Urząd Miasta Szczecin

Urząd sąsiadujący z rozległym parkiem Jasne Błonia mieści się w zabytkowym gmachu z początku XX w. Budynki główne otaczają sporej wielkości dziedziniec wewnętrzny.

Decyzję o budowie obecnego gmachu Urzędu Miasta podjęto już w 1921 roku. Budynek miał być przeznaczony na siedzibę głównego urzędu administracyjnego Prowincji Pomorskiej. W 1924 roku wzniesiono centralną część, rok później dobudowano skrzydło wschodnie, a w 1927 roku pozostałe obiekty. Całość została zaprojektowana przez dr. inż. Georga Steinmetza, plany zakładały wkomponowanie obiektu w ciąg parku założonego przez Quistorpa. Główne budynki urzędu okalają czworoboczny dziedziniec, we wschodniej części znajduje się dodatkowy dziedziniec wewnętrzny.

W obiekcie mieściły się gabinety generalnego gubernatora, syndyka prowincji, dyrektora urzędu, głównego kanclerza i kierowników działów techniczny. W latach 1933 -1945 kompleks był siedzibą NSDAP.

W głównym budynku w centralnej części znajduje się reprezentacyjna klatka schodowa, a na parterze centrala telefoniczna. W lewym skrzydle znajdują się wielkie sale, które przed wojną były przeznaczone do uroczystości i posiedzeń urzędowych. Obecnie w lewym skrzydle odbywają się sesje Rady Miasta, zaś najbardziej okazała sala do 2014 była przeznaczona dla filharmonii. W prawym skrzydle znajdowały się pomieszczenia biurowe i kasowe – do dziś prawe skrzydło jest przeznaczone do obsługi interesantów. Pod budynkiem znajduje się schron o powierzchni 700 m kw, w którym może znaleźć schronienie 500 osób.

Gmach urzędu został wzniesiony w neobarokowym stylu. Pod centralnym budynkiem utworzono dwa przejazdy, które prowadzą do części parkowej. Początkowo elewacja obiektu była w kolorze zielonym, a mieszkańcy potocznie nazywali go „szpinakowym pałacem”, albo „szpinakowym domem”. W latach 60. XX wieku w wyniku pokrycia ścian zaprawą cementową budynek przybrał szarą barwę. Dopiero w 2011 roku podjęto decyzję o przywróceniu oryginalnej barwy. Od 2013 roku możemy podziwiać zieleń urzędu.

Gmach Urzędu Miasta został wpisany na wojewódzką listę zabytków w październiku 1995 roku.