 8 m. Dawniej mur był wzmocniony 25 basztami łupinowymi (otwartymi od wnętrza) rozmieszczonymi co 23 metry. Pierwotny wygląd murów obronnych można zobaczyć na mapie Lubinusa z 1618 r., znajdującej się w Urzędzie Miasta Białogard. Mury obronne okrążały miasto i stanowiły jego zabezpieczenie przed ewentualnymi napastnikami. Do miasta można było wjechać przez dwie bramy: zachowaną do dziś Bramę Wysoką (od strony Połczyna, ulica Grottgera) oraz nieistniejącą już Bramę Młyńską (u zbiegu ulic Staromiejskiej i Młynarskiej). Do miasta można było się również dostać przez furty umieszczone w pięciu miejscach murów (Wodna, Księża, Srebrna, Zamkowa i Ogrodowa). Obecnie można oglądać jedynie fragmenty murów obronnych. Według przekazów mury zostały zburzone w związku z dwoma epidemiami cholery, które nawiedziły miasto w latach 1853 i 1856. Utożsamiano wówczas przyczynę epidemii w morowym powietrzu zamkniętym w zwartej zabudowie miasta otoczonej murami. Brama Młyńska została rozebrana w 1794 r. Do dziś przetrwała jedynie Brama Wysoka, której wygląd od strony szczytowej odbiega od pierwotnego. Istnieją również do dziś częściowo odtworzone wrota urzędu przy ul. Siemiradzkiego. Przy wrotach znajdują się tzw. „schody czarownic”, których nazwa według legendy pochodzi od istniejącej kiedyś przy nich baszty, w której oskarżone o czary kobiety oczekiwały na proces. W latach 1994-1995 z inicjatywy władz miasta oraz Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Szczecinie odrestaurowano większość fragmentów istniejących murów.