Plac Grunwaldzki

Plac Grunwaldzki jest największym placem Szczecina. Został zaprojektowany na planie koła z gwiaździście wychodzącymi alejami i ulicami. Plac powstał pod koniec lat 80-tych XIX wieku, w miejscu wyburzonego w 1884 roku Fortu Wilhelma. Autorem koncepcji placu był James Hobrecht. Powstała ona już w latach sześćdziesiątych XIX wieku i zakładała rozwój Szczecina w kierunku północno-zachodnim. Ze względu na to, że tereny projektowanej inwestycji należały do wojska, budowa została zakończona z opóźnieniem.

Nim do tego doszło nadburmistrz Burscher i radca Kruhl wprowadzili zmiany w projekcie. Czerpali oni pełnymi garściami z projektów przebudowy Paryża, autorstwa Georges'a Haussmanna. Podobieństwo do paryskich placów doprowadziło nawet do zbudowania przekonania jakoby Haussmann osobiście zaprojektował Plac Grunwaldzki.

Pierwotnie plac nazwano Kościelnym, później Cesarza Wilhelma. Obecna nazwa została nadana 15 lipca 1945 roku, w 535 rocznicę bitwy pod Grunwaldem. Zgodnie z projektem środek placu zajmował okrągły zieleniec, a ruch tramwajów i samochodów odbywał się po wybrukowanym okręgu. W latach dwudziestych XX wieku przeprojektowano organizację ruchu. Od tego czasu linia tramwajowa biegła przez środek placu. Po 1945 roku powrócono do pierwotnego układu, a od lat siedemdziesiątych tramwaje ponownie jeżdżą przez środek placu.

Z ośmiu stron do placu dochodzą aleja Papieża Jana Pawła II, aleja Józefa Piłsudzkiego, ulica Generała Ludomiła Rayskiego i ulica Śląska. Otoczenie placu stanowiły reprezentacyjne eklektyczne kamienice. W 1944 roku część z nich została zniszczona podczas alianckiego nalotu. Na ich miejscu w latach sześćdziesiątych zbudowano wielopiętrowe bloki. Pozostałe kamienice, które również ucierpiały w 1944 roku, zostały pieczołowicie odrestaurowane.

Plac jest obsadzony zachowanym starodrzewem, wśród którego rosną okazy budleja i krzewów cisowych. Zainstalowana w latach dziewięćdziesiątych infrastruktura, a szczególnie lampy, stara się nawiązywać wyglądem do tej z lat trzydziestych.